Kategoria: Praca

Miałam ostatnio periodontologiczną rozmowę z pacjentem po sześćdziesiątce, posiadającym większość własnych zębów. Rzadki widok. Informuję, że jest kamień nazębny. „Ale to schodzi po myciu zębów” – rzecze pacjent. Nie, wyjaśniam. Chodzi mi o twardy osad, który można usunąć tylko u dentysty. Poszła opowieść o tym, jak sąsiad sąsiada musiał się zaopatrzyć w protezę po usunięciu kamienia – z dodatkowym, niewypowiedzianym przekazem, że skaling to zło. „No tak, bo kamień ładnie szynuje” – mruknęłam. Pół wizyty, również podczas wiercenia ubytku, przeznaczyłam na wytłumaczenie, co to jest kamień, co on oznacza i dlaczego trzeba go usuwać. Pacjentowi zęby się nie chwiały, więc może w jego wypadku takiego dramatu nie będzie. Poinformowałam o możliwości nadwrażliwości i lekkiego chwiania się zębów po zabiegu, jak również o tym, że na te miejsca, gdzie osadza się kamień, należy zwracać pilniejszą uwagę przy myciu. Zasugerowałam też kupno szczoteczek międzyzębowych.

Jeszcze na uczelni słyszałam o aferze, kiedy komuś niedługo po skalingu bodajże złamał się ząb. Poszedł do innego dentysty, ten z powrotem odesłał do periodontologa, co od razu stanowiło sugestię, że usuwanie kamienia mogło być przyczyną, a to nieprawda. Tak samo wypadanie wypełnień. Jeśli dzieją się takie dramaty, to raczej ze względu na osłabienie zęba z innego powodu lub uraz albo kiepskie trzymanie się plomby. Skaling to element profilaktyki zapalenia przyzębia. Profilaktyka z definicji nie powinna szkodzić.

Ogólnie krążą różne mity na temat skalingu. Ten z przesiadką na protezę jest bardzo popularny, ale oparty na złych podstawach, jak każdy mit zapewne. To nie usuwanie kamienia było przyczyną utraty zębów, tylko sam kamień i zapalenie przyzębia z nim związane.

Muszę zacząć uczyć się do LDEPu. Statystyki poprzedniego podejścia sugerują, iż perio powinna być pierwsza do powtórki…

Dziewczynki są znacznie spokojniejsze i bardziej odważne od chłopców, jeśli chodzi o wykonywanie zabiegów stomatologicznych. Mowa o dzieciach w wieku 5-7 lat.

Dziewczynki siedzą spokojnie i dają sobie robić, co trzeba, nie łapią mnie za rękę przy znieczulaniu, nie próbują mówić podczas zabiegu. Chłopcy często kręcą się w fotelu, oglądają się za siebie, próbują gadać mimo mojego powtarzania, że buzia ma być otwarta, bo jak się zamknie, to do zęba napłynie ślina i będzie trzeba wszysto robić od początku.

Zanim ktoś się zacznie kłócić – wyciągnęłam ten wniosek na podstawie zachowania moich pacjentów i od każdej reguły są wyjątki.

Mam na koncie osobisty triumf związany z sześciolatkiem. Chłopak ze stresu wymiotuje na fotelu. Nawet nie płacze i nie stawia oporu, po prostu, usiądzie i zaczyna mu lecieć. Leki podane przed wizytą nie pomagają. Opróżni żołądek na początku, posprzątamy i potem można już normalnie robić. Tak przynajmniej było podczas 2 pierwszych wizyt.

Później już nie wymiotował, a był u mnie z innymi rzeczami już jakieś 6-7 razy.

A ja nie lubię dzieci na fotelu. W sensie nie lubię tego elementu niepewności, jak się będzie zachowywać. Nie traktuję ich jakoś szczególnie, może tłumaczę nieco więcej – jak powiem, że biorę watkę, to dziecko nie będzie się oglądać, żeby zobaczyć, co robię. Oczywiście zmieniam słownictwo, ale nie potrafię opowiadać bajek czy śpiewać podczas pracy. Nie nadaję się do szybkiej pracy w przypadku, gdy pacjent stawia zdecydowany opór i trzeba przytrzymać, żeby zrobić coś na siłę. W ogóle nie nadaję się do pracy z niewspółpracującym pacjentem. Podziwiam pedodontów, takich dobrych. Stomatolog dziecięcy bez cierpliwości i właściwego podejścia do pacjenta moim zdaniem nie jest dobry. Podziwiam ich przede wszystkim za wytrzymałość psychiczną. Stomatologia dziecięca byłaby ostatnią pozycją na liście „jeśli specka, to jaka?”, zaraz obok chirurgii szczękowej.

Ale czasem się udaje tak przyzwyczaić do siebie pacjenta i sprawić, że się nie boi zabiegów stomatologicznych, że przestanie odczyniać swoje typowe do tej pory numery i po wyłączeniu gadatliwości staje się bardzo poważnym kandydatem na listę moich ulubionych, małych pacjentów.

Ta notka ma za zadanie przetestować działanie RSS Graffiti na Facebooku. Owe RSS Graffiti lubiącym profil blogaska tamże wyśle informację o nowej notce już bez mojego błyskotliwego komentarza, tadam, tadam.

Środa w firmie to od niedawna dzień, kiedy za pogotowie bólowe robię tylko ja (na trzech pracujących lekarzy). W nagrodę figę z makiem obolałym będę pokazywać w piątki, jako że nie mam prawa wtedy przyjmować na NFZ, bo się NFZ wtrąci (co jest niesprawiedliwe, jako że środa to długa popołudniówka, zaś piątek to krótkie trzy godziny w pracy…). Dzisiaj oczywiście powitała mnie pełna poczekalnia, ten był pierwszy, ten prywatnie, pan pielęgniarz… „Kogo mam najpierw wziąć?”, zadano mi pytanie. „Osobę zapisaną” – odrzekłam bez zawahania (kiedyś zaczynałyśmy od pacjentów z bólem). Wychodzę z założenia, że osoby wpisane w grafik wcześniej są uprzywilejowane, nie moja wina, że ktoś zębiszczów nie upilnował i go boli. Tak czy siak, po kilku bólowych i grafikowych pacjentach, czyli w połowie zmiany, padałam na nos.

Dzisiaj miałam śliczny przykład martwicy miazgi zęba. Pacjent kiedyś zgłosił się bólem. Czasami próbuję kombinować i zamiast od razu robić kanałówkę, wkładam opatrunek leczniczy. Pacjent później (przy okazji robienia innego zęba) stwierdził, że niemal od razu mu ulżyło. OK. Pochodził z tym opatrunkiem kilka tygodni, dziś miałam założyć wypełnienie stałe. Ale trzeba sprawdzić reakcję zęba. Na zimno, z przykładaniem wacika schłodzonego chlorkiem etylu do dwóch różnych miejsc – zero reakcji. No dobra, idziemy w brutalność, informuję o zamiarze zrobienia testu nawiercania – zwyczajnie zabrałam się za usuwanie opatrunku bez wcześniejszego znieczulenia. Nic. Wiercę, wiercę – zero reakcji. Dziabię zgłębnikiem, w coś wpadam – kłuje? Nie kłuje. Pacjent poinformowany, że będzie kanałowe. Rozwiercam – nadal zero reakcji. Pracuję pilnikami w kanałach – przepisowe cztery kanały w górnej szóstce znalezione (przy okazji zamarzyły mi się c-file – wyglądają podobnie do k-file’i, ale są cieniutkie, mniej łamliwe i mają tępy czubek – świetne do wstępnego opracowywania bardzo cienkich kanałów), nadal zero reakcji. A w międzyczasie (w sensie między wizytami) pacjenta zupełnie ten ząb nie bolał.

Martwica (polegająca na tym, że miazga zwyczajnie obumrze, ale nie wiąże się to później z dolegliwościami bólowymi) zdarza się rzadko, bo miazga zazwyczaj jest zakażona bakteriami, które robią z niej zgorzel – a to już boli (i ładnie śmierdzi przy opracowywaniu). Być może zadziałało to, że usunęłam czynnik wybitnie drażniący (w postaci bakterii w próchnicy) i założyłam środek antybakteryjny (rzeczony opatrunek). Miazgi to nie uratowało, ale oszczędziło pacjentowi zgnilizny w komorze zęba ;).

Ogólnie siedzę w tych cholernych kanałach i wygrzebać się z nich nie mogę. Po skończeniu stażu chyba będę sobie czas pracy przedłużać, żeby jakoś to wszystko ogarnąć… Zwłaszcza, że opiekun do podbijania recept już nie będzie mi potrzebny. 😉 Tylko co z pomysłem, żeby pracować jeszcze gdzieś indziej? Tak sobie z lenistwa myślę, że na razie popracuję tylko tam, gdzie teraz, nabiorę doświadczenia, pobawię się w więcej protetyki, żeby coś w tym moim CV jednak było. A po roku, jeśli będzie OK, poszukam czegoś jeszcze…

Nie chce wrócić w mniej zdenerwowane i bardziej doświadczone (ale za to płatne) ramiona naszego dentysty, tylko musi mnie stresować, no.

Środowa wizyta Rodziciela jako pacjenta przebiegła bez zakłóceń. Odkruszona ścianka rodzicielskiej piątki okazała się być drobiazgiem (nawet znieczulenia nie podałam) i mam nadzieję, że będzie się trzymać. Za to wypełnienie, które zakładałam na pierwszej wizycie jakiś czas temu, które spowodowało znacznie większą ilość nerwów w moim wypadku (ósemka dolna, głęboki ubytek, mokro i znieczulenie działało tak sobie, co u Rodziciela ponoć jest typowe), raczyło wypaść. W sensie się odkleiło od zęba i się ruszało przy każdym gryźnięciu. Tymczasowo zakleiłam toto „opatrunkiem” z tlenku cynku z eugenolem, zaś moje „wolałabym, żeby tata poszedł z tym do K. [naszego dentysty]” zostało kompletnie zignorowane. No nic, będę z cholerstwem walczyć w sierpniu.

Fajnie, że Rodziciel jakoś się nie boi moich rozedrganych rąk, ścisku w dołku i tego, że przy powrocie do domu otworzyłam tylko pół bramy (po czym wróciłam do samochodu i zreflektowałam się, jak spojrzałam w lusterka) i zapomniałam zamknąć okno samochodu przy gaszeniu silnika (mam elektrycznie sterowane szyby z przodu). Zresztą mój samochód całą noc stał otwarty, ale akumulatora nikt nie ukradł…

Bo jak się leczy rodzinę, prawie zawsze coś się rypnie…

Teraz wszystkie dentofoby z okolicy będą walić do mnie. 😉

Dzisiaj jednemu takiemu dentofobowi („Bratanek mówił, że pani taka sympatyczna”) tak pięknie odbudowałam górną jedynkę (w sensie wypełniłam ubytek), że byłam z siebie dumna. A i pacjent zadowolony, bo pod znieczuleniem, więc nie bolało. I udało mi się usunąć ząb pt. „Proszę zawołać szefa” – szef został zawołany, ale przed jego przyjściem złapałam za korzeń jeszcze raz i wyciągnęłam.

Ja ogólnie staram się być miła, w miarę możliwości prosto tłumaczyć. Z gadaniem podczas zabiegu nadal mam problem, wychodzi mi to najlepiej podczas usuwania. Dla pacjentów przyznających się do lęku mam ewentualnie kilka zdań typu „nie robię nic na siłę”, „będę robić powoli i delikatnie”. Staram się odpowiadać na wszystkie pytania i nie zaskakiwać niczym. Nie wiem, czy to dobrze, że ostrzegam przed wbiciem igły w podniebienie albo dziąsło.

Cieszę się z każdego usuniętego bez problemu zęba, pięknie założonej plomby (zwłaszcza z przodu – na studiach nie znosiłam robić prac estetycznych, teraz chyba mniej się przejmuję), każdego „nic nie bolało!” i „jestem pani bardzo wdzięczna”, uścisku dłoni szczęśliwego pacjenta. Nie chcę, żeby krążyły o mnie negatywne opowieści czy pacjenci wzdrygali się na samo wspomnienie mojego nazwiska.

Chyba nadaję się do tej roboty. 😉

– Wie pani, ja się strasznie boję…
– Spokojnie, mam pozytywny wpływ na pacjentów – odparłam z łagodnym uśmiechem.
– Słyszałam.

AAAAA!!!

Ciekawe, jak mocno się rumienię w takich chwilach?

Są pacjenci, którzy zrezygnowali z moich usług z różnych powodów. Czasami leczenie u dziecka pójdzie nie tak, jak byśmy wszyscy chcieli i wiem, że maluch na następnej wizycie będzie się mnie bał. Ale fajnie, że mimo to krąży o mnie tak pozytywna opinia :).

Chciałabym nauczyć się jeszcze kilku rzeczy. Pracy z włóknem szklanym, na przykład. Albo pinami zębinowymi. O poważniejszej protetyce nie wspomnę. Zielony ze mnie dentysta, póki co, ale to „słyszałam” potrafi dodać skrzydeł :).

„Po raz pierwszy na fotelu nic mnie nie bolało” – stwierdził kiedyś jakiś mój pacjent. Leczenie próchnicy odbywało się pod znieczuleniem.

Pewne wzorce zachowań przy fotelu zgapiłam od mojego byłego już dentysty. Zawsze po podaniu znieczulenia gdzieś sobie szedł na chwilę. Ja nigdzie nie idę, ale od wyciągnięcia igły z błony śluzowej jamy ustnej pacjenta do mojego chwycenia kleszczy czy wiertarki zawsze mija kilka minut. Bez patrzenia na zegarek. Pogapimy się przez okno, skomentujemy pogodę, ja coś powiem na temat leczenia, asysta o coś zapyta, uzupełnimy dokumentację, pożartujemy. Jak znieczulam przewodowo, gotowość pacjenta jest podyktowana poziomem zdrętwienia połowy języka i dolnej wargi. Przy usuwaniu również kopiuję czynność podpatrzoną jeszcze na studiach u starszych studentów na ćwiczeniach z chirurgii stomatologicznej: biorę zgłębnik i kłuję dziąsło w najbliższej okolicy znieczulonego zęba. Jak pacjent nie czuje kłucia, to zabieram się do pracy.

Z drugiej strony inny student na tych ćwiczeniach zabierał się za usuwanie zaraz po podaniu znieczulenia. Pacjent podskakiwał, student dokładał środka i znowu chwytał za kleszcze.

Wspomniany na początku pacjent wcześniej też miał leczenie pod znieczuleniem. Różnica w bezbolesności polegała na tych kilku minutach. Niewielka chwila, która pozwala środkowi znieczulającemu przeniknąć przez kość do nerwu i odciąć przesyłanie nieprzyjemnych sygnałów.

Uwielbiam znieczulenie. Dobra, kłucie igłą ciężko uwielbiać. Ale znacznie bardziej wolę być przez jakiś czas zdrętwiała, niż podczas zabiegu myśleć o tym, kiedy mnie zaboli. Nigdy też nie odmawiam tego dobrodziejstwa pacjentom. Zresztą znieczulenie to wygoda też dla dentysty. Wierzcie mi, znacznie lepiej się pracuje, kiedy wiem, że pacjent nagle nie podskoczy i nie nadzieje się na wirujące wiertło…