Zwyczajnie zły los pada na jakiegoś pacjenta i u niego wszystko się skomplikuje, i nic nie wyjdzie. Najpierw nie wiadomo, który ząb boli. Potem znieczulenie pójdzie do naczynia krwionośnego i pół twarzy się znieczuli (z urodziwym efektem anemizacji – czyli zblednięcia wywołanego środkiem obkurczającym naczynia – na skórze). Jak już otwarcie zęba i znalezienie kanałów się uda, to się, kurna, prawdopodobnie złamie narzędzie w kanale.
Wysłałam pacjenta na drugie zdjęcie RTG, żeby zobaczyć, czy coś z tego będzie.
Ogólnie najpierw człowiek jest szczęśliwy, że po pięciu godzinach piec w domu nie wygasł, jest w miarę ciepło i wystarczy tylko podrzucić węgla, nie trzeba znowu rozpalać, a z drugiej strony teraz przez 2 tygodnie będę myśleć o tym zębie, który prawdopodobnie pójdzie na straty (pacjent nie pisze się na długotrwałe, skomplikowane leczenie).
Prawdopodobnie przeze mnie.
Kto nic nie robi, nie popełnia błędów? Czy pocieszeniem ma dla mnie być, że kolejny pacjent z mierną dentofobią poprosił o moje nazwisko, żeby móc zapisać się na następną wizytę tylko do mnie, „bo żyje”?