The K-files

We środę dość poważne drgnięcie w moim życiu osobistym upoważniłoby mnie do zmiany na Facebooku statusu związku z „Wolna” na „To skomplikowane” albo i coś więcej, w piątek nauczyłam się pokonywać kilka metrów basenu bez dotykania stopami dna i powzięłam poważne postanowienie uczynienia taplania/topienia się regularną czynnością (wyrzut endorfin, wiadomo), zaś dzisiaj miał być wypad nad morze – po raz pierwszy w tym roku. I zapewne ostatni. Taki ze smarowaniem się kremem z filtrem 30 w porywach do 50 SPF i leżeniem na plecach w słonej wodzie, jeśli fala nie byłaby za wysoka.

Ogólnie byłam pełna entuzjazmu.

Po naszym przyjeździe, jak to na szczęście moich znajomych z Warszawy przystało (pojechaliśmy na ich zaproszenie), pogoda momentalnie się zepsuła i zaczęło wiać.

I nawiało zimną wodę.

I ogólnie było zimno. W ciągu czterech godzin temperatura powietrza spadła z 31 na 19 stopni.

Z leżenia na plaży, a już w ogóle z leżenia na wodzie – nici.

Kiedy wróciliśmy do ich pokoju, na okularach zauważyłam niewielką mgiełkę – jednak nie starłam jej jak zwykle, koszulką po nachuchaniu na szkła, tylko poszłam do łazienki wyczyścić je na mokro, jak Bozia w instrukcji obsługi i konserwacji przykazała. Pewnie słusznie, bo gdybym starła na sucho drobny piasek, to bym musiała wybulić parę zł na nowe soczewki… A czyste okulary są mi w sumie niezbędne do pracy…

Jutro może sobie odbiję niedobór endorfin piwem wypitym ze współuczestnikiem wspomnianego na początku drgnięcia. Współuczestnik zapewne zupełnie niechcący znacząco poprawił mi humor.

Mission accomplished with my Sibling’s help. 😉

W sumie jakieś 45 minut w wodzie, w tym kilka zjazdów zjeżdżalnią, jedno stanie pod biczem wodnym celem wymasowania plecków, kilka(naście?) prób przepłynięcia choć kilku metrów, wprawdzie każda zakończona zapadnięciem się pod wodę, ale przed owym zapadnięciem udało się pokonać pewien skromny dystans. O to mi chodziło :).

To było spokojnie pływanie, a jestem normalnie rozdygotana ze zmęczenia. Właśnie niewielką, ale za to dość tłustą kolacją nadrobiłam utracone kalorie. Myślę, że od czasu do czasu będę takie wypady powtarzać, szlifując umiejętności. Basen mam kilka minut drogi od domu, dość płytki, ale woda cieplutka.

Strasznie jestem szczęśliwa z powodu takiego drobiazgu. Brakowało mi osoby, która na początku podeprze mi plecy przy próbie unoszenia się bezwładnie, wskaże jakieś błędy, wytłumaczy i pochwali bez stresu i presji.

Pływam. Strasznie kiepsko, ale pływam.

Jadę na Falę w Łodzi, a co. 😉

Dwóch dentystów płci męskiej z doświadczeniem w zawodzie wynoszącym łącznie jakieś 40 lat po spojrzeniu na zdjęcie RTG stwierdziło, że rodzicielska ósemka do leczenia kanałowego się nadaje. Ostrożnie, giętkimi narzędziami, ale jednak.

40 lat kontra jakieś 5 (ja i koleżanka) = przegrana z kretesem.

[bach głową o stół]

Mam to potraktować jako ciekawy przypadek i ćwiczenie, podobno rzekł mój były dentysta, obecnie kolega po fachu.

A na pewno muszę się nastawić bardziej pozytywnie… Rzeczę ja.

Na razie nastawiam się na nauczenie się pływać. Lubię jeździć nad wodę – do aquaparków, na plażę – ale 3/4 frajdy z takiego wypadu mi przepada, bo niespecjalnie mogę się potaplać. Biorąc pod uwagę, że we wrześniu pojadę do Łodzi, a Atlas Arena, gdzie mam zdawać LDEP, jest wg Google Maps rzut beretem od Aquaparku Fala (kiedyś zostałam tam wywieziona przez znajomych z Warszawy – strzał z kuszy od mojego hostelu), to się może wybiorę, o. Na razie nagabuję Rodzeństwo, które bez większego przekonania zgłosiło chęć nauczenia mnie nietopienia się. Na początek muszę zmusić swój zadek do unoszenia się na wodzie – potem może jakoś to będzie. Może zacznę chodzić na basen, ulżę swoim pleckom i zrzucę kilka kilo.

Tak z innych wiadomości:

Drodzy Wdzięczni Pacjenci.
Nie jestem kawoszem. Przekupiać mnie można czekoladkami.

Jeszcze trzy dni gospodarzenia w domu. W niedzielę wraca Rodzicielka – po 40 dniach nieobecności.

W mieście najbliższym mojej wiosze mieszkanie można wynająć już za 750 zł + opłaty. TŻ Rodzeństwa twierdzi, że o kredyt mogę się starać jakieś 6 miesięcy po podwyżce, czyli jakoś tak w marcu-kwietniu. Pytanie, jaką będę miała umowę o pracę – szef potwierdził chęć zatrzymania mnie w firmie. Powiem szczerze, że z dwóch obecnych pomysłów co do moich dalszych losów mieszkaniowych, oddzielenie mieszkania z domu rodziców (w sensie zrobienie kuchni i zamontowanie zamka w drzwiach) przegrywa z pomysłem całkowitej wyprowadzki jednym, ale za to bardzo ważnym argumentem – to byłoby nadal mieszkanie z rodzicami.

Tyle na dziś.

Ktoś chyba wymyślił układ regałów i książek na owych regałach tak, żeby się pracownicy nie nudzili – poziom niemożności znalezienia tam czegokolwiek przez klienta wymaga od owego klienta proszenia o pomoc rzeczonych pracowników.

Wczoraj postanowiłam w Empiku w tunelu gdańskiego dworca kupić dwie książki. Najpierw w „odsłuchowni”, czyli elektronicznym punkcie info, sprawdziłam, że obie są. OK, to ruszamy na poszukiwania.

Pierwsza miała być w „Poradnikach”. Nie znalazłam takowego działu. Pięć minut szukania – zdobycz znajdowała się w dziale „Psychologia”.

Druga książka to powieść Johna Le Carré’a, na podstawie której ostatnio nakręcono film z baaardzo solidną obsadą (i nie piszę tu tylko o Angliku z Dziwną Twarzą, ale też o Colinie Firthu i Garym Oldmanie), na który to film się wybiorę na przełomie listopada i grudnia (czyli po premierze).

Sprawdzam w dziale „Literatura obca”. Pod „L” po Le Carré’u ani widu, ani słychu. To samo w „Kryminałach”. Po raz trzeci podchodzę również do działu „Sensacja”, ale tam pod „L” również o takowym autorze nie słyszeli. No przecież miało być, Le Carré też trochę tych książek napisał, więc COŚ powinno stać. Skoro taki DeMille był pod „D”, to Le Carré powinien być pod „L”.

Nieprawda. Był pod „C”.

Powinien mnie szlag trafić. Powinnam była wyjść i przypuścić polowanie na obie książki w Matrasie. Chociażby za karę za brak szacunku do klienta.