Wypić dwa kubki mocnej kawy na godzinę przed rozpoczęciem pracy.
Przyjdą do mnie jeszcze ci dwaj pacjenci, których obsługiwałam lekko drżącymi dłońmi?
Kategorie
Miesiąc: lipiec 2013
Kategorie
Zostałam ostrzelana
Przed wyjściem z domu dzisiejsze badanie nazywałam nakłuwajkami (przed wycinankami). A to była strzelanina!
Biopsja gruboigłowa wygląda strasznie. Metalowy pistolet, z głośnym trzaskiem wstrzeliwujący w guz igłę średnicy ok. 2 mm. Wszystko odbywa się pod znieczuleniem miejscowym, więc nie boli w trakcie. W tej chwili się zastanawiam, czy znieczulenie już puściło, bo coś niby czuję pod opatrunkiem (który mam nosić przez dwa dni), ale bez większego przekonania.
Cienkoigłowa przebiegała bez tak wyraźnych doznań słuchowych ;).
Osobom, które boją się igieł przez samo ich bycie igłami, nie polecam patrzenia na instrumentarium.
I chyba widać po mnie wszystkie emocje, bo młody pan doktor (chyba specjalizujący się) włączył poczucie humoru podczas wykonywania badania.
(jednego pacjenta raz straciłam przez tę moją przezroczystość – to był pierwszy pacjent w nowym miejscu pracy, więc byłam speszona i niezorientowana. Wizytę przesiedział, ale już do mnie nie wrócił)
A dzięki zjedzonej godzinę wcześniej bułce udało mi się nie zemdleć 😉
Jutro wizyta u onkologa, potem dopiero 19 sierpnia badanie krwi, tydzień później wyprawa do szpitala, z którego mam szansę wyjść po dwóch dniach (przyjęcie w zabieg we wypis w środę). Może uda mi się wysępić zwolnienie lekarskie do końca trwania zaplanowanego „urlopu” (6 września)? Jako że jestem wrednym kapitalistą-przedsiębiorcą pracującym na umowach o współpracę, nie należy mi się płatny urlop, to chociaż bym dostała kilkaset złotych z chorobowego…
A tak jeszcze a’propo bułki: podstawowa zasada przed pójściem do dentysty – NIE WOLNO iść na głodzie. To nie jest badanie poziomu glukozy. Należy coś zjeść przed wizytą, zaraz potem oczywiście umyć zęby. Dlaczego? Po pierwsze, na głodniaka wzrasta ryzyko omdlenia przy znieczuleniu (częściej się zdarza panom), po drugie, czasami wizyty kończą się zawołaniem lekarza, żeby pacjent nie jadł przez godzinę-dwie. Żeby potem nie było pretensji, jak w wykonaniu mojej niegdysiejszej znajomej internetowej, która została znieczulona i po wizycie pogryzła sobie policzki jedząc orzeszki, chociaż dentysta podobno mówił, żeby nie jadła. Ale pretensje i tak miała do niego.
Kategorie
Będzie rzeź
Sezon urlopowy zmusza mnie do zastępowania koleżanek z pracy. W rezultacie będę pracować czasami 12 godzin/dobę i w większość sobót.
Ostatecznie pewnie pójdę do szpitala, żeby odpocząć.
Naskórek po zeszłotygodniowym opalaniu zaczął mi schodzić w środę, głównie z dekoltu i czoła. Reszta oparzeń zrobiła się brązowa. Radosne ściąganie z siebie złuszczonego naskórka zakończyło się tym, że obecnie klata mi praktycznie świeci.
A w ten weekend się nudzę. Próbowałam dojechać do jednego centrum handlowego, ale korki na drodze krajowej zmusiły mnie do odwrotu. Pojechałam zatem do innego centrum, gdzie sobie kupiłam książkę i zaraz będę ją dalej czytać przy czekoladzie i jakiejś kawce, zaparzonej po zmieleniu na świeżo, a co. Weekend jest.
Kategorie
Dużo czasu/Złe geny
Weekend miałam wybitnie wycieczkowy. Wczoraj 12 godzin poza domem z okazji wypadu do Borów Tucholskich, dzisiaj prawie 9 godzin poza domem z powodu wypadu do Władysławowa.
Wczoraj po powrocie ze zdziwieniem stwierdziłam, że kurczę, została mi jeszcze cała niedziela!
Dzisiaj zostawiłam samochód pod dworcem kolejowym i najgorszy etap podróży przejechałam, siedząc dość wygodnie w pociągu Przewozów Regionalnych. Zrobiłam to, ponieważ wiedziałam, że jeśli pojadę samochodem, to a) dostanę szału przy szukaniu miejsca parkingowego, b) droga powrotna zajmie mi znacznie więcej czasu, niż by to sugerowała stosunkowo niewielka (ok. 30 km) odległość między moim miejscem zamieszkania a celem podróży. Pociągi jeżdżą średnio co półtorej-dwie godziny, więc można wysiedzieć te 40-55 minut, a nie wkurzać się po drodze.
Z Władka (opanowanego przez samochody mieszkańców województw głównie mazowieckiego, łódzkiego i wielkopolskiego) wróciłam ze skórą ładnie miejscami… oparzoną przez słońce. Na razie jestem estetycznie czerwona w niektórych miejscach, za dwa dni zacznie mi płatami schodzić naskórek. Już się cieszę.
Pierwsza część tytułu notki odnosi się do drugiego akapitu. Spędzając sporo czasu poza domem, bez pośpiechu, ale robiąc same przyjemne rzeczy, można stwierdzić, że weekend znacząco się wydłuża, ale tak pozytywnie. Gdyby nie moje wycieczki, to pewnie całe dwa dni przesiedziałabym przed kompem i miała poczucie straconego czasu. A tak zaliczyłam plażę i ciekawe okolice. Same zalety.
Druga część tytułu notki odnosi się do końca czwartego akapitu. Rozmowę na temat reakcji skóry na słońce odbyłam z rodzicami podczas sobotniej wycieczki, kiedy to moje lewe ramię, nieco intensywniej od prawego wystawione na działanie promieni słonecznych, zaczęło się czerwienić. Rodzice i ja opalamy się w ten sam sposób – kąpiele słoneczne zawsze przypłacamy oparzeniami. Jedynym wyjątkiem w naszej czwórce jest moja siostra, która ma cerę nieco ciemniejszą i zwykle od razu brązowieje. Przekazała zresztą tę cechę swojej pierwszej córce (o drugiej córce nie mam danych w tym zakresie). Zastanawialiśmy się, skąd się u niej to wzięło, oczywiście wyszło, że z genów – „śniadym” bywał również nazywany brat mojego taty. Zatem rodzeństwo moje wylosowało nieco lepszy pakiet genów, jeśli chodzi o opalanie.
A ze mnie w pracy będą się jutro śmiać. Bo czerwona jestem na łydkach, stopach, gębie, rękach (od przedramion do łopatek), dekolcie i plecach w okolicach krzyża. I będę jęczeć i skomleć, ale mam za swoje. Było się lepiej smarować mleczkiem do opalania.
Idę spać…
OSTRZEŻENIE: Nie wchodźcie na Wikipedię. Wejście na jeden artykuł poskutkuje przeczytaniem dwudziestu kolejnych.
Kategorie
Dzielne koniki
Moich rodziców wywiało do lasu na urlop. Konkretnie do Borów Tucholskich. Znaleźli sobie mały domek letniskowy i siedzą w nim od środy do przyszłego piątku.
Mama zapraszała mnie na wycieczkę tamże. MM się nie zdecydował mi towarzyszyć, więc po drodze zabrałam tylko mojego dziadka (ojca mojego taty) i z 3miasta ruszyliśmy na południe. Najpierw Obwodnicą, później wjechaliśmy na autostradę A1.
Kiedy półtora roku temu szukaliśmy z MM lokalizacji na własny urlop, Bory Tucholskie wydawały mi się być zbyt odległe do dostania się tam samochodem. Kierowcą byłam znacznie bardziej niedoświadczonym niż jestem teraz, więc 150 km w jedną stronę mnie przerażało. Zresztą przed tym wyjazdem to nadal było straszne, ale stwierdziłam, że w sumie czemu nie – lepsza wycieczka w nieznane okolice niż siedzenie cały dzień w mieszkaniu.
Autko mam małe. Miejskie. Silniczek nawet nie litrowy, 54 konie mechaniczne. Ale to szczupłe i w miarę zrywne koniki – na światłach często wyrywam jako pierwsza do przodu, na płaskim nawet potrafię kogoś wyprzedzić. Dzisiaj owe koniki buczały, ale 200 km autostradą (w obie strony) pokonały utrzymując stabilną prędkość 110-120 km/h. Ogólnie publicznie oświadczam, że jestem z nich bardzo dumna. Moje dzielne 54 koniki.
A domek fajny. Dość skromny, ale w pełni wyposażony, podobno całoroczny. W nieco większym spędziłam rok temu dwa tygodnie i w sumie zamarzyła mi się powtórka z rozrywki – może za rok? I już Bory Tucholskie – piękne lasy, świetna baza wypadowa do zwiedzania okolicznych miast o krzyżackiej historii – nie będą za daleko.
Ale na Mazury na ten przykład jeszcze bym się nie wyrwała… Chociaż koniki pewnie nie miałyby za dużo przeciwko 😉
Kategorie
Niewygodna refleksja
Czasami radą na świetnie przez nas – panie – znaną sytuację pt. „nie mam się w co ubrać!” jest ogarnięcie zawartości szafy.
Tak stwierdziłam dziś, wykonując tę straszną czynność w ramach Środy Bez Komputera.
Nie zawsze się to sprawdza, oczywiście, bo ogarnianie szafy może się czasem skończyć wyrzuceniem połowy jej zawartości, ale wtedy przynajmniej wiemy konkretnie, na czym stoimy w temacie zróżnicowania garderoby.
Jeśli zaś chodzi o mój ostatni wpis na fanpejdżu, zadzwoniono do mnie z niegdyś drugiej (edukacyjnej) pracy z propozycją dalszej współpracy. Uprzejmie podziękowałam, nie skorzystawszy. Zostawię takie przygody na ten etap w życiu, kiedy będę miała więcej czasu (i doświadczenia).