Kategoria: Praca

„Będzie przychodził bez pieniędzy.”

Przyszedł. Wiedział, że wizyta „prywatna”. Zrobiłam, co planowałam i jeszcze więcej. Wpisałam do programu. Zażyczyłam sobie 100 zł.

„To ja dostarczę następnym razem.”

Zrobiłam wielkie oczy.

„Wolałabym, żeby pan dostarczył jak najszybciej.”

„To dzisiaj, za chwilę.”

Poszedł. Wrócił, zapłacił, dostał paragon, wszyscy szczęśliwi.

A ja się zastanawiam, czy do sklepu też tak chodzi? Robi zakupy i na sam koniec mówi zupełnie bez skrępowania, że odda następnym razem?

Mój były pacjent z roszczeniem podobno w piątek zażyczył sobie dokumentację medyczną swojego przypadku na użytek ubezpieczalni. Dokumentację (a dokładniej to kopię) już raz dostarczyłam, poza tym wg pani radcy prawnego z Izby Lekarskiej pacjent nie ma prawa w tych celach otrzymać papierów do ręki. Ze strachem w sercu (mamy ze sobą przerąbane) zadzwoniłam do pacjenta i poinformowałam, że w celu otrzymania dokumentacji (którą już dostali, jak pisałam), powinnam dostać z ubezpieczalni wniosek podbity przez lekarza (o czym dowiedziałam się PO przekazaniu dokumentacji). Pacjent przyjął to ze spokojem i stwierdził, że w takim razie zwróci się do ubezpieczalni, by zwrócili się z tym do mnie. Pomijając fakt, że po kiego grzyba im dwie kopie tej samej dokumentacji. Nie przyznałam się, że w sobotę jadę na dwa tygodnie urlopu i cała sprawa jeszcze się przedłuży. 

Wniosek z powyższego jest taki, że przez zrobieniem czegokolwiek w związku z roszczeniem pacjenta należy poradzić się prawnika.

A jutro na sam początek będę miała pacjenta psychiatrycznego (prawdopodobnie) na fotelu. Mniodzio.

Cztery dni pracy i urlop.

Zmiana na NFZ udana. Dzienna norma punktów, obliczona z danych w programie, nieco przekroczona. Skończyłam koło 13, przy okazji żegnając na jakieś 4-6 miesięcy pana, którego podobno wyleczyłam z dentofobii. Też będę za nim tęsknić.

Już wtedy wiedziałam, że pierwszy pacjent „prywatny”, zapisany na 14:30, nie przyjdzie.

Poszłam na przerwę z perspektywą późniejszego drzemania do 15:10 (wizyta kolejnego pacjenta).

Wróciłam z zakupów i dowiedziałam się, że szanowni państwo z 15:10 i 15:50 po telefonie od asystentki również odwołali wizyty.

Za co ślicznie im dziękuję, bo w ciągu dwóch godzin ALEŻ OCZYWIŚCIE, że można znaleźć kogoś innego w to miejsce.

Pacjent na 16:30 stwierdził, że nie może przyjść wcześniej, więc zadzwoniłyśmy do pana z 17:10.

Pan po chwili negocjacji stwierdził, że przyjedzie na 15:10 z kolegą, zapełniając oba miejsca przed 16:30.

Nie udało nam się skontaktować z pacjentem z 17:50 (ostatnim).

Wybiła 15:10. Po pacjencie ani widu, ani słychu. W międzyczasie zadzwoniła matka pacjenta z 16:30 i stwierdziła, że on też nie może przyjść. Pacjent z 17:50 pozostawał nieuchwytny.

Wybiła 15:50. Nadal pustki na poczekalni. Próbowałam zadzwonić do pacjenta. Nie odbiera.

Ok. 16:10 spakowałam swoje rzeczy i pojechałam do domu.

Ok. 16:30 zadzwonił do mnie pacjent z 15:50 (a właściwie z 15:10, bo nadal wiózł swojego kolegę), twierdząc, że nie dał rady wyjść wcześniej z pracy i właśnie dojeżdża do przychodni. Ja na to, że mnie już tam nie ma i proszę przyjść (na wcześniej wyznaczony termin) za tydzień. Musiałam to powtórzyć ze trzy razy, żeby pacjent zrozumiał, że nie, nie przyjmę go ani dziś, ani jutro, bo a) jestem w domu, b) nie mam kiedy przy zapełnionym grafiku „prywatnym”, z góry odrzucającym możliwość wciskania kogoś pomiędzy pacjentami.

Moja komórka nadal twierdzi, że pacjent z 17:50 ma wyłączony telefon.

Ogólnie od cholery pieniędzy dziś zarobiłam.

Piątkowy dyżur. Dwóch zapisanych pacjentów oczywiście nie przyszło, ale miałam dwóch potrzebujących, w tym jedną panią ze wsi, w której mieszkają dwie asystentki w przychodni, w której głównie pracuję.

Pani z przewlekłym zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych jednego zęba. Nie jestem w stanie zrozumieć logiki leczenia typu trucie -> założenie wypełnienia. Z drugiej strony czemu ludzie po leczeniu, jak ząb boli tygodniami, nie pójdą do dentysty, który ten ząb leczył? Ząb po rozwierceniu daje się ładnie udrożnić, informuję o wstępnych kosztach, mniej-więcej czasie trwania leczenia i możliwych powikłaniach. Pani zgadza się na leczenie u mnie.

„Bo wie pani, do naszej przychodni [tu pada lokalizacja firmy, w której pracuję od poniedziałku do czwartku] tak ciężko się dostać…”

Pani raz się do nas dostanie i się zdziwi.

Z innej beczki, wczoraj spotkałam trzy osoby z roku: jedną koleżankę na kursie, na którym byłam, a który, choć fajnie prowadzony, to jednak nie był satysfakcjonujący, potem sprawcę mojego dyżurowania w weekendy, a na końcu trzecią koleżankę przelotem.

I widziałam na własne oczy atak mgły od morza.

Wzięło mnie wczoraj. Nawet przez chwilę myślałam, czy by nie wypróbować moich kijków do Nordic Walkingu (tak naprawdę to trekkingowych, ale będę się oszukiwać) i nie przebiec się do sklepu, ale niestety z powodu pogody szybko mi przeszło. Dzisiaj przed pracą chciałam zajrzeć do sklepu i sobie kupić jakąś czekoladę, ale z racji pełnego parkingu przed sklepem (-> tłum w sklepie) dałam sobie spokój.

W pracy na początek miałam usuwanie dolnej czwórki, którą do pewnego momentu nawet było za co złapać kleszczami i się ruszała, po czym rozległ się trzask. Kolejne pół godziny wygrzebywałam centymetrowy, cienki kawałek korzenia, ułamany kilka mm poniżej brzegu kości. Przez chwilę nawet chciałam pacjenta odesłać do chirurga, ale korzonek zaczął się wyraźnie ruszać, czym wszedł mi na ambicję. Najbardziej frustrujący był moment, kiedy widziałam, że rozbujałam i rozgrzebałam go po brzegach na tyle, że udałoby się wcisnąć dźwignię w szparę między korzeniem a kością, ale złośliwiec zawsze wracał do mniej korzystnej pozycji. W końcu się udało. Tym samym kolejnych pacjentów przyjmowałam z ponad półgodzinnym opóźnieniem (nic dziwnego w czwartki, ale zawsze mnie to frustruje), z którego to powodu moja frustracja (napędzana brakiem czekolady) jeszcze wzrosła. W międzyczasie było trzech pacjentów lejących śliną, więc zaliczyłam dodatkowego wkurza.

W końcu zdałam sobie sprawę, dlaczego jestem tak nabuzowana. Powód był ten sam, dla którego miałam tak ogromną ochotę na czekoladę.

Jak to określiła moja asystentka „brak magnezu?”. Na fotelu siedział facet, wolałam nie drążyć tematu kobiecych hormonów.

Tak, proszę państwa, wczoraj wieczorem dopadł mnie PMS, tadam.

Po czym, jak już o tym wiedziałam, mój poziom frustracji znacząco opadł, usunęłam jeszcze kilka ząbków, wypełniłam kilka ubytków i nawet raz przyjęłam dwóch pacjentów jednocześnie (jeden się znieczulał, u drugiego zrobiłam szybki przegląd). Z pracy wyszłam przed szóstą.

Teraz tylko się zastanawiam, czy mam po co jechać w weekend do pracy. Niedaleko pogotowia stomatologicznego, w którym chcę dorabiać, otworzyła się podobna firma, tylko że całodobowa i na NFZ. A to bardzo silna konkurencja.