Sytuacja pierwsza:
rzeczone dziecko ma 2-3 lata, wszystkie zęby mleczne, szpary (tremy) występują między siekaczami bocznymi a kłami w szczęce oraz między kłami i pierwszymi trzonowcami w żuchwie.
Odpowiedź: to norma. Taka sytuacja pomaga w ustaleniu się prawidłowego zgryzu po wymianie zębów na stałe. Nie leczymy ortodontycznie, cieszymy się.
Sytuacja druga:
dziecko ma ok. 5-6 lat, wszystkie zęby mleczne, szpary między wszystkimi zębami.
Odpowiedź: to też norma. Kości szczęk się rozrosły, w przeciwieństwie do mleczaków. Powstały więc szpary. Zęby stałe są większe od mlecznych, więc potrzebują więcej miejsca. Nie leczymy ortodontycznie, czekamy na zęby stałe.
Sytuacja trzecia:
dziecko ma ok. 9 lat, wyrznięte siekacze stałe, kły jeszcze mleczne, szpara (diastema) jest między górnymi jedynkami.
Odpowiedź: czekamy do wyrznięcia się kłów stałych. Szpara może się wtedy zamknąć samoistnie. Jest to tzw. diastema fizjologiczna.
Sytuacja czwarta:
dziecko ma ok. 12 lat, trójki wyrosły przynajmniej do połowy długości korony, diastema pozostaje.
Odpowiedź 1: robimy zdjęcie RTG. Może między jedynkami rozwinął się ząb dodatkowy, tzw. mesiodens. Jeśli to on jest przyczyną diastemy (wtedy nazywanej rzekomą), należy go usunąć chirurgicznie, zaś szparę zamknąć ortodontycznie.
Odpowiedź 2: być może jest przerośnięte wędzidełko wargi górnej. Jego włókna wnikają między zęby. W tej sytuacji należy podciąć wędzidełko. Taka diastema (zwana prawdziwą) również wymaga interwencji ortodontycznej.
Sytuacja piąta:
dziecko wyrosło, ma stwierdzony brak zawiązków niektórych zębów.
Odpowiedź: leczenie w takim wypadku wymaga specjalistycznej współpracy ortodonty i protetyka.
To są główne przyczyny szpar między zębami. Życie jest jednak pomysłowe i może mieć jeszcze inną koncepcję. Takie przypadki są rozpatrywane indywidualnie.