Zmiana pilniczka.
O 12 do mieszkania Rodzeństwa przyjeżdża ekipa i zaczyna się akcja przeprowadzka. Może dzisiaj wieczorem na keyprywatnie.blox.pl będą jakieś zdjęcia z nowego lokum, załadowane dzięki internetowi już nie z Neozdrady, tylko z kablówki. A jak nie dzisiaj, to może jutro.
Do spakowania został mi tylko komputer, ale to będzie góra 5 minut.
Pojechałam dzisiaj na swoje wycinanki na oddział dzienny dermatologii pewnego szpitala. Miały być o 11, ale o 10:45 usłyszałam, że pan doktor musi mi podbić skierowanie. No to usiadłam pod pokojem nr 4. Pan doktor o 10:50 wyszedł z zabiegowego i się spytał, kto do niego jest. Były cztery osoby – ja czwarta. No to popodbijał, pogadał, pobadał, w końcu doszedł do mnie i poszliśmy do rejestracji, gdzie założono mi kartę. Z kartą (po 11) wróciłam pod gabinet doktora. Coś tam jeszcze mi wypisano, wylądowałam w zabiegowym.
Zostałam popisana pisakiem, potem znieczulona miejscowo.
Zazwyczaj po podaniu znieczulenia przy zębie, który mam usunąć, a przed chwyceniem kleszczy nakłuwam dziąsło zgłębnikiem, żeby się przekonać, że znieczulenie działa. Dzisiaj zostałam podobno pokłuta skalpelem, ale w ogóle nic nie czułam.
Cały zabieg trwał chyba 15 minut. W pewnym momencie do gabinetu weszła rejestratorka.
R: Czy pan doktor napisał „barku”? Tak pan nabazgrał, że wolę się upewnić.
Doktor: Gdzie nabazgrałem?
R: Praktycznie wszędzie.
Zostałam zszyta i zaklejona, umówiłam się na kontrolę za tydzień.
Znieczulenie już chyba puściło. Czuję, że coś mam na prawej łopatce, ale nie można tego nawet nazwać dyskomfortem. Zalecono mi oszczędzanie się przez najbliższych kilka dni, ale na razie wydaje się, że niestety, ale będę w stanie dźwigać jutro swoje kartony. O ile moje dzisiejsze dokańczanie pakowania się jednak nie spowoduje, że zmienię zdanie.
bez większego powodu. Przepraszam zatem wszystkich urażonych, obrażonych, dotkniętych lub zdołowanych po tym, co mogłam powiedzieć, napisać czy zrobić. Niestety niestabilność emocjonalną i egzaltację stwierdzono u mnie bardzo dawno temu i są takie dni, kiedy po prostu nie mogę się pohamować. Jeszcze raz przepraszam.
Po najświeższe informacje z placu boju (chwilowo będę fanką krótkich form przekazywania wieści) zapraszam na facebookowego fanpejdża. Śledźcie, komentujcie, polubiajcie, a pakowanie będzie mi szło wolniej. 😉
I, cholipka, nie wiem, jak to wszystko ogarnę. Powinnam zacząć się pakować, bo potem nie będzie kiedy. Spakowanie dobytku w całym pokoju to coś innego od godzinki zbierania rzeczy, bo się wyjeżdża na dwa tygodnie.
Przeprowadzka miała być po 15 października. Będzie 13 i 14. Będę w tym domu mieszkać jeszcze tylko 9 dni.
O, ścisk w dołku, jak fajnie.
[A/N: notka ma gorzki wydźwięk i zawiera jedno chyba brzydkie słowo na p.]
Jeden niewielki ruch palcami lewej ręki, w górę albo w dół. W wielu przypadkach na spokojnie, stojąc na czerwonym świetle. Jest czas, żeby to zrobić, nie wykonuje się gwałtownych manewrów. To idzie tak automatycznie jak zmiana biegu. Jedna mała wajcha, w górę albo w dół. Nawet często sama odskakuje.
A może to jakiś protest przeciwko zwiększaniu bezpieczeństwa na drodze? Bo przecież ja wiem, dokąd jadę. Czemu kierowca w samochodzie za mną lub obok musi to też wiedzieć? Stać mnie na blacharkę, jeśli ktoś we mnie wjedzie, to będzie jego wina, bo nie zachował odstępu. Czemu mam usprawniać ruch na skrzyżowaniu, czemu kierowca za mną miałby przejechać szybciej przez skrzyżowanie wiedząc, że ja skręcam w lewo, więc on może mnie ominąć z prawej i pojechać prosto?
Poważnie, czy używanie pieprzonego kierunkowskazu jest takie trudne?!
We wtorek autko zaczęło się psuć: lewarek skrzyni biegów zaczął ciężko chodzić, miałam trudności zwłaszcza z wrzuceniem jedynki. Rodziciel po usłyszeniu o moim problemie zaczął robić research i, jak to przy internetowych poszukiwaniach rozwiązań problemów, wyszło sto tysięcy różnych przyczyn. We środę po pracy udało mi się dojechać do mechanika, pan mi przestawił trochę sprzęgło, skrzynia zaczęła działać normalnie. Do wczoraj.
Byłam na dyżurze. Przy wychodzeniu z gabinetu okazało się, że, jak zwykle przy zmianie torebki, nie wzięłam ze sobą portfela. Git, będę jechać „legalnie”. Wyjechałam z pierwszego skrzyżowania, coś trzasnęło, pedał sprzęgła „spadł” do podłogi. Udało mi się rozpędem wjechać do zatoczki przystanku autobusowego. Awaryjne włączone. Wyciągam telefon. Bateria w fazie formowania, komórka już raz wcześniej zapipczyła, że ma mało prądu. Ale OK, może wytrzyma. Dzwonię do taty i skomlę o problemie. Rodziciel obiecał, że zaraz przyjedzie. Dzwoni po chwili i mówi, że to potrwa trochę dłużej, bo właśnie wypił piwo i prowadzić musi mama. Przy okazji wydał odpowiednie instrukcje. No to ja w międzyczasie szukania i zakładania haka oraz rozkładania trójkąta ostrzegawczego (trójkąt stawia się za tylną szybą, podczas jazdy na holu światła awaryjne muszą być wyłączone – pamiętałam to jeszcze z kursu na prawo jazdy prawie 6 lat temu) pomyślałam sobie, że w takim razie dobrze, że mama też nie piła.
Dojechali. Podpięli linę holowniczą. Ruszamy.
Jazda na tym holu była chyba tak samo stresująca, co egzamin na prawko (na drugim podejściu, kiedy to udało mi się wyjechać z placu. Wróciłam też za kierownicą i zdałam, żeby nie było :P). No, może trochę mniej. Tak czy siak, w kuper nikomu nie wjechałam, ale po wyjściu z samochodu ręce mi się trzęsły.
Dzisiaj była powtórka z rozrywki, trzeba było pojechać do mechanika – przeżyłam to trochę mniej, ćwiczenie czyni mistrza ;). Linka sprzęgła do wymiany. Czeka mnie jeszcze trzecia wizyta, na wymianę oleju w skrzyni biegów (producent zaleca co 40 000 km, ja tym samochodem wyjeździłam jakieś 25 000, matula – poprzedni właściciel – nie wiem, ile, ale nigdy wymiany nie robiliśmy, więc czemu nie zrobić tego teraz). Może blaszak jeszcze pojeździ.
Ogólnie rzecz biorąc wczoraj miałam ogromne szczęście. W zapomnianym portfelu miałam dokumenty do samochodu i nawet głupie kontakty o pomoc drogową. Gdyby padła mi komórka, nie byłabym w stanie z nikim się skontaktować, bo numerów rodziców nie pamiętam (domowy mamy zawieszony). Ogólnie byłby dups, ale wszystko chyba dobrze się skończy :).
Całe szczęście też, że na dzisiaj nie miałam żadnych planów: Mój Mężczyzna jest w pracy, więc i tak byśmy się nie widzieli, a kolejny dyżur mam dopiero w niedzielę.
A tata teraz się bawi symulatorem pianina na swoim (też w miarę nowym i wypasionym 😉 ) telefonie. Zamiłowanie do zabawek mam chyba po nim :).
W mieście najbliższym mojej mieścinie jest jeden porządny sklep muzyczny, w sensie taki z płytami, koszulkami i innymi gadżetami. Sklep – maleńka klitka – istnieje od zawsze, czyli od co najmniej 18 lat, kiedy to moje starsze rodzeństwo zaczęło się edukować muzycznie dzięki panu, który ten sklep od równie zawsze prowadzi. Pana pamiętałam jako „pękatego” posiadacza blizny, jakby mu ktoś siekierą przyłożył nad prawym okiem. W tej chwili pan jest również siwy i powoli łysiejący. Zna się również na tym, co sprzedaje: rodzeństwo zostało wyedukowane w stronę grunge’u i nigdy nie było zawiedzione proponowaną przez pana muzyką, choć sklep nazywa się Blues.
Dzisiaj poszłam sprawdzić, czy mój średnio znany szerokim masom ulubiony zespół również znajduje się w kręgu ewentualnych zainteresowań pana z Bluesa.
Archive ogólnie jest zespołem trip-hopowo-progresywnie-rockowym z dużą dozą elektroniki. Wypłynął w Polsce dzięki Radiowej Trójce (która, jako jedyna stacja radiowa, czasami puszcza ich kawałki), więc szanse, że szanowny pan z Bluesa Archive zna, były duże.
Pan wiedział, że ich nowa płyta wychodzi niedługo (wyszła wczoraj). Z uśmiechem poinformował mnie o trzech wersjach krążka, z czego on zamówił tą najtańszą, za ok. 45 zł. Będzie w piątek koło południa.
Stwierdziłam, że trzeba zatem dbać o lokalny biznes i w w drodze do MM, zamiast do Empiku (który robi przekręty i np. nie płaci wydawnictwom), to zajrzę do Bluesa i dam szanownemu panu zarobić kilka złotych. Tak w ramach odpokutowania za grzech zakupu kasety, której do dziś dnia się wstydzę. 😉
1) Niedzielny dyżur i wyznanie tabletkożernego pacjenta o mało co nie zainspirowało mnie do napisania notki o przedawkowaniu najpopularniejszych środków przeciwbólowych. Dla Was na przyszłość: ibuprofen (Ibuprom, Ibum, Nurofen) jest bezpieczniejszy od paracetamolu (Apap). Ten drugi po przekroczeniu dziennej dawki 3 g (6 tabletek) potrafi doprowadzić do martwicy wątroby. Po nażarciu się ibuprofenu może wystąpić krwawienie z przewodu pokarmowego, ale jak dobrze pójdzie, nie będzie konieczny przeszczep w gruncie rzeczy niezbędnego do życia (na dłuższą metę) narządu.
2) Dzisiaj znowu miałam „udaną” popołudniówkę. Na sześciu pacjentów kolejno: dwóch przyszło, dwóch odwołało wizyty, dwóch nie przyszło bez poinformowania o tym planie wcześniej. Szef w międzyczasie też miał trochę czasu. Poszedł do swojego mieszkania i wrócił po kilkunastu minutach z własnoręcznie robionymi naleśnikami z Nutellą.
3) Pod koniec listopada wraz z Moim Mężczyzną po raz drugi w życiu idę na koncert Archive (MM debiutuje w tym wypadku). Tym razem wypad będzie dość stacjonarny, bo do Gdańska. Poprzednim razem w środku V roku studiów (podczas ferii zimowych!) zaliczyłam kilka dni we Wrocławiu.
4) Jutro pani z ING będzie mi wciskała fundusz emerytalny (prawdopodobnie III filar) i może czegoś się dowiem o możliwym kredycie hipotecznym. Na razie powinnam w końcu wykupić sobie prenumeratę prasy fachowej (nie wiem, czy ok. 220 zł za 6 numerów magazynu liczącego po 80 stron to dobra cena, czy nieświadomie kupiłabym tylko jeden egzemplarz) i znaleźć i odbyć kurs na inspektora ochrony radiologicznej w ramach polepszania sobie CV.
A tak w ogóle to udzielam się gdzie indziej, wklejając screencapsy z pewnego filmu na podstawie komiksów, koncentrując się na czyiś wielkich bicepsach, od czasu do czasu darząc swoich czytelników obrazkiem z kilkoma zgrabnymi tyłkami. MM musi mnie bardzo kochać, skoro to nadal cicho znosi 😉
Mam na plecach pieprzyk, prawidłowo zwany znamieniem barwnikowym. Pieprzyk znajduje się idealnie w zasięgu drapiącej mnie po plecach mojej własnej dłoni. Zresztą kiedyś padł ofiarą rzeczonej dłoni. Został zdrapany i – dziadyga – odrósł.
Na studiach miałam nieco za dużo zajęć z onkologii, by dziada w takim stanie i w spokoju zostawić.
Wczoraj byłam u swojego dermatologa. Średni czas wizyty u niego wynosi jakieś 20-30 minut, z czego w moim wypadku pierwsze 5 minut zostało poświęcone na szukanie mojej karty. Tak czy siak, poszłam tam w celu umówienia się na zabieg usunięcia rzeczonego pieprzyka. Pan doktor wziął mój numer telefonu i obiecał, że w tygodniu zadzwoni z terminem.
Zadzwonił dziś. Akurat szczęśliwie miałam przerwę. Pan doktor się przedstawił (chociaż mój telefon zidentyfikował dzwoniącego) i dodał, że dzwoni, „żeby dogadać termin naszych wycinanek”.
Wycinanki odbędą się w połowie października. Podobno mam szanse na zwolnienie lekarskie (ZUS mi w ogóle za nie zapłaci?), ale bez względu na to, ile będzie ono trwało, biorę tydzień wolnego. Zamienię 5 milimetrowy pieprzyk na bliznę długości 3 cm, ale powiem szczerze, wolę mieć bliznę i święty spokój, niż diagnozę „czerniak złośliwy” (na którą to diagnozę ze strony tego pieprzyka podobno się na razie nie zanosi, ale lepiej dmuchać na zimne).
Poza tym, osiągnąwszy wagowo górną granicę normy, stwierdziłam, że dla dobrego samopoczucia własnego powinnam schudnąć 12-15 kg. Matula poinformowana o moim pragnieniu z radością stwierdziła, że w takim razie obie przechodzimy na dietę MM (Metoda Montignac) i zaczynamy chodzić na spacerki (to drugie słyszę średnio co 2-3 tygodnie).