Wychodząc w czwartek z pierwszej pracy zostawiłam w niej telefon, o czym się przekonałam po ok. 20 minutach, kiedy to byłam już 14 kilometrów dalej, a przychodnia była już dawno zamknięta.
Stwierdziłam, że osiągnęłam wyższy poziom nieszczęśliwości. Uwielbiam swój telefon. Już sobie wyobrażałam, że będzie ileśtam nieodebranych rozmów czy smsów, jak na ironię, bo smsuję regularnie tylko z MM i rzadko kto do mnie dzwoni. Więc dajcie mi 100 tysięcy smsów w tanim abonamencie i będę Wasza.
W piątek rano obudziłam się przed siódmą, potem dosypiałam. Telefon odzyskałam ok. 10. Weszłam do przychodni, asystentka wyszła z gabinetu, podała mi do ręki telefon i pieczątkę, po raz kolejny życzyła miłego urlopu. Pożegnałam się i wyszłam.
Dzisiaj rano jednak samodzielnie doprowadziłam się na jeszcze wyższy poziom nieszczęśliwości. Mianowicie ściągnęłam ze swojego materaca pokrowiec celem wyprania. Materac 160×200 cm, więc i pokrowiec sporawych gabarytów. Nie zmieścił mi się w pralce. Nie chciało mi się go już zakładać z powrotem (jutro zawiozę go do siostry, która ma pralkę większą od mojej i mądrzejszą ode mnie), co oznacza, że po raz pierwszy od listopada noc spędzę na mojej supertwardej wersalce.
Tylko piwko dopiję, o.
A nie, chyba jednak bardziej nieszczęśliwa byłam bez telefonu…
Jutro czeka mnie sprzątanie mieszkania i pakowanie. Jej.