Kategoria: Osobiste

Od razu mówię: jestem proszczepionkowcem. Uważam szczepionki za jeden z najwspanialszych wynalazków ludzkości. Dopuszczam też myśl, że, jak w przypadku każdego leku, mogą po nich wystąpić działania niepożądane – nie czyni to jednak ze wszystkich szczepionek i wszystkich lekarzy rekomendujących ich stosowanie zła wcielonego. I nie, nie będę wchodzić w dyskusję na ten temat, bo nie mam na to czasu ani ochoty. Dawid Myśliwiec zrobił parę fajnych materiałów na temat szczepionek na swoich kanałach Naukowy Bełkot, można sobie obejrzeć, polecam.

Historia nr 1:

Od lipca 2024 (czyli po tym, jak się przeziębiłam w 40-stopniowym upale na Korfu) co kilka tygodni dręczyło mnie jakieś podobno wirusowe zapalenie gardła i związany z nim uporczywy suchy kaszel, ciągnący się za mną tygodniami, powtarzający się średnio co miesiąc od ustania poprzednich objawów. W tym czasie coraz częściej słyszałam o nawrocie zachorowań na koklusz i stwierdziłam, że może dobrze byłoby się zaszczepić, to może chociaż jednej choroby bym uniknęła. Na wiosnę tego roku podrzuciłam ten pomysł podczas kolejnej wizyty u lekarza rodzinnego. Ten zgodził się, że to dobry pomysł, i dorzucił jeszcze tężec, błonicę i polio w jednej szczepionce (to się bodajże Boostrix Polio nazywało; na tężec też się chciałam zaszczepić). „Wstrzeliłam” się z kolejną wizytą pomiędzy infekcjami i radośnie przyjęłam dziaba w ramionko.

I muszę powiedzieć, że zimy jeszcze nie było i mam nadzieję, że nie wykraczę, ale od tamtej pory mam spokój z zapaleniem gardła. Jak już coś się zaczyna dziać, to mija po jednym lub dwóch dniach, a nie rozwija i ciągnie tygodniami. Więc nie wiem, co mi wcześniej dolegało, ale narzekać nie będę, zwłaszcza, że świeżo zdiagnozowano u mnie przepuklinę wpustu żołądka i związane z nią rumieniowe zapalenie żołądka, a silny kaszel może to pogarszać (wg dra Google). Już wystarczy, że muszę smażonki i kawę mocno ograniczać. Więc najprawdopodobniej niezwiązana z moim zapaleniem gardła szczepionka polepszyła mi ogólną odporność. Nie siedzę w immunologii i nie wiem, jak to działa, ale jak pisałam – narzekać nie będę.

Historia nr 2:

Tak a’propo działań niepożądanych. ( 😱 ) Historia w sumie głupia, ale jak tego z siebie nie wyduszę, to się uduszę.

Pewnego jesiennego, piątkowego wieczoru wybrałam się do pobliskiej apteki na umówione podanie szczepionki na covid. Do nocy czułam, że boli mnie ramię, ale spać poszłam w normalnym stanie.

Rano obudziłam się z dygotem, który przechodził na kilka godzin po paracetamolu, co mnie bardzo cieszyło, bo wieczorem miałam jechać na stand-up z właściwie całą rodziną. Poza tym byłam śpiąca, ale dało się funkcjonować.

Ale „najlepszy” w tym wszystkim był sen, który miałam w nocy z piątku (czyli tuż po szczepieniu) na sobotę. Swoje sny pamiętam bardzo rzadko, ale ten mnie lekko zaniepokoił.

Bo brali w nim udział chłopaki z WPE, czyli tej komediowo-growej grupy z internetu, o której pisałam kilka notek temu. Ja to oglądałam jak film, nie brałam w tym udziału. W czym? Otóż Jake, Alex i Ellis gdzieś chyba lecieli samolotem, ale samolot się rozbił na pozornie bezludnej, tropikalnej wyspie. Jake i Alex łazili później po plaży zasypanej bagażami, ale Ellisa znaleźli jacyś mało przyjaźni ludzie, którzy go potem przesłuchiwali w ciemnym pomieszczeniu. Biedak był wyraźnie przerażony, ale starał się być dzielny. Sen skończył się tym, że został uratowany w prawie jednym kawałku.

Więc tak. Prośba (niewypowiedziana) do Ellisa (którego bardzo lubię – zresztą wszystkich członków WPE lubię) i jego żony o wybaczenie… Niedługo potem (już na jawie) zamówiłam sobie koszulkę ze sklepu WPE, która to koszulka za mną chodziła od dłuższego czasu, a wiem, że planują zmienić asortyment. Przy zakupie nie wiązałam tego z irracjonalnym poczuciem winy za zrobienie we śnie krzywdy Ellisowi, ale kto wie. Podświadomość działa na różne sposoby. Inspirując w końcu do wydania stówki na koszulkę, na przykład 😉 .

A poszczepienny dygot trwał ostatecznie całą sobotę. W niedzielę został tylko mierny ból ramienia.

A ja oglądam za dużo filmów sensacyjnych i twórczości WPE.

***

Szczepcie się, jeśli możecie. I swoje dzieci. I swoje zwierzaki też.

Generalnie jestem dość spokojnym człowiekiem. Irytuję się dość łatwo, zdecydowanie wkurzam się rzadko, jeszcze rzadziej coś z tym robię (wolę się wycofać z sytuacji) i staram się tego nie okazywać (nie wiem, jak mi wychodzi). Mam dużo wiary w ludzi i nie podchodzę do życia konfrontacyjnie.

Jakieś 2 miesiące temu kupiłam sobie buty w sklepie stacjonarnym dużej sieci. Wypatrywałam ich od kilku miesięcy, ale nigdy nie było mojego rozmiaru. W końcu je wypatrzyłam, przymierzyłam, wzięłam pudełko z odpowiednią cyferką. Zapłaciłam, wyszłam ze sklepu szczęśliwa. Tyle, że przez 2 miesiące ich nie nosiłam, nawet ich nie rozchodziłam. Kiedy chciałam je założyć z jakiejś tam okazji, zauważyłam, że dziwnie leżą. Zerknęłam na spód podeszwy: dwa różne rozmiary. Całe szczęście nadal miałam paragon. Wkurzyłam się trochę, bo kupiłam je w sklepie, do którego miałam dość daleko. Przy pierwszej okazji podjechałam, zgłosiłam się do kasy, nawet trafiłam na tę samą kasjerkę.

I tak: mogłam podejść do problemu metodą mojego taty, niestety – opie*dol. Ale podeszłam po swojemu, czyli z uśmiechem powiedziałam, o co chodzi. Po pięciu minutach wyszłam z nową parą tych butów, tym razem w prawidłowym rozmiarze.

Wiem, że z takiej pomyłki ta kasjerka pewnie będzie musiała się tłumaczyć (nie sprawdziła, że rozmiary się nie zgadzają, a ja jako klient miałam prawo tego nie zauważyć, w dodatku podekscytowana znaleziskiem). Ale ostatecznie ja byłam zadowolona i nie spieprzyłam nikomu dodatkowo dnia swoim darciem mordy.

* * *

We środę chyba sześć razy dzwoniła do mnie obsługa klienta sieci komórkowej, w której mam dwa numery – osobisty i firmowy. Obie umowy kończą mi się na początku przyszłego roku, więc już dzwonią z propozycją przedłużenia. Nawet raz już rozmawiałam na ten temat jakiś czas temu, ale chcieli mi wcisnąć dodatkowo jakąś elektronikę i brzmiało to tak, jakby to była jedyna opcja przedłużenia umowy, więc powiedziałam, że nie, dziękuję, przedłużę sobie w salonie sprzedaży za jakiś czas. Dali mi spokój na parę tygodni.

No i we środę dzwonili. Niestety trafiali na takie momenty, że miałam pacjenta na fotelu, więc nie mogłam odebrać. Wiem, bo mam smartbanda sparowanego z telefonem. Dwa razy było tak, że dzwonili drugi raz zaraz po odrzuceniu przeze mnie połączenia. W końcu mnie tak wkurzyli, że musiałam ściągnąć zegarek. Wiedziałam, że będą dzwonić też w czwartek.

W czwartki śpię do 8:30. Zadzwonili o 8:10.

– Dzwonię w sprawie przedłużenia umowy – powiedział niczego nie spodziewający się pan.
– Rozmawiałam z wami o tym jakiś czas temu, że nie będę przedłużać umowy przez telefon. Za jakiś czas pójdę sobie do salonu przedłużyć obie umowy. A za to, co żeście wczoraj odstawili z wydzwanianiem do mnie po kilka razy, powinnam zgłosić was do UOKIKu za nękanie – odparłam tonem zdecydowanym.
Zapadła chwilowa cisza.
– Trzeba było odwołać zgody marketingowe… – odparł pan z wahaniem.
– To je sobie odwołam przy okazji – odparłam pamiętając przy okazji, że będzie mnie to kosztowało kilka złotych miesięcznie. – Mówiłam wcześniej, że nie jestem zainteresowana i proszę do mnie więcej z tym nie dzwonić – dodałam i rozłączyłam rozmowę, nie czekając na żadne pożegnanie.

Wiem, że to nie była wina tego konsultanta. Wiem, że to wina systemu informatycznego (bo wątpię, że sami wybierają numery, tylko myślę, że to komputer losuje i dzwoni, potem łączy z konsultantem) i pewnie też marketingowców (nikt im nie powiedział, że za takie wydzwanianie ktoś prędzej zrezygnuje z usług, niż przedłuży umowę? Czy tylko ja taka jestem?). Może kogoś tam jeszcze. Konsultant jest rzadko czemukolwiek winien (chyba, że coś rzeczywiście spie*doli podczas właściwej rozmowy). Z mojej strony nie było krzyków i wyzwisk. Po prostu się wkurzyłam i biedakowi się oberwało. Ale może przekazał to dalej i dadzą mi na jakiś czas spokój.

Dzisiaj zadzwoniła tylko jakaś firma partnerska (nie oficjalna obsługa klienta) z propozycją zmniejszenia rachunków :). Ale ten numer już zablokowałam po ich ponownej próbie połączenia po tym, jak powiedziałam, że nie jestem zainteresowana i się rozłączyłam.

I to był opie*dol w moim wykonaniu. Strach się bać.

na Miesiąc Dumy osób ze społeczności LGBT+. 🌈🌈🌈

Niech się świat w końcu od nas odpie*doli i da żyć tak, jak chcemy¹.

¹ – w znaczeniu, że nikomu nie dzieje się krzywda, oczywiście.

(moja literka w tym alfabecie chowa się za „+”. I to wszystko, co powiem tutaj na ten temat 🙂 )