Autor: thekfile

Teraz wszystkie dentofoby z okolicy będą walić do mnie. 😉

Dzisiaj jednemu takiemu dentofobowi („Bratanek mówił, że pani taka sympatyczna”) tak pięknie odbudowałam górną jedynkę (w sensie wypełniłam ubytek), że byłam z siebie dumna. A i pacjent zadowolony, bo pod znieczuleniem, więc nie bolało. I udało mi się usunąć ząb pt. „Proszę zawołać szefa” – szef został zawołany, ale przed jego przyjściem złapałam za korzeń jeszcze raz i wyciągnęłam.

Ja ogólnie staram się być miła, w miarę możliwości prosto tłumaczyć. Z gadaniem podczas zabiegu nadal mam problem, wychodzi mi to najlepiej podczas usuwania. Dla pacjentów przyznających się do lęku mam ewentualnie kilka zdań typu „nie robię nic na siłę”, „będę robić powoli i delikatnie”. Staram się odpowiadać na wszystkie pytania i nie zaskakiwać niczym. Nie wiem, czy to dobrze, że ostrzegam przed wbiciem igły w podniebienie albo dziąsło.

Cieszę się z każdego usuniętego bez problemu zęba, pięknie założonej plomby (zwłaszcza z przodu – na studiach nie znosiłam robić prac estetycznych, teraz chyba mniej się przejmuję), każdego „nic nie bolało!” i „jestem pani bardzo wdzięczna”, uścisku dłoni szczęśliwego pacjenta. Nie chcę, żeby krążyły o mnie negatywne opowieści czy pacjenci wzdrygali się na samo wspomnienie mojego nazwiska.

Chyba nadaję się do tej roboty. 😉

– Wie pani, ja się strasznie boję…
– Spokojnie, mam pozytywny wpływ na pacjentów – odparłam z łagodnym uśmiechem.
– Słyszałam.

AAAAA!!!

Ciekawe, jak mocno się rumienię w takich chwilach?

Są pacjenci, którzy zrezygnowali z moich usług z różnych powodów. Czasami leczenie u dziecka pójdzie nie tak, jak byśmy wszyscy chcieli i wiem, że maluch na następnej wizycie będzie się mnie bał. Ale fajnie, że mimo to krąży o mnie tak pozytywna opinia :).

Chciałabym nauczyć się jeszcze kilku rzeczy. Pracy z włóknem szklanym, na przykład. Albo pinami zębinowymi. O poważniejszej protetyce nie wspomnę. Zielony ze mnie dentysta, póki co, ale to „słyszałam” potrafi dodać skrzydeł :).

„Po raz pierwszy na fotelu nic mnie nie bolało” – stwierdził kiedyś jakiś mój pacjent. Leczenie próchnicy odbywało się pod znieczuleniem.

Pewne wzorce zachowań przy fotelu zgapiłam od mojego byłego już dentysty. Zawsze po podaniu znieczulenia gdzieś sobie szedł na chwilę. Ja nigdzie nie idę, ale od wyciągnięcia igły z błony śluzowej jamy ustnej pacjenta do mojego chwycenia kleszczy czy wiertarki zawsze mija kilka minut. Bez patrzenia na zegarek. Pogapimy się przez okno, skomentujemy pogodę, ja coś powiem na temat leczenia, asysta o coś zapyta, uzupełnimy dokumentację, pożartujemy. Jak znieczulam przewodowo, gotowość pacjenta jest podyktowana poziomem zdrętwienia połowy języka i dolnej wargi. Przy usuwaniu również kopiuję czynność podpatrzoną jeszcze na studiach u starszych studentów na ćwiczeniach z chirurgii stomatologicznej: biorę zgłębnik i kłuję dziąsło w najbliższej okolicy znieczulonego zęba. Jak pacjent nie czuje kłucia, to zabieram się do pracy.

Z drugiej strony inny student na tych ćwiczeniach zabierał się za usuwanie zaraz po podaniu znieczulenia. Pacjent podskakiwał, student dokładał środka i znowu chwytał za kleszcze.

Wspomniany na początku pacjent wcześniej też miał leczenie pod znieczuleniem. Różnica w bezbolesności polegała na tych kilku minutach. Niewielka chwila, która pozwala środkowi znieczulającemu przeniknąć przez kość do nerwu i odciąć przesyłanie nieprzyjemnych sygnałów.

Uwielbiam znieczulenie. Dobra, kłucie igłą ciężko uwielbiać. Ale znacznie bardziej wolę być przez jakiś czas zdrętwiała, niż podczas zabiegu myśleć o tym, kiedy mnie zaboli. Nigdy też nie odmawiam tego dobrodziejstwa pacjentom. Zresztą znieczulenie to wygoda też dla dentysty. Wierzcie mi, znacznie lepiej się pracuje, kiedy wiem, że pacjent nagle nie podskoczy i nie nadzieje się na wirujące wiertło…

Dentyści z małą ilością czasu zarezerwowaną na pacjenta pewnie, tak jak ja, uśmiechają się, jak ktoś w zaleceniach endodontycznych poleca leczenie kanałowe jednoseansowe. Szczytna idea, pewnie. Znieczulić, otworzyć komorę, usunąć nerw, zmierzyć długość kanału, opracować, przemyć, osuszyć, wypełnić kanał gutaperką, zabezpieczyć cementem (takim stomatologicznym), założyć wypełnienie korony. Bach, jedna wizyta i ząb wyleczony. Tak powinno być w większości przypadków. Ale się zazwyczaj nie da.

Jeżeli mam mało czasu, ale widzę, że pacjent o zęby dba, więc przyjdzie na kolejną wizytę (pal licho, że doprowadził do zapalenia miazgi), to bez większych wyrzutów sumienia rozbijam leczenie na dwie-trzy wizyty. Na każdej robię, ile się da. Ale jak przychodzi mi chłopak z totalnie zaniedbanymi zębami i kłem z zapaleniem miazgi z komorą otwartą (w sensie próchnica dożarła się do miazgi w takim stopniu, że części korony zwyczajnie nie było: w tych wypadkach pulpitis jest bezbolesne, dopóki się nie zacznie dziabać odsłoniętego nerwu), to wiem, że muszę się sprężyć, bo jest duża szansa, że pacjent nie wróci, żeby leczenie dokończyć.

Przez przypadek miał w miarę świeże zdjęcie RTG. Znieczuliłam, oczyściłam komorę wiertłem i w sumie zrobiłam wszystko wymienione powyżej, poza założeniem wypełnienia korony. Ogólnie chyba pierwszy raz w życiu wyszło mi jednoseansowe leczenie endo. Nie mam co do swojego postępowania żadnych zastrzeżeń. Pacjent został zapisany na wizytę na założenie plomby. Potem przyszedł czas na wypisanie kodów NFZowskich. I tu moja duma z siebie nieco oklapła.

Zgodnie z prawdą: znieczulenie za 12 pktów. Ekstyrpacja miazgi w znieczuleniu – 22 pkty. I co dalej? Leczenie endo z zakażonym kanałem to ok. 70 pktów (co mogłybyśmy wpisać, gdybyśmy zaczęły od trepanacji – czyli zrobienia dziury w komorze – za 8 pktów, a ja mniej ambitnie odesłałabym pacjenta na następną wizytę, ryzykując, że się nie odbędzie), samo wypełnienie kanału pktów 19. Musiałyśmy wpisać to drugie. Cała procedura związana z opracowaniem kanału została w tym momencie pominięta, jeśli chodzi o koszty.

I potem się pacjenci dziwią, że dentyści nie chcą podpisywać kontraktu z NFZ. Za jeden punkt mamy nieco ponad złotówkę, zatem za moje szczytne leczenie jednoseansowe zarobiliśmy ok. 53 zł.

NFZ w żaden sposób nie promuje taniej profilaktyki próchnicy i zapaleń przyzębia. Nie promuje leczenia biologicznego i endodontycznego, które jest ostatnim przystankiem przed utratą zębów i sięganiem po droższe prace protetyczne. NFZ w ogóle ma gdzieś dentystów.

Ja z tych punktów nic nie mam. Ale właśnie jedynym frustrującym momentem dzisiejszego dnia było to, że mojego wyczynu endo nikt nie docenia, chlip chlip.

Nie dość, że pisaniem tego blogaska mimochodem miałam jakiś wpływ na pokonanie przez Kogoś dentofobii, to dziś usunęłam dwa zęby, które jeszcze niedawno byłyby typu „proszę zawołać szefa”.

No. Uparłam się i wyciągnęłam. Dwa nieoszukiwane dłutowania (takie z użyciem dźwigni), paskudy małe, łamiące się, wyskakujące z kleszczy, wyleźć nie chciały, ale nie odpuściłam.

Wczoraj też mi się udało. Tylko ząb był nieco większy i nawet go częściowo przepołowiłam wiertłem, choć ostatecznie wyszedł w całości.

Znaczy z chirurgią stomatologiczną jest lepiej. Jeszcze tylko protetyka leży, ortodoncji nawet nie liznę, ale wyleczyłam się już z chęci specjalizacji w tym kierunku. Może za kilka lat i nie w Gdańsku. Wolałabym nie spotkać ponownie kilku osób.

Kto ma pilnować, żeby ludzie chodzili do dentysty, robili kontrole, leczyli ubytki, zanim zrobi się z tego zapalenie miazgi? Nie dentysta. Dentysta może doradzać, przypominać, czasem straszyć, ale nikogo się łańcuchami na fotel nie zaciągnie.

Tak samo, jak szkoła nie wychowa dzieci. Dzieci są wychowywane na początku przez rodziców, potem przez otoczenie (podobno). Szkoła to jakieś 6 godzin dziennie przez 5 dni w tygodniu. Licząc, że tydzień trwa 168 godzin, a dziecko spędza w szkole tylko 30 z nich, co się dzieje przez pozostałe 138 godzin?

Bałam się, co będzie dzisiaj w pracy. W sumie miałam być sama, z szefem na ewentualne wezwanie. Pełen grafik (podczas długich popołudniówek zazwyczaj nie zapisujemy nikogo na ostatnią godzinę w razie, gdyby było opóźnienie przez dużą ilość pacjentów z bólem), dużo „kanałów” i nowych pacjentów, więc potencjalnie dużo roboty, biorąc pod uwagę też dodatkowych.

Przyszli pacjenci zapisani jako pierwsi. Trzech pacjentów pierwszorazowych, i to tak całkowicie – 4- i 6-letni chłopcy po raz pierwszy na fotelu. Znieśli wizytę bardzo dzielnie, mam nadzieję, że nie wywołałam u nich dentofobii. 😉

A późniejsi w większości nie przyszli. Do ostatniego, zapisanego na po piątej, nie mieliśmy numeru telefonu, żeby chociaż spytać, czy przyjdzie. Całe szczęście – a może niestety? – przyszedł. Jako finał naszego ponadgodzinnego wypełniania czasu.

Jest tyle osób, które się co chwilę pytają, kiedy będzie rejestracja, mają liczne ubytki i zależy im na leczeniu, ale co rusz nie udaje im się załapać na wizytę, bo jest mało miejsc. Ile z tych osób ucieszyłoby się z bycia wciśniętym gdzieś w środek grafiku, bo ktoś odwołał wizytę? Problem jest taki, że większość nieobecnych wizyty nie odwołuje, tylko po prostu nie przychodzi. W takich chwilach ma się ochotę wyciągnąć konsekwencje. Chociażby w postaci kartki naklejonej na drzwiach, wzorem jednej z przychodni stomatologicznych w okolicy: „Osoby, które trzy razy nie stawią się na wizytę bez jej wcześniejszego odwołania, nie będą rejestrowane.” Takie nieprzychodzenie jest równie wkurzające, co spóźnianie się. Nuda jest męcząca. Ja nie mam interesu w czytaniu gazety w pracy. Wierzcie mi, ekipa jest bardziej wkurzona, jak ktoś nie przyjdzie bez zapowiedzi, niż jak zadzwoni i poprosi o inny termin. Zresztą to drugie wyjście jest mniej kłopotliwe – bo dzwoniący dostanie nowy termin, zamiast znowu stać pod przychodnią o siódmej rano czy próbować się dodzwonić i znowu zmarnować miejsce, które mógłby wykorzystać ktoś, komu na tym zależy.

Notka w sumie chyba taka sobie, bo jestem autentycznie zmęczona.