Kategorie
Archiwalne Osobiste

Pewnie powinnam napisać notkę ze szpitalnej przygody

Ale niespecjalnie mi się chce 😉

Dwa razy już dziękowałam na fanpejdżu za kciuki i inne formy wsparcia psychicznego, podziękuję i tutaj.

Zatem DZIĘKUJĘ 🙂 Za miłe słowa tutaj i na FB, za dodatkowe lajki, za każde ciche wsparcie. Jesteście bardzo fajnymi czytelnikami. Buziaki :* :* :*

😉

A, może jednak mi się zachce…

Na opiekę na oddziale nie mam powodu narzekać. Panie pielęgniarki nie zawracały głowy, jak przyszły, to były miłe. Jedzenie… no cóż, jak to moja siostra określiła, były to wczasy all inclusive z dietą i usuwaniem zbędnych gramów. Jedzonko było chude, skromne i bez soli, ale zjadliwe i przeżyć się dało. Nikt mnie też zawczasu nie poinformował, że do szpitala trzeba brać własne sztućce, ale najpierw pani z kuchni mi pożyczyła niezbędne sprzęty, potem zostałam doposażona przez MM.

Prysznice na oddziale były czyste i z ciepłą wodą.

Wieczorem pierwszego dnia dostałam różową pigułę na sen, ale niespecjalnie na mnie podziałała. Następnego dnia obudziłam się średnio wyspana, około szóstej.

Wstałam, ogarnęłam się, około siódmej rano miałam być już w łóżeczku. Po siódmej przyszły panie, kazały się rozebrać pod kołderką, założyły wkłucie dożylne, ogoliły mnie pod pachą (przy okazji dziabiąc do krwi moją małą, uszypułowaną zmianę skórną), zdezynfekowały pole operacyjne, dały Głupiego Jasia. Około ósmej zupełnie przytomna (trochę się tylko zatoczyłam przy zejściu z łóżka, ale bardziej pijana czuję się po jednym piwie) przesiadłam się na wózek-leżankę i zostałam przewieziona na salę operacyjną. Chirurgom dostarczono nielateksowe rękawiczki (przyznałam się do alergii kontaktowej), zostałam ułożona na stole, założono mi mankiet ciśnieniomierza na ramię i różne inne dziwne rzeczy na udzie i plecach. Dziabnięcie skóry zostało zauważone. Trzy razy zostałam zapytana, czy może usunąć zupełnie tę zmianę? Trzy razy potwierdziłam ze wzruszem ramion – do niczego nie jest mi potrzebna. „Wyżej mam drugą, można też przy okazji uciąć” – zaśmiałam się.

– Podamy pani fentanyl 0,1, będzie pani spała – usłyszałam. Przyłożono mi do twarzy maskę, z której wydobywał sił słodkawy gaz. – Jeszcze druga dawka fentanylu…

I w tym momencie urwał mi się film.

Obudziłam się z podrażnionym lekko gardłem, jeszcze na sali operacyjnej, właściwie w drodze na moją salę. Poinformowano mnie, że zmianę skórną też mi wycięto. Poza tym, że byłam śpiąca, czułam się dobrze. Wróciłam na łóżko – było chwilka po dziewiątej – złapałam komórkę, poinformowałam wszystkich, że żyję, zdrzemnęłam się. Po pierwszej dawano obiad, dostałam zupkę, zjadłam. Na sali (sześcioosobowej, wczoraj byłyśmy trzy, ja i jedna pani wróciłyśmy, trzecią po zabiegu położono na pooperacyjnej) położono cztery nowe panie, które uświadomiły mi, że raczej nie miałam pełnej narkozy, tylko jakąś formę znieczulenia ogólnego, skoro czuję się tak dobrze. W miejscu zabiegu i dziabniętej zmiany miałam plasterki. Czułam dyskomfort, ale nie było to nic, co by mi znacząco utrudniało życie.

Wieczorem pod prysznicem znalazłam na plecach elektrodę od EKG (zostały przyklejone przynajmniej dwie, jedna najwyraźniej została pominięta przy ściąganiu), poza tym odkleiłam sobie plasterek pod pachą (myślałam, że będzie tylko mały opatrunek po szypułce) i się okazało, że tam też mam szew! Chodzę onitkowana. Pod opatrunkiem na piersi wyczuwałam około dwucentymetrowe nacięcie.

Podczas wieczornego obchodu pielęgniarka rzuciła okiem na mój stolik i zawołała „Ładnie, pierwsza pacjentka!” Speszona spojrzałam w tamtą stronę, kurde, w ciągu dnia jadłam chrupki z automatu, może nie powinnam była? Zostały papierki? Ale nie, groźny ton wcale nie miał być groźny. Okazało się, że jako jedna z nielicznych pacjentów pomyślałam o… wzięciu stoperów do uszu (nie użyłam ich poprzedniej nocy). „A potem pacjenci narzekają po nocy, że nie mogą spać!”. No proszę. Dla mnie bardziej logiczne było wzięcie stoperów niż sztućców… Zaproponowano mi lek przeciwbólowy na noc, przyjęłam ze wzruszem ramion – naprawdę nie bolało. Pigułę na noc też sobie zażyczyłam ;). Obejrzałyśmy większość meczu Legii, po 22 poszłyśmy wszystkie spać.

Następnego dnia znowu obudziłam się przed szóstą, ale dzięki stoperom wyspałam się lepiej. Koło ósmej nowe lokatorki zaczęły wyjeżdżać na swoje zabiegi. Obchód był po dziewiątej, miałam zostać wypisana. Zostawiłam swoje dane do zwolnienia lekarskiego. Kręciłam się po oddziale, po 12 przyjechał MM i moja mama. Koło 13 doczekałam się wypisu i zwolnienia lekarskiego – o tydzień dłuższego, niż planowałam (9 września planowałam wrócić już do pracy, zwolnienie dostałam do 13). Na moje napomknięcie, że to trochę długo, pani w sekretariacie oświadczyła z uśmiechem, że skoro dają, to mam nie marudzić, tylko odpoczywać. No dobra. Zabrałam swoje rzeczy z sali, pożegnałam się z paniami i na tym się skończyła moja szpitalna przygoda.

W przyszłym tygodniu muszę pojechać na zdjęcie szwów, tydzień później na odbiór wyniku badania wyciętego guzka.

Wczoraj zrobiłam objazd po obu pracach (pierwszy szef wieść o przedłużeniu mojego urlopu przyjął z typowym dla siebie wzruszem ramion, drugi był zajęty, więc tylko skinął głową, że przyjął do wiadomości), księgowej (dowiedziałam się, że zasiłek chorobowy przysługuje mi za każdy dzień zwolnienia, więc pieniążki z ZUSu tak czy siak powinnam dostać!) i sklepach, wróciłam trochę… naciągnięta i zmęczona. Trochę przesadziłam z objazdami jeden dzień po wypisie. Ale za to po południu upiekłam pyszne babeczki orzechowo-czekoladowe. Dzisiaj zaliczyłam już spacer do BlackRedWhite, teraz piję kawę mrożoną.

Ogólnie czuję się dobrze. Wykorzystuję fakt obecności MM i niczego nie dźwigam. Mam przed sobą jeszcze dwa tygodnie lenistwa. I bardzo mnie to cieszy 🙂

To by było na tyle 🙂

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Pewnie powinnam napisać notkę ze szpitalnej przygody

Ale niespecjalnie mi się chce 😉

Dwa razy już dziękowałam na fanpejdżu za kciuki i inne formy wsparcia psychicznego, podziękuję i tutaj.

Zatem DZIĘKUJĘ 🙂 Za miłe słowa tutaj i na FB, za dodatkowe lajki, za każde ciche wsparcie. Jesteście bardzo fajnymi czytelnikami. Buziaki :* :* :*

😉

A, może jednak mi się zachce…

Na opiekę na oddziale nie mam powodu narzekać. Panie pielęgniarki nie zawracały głowy, jak przyszły, to były miłe. Jedzenie… no cóż, jak to moja siostra określiła, były to wczasy all inclusive z dietą i usuwaniem zbędnych gramów. Jedzonko było chude, skromne i bez soli, ale zjadliwe i przeżyć się dało. Nikt mnie też zawczasu nie poinformował, że do szpitala trzeba brać własne sztućce, ale najpierw pani z kuchni mi pożyczyła niezbędne sprzęty, potem zostałam doposażona przez MM.

Prysznice na oddziale były czyste i z ciepłą wodą.

Wieczorem pierwszego dnia dostałam różową pigułę na sen, ale niespecjalnie na mnie podziałała. Następnego dnia obudziłam się średnio wyspana, około szóstej.

Wstałam, ogarnęłam się, około siódmej rano miałam być już w łóżeczku. Po siódmej przyszły panie, kazały się rozebrać pod kołderką, założyły wkłucie dożylne, ogoliły mnie pod pachą (przy okazji dziabiąc do krwi moją małą, uszypułowaną zmianę skórną), zdezynfekowały pole operacyjne, dały głupiego Jasia. Około ósmej zupełnie przytomna (trochę się tylko zatoczyłam przy zejściu z łóżka, ale bardziej pijana czuję się po jednym piwie) przesiadłam się na wózek-leżankę i zostałam przewieziona na salę operacyjną. Chirurgom dostarczono nielateksowe rękawiczki (przyznałam się do alergii kontaktowej), zostałam ułożona na stole, założono mi mankiet ciśnieniomierza na ramię i różne inne dziwne rzeczy na udzie i plecach. Dziabnięcie skóry zostało zauważone. Trzy razy zostałam zapytana, czy może usunąć zupełnie tę zmianę? Trzy razy potwierdziłam ze wzruszem ramion – do niczego nie jest mi potrzebna. „Wyżej mam drugą, można też przy okazji uciąć” – zaśmiałam się.

– Podamy pani fentanyl 0,1, będzie pani spała – usłyszałam. Przyłożono mi do twarzy maskę, z której wydobywał się słodkawy gaz. – Jeszcze druga dawka fentanylu…

I w tym momencie urwał mi się film.

Obudziłam się z podrażnionym lekko gardłem, jeszcze na sali operacyjnej, właściwie w drodze na moją salę. Poinformowano mnie, że zmianę skórną też mi wycięto. Poza tym, że byłam śpiąca, czułam się dobrze. Wróciłam na łóżko – był chwilka po dziewiątej – złapałam komórkę, poinformowałam wszystkich, że żyję, zdrzemnęłam się. Po pierwszej dawano obiad, dostałam zupkę, zjadłam. Na sali (sześcioosobowej, wczoraj byłyśmy trzy, ja i jedna pani wróciłyśmy, trzecią po zabiegu położono na pooperacyjnej) położono cztery nowe panie, które uświadomiły mi, że raczej nie miałam pełnej narkozy, tylko jakąś formę znieczulenia ogólnego, skoro czuję się tak dobrze. W miejscu zabiegu i dziabniętej zmiany miałam plasterki. Czułam dyskomfort, ale nie było to nic, co by mi znacząco utrudniało życie.

Wieczorem pod prysznicem znalazłam na plecach elektrodę od EKG (zostały przyklejone przynajmniej dwie, jedna najwyraźniej została pominięta przy ściąganiu), poza tym odkleiłam sobie plasterek pod pachą (myślałam, że będzie tylko mały opatrunek po szypułce) i się okazało, że tam też mam szew! Chodzę onitkowana. Pod opatrunkiem na piersi wyczuwałam około dwucentymetrowe nacięcie.

Podczas wieczornego obchodu pielęgniarka rzuciła okiem na mój stolik i zawołała „Ładnie, pierwsza pacjentka!” Speszona spojrzałam w tamtą stronę, kurde, w ciągu dnia jadłam chrupki z automatu, może nie powinnam była? Zostały papierki? Ale nie, groźny ton wcale nie miał być groźny. Okazało się, że jako jedna z nielicznych pacjentów pomyślałam o… wzięciu stoperów do uszu (nie użyłam ich poprzedniej nocy). „A potem pacjenci narzekają po nocy, że nie mogą spać!”. No proszę. Dla mnie bardziej logiczne było wzięcie stoperów niż sztućców… Zaproponowano mi lek przeciwbólowy na noc, przyjęłam ze wzruszem ramion – naprawdę nie bolało. Pigułę na noc też sobie zażyczyłam ;). Obejrzałyśmy większość meczu Legii, po 22 poszłyśmy wszystkie spać.

Następnego dnia znowu obudziłam się przed szóstą, ale dzięki stoperom wyspałam się lepiej. Koło ósmej nowe lokatorki zaczęły wyjeżdżać na swoje zabiegi. Obchód był po dziewiątej, miałam zostać wypisana. Zostawiłam swoje dane do zwolnienia lekarskiego. Kręciłam się po oddziale, po 12 przyjechał MM i moja mama. Koło 13 doczekałam się wypisu i zwolnienia lekarskiego – o tydzień dłuższego, niż planowałam (9 września planowałam wrócić już do pracy, zwolnienie dostałam do 13). Na moje napomknięcie, że to trochę długo, pani w sekretariacie oświadczyła z uśmiechem, że skoro dają, to mam nie marudzić, tylko odpoczywać. No dobra. Zabrałam swoje rzeczy z sali, pożegnałam się z paniami i na tym się skończyła moja szpitalna przygoda.

W przyszłym tygodniu muszę pojechać na zdjęcie szwów, tydzień później na odbiór wyniku badania wyciętego guzka.

Wczoraj zrobiłam objazd po obu pracach (pierwszy szef wieść o przedłużeniu mojego urlopu przyjął z typowym dla siebie wzruszem ramion, drugi był zajęty, więc tylko skinął głową, że przyjął do wiadomości), księgowej (dowiedziałam się, że zasiłek chorobowy przysługuje mi za każdy dzień zwolnienia, więc pieniążki z ZUSu tak czy siak powinnam dostać!) i sklepach, wróciłam trochę… naciągnięta i zmęczona. Trochę przesadziłam z objazdami jeden dzień po wypisie. Ale za to po południu upiekłam pyszne babeczki orzechowo-czekoladowe. Dzisiaj zaliczyłam już spacer do BlackRedWhite, teraz piję kawę mrożoną. 

Ogólnie czuję się dobrze. Wykorzystuję fakt obecności MM i niczego nie dźwigam. Mam przed sobą jeszcze dwa tygodnie lenistwa. I bardzo mnie to cieszy 🙂

To by było na tyle 🙂

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Wyższy poziom nieszczęśliwości

Wychodząc w czwartek z pierwszej pracy zostawiłam w niej telefon, o czym się przekonałam po ok. 20 minutach, kiedy to byłam już 14 kilometrów dalej, a przychodnia była już dawno zamknięta.

Stwierdziłam, że osiągnęłam wyższy poziom nieszczęśliwości. Uwielbiam swój telefon. Już sobie wyobrażałam, że będzie ileśtam nieodebranych rozmów czy smsów, jak na ironię, bo smsuję regularnie tylko z MM i rzadko kto do mnie dzwoni. Więc dajcie mi 100 tysięcy smsów w tanim abonamencie i będę Wasza.

W piątek rano obudziłam się przed siódmą, potem dosypiałam. Telefon odzyskałam ok. 10. Weszłam do przychodni, asystentka wyszła z gabinetu, podała mi do ręki telefon i pieczątkę, po raz kolejny życzyła miłego urlopu. Pożegnałam się i wyszłam.

Dzisiaj rano jednak samodzielnie doprowadziłam się na jeszcze wyższy poziom nieszczęśliwości. Mianowicie ściągnęłam ze swojego materaca pokrowiec celem wyprania. Materac 160×200 cm, więc i pokrowiec sporawych gabarytów. Nie zmieścił mi się w pralce. Nie chciało mi się go już zakładać z powrotem (jutro zawiozę go do siostry, która ma pralkę większą od mojej i mądrzejszą ode mnie), co oznacza, że po raz pierwszy od listopada noc spędzę na mojej supertwardej wersalce.

Tylko piwko dopiję, o.

A nie, chyba jednak bardziej nieszczęśliwa byłam bez telefonu…

Jutro czeka mnie sprzątanie mieszkania i pakowanie. Jej.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Suplementy diety

W przychodni gra radyjko. Cały czas. Podobno nie musimy płacić tantiem. Przy jakimś nudniejszym zabiegu albo podczas przerwy zdarza mi się zwrócić uwagę na to, co to radyjko emituje. Mój ulubiony zespół nie jest puszczany nigdzie poza Trójką i Eską Rock, a te stacje akurat nie są u nas popularne. Leci RMF FM albo Radio Zet. I tak ostatnio zauważyłam, że ilość reklam suplementów diety jest porażająca, szczególnie, jak jedna z nich promuje środek do pobudzania apetytu u dzieci. Spoko, jak ktoś pełnoletni, teoretycznie w pełni władz umysłowych, chce się faszerować czymś podobno zawierającym magnez, żelazo czy pobudzającym erekcję. Ale IMO bez przesady z karmieniem tym dzieci. Czy nie wystarczy chemia w codziennym pożywieniu, trzeba do tego dokładać produkt laboratoryjny, który można wprowadzić na rynek znacznie łatwiej, niż leki, które muszą przed rejestracją przejść długą procedurę badań klinicznych?

Jeśli o mnie chodzi, to „uzupełniam” sobie magnez od czasu do czasu, jak mam skurcze albo powieka zaczyna mi drgać. Nawet pomaga. Po czym przestaję sobie uzupełniać i czekam na kolejne skurcze, pijąc kawkę i herbatkę. 

Pojutrze jazda na oddział. Brr.

A tak w ogóle to mam urlop. Jak to rzekłam koleżance z pracy na pytanie o plany: „najpierw przeleżę trzy dni w szpitalu, a potem będę się użalać nad sobą”.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Po polsku trzyma krócej

W Auchan ostatnio zastałam taki oto produkt. Ewenement na skalę światową.

puszka termiczna

Nie kupiłam. Jakoś nie miałam zaufania.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Ofiara krwi

Na urodzinki od Rodzinki dostałam pikną mikrofalówkę! Piknie pasującą do reszty mojego inoxowego, mniej lub bardziej drobnego AGD w kuchni. Wprawdzie początkowo obsługa mnie nieco przerosła, ale ją rozpracuję!

I pewnie będę jej używać raz na tydzień, jak starą kuchenkę (około dwudziestoletnią. Firmy Goldstar. Nadal działa – znaczy daje się ją naprawić, bo jeszcze – odpukać – nie zepsuła się na amen), którą chce zabrać Rodzeństwo. 😉 Ale mikrofalówka musi być!

Kiedy już w końcu rozkminiliśmy, jak ją umieścić we wnęce w szafkach kuchennych, Rodziciel zaciął się w palec przy przenoszeniu :(. Jakaś ostra krawędź obudowy :(. Ofiara z krwi… Ale szyć raczej nie trzeba, wystarczył plasterek.

Mam tylko pytanie, jeśli producent twierdzi, że mikrofalówka ma termoobieg i jest w stanie się rozgrzać do 190 stopni, to czy mogę piec ciasta w niej, zamiast w szalonym piekarniku z prawdopodobnie zepsutym termostatem?

Kategorie
Archiwalne Praca

Osłabiacze

Praca dentysty nie jest dla osób szczególnie wrażliwych. Wiele miłych widoków można podziwiać szczególnie pracując „na NFZ”, ale „prywaciarzy” to też nie omija. Do obu rodzajów gabinetów ludzie przychodzą czasami z postępującym rozkładem jamy ustnej.

Przez trzy lata pracy i wcześniej, przez prawie trzy lata ćwiczeń klinicznych na studiach, zdołałam się przekonać, że widoki, które osłabiałyby mnie jako widza, nie robią na mnie wrażenia, jeśli osobiście wykonuję zabieg. Niegdyś widziałam w telewizji zabieg usuwania rozchwianej jedynki. Zrobiło mi się niedobrze, chociaż miałam już na koncie usuwanie znacznie gorzej wyglądających zębów. Podobnie nacinanie ropnia. Widziałam to kilka razy na ćwiczeniach z chirurgii stomatologicznej i przynajmniej raz musiałam się wycofać. Gdy dzierżę skalpel, widok zielonkawo-żółtawo-czerwonawego, gęstego płynu wypływającego z nacięcia (lub nakłucia czy przez kanał zęba przyczynowego) daje mi satysfakcję. O, działa, pacjent za chwilę poczuje się lepiej.

Jeśli chodzi o doznania zmysłowe, znacznie bardziej od ropska osłabia mnie zapach zgorzeli. Pacjent przychodzi z bolącym zębem. Od kilku dni nie jest w stanie wypić nic ciepłego, więc pije zimne i to mu sprawia ulgę. Dentysta zauważa próchnicę, rozpoznaje, który to ząb, rozwierca. Dobija się do komory, znajduje kanał, wtyka tam narzędzie, szoruje, wyciąga, wącha… i blednie.

Zgorzel miazgi ma bardzo charakterystyczny zapach. Czasami pacjenci nawet sami go czują po otwarciu zęba.

Osłabić dentystę może też zachowanie pacjenta.

Czwartek. Pacjent z bólem. Ząb prawdopodobnie stanowi ognisko zakażenia. Trzeba go usunąć, ale z różnych powodów znieczulenie nie chce działać, trzeba wypisać antybiotyk i spróbować jeszcze raz za dwa-trzy dni. Pacjent stwierdza, że w poniedziałek idzie do szpitala, ten ząb miał być usunięty do tego czasu. Ale co ja poradzę, znieczulenie nie działa, nie usunę zęba w tej sytuacji! „Ale go trzeba usunąć, niech pani spróbuje!”.
Pytanie: Kto panu/pani kazał ten ząb usunąć?
Odpowiedź: Lekarz rodzinny.
Pytanie: Kiedy pan/i był/a u lekarza?
Odpowiedź: Dwa tygodnie temu.
Macki opadają.

Koleżanka miała z kolei pacjenta, który się zapisał na protezy półtora roku wcześniej, ale zaczął sanację jamy ustnej na dwa tygodnie przez terminem wycisków pod rzeczone protezy. Dobrze, jeśli nie ma żadnych zębów do usunięcia. Gorzej, jeśli ma (śluzówka po ekstrakcji musi się goić ok. 4 tygodni) i jeszcze zgłasza pretensje, że „jak to, pani nie zdąży wyleczyć wszystkich zębów?!” 

Ogólnie bywa wesoło.