Koleżanka, która lubi się wygadać, wczoraj napisała do mnie smsa, czy bym nie chciała się spotkać. Miałyśmy się zobaczyć na początku października, ale zrobiła mi wtedy wredny numer i się nie odezwała, kiedy miała, więc stwierdziłam, że nie będę więcej wychodzić z żadną inicjatywą. No ale ostatecznie umówiłyśmy się na dziś.
Przed wyjściem doprowadzałam się jeszcze do porządku. Spojrzałam w lustro w łazience oczami zza okularów, na włosy o kolorze bez wyrazu, prosty nos, niewielkie usta, małe uszy i owe oczy, które w swojej twarzy lubię najbardziej. I gładką cerę, do której bez większych sukcesów dążyłam latami, a w końcu się to udaje.
I z lekko zalotnym uśmiechem stwierdziłam, że spoko ze mnie laska i niczego mi nie brakuje.
Ubrałam się porządnie, założyłam buty na obcasach, swój ładny, jesienny płaszczyk, wsiadłam do w 1/10 mojego samochodu i pojechałam na trzy godziny plot do koleżanki.
Zauważyła zmianę wizerunku. Kiedyś nosiłam się inaczej. Brakowało jej tylko makijażu, ale tego akurat nie chciało mi się robić. Do pracy maluję rzęsy tuszem, po powiekach maznę kredką do powiek, przesmaruję usta pomadką ochronną. Korektora i pudru już nie potrzebuję.
Są takie dni, kiedy dobrze mi ze sobą. Tych na przeciwnym biegunie jest coraz mniej i są coraz krótsze. Zazwyczaj po prostu toleruję siebie. Swój rozmiar ciuchów, swoją wagę, do której mimo wszystko nie lubię się przyznawać, choć ostatnio straciłam apetyt na słodycze i parę kilo może sobie spokojnie pójdzie. Swoją twarz, która w końcu zaczęła wyglądać tak, jak bym chciała. Swoje kształty, przez które spodnie najlepiej jest szyć albo kupić u krawcowej, bo w sklepach sieciowych nie można znaleźć pasujących na mnie w jakiejś rozsądnej cenie.
Toleruję swoje singielstwo, zaś niezależności po lekturze książki o zołzach będę bronić zębami i pazurami, nawet, jeśli zdołam przyciągnąć do siebie jakiegoś osobnika płci przeciwnej.
Coraz lepiej mi ze sobą.
Ale chyba dopiero we własnym M osiągnę kolejny etap samozadowolenia. 😉