Kategoria: Praca

Sobotni dyżur w pierwszej pracy. Ksawery sobie poszedł, zostawiając nas z zaspami. Udało mi się wyjechać spod bloku i dojechać do pracy przed ósmą.

Szef gdzieś pojechał. Na parkingu trzydzieści centymetrów śniegu. I w jednym miejscu ślady, że ktoś wyjeżdżał. To ja spróbowałam tam wjechać. Po raz pierwszy w karierze się zakopałam. Postanowiłam, że kupię sobie składaną łopatkę i będę ją wozić w bagażniku.

Klucza do przychodni nie miałam, więc siedziałam w samochodzie. Po chwili przyjechała asystentka, która też nie miała klucza. Usiadłyśmy razem.

Po ósmej przyjechał drugi lekarz. Też bez klucza.

Naszym losem zainteresował się sąsiad z pieskiem rasy York-opodobnej (piesek był odziany w kamizelkę z napisem „Policja”). Zadeklarował, że mnie odkopie. Przyniósł łopatę, odgarnął śnieg dookoła mojego rumaka, wyjechałam, oczyścił miejsce parkingowe, wjechałam na miejsce. Padła propozycja pożyczenia drugiej łopaty, zgodziliśmy się.

Do 8:45 udało nam (na zmianę) się przekopać tunel w śniegu do wejścia do przychodni i schody do drzwi, plus półtora miejsca parkingowego. W międzyczasie z kolegą stwierdziliśmy, że sobie policzymy premię za wykonywanie czynności niezawartych w umowie ;). O 8:30 przyszedł jeden z moich pacjentów, umówiony na 8:00 – i stwierdził, że przełożymy wizytę, bo mu się spieszy – poważnie?

Wtedy przyjechała asystentka z kluczem, otworzyła drzwi. Odnieśliśmy sąsiedzkie łopaty. Całe szczęście, szef zostawił na noc włączone ogrzewanie, więc w przychodni było ciepło. Szybko potraktowaliśmy się herbatką i zabraliśmy do pracy.

Wyszłam po 12, tadam.

Poszukiwania łopatki zakończone zostały porażką. No nie ma. Towar deficytowy.

A w domu rodzinnym nie mają prądu od prawie doby. Mają kuchenkę na gaz, ręczną pompę wody i działający piec CO. Brak elektryczności u mnie wiązałby się z brakiem wszystkiego. Brr.

Przykład 1:

Duży pan. Wysoki, dobrze zbudowany. Gdybym go nie znała i zobaczyła w ciemnym zaułku, pewnie bym się przestraszyła. Czerwona koszulka ratownika medycznego dość ciasno opięta na szerokiej klatce piersiowej.

Siada na fotelu dentystycznym i drżącym głosem prosi o znieczulenie.

Przykład 2:

Pan nieco mniejszy. Króciutko ostrzyżony. Też dość dobrze zbudowany. Kilkakrotnie się pyta, czy nie będzie bolało. Za każdym razem zapewniam, że dostanie znieczulenie i przy ubytku tej głębokości nie powinien nic poczuć.

W karcie pacjenta, w rubryce „zawód” wpisane „żołnierz zawodowy”.

Na pytanie asystentki, czy postrzał na wojnie nie jest bardziej straszny, pan dzielny obrońca naszego kraju odpowiada, że postrzału tak nie czuć. Przynajmniej na początku.

Przykłady inne:

Pacjenci na fotelu mdleją (czy raczej zaczynają „odlatywać”, bo nikt jeszcze nie stracił przytomności) mi rzadko. Na 10 przypadków 8 to faceci.

Bo generalnie twierdzi się, że panie mają niższy próg bólu (łatwiej sprawić im ból), ale są bardziej wytrzymałe (dłużej go znoszą). Pracuję zawodowo trzy lata (plus dwa i pół roku ćwiczeń na uczelni) i, jak w mordę strzelił, to się potwierdza.

Dziewczę lat 7-8, generalnie współpracujące. Ze względu na zniszczenie próchnicą trzeba usunąć mleczną piątkę. Mleczne piątki w tym wieku mają jeszcze korzenie pełnej długości, w dodatku rozchodzące się w różne strony, bo między nimi ma się rozwijać zawiązek zęba stałego. Utrudnia to wykonanie zabiegu.

Więc dziewczę zostaje najpierw znieczulone żelem, potem normalnie, ze strzykawki. Po kilku minutach dziabię zgłębnikiem dziąsło wokół zęba.

– Czujesz kłucie?

Dziewczę kiwa przecząco głową.

Więc biorę nakładacz płaski i robię sobie wokół zęba miejsce na kleszcze. Dziewczę zaczyna pomrukiwać. To się pytam czy boli. Na zaprzeczenie informuję, że może czuć, że coś robię, jest to normalne i nic się na to nie poradzi.

Po zrobieniu sobie miejsca biorę korzeniowe Meissnery i łapię dziobami ząb. Zaczynam ruszać nim na boki, trochę się kruszy. Dziewczę znowu mruczy. Znowu pytam, czy boli, dziewczę zaprzecza.

– Znaczy, musisz sobie pomruczeć? – pytam.

Dziewczę potwierdza.

A ja, asysta i mama dziewczęcia w śmiech.

Zabieg zakończył się powodzeniem, pacjentka przeżyła. Dostała zęba na pamiątkę czy też celem wyciągnięcia piątaka od Wróżki Zębuszki.

Kurtyna, oklaski.

Praca dentysty nie jest dla osób szczególnie wrażliwych. Wiele miłych widoków można podziwiać szczególnie pracując „na NFZ”, ale „prywaciarzy” to też nie omija. Do obu rodzajów gabinetów ludzie przychodzą czasami z postępującym rozkładem jamy ustnej.

Przez trzy lata pracy i wcześniej, przez prawie trzy lata ćwiczeń klinicznych na studiach, zdołałam się przekonać, że widoki, które osłabiałyby mnie jako widza, nie robią na mnie wrażenia, jeśli osobiście wykonuję zabieg. Niegdyś widziałam w telewizji zabieg usuwania rozchwianej jedynki. Zrobiło mi się niedobrze, chociaż miałam już na koncie usuwanie znacznie gorzej wyglądających zębów. Podobnie nacinanie ropnia. Widziałam to kilka razy na ćwiczeniach z chirurgii stomatologicznej i przynajmniej raz musiałam się wycofać. Gdy dzierżę skalpel, widok zielonkawo-żółtawo-czerwonawego, gęstego płynu wypływającego z nacięcia (lub nakłucia czy przez kanał zęba przyczynowego) daje mi satysfakcję. O, działa, pacjent za chwilę poczuje się lepiej.

Jeśli chodzi o doznania zmysłowe, znacznie bardziej od ropska osłabia mnie zapach zgorzeli. Pacjent przychodzi z bolącym zębem. Od kilku dni nie jest w stanie wypić nic ciepłego, więc pije zimne i to mu sprawia ulgę. Dentysta zauważa próchnicę, rozpoznaje, który to ząb, rozwierca. Dobija się do komory, znajduje kanał, wtyka tam narzędzie, szoruje, wyciąga, wącha… i blednie.

Zgorzel miazgi ma bardzo charakterystyczny zapach. Czasami pacjenci nawet sami go czują po otwarciu zęba.

Osłabić dentystę może też zachowanie pacjenta.

Czwartek. Pacjent z bólem. Ząb prawdopodobnie stanowi ognisko zakażenia. Trzeba go usunąć, ale z różnych powodów znieczulenie nie chce działać, trzeba wypisać antybiotyk i spróbować jeszcze raz za dwa-trzy dni. Pacjent stwierdza, że w poniedziałek idzie do szpitala, ten ząb miał być usunięty do tego czasu. Ale co ja poradzę, znieczulenie nie działa, nie usunę zęba w tej sytuacji! „Ale go trzeba usunąć, niech pani spróbuje!”.
Pytanie: Kto panu/pani kazał ten ząb usunąć?
Odpowiedź: Lekarz rodzinny.
Pytanie: Kiedy pan/i był/a u lekarza?
Odpowiedź: Dwa tygodnie temu.
Macki opadają.

Koleżanka miała z kolei pacjenta, który się zapisał na protezy półtora roku wcześniej, ale zaczął sanację jamy ustnej na dwa tygodnie przez terminem wycisków pod rzeczone protezy. Dobrze, jeśli nie ma żadnych zębów do usunięcia. Gorzej, jeśli ma (śluzówka po ekstrakcji musi się goić ok. 4 tygodni) i jeszcze zgłasza pretensje, że „jak to, pani nie zdąży wyleczyć wszystkich zębów?!” 

Ogólnie bywa wesoło.