Tag: archiwalne

Dziś pojechałam do Gdańska po swoje pierwsze punkty edukacyjne, z nadzieją na nauczenie się czegoś przy okazji. W drodze stwierdziłam, że mój prawie nieużywany, stosunkowo niedawno kupiony odtwarzacz mp3 chyba się zepsuł w jakiś dziwny sposób: ekran podświetla się na niebiesko, ale nie przewijają się żadne literki (znaczy nie wiadomo, jaki kawałek właśnie się odtwarza). Pomyślałam o potrzebie odezwania się do sprzedawcy z Allegro: bez większej pasji, bo szanowny sprzedawca zagroził wystawieniem komentarza negatywnego na moje wytknięcie w pozytywnej opinii IMO nieuzasadnionych kosztów wysyłki (ostatecznie nic nie wystawił). Po jakimś czasie zauważyłam, że literki na ekranie jednak są: znaczy grajek chyba nie chciał wracać do sprzedawcy i postanowił zadziałać, jak należy.

W hotelu, gdzie odbywał się wykład, spotkałam 5 koleżanek z byłego roku. Podpisałam się na liście obecności, a o 10 zaczęło się „spotkanie”.

Najpierw wyszła sympatyczna pani i przez jakiś czas opowiadała, jakże cudownym lekiem jest Clindamycin MiP – produkt firmy sponsorującej ten wykład. Potem przed słuchaczy wyszedł dr Szuta z Kliniki Chirurgii Szczękowo-Twarzowej CMUJ i mówił o rozpoznawaniu nowotworów i ich epidemiologii. Po przerwie było o rekonstrukcjach po usunięciu nowotworów w obrębie twarzy. Całość zakończył slajd z rudym kotem leżącym na pilocie od telewizora ;).

Ogólnie pan doktor mówił ciekawie i obrazowo, widać było, że miał doświadczenie w temacie i umiał dotrzeć do słuchaczy. Nie dowiedziałam się jednak zbyt wielu nowych rzeczy – pewnie z racji wałkowania tematu czujności onkologicznej na studiach. Ale pewnie kilku dentystów starszych stażem skorzystało z poznania bądź odświeżenia tego zagadnienia.

Ogólnie męcząco nie było. Odebrałam zaświadczenie z moimi pierwszymi trzema punktami edukacyjnymi (w sumie nie wiem, ile ich i w jakim czasie muszę zgromadzić), postanowiłam wybrać się na zapowiadany kurs z prac protetycznych pełnoceramicznych i wróciłam do domu.

Jednak pacjenci bywają złośliwi z tym swoim przychodzeniem ;). Grafik niestety już pełen i nie ma gdzie wcisnąć bólowych. A w grafiku sporo kanałów do leczenia. Ogólnie roboty po pachy.

Szkoda tylko, że po tym stażu moja protetyka i ortodoncja będą leżały tak samo, jak zaraz po studiach. Poważnie się zastanawiam, czy czegoś z tym nie zrobić. Na razie pozostanę przy swoich kanałówkach, zgorzelach, próchnicach i dłutowaniach, przy czym te ostatnie wychodzą mi średniawo. Znaczy zazwyczaj pacjent żegna się ze swoimi korzeniami tkwiącymi w dziąsłach, ale w czasie znacznie dłuższym od przewidzianego. Ale tak to jest, kiedy na zajęciach ciężkie przypadki robią za ciebie asystenci, zamiast podpowiadać i kontrolować przez cały zabieg.

Dziś usuwałam trzy zęby z tak pięknym zapaleniem przyzębia, że gdybym tylko na to patrzyła, to zrobiłoby mi się słabo. Poważnie. Znieczuliłam, złapałam i wyciągnęłam trzy bycze sztuki jeden po drugim. Nawet teraz, jak o tym myślę, robi mi się z letka niedobrze.

Od jutra popołudniowa praca dorywcza z klejem w roli głównej. Troszkę sobie zarobię dodatkowo.

Miałam przyjmować prywatnie. Powitała mnie jednak pełna poczekalnia osób z bólem zębów (mamy obowiązek ich przyjąć). Pierwszy ponadprogramowy przypadek rozciągnął się poza wszelkie normy, a wszyscy zapisani pacjenci niestety przyszli (często się zdarza, że nie przychodzą i potem albo siedzę jak kołek w socjalnym, albo wychodzę wcześniej z pracy). W rezultacie dzień pracy przedłużył mi się o ponad godzinę, na koniec byłam kompletnie wymięta. Niby tylko 5 godzin. Zaczynam się bać, co będzie jutro, bo pacjenci uwielbiają przychodzić na popołudniówki.

W dodatku chyba coś mnie bierze. Gardło raczyło odpuścić (czasem sobie kaszlnę, ale na pewno jest lepiej), ale nie mam pojęcia, czy moje padnięcie i brak apetytu to po prostu jesień, czy coś się we mnie tli.

Już wnioskowałam u szefa o zmianę grafiku na bardziej ściśnięty, potem będę apelować o zakup nielateksowych rękawiczek. Moja prawa łapa jest w coraz gorszym stanie…

A tak poza tym w takie dni jak dziś mam ochotę wywalić z fotela osoby, które przychodzą z „bólem”. Oczywiście nie mogę i pozostaje mi się dalej uśmiechać i leczyć ów „ból”. Jednak praca w usługach czasami jest do kitu…