Kategoria: Praca

Wypełnienie założone, dostosowane do zgryzu, czas na polerkę.

Na kątnicę zakładam gumkę do polerowania, przełączam wiertarkę na wolniejsze obroty, przykładam gumkę do zęba pacjenta, naciskam nogą na pedał, trzask.

Coś mi się odbiło od przyłbicy, pacjent odsuwa się ode mnie, przestraszony. Zapewnia, że nic mu się nie stało. Fragment gumki leży na podłodze gabinetu. W wiertarce został metalowy trzonek i drugi fragment.

Za każdym razem, jak po usuwaniu fleczeru czy tlenku cynku widzę na przyłbicy białe plamy, cieszę się, że stosuję osłonę na twarz.

Tym razem przezroczysty kawałek plastiku uratował mnie przed oberwaniem w oko rozpędzoną gumką polerską.

Dzisiaj miałam też pacjenta niedosłyszącego. Mówił w charakterystyczny dla takich osób sposób, spokojnie dało się go zrozumieć. Zdołałam sobie przypomnieć radę, jaką nam wpojono któregoś razu na studiach: jak pacjent nie słyszy, ale umie czytać z ruchu warg (do czego przyznał się mój „podopieczny”), to nie mówi się głośno, tylko wyraźnie. Dogadaliśmy się bez najmniejszego problemu.

Poza tym znowu usłyszałam, że krąży o mnie bardzo pozytywna opinia. Czekam tylko na pojawienie się mojego profilu na jakimś portalu typu znanylekarz.pl 😉

Jutro zawiozę mój wniosek o wpis do CEIDG do Urzędu Gminy.

Spokojnie, nie zniechęcę do siebie getpink. Chodzi mi o to, że tylko tacy pacjenci, którzy się czymś wyróżniają (a i to nie zawsze) mają szansę być przeze mnie zapamiętani z twarzy, imienia i nazwiska.

Częściej skojarzę znane mi nazwisko (chociażby z listy pacjentów, którzy mają do mnie danego dnia przyjść) z twarzą, niż na odwrót. W sensie widzę na liście nazwisko i pamiętam, jak dany pacjent wygląda. Właśnie niemożność skojarzenia twarzy z nazwiskiem jest dla mnie często powodem do miernej frustracji. Przecież poznaję pacjenta, który siada na moim fotelu już któryś tam raz (mam stałych klientów, i to nie tylko takich, co to ileś razy przychodzą na kanałowe), ale ni kija nie pamiętam, jak się nazywa. Zazwyczaj to nie ja wywołuję pacjentów z listy i potem przy otwieraniu karty w komputerze albo wypisywaniu skierowania na RTG jest mi głupio.

Z drugiej strony, jak już mam skojarzony zestaw twarz + nazwisko, to często pamiętam, czym dany pacjent się charakteryzuje. Ten nigdy nie bierze znieczulenia, ten może potencjalnie zemdleć, ten zwymiotować, u tego było ropy na pół wyrostka zębodołowego, ten kombinuje, ten jest bardziej wymagający, przy tamtym trzeba pilnować, co się mówi, bo łapie za słówka itp., itd.

Poza tym stali klienci, choć trochę ich jest, są w mniejszości. A charakterystyczni już w ogóle stanowią niewielki procent. Przyjmuję dużą ilość pacjentów z bólem, których często widzę na oczy po raz pierwszy – mam prawo, pracuję w tym miejscu dopiero nieco ponad rok. Licząc ok. 50 pacjentów przyjętych w tydzień, na miesiąc widzę ok. 200 osób. Pal licho, że część przychodzi kilka razy („kanałowcy”). Gdybym miała wszystkich zapamiętać, zawartość pamięciowych obszarów mojego mózgu składałaby się wyłącznie z nazwisk, twarzy i tekstów piosenek.

Aczkolwiek dzisiaj wzniosłam się na wyżyny niepamiętania. Usiadła u mnie jedna z praktykantek ze studium asystentek stomatologicznych. Widzę dziewczynę raz w tygodniu przez kilka godzin od jakichś dwóch miesięcy. Zorientowanie się, że moja „po cywilnemu” ubrana pacjentka jest praktykantką (jedną z 8 czy 9, które mam szansę oglądać i od kilku dni bardziej gonię do roboty 😉 ), zajęło mi jakieś pięć minut.

Przynajmniej w końcu dowiedziałam się, jak się nazywa.

Notka dotyczy osób planujących w najbliższym czasie wyjechać na wakacje lub kilka miesięcy, a chcących uniknąć korzystania z zagranicznej służby zdrowia, a jednocześnie takich, które ostatnią wizytę u dentysty odbyły ponad pół roku temu i/lub nie mają jeszcze wszystkich zębów wyleczonych.

Pozostali mogą zapamiętać na przyszłość.

Ludzie, błagam, dla Waszego własnego dobra. Jeśli mieścicie się w powyższych kategoriach, nie idźcie do dentysty na tydzień przed wyjazdem. Zaplanujcie sobie to tak, żeby kontrolę i przegląd mieć jakiś miesiąc przed. Jak coś wylezie, to będzie jeszcze czas na zrobienie porządku.

Staram się zawsze iść na rękę osobom, które się przyznają, że muszą wyjechać i długo ich nie będzie. Zrobię więcej na jednej wizycie, wcisnę gdzieś w grafik z jakimś potencjalnie groźnym drobiazgiem. Ale jak ktoś przychodzi do mnie z masakrą w ustach i oświadcza, że jutro wyjeżdża, to bardzo mi przykro, nie mam podstaw do kombinowania. Wcześniejsze zgłoszenie się do dentysty jest tylko i wyłącznie w interesie wyjeżdżającego.

Podobnie jest z planowaniem ciąży. Sytuacja jest świetna, kiedy przychodzi do mnie kobieta w pierwszym czy drugim miesiącu ciąży, najlepiej jeszcze przed pierwszą kontrolą u ginekologa, i ma ząb, który boli i nadaje się tylko do usunięcia. I w ogóle to dobrze by było zrobić prześwietlenie. A ja nie wiem, czy ciąża przebiega prawidłowo, dobrze by było nie znieczulać i nie dawać antybiotyków. Tylko co zrobić z taką ofiarą, której dziecko jest na początkowym etapie rozwoju, a każdy ropień w jamie ustnej wpływa na płód bardziej negatywnie, niż moje ewentualne działania? Niemożność zrobienia RTG w tej sytuacji to czasami drobiazg.

Ludzie som czasami strasznie głópi.