I nie piszę tego dlatego, że nie wiadomo, kto to czyta i może już zostałam zidentyfikowana, więc boję się, że mnie nie będą chcieli zatrzymać po stażu (chciałabym), tylko naprawdę
jest fajnie.
Nie wiedziałam, że praca może wprowadzać w dobry nastrój. Wróciłam ze swoich 4 godzin doktorzenia wesoła niczym skowronek. Może przyczynił się do tego ostatni pacjent: ulubiony ubytek dentystów (próchnica średnia na powierzchni żującej w dolnym trzonowcu 😉 ), pacjent niepodskakujący (zaproponowałam znieczulenie! Nie chciał!), 25 minut i było zrobione. UWIELBIAM.
Pewnie z czasem ta radość mi przejdzie. Na razie porównuję tryb pracy z tym uczelnianym, kiedy nawet taki powyższy ubytek zająłby jakąś godzinę. Tutaj bardzo dużo przyspiesza asysta i to, że wszystko, co najpilniej potrzebne (znaczy głównie wiertła) leży na lub w asystorze (szafce koło fotela).
Ciekawe tylko, co będzie jutro. Podobno mam pracować „prywatnie”, ale do tego trzeba mieć swoich pacjentów, a tych na razie niet. Dzisiaj też był mały ruch, a robiłam na NFZ.
Więc jak ktoś ze znajomych ma kilka ząbków do leczenia i im pasuje wpaść do przychodni między 9 a 12, to dajta znać emailem. 😉