Tag: zdrowie

Kategorie
Osobiste

Łamanie kości

Się wybrałam do pani Agnieszki, która regularnie nastawia moją siostrę. Się dowiedziałam, że mam jedną nogę krótszą (to chyba u nas rodzinne), i że tragedii nie ma i będę żyć.

Bioderka i barki miałam okręcone dookoła, szyję zresztą też, aż chrupnęło. Był wdech i wydech i wciskanie kręgosłupa w podłoże (też chrupało). Dzisiaj żyję i jest dobrze. Powtórka w czerwcu albo za pół roku.

Jednym pani Agnieszka zaplusowała znacznie. Mianowicie stwierdziła, że wystarczy, jak będę ćwiczyć raz w tygodniu ;). Tzw. kije (nordic), basen albo joga. Na basen zbieram się od sierpnia (od kiedy mam wolne piątki. Nie byłam ani razu, nie licząc weekendu w SPA). Kije wezmę w Bieszczady, po okolicy zacznę chodzić, jak się zrobi cieplej. Kupiłam książkę do jogi i sobie poczytałam. Informacje o odnowie duchowej potraktowałam wybiórczo (tak jak rewelacje, że kogoś z ciężkich objawów alergii wyprowadził homeopata – jako osoba ze skrótem lek. w dyplomie jestem zobowiązana na stosowania udowodnionych medycznie technik leczenia), ale jeśli spokojne, nieobciążające ćwiczenia mają mi poprawić kręgosłup i do tego jeszcze odchudzić, to się może zmobilizuję na te pół godzinki dziennie przez zaśnięciem. Albo chociaż trzy razy w tygodniu. Podobno wytwarzanie nowego nawyku trwa średnio około dwóch tygodni.

Zobaczymy. Kciuków nie trzymajcie, bo znając mnie, szanse powodzenia są nikłe.

PS. Co do homeopatii, ktoś z moich znajomych niedawno wrzucił linka do ulotki leku homeopatycznego. Cytuję, „Homeopatyczny produkt leczniczy bez wskazań leczniczych.” i „Ten sam lek można stosować w leczeniu różnych chorób, a jego wskazania terapeutyczne są bardzo szerokie, dlatego też do leku nie dołącza się ulotki informacyjnej i nie umieszcza się na opakowaniu informacji dotyczących sposobu dawkowania.” Powtarzam, „bez wskazań leczniczych” i „nie dołącza się ulotki informacyjnej i nie umieszcza się na opakowaniu informacji dotyczących sposobu dawkowania”.

Kategorie
Osobiste

Tydzień dla zdrowia i urody

Przyszły tydzień mam wolny. Wszyscy dookoła mi zazdroszczą, jakby nie można było pójść do szefostwa i albo wykorzystać należne dni wolne (to dla szczęściarzy na umowie o pracę), albo pogodzić się ze zmniejszonym przychodem i pozwolić sobie na lenistwo i rozrywki (opcja dla pozostałych pracowników). Czasem trzeba. Moje plecy wołają o pomoc*.

No to w poniedziałek jadę do ortodontki. Ząbek, który miał się od ostatniej wizyty obrócić, się nie obrócił, a miejsce w łuku jest – tyle że trzy zęby dalej. Zobaczymy, co z tego będzie. Na razie wiem tyle, że z pudrowego różu ligaturek przejdę na jadowity fiolet. A co. Zabroni mi ktoś?

Potem planuję pojechać kupić sobie nowy stanik, o. Miałam to zrobić w Dzień Kobiet, ale pracowałam wtedy od 8 do 20, więc mi się nie chciało.

Wtorek będzie leniwy, planów brak. Może lokum ogarnę. Książkę poczytam, kryzys mam. W „Wiedźmina” pogram, golem na bagnach czeka na pokonanie 😉 (wtajemniczeni będą pewnie pamiętać, o co chodzi).

Środa to będzie przedsmak weekendu. Najpierw na 10 kosmetyczka. Potem na 13 fryzjer. A później zakupy. I na koniec kino.

Czwartek znowu leniwie. Może uda mi się znaleźć jakieś lokum na urlop letni, na razie celujemy w Bieszczady. Warunek: przystępna cena, dobra baza wypadowa (w sensie w promieniu 100 km jest co obejrzeć/gdzie pochodzić), wygodne łóżko, swobodny dostęp do wyposażonej kuchni, ładna łazienka. Jako bonus dostęp do internetu ;). Jeśli ktoś zna jakieś przystępne lokacje**, proszę dać znać ;).

A w piątek do SPA :). Do niedzieli :). Trochę się śmieję, bo moi rodzice byli w tym samym hotelu w ten weekend. Ciekawe, czy recepcjonist(k)a będzie się na mnie dziwnie patrzeć, jako że nazwisko mam dość charakterystyczne ;).

A od kolejnego poniedziałku dalej praca. Do maja, długa majówka będzie :>. Urlop letni na przełomie lipca i sierpnia. Jednak takie odpuszczenie sobie jest mi potrzebne raz na 3-4 miesiące.

Tak jeszcze a’propo zdrowia, wstęp miałam w piątek. Byłam na cytologii. Dla osób, które nigdy nie miały, a mogą mieć (ja przez długi czas nie mogłam, chodziłam tylko na USG) – badanie nie boli, trwa dosłownie minutkę, a warto.

* Łamanie kości u tej samej pani, co regularnie nastawia moją siostrę, jest zaplanowane na 27 marca. Pewnie się podzielę wrażeniami, bo podczas rozmowy telefonicznej padło stwierdzenie, że „robi się lordoza kręgosłupa szyjnego, trzeba to najpierw nastawić”. Na moje pytanie, czy będę w stanie pracować dzień później, usłyszałam „a ma pani wybór?”. Stay tuned 😉

** BTW, lokacje. Widać, że się zabrałam za gry komputerowe…

Kategorie
Osobiste

Łupnęło

Pracuję nieergonomicznie. 50% czasu na stojąco przy siedzącym pacjencie. Od czasu do czasu czułam dyskomfort mięśniowy nad lewą łopatką, trochę bark, trochę kark… Ale żyć się dało. Zwiększenie częstości dolegliwości przypominało mi, że dawno nie byłam w moim ulubionym hotelu ze SPA pod Ostródą i w ciągu kilku następnych tygodni trzeba ten błąd naprawić (ostatnio byłam w listopadzie zeszłego roku. Wspomnienia na Facebooku się przydają).

Łupnęło w zeszły wtorek.

Mam duże lustro w łazience. Chciałam zobaczyć lewą stronę pleców, to się obróciłam. Jak nie spięło! Ruszać się byłam względnie w stanie, chociaż siedzenie było niekomfortowe.

To było jeszcze nic. Niekomfortowo się zaczęło w nocy.

Ogólnie zasypiam długo, przynajmniej kilkanaście minut, okręciwszy się uprzednio kilka razy. Zasypiam głównie na boku.

W nocy z wtorku na środę okazało się, że jestem w stanie leżeć tylko i wyłącznie na plecach. Spoko, leżeć mogę, ale tak nie zasnę. Po próbie przewrócenia się na bok odzywał się bark, bolało do tego stopnia, że nie mogłam się normalnie podnieść. W domu termofora niet, bo nigdy nie używałam i nie był mi potrzebny. O trzeciej nad ranem ratowałam się butelką z ciepłą wodą, co trochę pomogło, ale i tak przeklinałam, że najbliższe Tesco już nie jest całodobowe, bo mimo ograniczonej ruchomości szyi (mocny obrót w którąkolwiek stronę kończył się bólem) wsiadłabym do samochodu i pojechała po ten cholerny termofor.

W domu z leków p-bólowych był tylko Apap.

O siódmej rano nie było lepiej. Zadzwoniłam do pracy i poinformowałam, że mnie nie będzie. Potem zadzwoniłam do przychodni, udało mi się bez problemu zapisać na wizytę do lekarza rodzinnego (należę do przychodni, w której przed ósmą odbierają normalnie telefony!!!). Następnie o sytuacji poinformowałam szkołę (miałam prowadzić wykład).

Od lekarza wyszłam przed czwartą (wizyta na 15:40) ze zwolnieniem lekarskim do końca tygodnia i receptą na Naproksen i Mydocalm. Do tego dokupiłam w aptece ten nieszczęsny termofor. Jazda samochodem nie była zbyt przyjemna z racji nadal przyblokowanej szyi.

Dziś ruszam się już normalnie. Jutro do pracy. A prawdopodobnie w połowie lutego do hotelu ze SPA pod Ostródą 😉

Zatem, dbajcie o plecy! I jedźcie się rozpieszczać od czasu do czasu 😉

Kategorie
Osobiste Praca

Opowieść świąteczna

Jakiś tydzień temu miałam wymienione wypełnienie w jednym zębie po prawej stronie. Korekta w zgryzie chwilę trwała, ale i tak po wyjściu z gabinetu stwierdziłam, że jest za wysoko. Wiedziałam jednak, że założony materiał jest ścieralny. Po dwóch dniach rzeczywiście wypełnienie starło się na tyle, że mogłam normalnie zagryzać zęby.

I dzisiaj się zastanawiam, czy właśnie nie pokutuję za te dwa dni za wysokiej plomby.

Bo boli mnie prawy staw skroniowo-żuchwowy, paszczę jestem w stanie otworzyć bez bólu tylko do połowy typowego rozwarcia. I tak jest lepiej, niż z samego rana, bo po przebudzeniu w ogóle nie dogryzałam zębów po prawej. Boli ruch żuchwą na boki, boli szerokie rozwarcie.

Parę razy ból w stawach mi się zdarzył, generalnie moje ssż-ty nie działają idealnie. Nie wiem zatem, czy to zbieg okoliczności, czy rzeczywiście spóźniona reakcja na niedopasowane wypełnienie.

Z jednej strony nieprzyjemnie. Ciężko się je.  Z drugiej strony ograniczanie żarcia chyba się przyda poświątecznie?

Zatem jeśli po założeniu plomby macie wątpliwości, czy nie jest za wysoko, nie mówcie dentyście, że jest OK. Nie każdy materiał się ściera. Oprócz bólu w stawach skroniowo-żuchwowych może wystąpić ból zęba, szczególnie na nacisk.

Wesołej reszty Świąt 🙂

Kategorie
Osobiste

k. walczy z nosem

Lato, gdzieś w połowie lat 90-tych. Rodzinka k. wybrała się na wczasy. Śpią w jednym domku, córki na jednej kanapie, rodzice na drugiej.

Nad ranem Rodziciel rzuca w przestrzeń, że ktoś w nocy ciężko oddycha. k., lat około 10 (nie pamięta dokładnie), prawdopodobnie się rumieni.

I tak sobie żyje z wiecznie przytkanym nosem. Dużo oddycha przez usta i obecnie zwala na to dość dziwny kształt jej górnego łuku zębowego. Musi myć twarz po każdym smyraniu przybrudzonego kota, rezydującego tymczasowo w pokoiku w piwnicy. Czasami ma mniejszy katar, czasami większy. Ma też awersję do kropli do nosa, bo jej Rodziciel używa ich od zawsze i podobno ma w przegrodzie nosowej wypaloną dziurę wielkości złotówki. Zwiększony katar nad ranem to skuteczna przypominajka, że trzeba zmienić pościel. Całymi latami ma jednak nadzieję, że to krzywa przegroda nosowa. W końcu w rodzinie jest dwóch „zatokowców”.

Jedna wizyta u laryngologa, pod koniec studiów, przynosi zaprzeczenie. Przegroda nosowa nie jest aż tak skrzywiona, żeby powodować takie problemy. Wydane wtedy skierowanie do alergologa traci ważność, niewykorzystane.

Drugie skierowanie do alergologa, wydane przy okazji wizyty u lekarza z innym problemem, też nie zostaje wykorzystane. Mijają jakieś 2 lata.

k. postanawia zostać krwiodawcą. Zawsze o tym marzyła – o tym poczuciu satysfakcji ze zrobienia czegoś dobrego dla ludzkości (jej codzienna praca też czasami jej to daje, ale k. popycha chęć nowości). Do tej pory spróbować się nie udało, bo albo była na lekach (dermatologicznych), albo w badaniu krwi wychodziła anemia. Może nie ma jakieś specjalnie rzadkiej grupy krwi, ale na stronie gdańskiego RCKiK jej 0 Rh+ świeci się na żółto albo czerwono, znaczy potrzebna. Kilka dni wcześniej robi ogólne badania krwi, które wychodzą bardzo dobrze. Którejś soboty stawia się zatem w centrum krwiodawstwa, wypełnia ankietę, wchodzi do gabinetu lekarskiego, gdzie spotyka lekarkę, z którą na studiach miała ćwiczenia na jakimś oddziale szpitalnym, tylko nie pamięta już, na jakim.

Tam wychodzi kwestia kataru. „To pewnie zatokowe!”. Niestety, krwi tego dnia nie oddaje, bo trzeba postawić jednoznaczną diagnozę.

Zebranie się do laryngologa trwa jednak kilka tygodni. W międzyczasie k. zaczyna łykać leki przeciwhistaminowe sprzedawane bez recepty, które, o zgrozo, pomagają. W końcu wybiera się na wizytę prywatną, bo jej się nie chce śmigać jeszcze do rodzinnego po skierowanie. Pan doktor oświadcza, że jej objawy są „na 200% alergiczne”. Tym samym kariera krwiodawcy poszła się bujać. Pociesza on jednak k., że w jej wieku jest jeszcze szansa na odczulanie.

Mając w perspektywie kolejnych kilkaset złotych wydanych na alergologa, k. postanawia skorzystać ze zwiększonej ilości wolnego czasu w pewnym czerwcowym tygodniu i załatwić to jednak przez NFZ. Ze zdumieniem odkrywa, że w przychodni, do której jakiś czas temu się zapisała, można się zapisać na wizytę u lekarza rodzinnego z dwudniowym wyprzedzeniem i na rano.

W dniu wyznaczonej wizyty okazuje się, że podana godzina jest jedynie umowna, ale i tak udaje się tego dnia otrzymać odpowiednie skierowania. Niestety, najbliższy wolny termin do alergologa jest na początek września.

W okresie oczekiwania na wizytę k. nadał łyka leki przeciwhistaminowe.

Odstawia je na dwa tygodnie przed wizytą u alergologa. Znowu ma gorszy katar.

Na początku września ląduje u alergologa. Krótka rozmowa, krótkie badanie („Laryngolog nie powiedział, że ma pani skrzywioną przegrodę?”), potem testy skórne.

13 alergenów, próba kontrolna, próba z histaminą. k. podejrzała w kasetce z opisem alergenów, że nr 10 to sierść kocia.

I tak siedziała kilka minut, patrząc, jak rośnie jej bąbel pod histaminą. I bąbel przy numerze 10. Dwa jedyne bąble.

Z późniejszej wizyty u lekarza wychodzi z receptą, przykazem wyeliminowania alergenów i mokrymi oczami. Wsiadłszy do samochodu oświadcza płaczliwie, że „ku*wa, przecież się ich nie pozbędę”. Receptę postanawia wykupić dopiero następnego dnia, jak nie będzie zaryczana. Plany wzięcia na wiosnę trzeciego kota stają teraz pod znakiem zapytania.

Po powrocie do domu żali się znajomym na FB i szuka mniej alergizujących ras. Wymarzony Ragdoll odpada. Na tapetę wchodzi kot syberyjski (też ładny).

Może, kiedyś.

Dyskusja z kociarzami poprawia jej humor.

Uczulające Mrówka (ciemna sierść) i Kisiel (samiec) mogą się czuć bezpiecznie.

Z kariery krwiodawcy zdecydowanie nici.

Kategorie
Praca

Praca jest niezdrowa, lekarze odradzają

Alergii na lateks dorobiłam się na 5 roku studiów. Najpierw na czwartym roku niechcący na grzbiet prawej dłoni sypnęłam sobie proszek od mieszanego materiału do wypełnień (zazwyczaj do proszku dodaje się specjalny płyn, miesza to razem, pakuje do ubytku i to twardnieje przez kilka minut), później, na piątym, zaczęły się pojawiać podrażnienia, spękania i przesuszenie skóry na tej dłoni. Z rękawiczek lateksowych przerzuciłam się na winylowe, kupowałam ich określony rodzaj, jako że generalnie ciężko je założyć na ręce, które są chociaż trochę wilgotne. Obecnie używam nitrylowych. Jak się zrobi trochę chłodniej na zewnątrz, zacznie działać ogrzewanie, kremik nawilżający idzie w ruch. Latem jest OK.

Rok temu prawy nadgarstek zaczął zdradzać objawy zespołu cieśni. Znaczy bolało, miałam osłabiony chwyt i trzymanie czegoś ciężkiego (typu talerz z obiadem) w wyciągniętej ręce też było niekomfortowe, chociaż noszenie w ręce opuszczonej w dół takiego problemu nie stanowiło. Pomęczyłam się tydzień, w dniu, kiedy wreszcie poszłam do lekarza, przestało boleć. Dostałam skierowania na rehabilitację, nie skorzystałam, bo kilka tygodni wcześniej byłam na 3-tygodniowym zwolnieniu lekarskim, przez kilka wcześniejszych miesięcy okazjonalnie nie było mnie w pracy – szef wprawdzie nie narzekał, ale wolałam nie zgłaszać się do niego z kolejnym zwolnieniem.

W zeszły poniedziałek znowu zabolało. Wkurzyłam się. Zaczęłam się dopytywać o możliwość przeniesienia do innej przychodni – w tej, w której jestem zarejestrowana, dostanie się do lekarza równa się stanie w kolejce w rejestracji od 6:30, poza tym jest daleko. Wzięłam odpowiednie druczki z przychodni na osiedlu obok. Jeszcze ich nie wypełniłam i nie zawiozłam. Bo we wtorek rączka przestała boleć.

Piątek, tydzień temu. Wstałam po szóstej (co się rzadko zdarza), pojechałam na kurs do Gdańska. Po kursie obiad w McDonald’s (dzisiaj się ważyłam, poniżej 68 kg, uff 😉 ), po Macu do pracy. W pracy zapitolnik. Wafelek przegryziony w pośpiechu koło 19, chwila na wypicie herbaty zrobionej po 15, dopiero koło 20. O 22 w domu. Ok. 24 spać. Pobudka przed siódmą, śniadanie, herbatki, na 8:30 do pracy. W drodze do pracy migotanie obrazu na peryferiach pola widzenia prawego oka. Dojechałam do pracy. Było coraz gorzej. Trzymając butelkę wody w prawej ręce na wysokości twarzy, jakieś 45 stopni w prawo od osi widzenia na wprost, stwierdziłam, że jej nie widzę. Popiłam wodę, zabrałam się do pracy. Przy pierwszym pacjencie sytuacja z oczami zaczęła wracać do normy. Prawdopodobnie odwodnienie i zmęczenie. Raz mi się coś takiego dziwnego zdarzyło po szczepieniu.

Pracuję 4 lata. Mam pracować jeszcze jakieś 39-40.

Dożyję do emerytury?

Kategorie
Osobiste

Kobiety! Badajcie się

Poszłam dzisiaj na USG piersi. Niby kontrolne po zabiegu, który miałam pod koniec sierpnia. No cóż, trochę z tym zaspałam 😉

Przyjmuję hormony. W rodzinie mam historię wielotorbielowatości jajników. Moje sierpniowe wycinanki gruczolakowłókniaka piersi też wiązały się z zaburzeniami hormonalnymi – guzek wprawdzie pojawił się raczej zanim zaczęłam brać pigułki, ale ich późniejsze przyjmowanie mogło przyspieszyć jego wzrost.

No to się dzisiaj okazało, że za kilka lat czekają mnie prawdopodobnie kolejne wycinanki – w drugiej piersi znalazł się nowy (prawdopodobny) włókniaczek, na razie o wymiarach ok. 2x3x4 mm.

Latem pozbyłam się takiej małej śliwki, hodowanej przynajmniej 7 lat.

Więc się nie martwię. Będę to kontrolować. Wszystko fajnie, panujemy nad sytuacją.

Ale proszę Pań o zwrócenie uwagi, jakiej wielkości jest wykryty guzek. Milimetry. Kiedy wyczułam pierwszego włókniaka, miał on już ponad 1 cm długości. To są łagodne guzki. Rosną powoli. Nie dają przerzutów. Operacja usunięcia – niekonieczna do przeżycia – jest wybitnie oszczędzająca. Więc wszystko cacy.

Ale jeśli mówimy w kategoriach guzów złośliwych typu rak, wykrycie guzka wielkości 2-3-4 mm może zwiększać szanse przeżycia. Szanse na operację oszczędzającą pierś. Wymacany rak o rozmiarze 1,5 cm (u kobiet, które regularnie się badają!) to już zupełnie inna śpiewka.

Więc zgodnie z zaleceniami w zależności od wieku – panie są proszone o korzystanie z zaproszeń na mammografię bądź też okazanie inicjatywy i pójście na USG piersi chociaż raz do roku lub częściej, jeśli w rodzinie ktoś chorował na raka. Albo tak, jak zaleci lekarz rodzinny. Mam to szczęście, że wykryte u mnie guzki są łagodnie, a w rodzinie nie było raków. Jestem spokojna i świadoma. Jedna potencjalna tragedia mniej.

Kategorie
Osobiste

Buu.

Okazjonalne ciśnienie tętnicze 100/60 przy typowym 130/70 ma niezbyt przyjemne konsekwencje.

Co jest smutne, takie spadki coraz częściej mi się zdarzają… Albo po prostu teraz o nich wiem, skoro często mierzę sobie ciśnienie…

Niech mnie ktoś psytuli…

Kategorie
Osobiste

Starzeję się…

Kiedyś wcale nie używałam kremów do twarzy.

No dobra, przez rok łykania wysuszających wszystko piguł tak się łuszczyłam, że musiałam się zaopatrzyć w krem nawilżający. Ale dosyć szybko mi przeszło jego używanie. Stosowałam w chwilach kryzysu.

No i moja alergia na lateks na jednej ręce powoduje, że jest ona (ręka) wrażliwa też na zimno. Jeden dzień zaniedbań i prawą rękę mam jak wziętą od jakiejś zmizerniałej babci lat 80+. Babci, która w dodatku kogoś pobiła, bo grzbiet dłoni mam suchy i czerwony, zaś knykcie ślicznie i krwawo popękane. Używanie środka do dezynfekcji rąk w tej sytuacji jest wprost wybornym przeżyciem.

No ale dobra. To jeden krem. Najlepiej zwykła, niebieska Nivea. I to na rękę, a nie na twarz.

Ale na twarz też się zaczęło.

Najpierw kremik na noc. Ostatnio kremik też na dzień. Poza niebieską Niveą na łapkę mam jeszcze Niveę Soft. Wszystkie kremiki tak w ogóle produkcji Nivea.

Się kremikuję jak szalona.

Dobrze, że to nie kremy przeciwzmarszczkowe.

Aczkolwiek…

(PS.: Wpis nie jest sponsorowany)

Kategorie
Osobiste Praca

Inwestowanie w siebie

Czasami trzeba.

Są rzeczy, na które szkoda wydawać mi kasy. Cudowne pakiety „darmowych” minut od sieci komórkowej na przykład w ogóle do mnie nie przemawiają (bardzo rzadko do kogoś dzwonię). Ostatnio nie dałam sobie wcisnąć tabletu z równie cudownym abonamentem na internet. Na ciuchy nie lubię wydawać kasy. Spodnie za ponad stówę mogę zrozumieć, ale sweterek za 70 zł wzwyż nie znajduje u mnie zrozumienia. Butów nie zbieram. Już wolę torebki. Uważam, że długie płaszcze są piękne i chciałabym taki mieć, ale porządny płaszcz kosztuje kilka stów, więc mam swoją płaszczokurteczkę, które też jest piękna, a kosztowała nieco mniej. Nawet mój tata ją niegdyś na głos pochwalił.

Kasę wydaję na elektronikę i pochodne (mam wrażenie, że wygląd mam po mamusi – czy raczej po mamusi mamusi – ale charakter i upodobania trochę po tatusiu). Mniejsze zakupy robię impulsywnie, często wpadam po drodze skądś do MediaMarkt albo Empiku i wychodzę z filmem na BluRay, zazwyczaj takim, który dobrze już znam. Większe zakupy zazwyczaj poprzedza badanie rynku ;). Nie uważam się za zakupoholiczkę, znam zawartość swojego portfela i wiem, na ile mogę sobie pozwolić.

To są jednak drobne przyjemności.

Koleżanka ze studiów, doświadczona zawodowo technik dentystyczna, mówiła, że co roku funduje sobie masaż. Ostatnio to wspomnienie chodziło za mną częściej, kiedy podczas wykonywania jakiegoś zabiegu w wybitnie nieergonomicznej pozycji poczułam, że moje plecy mają powoli dość.

Generalnie czuję, że mam wiecznie napięte mięśnie. Ciężko jest mi całkowicie się rozluźnić. Nie mam wprawdzie szczękościsku, ale czasami czuję się zwyczajnie spięta.

Dzisiaj zatem w przerwie między jedną zmianą a drugą poszłam do przychodni z gabinetem rehabilitacji (po drugiej stronie ulicy od mojego miejsca pracy) i zamówiłam sobie cykl sześciu masaży caluteńkich plecków (powinnam 10, ale nie udałoby się tego pogodzić godzinowo, a z pracy wolałabym nie wychodzić). Pani masażystka podobno jest bardzo skuteczna. Zobaczymy, co uda jej się u mnie zdziałać. Początek 17 lutego, po trzy dni pod rząd przez 2 tygodnie.

I to jest inwestowanie w siebie. A nie tam jakieś drobne przyjemności.