Kategorie
Archiwalne Praca

Zmęczona dentystka

Wczoraj przed pójściem do pracy musiałam robić jeszcze w domu i nie byłam z tego powodu szczęśliwa. W dodatku zadzwonił Rodziciel z zapowiedzią, że prawdopodobnie będę musiała robić do nocy. Takiej godzinowej nocy, bo za oknem noc się zaczyna przed 17.

W przychodni na początku szło całkiem nieźle. Siedmioosobowy tłum pacjentów z bólem został szybko poskromiony dzięki pomocy szefa i lenistwu niektórych moich zapisanych pacjentów. Pod koniec zaczęły się jednak ze mną dziać dziwne rzeczy.

Powrócił problem z podejmowaniem decyzji. Jednego albo dwóch pacjentów odesłałam z tego powodu z „opatrunkami” w zębach, ze strachu, że im zafunduję leczenie kanałowe przy dalszym wierceniu, które jednak byłoby konieczne, gdybym chciała wypełnić im te ubytki na stałe. Mało profesjonalnie, ale powiem szczerze, trudno. Zaczęły mi wypadać z rąk wiertła i paski metalowe. Po 16 zgłosił się kolejny pacjent z bólem (trochę za późno i szczęśliwi z tego powodu nigdy nie jesteśmy), a mi już wszystko opadło.

Doszło do tego, że sprawdzałam kalką zgryz po lewej stronie pacjenta, zamiast po prawej, gdzie był robiony ząb.

Ostatecznie wyszłam kilka minut przed czasem, ostrożniutko wróciłam do domciu, zjadłam obiad i zabrałam się za drugą pracę, którą szczęśliwie skończyłam troszkę po 21. Nie było zatem tak źle.

A przed spaniem poczytałam sobie „Znaczy Kapitan” K.O. Borchardta, którą to książkę (dostępną pewnie w bibliotekach) polecam wszystkim, którzy lubią książki historyczne, przygodowe i marynistyczne, najlepiej naraz.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Zima

Już od dwóch dni na drogach i drzewach leży to białe, zimne coś, ale dziś przynajmniej można było zrobić porządną fotę.

No dobra, niekoniecznie porządną, ale fotę. 😉

Przy okazji mamusia mnie nie okrzyczy, że wstawiam do sieci zdjątko jej ogródka. Przeca nic nie widać!

Ogródek
Ogródek

Po kliknięciu na nie powinno się pokazać większe w nowym oknie.

Podczas robienia tego zdjęcia w gałęziach przebiegła się wiewiórka :). W fajnym miejscu mieszkam. 🙂

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Samobójstwo z miłości

Czasami przeglądam statystyki bloga i wpadam na strony, z których ludzie wpadli do mnie. Raz mnie skierowało na bloga jakiegoś dziewczęcia.

Linka do mnie w zakładkach niet, ale po prawej stronie jest panel z bloxa, z którego można było przejść do mnie jako następnego bloga. Ja tego nie mam, bo jestem cwana, mam znajomych grafików, którzy mi powiedzieli, co trzeba wstawić w CSS, żeby tego nie było ;).

Przejrzałam pobieżnie treść owego bloga. Autorka pisała go przez 2 miesiące. W treści kilku ostatnich wpisów przeważały wyznania o utraconej miłości, o jej wiecznie trwającym uczuciu wobec faceta, którego straciła (porzucił ją? Nie mam pojęcia, nie doczytałam) i o planach samobójczych.

Współczuję, naprawdę.

Ale laski kochane, TAKICH RZECZY SIĘ NIE ROBI!!!

Co Wam to da, że będziecie jęczeć, płakać, wydzwaniać, wyznawać miłość i błagać faceta o powrót. To tylko odstraszy dalej delikwenta, a jeśli nawet wróci pod wpływem szantażu, to już nie będzie miłość. To będzie zmuszanie się. A chyba nie o to chodzi.

Ostatnio matula dość intensywnie edukuje mnie w sprawach uczuciowych, podrzucając książki z męskim punktem widzenia w związkach z kobietami. W jednej z nich (seria z zołzami Sherry Argov – panie niech sobie znajdą w internecie, ja upolowałam ebooka; panowie sami dobrze wiedzą, czego chcą 😉 ) zasada atrakcyjności nr 1 brzmiała: „To, za czym się ktoś ugania, ucieka mu sprzed nosa.” Kawałek dalej wypisano jak byk: „Mężczyzna traci szacunek dla kobiety, która zabiega o jego względy, zwłaszcza gdy robi to zbyt natarczywie.”

Po tym i jeszcze więcej stwierdziłam, że w sumie muszę traktować nowopoznanych facetów jak mojego kumpla, którego znam od prawie ośmiu lat (i który przyjedzie do mnie na Sylwestra, będziemy oglądać filmy, zjemy kolację i wypijemy wińsko, a nic więcej z tego nie wyniknie i ogólnie będzie fajnie, bo niczego więcej się nie spodziewam i nawet nie chcę – sorry 😉 ). Znaczy pełna swoboda, nie boję się mówić o tym, co lubię, czego nie, na co mam ochotę. Jak się nie podoba, to niech spada. Jak się podoba, to niech kombinuje, żeby było z tego coś więcej.

Już na pewno nie będę robiła wystawnych kolacji, płaciła rachunki za wystawne kolacje, wieszała się na facecie, jakby był jedynym na świecie (bo nie jest i nigdy nie będzie) i niemal na pewno się z jego powodu nie zabiję. Jeśli wytnie mi jakiś numer, to ja mu wytnę małą zemstę, po czym wzruszę ramionami i najprawdopodobniej zapoluję na następnego.

Bo faceta w tym 33-metrowym mieszkaniu fajnie by było od czasu do czasu mieć. Jako towarzysza życia, ale nie jako powietrze.

Zresztą, zakocham się i życie zrewiduje poglądy. Teoretycznie jestem przygotowania. Praktycznie… to temat do Rezerwatu. 😉

Kategorie
Archiwalne Osobiste Praca

Codziennik

Wczoraj robiłam w firmie za pogotowie bólowe. W pewnym momencie przyszła starsza wiekiem pacjentka („Boję się” – rzekła na wstępie), ząb boli, pewnie do usunięcia. Patrzę, w szczęce jedna samotna sztuka, siedzi mocno, jeno ma ubytek. „Może spróbujemy uratować?” – zagaduję nieśmiało, wzbogacona o niedawne doświadczenia z pacjentem domagającym się ekstrakcji. „Jeśli można, to bardzo proszę” – odrzekła pacjentka. Oblicze mi się rozjaśniło, dzielnie znieczuliłam odpowiednie nerwy i w miarę moich możliwości podjęłam się ratowania samotnego ząbka. Po wierceniu i zaopatrzeniu ubytku przesmarowałam ochronnie nieco obnażony korzeń. „Niech protetyk zdecyduje, co z nim zrobić” – rzekłam, pacjentka skinęła głową, zadowolona z usługi.

Nie wszyscy pacjenci chcą być absolutnie bezzębni. Mój szwagier sytuację z czwartkowej notki porównał do hipotetycznego klienta banku, który by wszedł do oddziału i poprosił o zwindykowanie go. Pewnie im mniej zębów, tym bardziej dbamy o pozostałe… No chyba, że ktoś ma zdrowe podejście i troszczy się należycie o swoje pełne łuki zębowe ;).

Za to dzisiaj byłam na kolejnym darmowym kursie, tym razem o uzupełnieniach pełnoceramicznych. Organizatorzy lubią ośrodki krakowskie, bo wykładowca ponownie był stamtąd. Facet z dużym doświadczeniem i sporą inwencją twórczą, ale, kurna, dla mnie to za ciężki i za obfity materiał. Pomysły świetne, rezultaty na fotkach też, ale ja tego nie wykorzystam przez jeszcze kilka lat. Trochę potrwa, zanim zacznę się grzebać w rewolucyjnej protetyce, szczególnie, jeśli przypadnie mi pozostanie na wsi i leczenie tego, co przyjdzie. Rzadko kto ma kasę na implanty. Wyszło mi z tego tyle, że dostałam kolejne 4 punkty edukacyjne, z których nic mi nie przyjdzie, bo na stażu się nie liczą. Ale mam certyfikat.

Do świąt niecały miesiąc. Dziś przy kolacji, podczas omawiania tematu radiowej Trójki, której mój Rodziciel słucha namiętnie, zagaiłam o Wojciechu Mannie, jako wskazanym na Demotywatorach przykładzie, że nie trzeba być pięknym, żeby zrobić karierę ;). Mama, wiedząc, że planuję kupić tacie książkę Manna, poprosiła męża o zrobienie chcelisty. Tata się zgodził, dodając, że wstawi na nią i ową książkę, ale podobno jest ona tak popularna, że się skończyła i wydawnictwo musi zrobić dodruk. Dowiedziałam się przy okazji dwóch rzeczy: niespodziewajki z mojego prezentu Rodziciel mieć nie będzie, ale przynajmniej nie dostanie ode mnie kolejnej książki Clarksona (chociaż wyszedł nowy tom, tym razem jadowicie zielony – informacja dla rodzeństwa 😉 ), a po drugie, że się mimo to ucieszy ;). Po kolacji zatem ruszyłam do kompa, zarejestrowałam się na empik.com i zamówiłam RockManna, przy okazji też książeczkę dla mamy. Tym samym prezenty dla rodziców będą gotowe do odbioru w salonie Empiku pod koniec przyszłego tygodnia w porywach do początku następnego, a wtedy będę już po wypłacie, więc się wszystko ładnie złożyło. Jeszcze tylko prezenty dla rodzeństwa i jego rodzinki i w ogóle będzie git. Niemal zero stresu prezentowego w tym roku :D.

A jest ogólnie coraz bardziej świątecznie. Śnieg spadł (moje i mamy przewidywania pogodowe: teraz zima, w święta 15 stopni i deszcz, w styczniu lato, ferie się skończą i dowali śniegu ku radości gawiedzi 😉 ), zmarzłam dzisiaj niemołebnie (moja bryka nie ma klimy, skutki działania nawiewu poczułam jakieś 3 kilometry przed domem, pozostałe 7 się trzęsłam), jeszcze kilka dni i choinki w sklepach będą wreszcie uzasadnione, rodzice rozlali do butelek domowej roboty wino i ogólnie jest słitaśnie.

Gdyby nie to, że mogę notkę umieścić tylko w jednej kategorii, choć łapie się pod dwie, to byłoby jeszcze lepiej ;). [dop. 2014 – teraz mogę sobie umieszczać notki w tylu kategoriach, ilu tylko chcę!]

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Fajowe.

Jeśli o mnie chodzi, moim jedynym przewinieniem na GG jest zaczynanie zdań z małej litery. Ogonki i przecinki prawie zawsze są na swoich miejscach ;). Wszędzie indziej staram się pisać najlepiej, jak potrafię ;).

Kategorie
Archiwalne Praca

Pacjent się obraził

„Pan na usunięcie”, znaczy potencjalne rwanko. Pacjent usiadł na fotelu i wykłada mi, o co chodzi. Chce sobie zrobić protezę, ale te zęby się ruszają, ten wystaje. No więc „czy można kilka na raz”. Można, ale niech ja najpierw spojrzę.

Ząbków całkiem sporo, w nawet niezłym stanie. Kilka się chwieje, ale to I stopień, więc nie ma tragedii. „Troszkę o nie zadbać i jeszcze posłużą.”

No i się zaczęła dyskusja. Ale pacjent przyszedł nastawiony na usuwanie, bo chce sobie protezę zrobić. Ja na to, że im więcej zębów, tym lepiej się proteza trzyma, zwłaszcza na dole. „Ale niech pani usunie chociaż te dwa” – pacjent wskazuje na minimalnie rozchwianą czwóreczkę i siedzącą dobrze w kości trójeczkę. „Ale to są bardzo dobre zęby”. Zawołałam nawet szefa, coby mnie poparł swym bardziej doświadczonym i specjalistycznym zdaniem. Nic to nie dało, „proszę rwać”. „Ja nie mam prawa usunąć zdrowych zębów.”

„Będę musiał znaleźć innego lekarza.” … „Te zęby i tak po kolei wypadną, to genetyczne.” … „Ale nie będzie zębów, żeby bolały.” … „Moja żona ma protezy całkowite i jest bardzo zadowolona, normalnie je.”

Ostatecznie pacjent, mimo wyłożenia przeze mnie i szefa racjonalnych argumentów, zszedł z fotela, wziął swoją książeczkę zdrowia i wyraźnie obrażony wyszedł z gabinetu.

Mam nadzieję, że nie znajdzie lekarza, który mu te zęby usunie.

To nie fryzjer, żeby robić, co sobie klient zażyczy. Czasami trzeba odmówić.

„Jesteście przede wszystkim lekarzami” – mówił w kółko jakiś mój uczelniany profesor.

Ciekawe tylko, czy pacjent specjalnie teraz nie zapuści sobie jamy gębowej, żeby jego zęby szybciej stały się zdatne do usunięcia…

Kategorie
Archiwalne Praca

Zdziw

Usłyszałam dzisiaj, że mam dobre podejście do dzieci.

Owszem, mam dobre, jak zabieg przebiega, jak należy, a jedyną skargą dziecka jest to, że tak długo to wszystko trwa. W tej sytuacji przy kolejnym sięgnięciu po wiertarkę sadzę z lekka oklepane teksty o robalach chowających się w zakamarkach, wylatujących potem tak, że się kurzy. „A teraz zakładam plastelinę do zęba…”

Ogólnie miałam dzisiaj dobry dzień w pracy. Zarobiłam dla firmy kupę kasy (jak na mnie w dzień przyjmowania na NFZ), skończyłam na czas, ogólnie milusio. Duża zasługa w tym szefa, który był i przyjmował pacjentów z bólem. Jutro tak dobrze nie będzie.

Poradziiiiiimy sobie :).

Kategorie
Archiwalne Praca

Osłabiło mnie

Maseczka zakrywająca dolną połowę twarzy ma niewątpliwą zaletę: widać tylko górną część fizjonomii, więc jak lekarzowi opadnie żuchwa z wrażenia, to jest to mniej widoczne.

Ja się „przesiadłam” z maseczki na przyłbicę, która jest, niestety, przezroczysta. Ale pacjent mojego szczękopadu chyba nie zauważył.

Ludź młodszy ode mnie, a zębiska w rozsypce. Nie wiedziałam, za co się najpierw zabrać. Niektóre zęby tak zniszczone, że po dotknięciu wiertłem nadawałyby się tylko do poważnej odbudowy protetycznej po leczeniu kanałowym.

Terminów nie ma do grudnia. A zęby biją na alarm.

Dobrze, że to był ostatni pacjent, bo widok tamtych zębów skutecznie wyssał ze mnie siły witalne. Wsiadłam do swojej sportowej bryki, pojechałam do domu i postanowiłam się opierniczać. Robota dorywcza czeka, przez nią pojadę do Gdańska po receptę dopiero we środę (jutro gonienie terminów), ale trudno.

Dobrze chociaż, że jakiś czas wcześniej usłyszałam gorące podziękowania od pacjenta za miłą obsługę. Że zagadam, zapytam, zatroszczę się. Jak ktoś mi koło ucha zaczyna nawijać o wyborach samorządowych, to się włączę, a co. Głosowałam. Zazwyczaj skupiam się na pracy i nic nie mówię do pacjentów, chyba, że do dzieci, które trzeba zagadać, by dały sobie coś zrobić (nie zawsze działa). Ale kilka słów czasami najwyraźniej dobrze działa na samopoczucie mojej ofiary.

Chyba znowu będę łykać meliskę przed pójściem spać w niedzielę wieczorem. Nie lubię poniedziałków…

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Dyplomatorium

Wprawdzie chyba trochę ciężko nadal mówić o kończeniu studiów półtora miesiąca po rozpoczęciu stażu, ale oficjalne wykopanie nas ze społeczności studenckiej odbyć się musiało. Była to jednocześnie chyba ostatnia okazja do spotkania się w całym naszym rocznikowym gronie.

Najpierw było spotkanie z dwiema koleżankami podczas jazdy pociągiem. Spacerek do AGN (Atheneum Gedanense Novum, po studencku „nowa stara Anatomia”, od jakiegoś czasu flagowy budynek GUMedu), tam kanapka i herbatka w nieco większym gronie. Następnie polowanie na togę i niespadającą z głowy „czapkę” (nie wiem, jak to się fachowo nazywa, widać na filmach amerykańskich w scenach z podobnych, uniwersyteckich imprez). Potem w „Auditorium Primum”, sali wykładowej (imienia niedawno zmarłego profesora z Katedry Anatomii, Olgierda Narkiewicza), do której weszliśmy po raz pierwszy od jej powstania jakieś 3-4 lata temu, odbyła się próba nadchodzącej uroczystości, z wychodzeniem z miejsc i podawaniem nam przez prowadzących mylnych informacji, które były szybko prostowane przez bardziej zorientowane osoby ;). W międzyczasie dzielenie się głównie pozytywnymi wrażeniami ze stażu.

O 12 wszedł Senat uczelni, kierownicy dręczących nas przez tych pięć lat katedr i opiekunowie naszych kolejnych lat. Nasze dyplomatorium uświetnił również uczelniany chór, dzięki temu, iż w jego szeregach przez lata służyła jedna z moich koleżanek z roku (nie wszystkie roczniki mają ten zaszczyt 😉 ). Nastąpiły przemówienia władz uczelni, potem przyrzeczenia lekarskie i zawodowe (z nami swoje dyplomatorium mieli też licencjaci technik dentystycznych). Potem rozdano dyplomy, z wyczytywaniem nazwisk („Lekarz dentysta …”) i uściskiem dłoni Rektora i dwóch Dziekanów. Następnie wręczanie nagród i wyróżnień (ja z racji bycia leniwcem wyróżniona nie zostałam 😉 ) oraz dalsze przemówienia (jak wyszedł opiekun I roku, zaczęłam się zastanawiać, czy wspomni złośliwie o teściowych. Nie zawiodłam się). Potem wyświetlono prezentację zdjęć z zajęć i imprez naszego rocznika. Ostatnie brawa, oficjalne wyproszenie Senatu ( 😉 ), który zaraz potem wrócił, by znależć się na zdjęciu pamiątkowym. Fotki pstrykał cały tłum ludzi, więc mam nadzieję, że na kilka się załapałam i potem zdołam je wysępić ;).

Wyniosłam kilka pamiątek. Odebrałam Yearbooka (książkę pamiątkową mojego roku), rozdawano małe Pharmindex’y… Ale najprzyjemniejsze jest wieczne pióro Parkera, które dostałam od roku „dokładnie wiesz, za co” – słowa wręczającej koleżanki. Wiem i cieszę się, że moja chęć niemal bezinteresownej (raz wysępiłam czekoladę, pozostałe dary były dobrowolne i z wdzięcznością przyjmowane 😉 ) pomocy kolegom została doceniona. 😉

Piękne takie uroczystości, kiedy czuje się powagę sytuacji. Kiedy jest odpowiedni klimat i oprawa. Kiedy się czuje, że to coś ważnego. Takie przypieczętowanie pięciu ciężkich, ale też bardzo ważnych lat życia. A dyplom w szufladzie, pióro Parkera na biurku i Yearbook na półce na pewno nie pozwolą tak szybko zapomnieć zarówno o tych latach, jak i dzisiejszym ich zakończeniu :).

Kategorie
Archiwalne Praca

Kiepsko dziś

Nastroje jak na kolejce górskiej. Raz w górę, raz w dół. Wczoraj robiło się fajnie, dzisiaj kiepsko. Czas się dłuży, problemy z podejmowaniem decyzji przypominały blokadę na egzaminach ustnych, w pewnym momencie było tylu dodatkowych pacjentów, że myślałam, że nie wyjdę przed 19 (raz mi się zdarzyło aż tak przeciągnąć), ale szef wyruszył na odsiecz i przez nieprzyjęcie ostatniego pacjenta skończyłam 20 minut przed czasem.

W ciągu najbliższych 10 dni będę aż trzy razy jechać do Gdańska. Najpierw jutro, na dyplomatorium. Potem w środku tygodnia, żeby odebrać receptę w książeczce zdrowia, zostawionej w przychodni we wspomniany piątek. W następną sobotę z kolei jest szkolenie z prac protetycznych pełnoceramicznych i w gruncie rzeczy dobrze by było też na nie pojechać. A legitka już straciła ważność i każdy taki kurs będzie mnie kosztować 14 zł. Słitaśnie. Skąpiec się we mnie odzywa. Trzeba częściej w Lotto grać. 😉

Dostałam dziś gazetki z Izby Lekarskiej. Znaczy haracz za październik dotarł. 😉

Ogólnie tak sobie mi dziś…