Z racji braku inspiracji do notki, potraktuję Was kawałkiem z pierwszej płyty Archiv(e)-istów.
Kiedyś „Londinium” nie lubiłam, głównie ze względu na to, że nie jestem wielką fanką trip-hopu, który na tym krążku grał dużą rolę. Później od niego odeszli, potem zaliczyli mały powrót do przeszłości, a ja najwyraźniej musiałam trochę dojrzeć.
Deszcz za oknem, kawałek pasujący klimatem.
Jak mogłam zapomnieć?!
Tym razem tylko prawie 10 minut.
Potencjalnie cały dzień w pracy. Niechętnie zwlokłam się z mojego super łóżeczka, informując Mrówkę, że strasznie nie chce mi się jechać do pracy.
(Mam nadzieję, że to nie początki syndromu zniechęcenia, który ostatecznie doprowadził do mojej rezygnacji z pracy na pogotowiu stomatologicznym. W firmie nie za dobrze się dzieje i coraz bardziej nastawiam się na szukanie innego gabinetu – na razie w ramach drugiej – albo trzeciej – pracy.)
Jakoś dojechałam, zrobiłam dużo punktów na NFZ (zapowiada mi się wolny tydzień po Świętach, bo nie będzie kontraktu). Z pacjentów prywatnych stawiła się połowa. Cały dzień padał śnieg.
W drodze powrotnej z pendrive’a w radiu samochodowym popłynął mi kawałek, który wrzucam poniżej. Jeśli macie wolne 16 minut, to załóżcie słuchawki, podkręćcie głośność i zamknijcie oczy. Przez ten kawałek pokochałam Archive.
To jedno z dwóch arcydzieł Archive. Drugie – 18-minutowe – też wrzucam poniżej.
Chyba muszę odkopać swojego discmana i zrobić melancholijny wieczór…
Skakać, śpiewać i się cieszyć.
Oby w pierwszym rzędzie na sali koncertowej. 🙂
Postanowiłam się uwstecznić, zdobywając film, za którym szalałam jako dziecko, choć nie potrafiłam wymówić jego tytułu przy próbie wypożyczenia z wypożyczalni (wtedy jeszcze na kasecie VHS!). Naprawdę zwariowany, ale nie obrzydliwie obrzydliwy – gadanie tyłkiem to pikuś.
„Ace Ventura: Pet Detective”, w roli głównej Jim Carrey (problem miałam z „Ace” 😉 ).
Już ściągam tegoroczny wywiad z nim w „Inside the Actors’ Studio”.
Ale ja nie o tym.
Film jest śmieszny i nadal doprowadza mnie do łez w scenach tego typu i tego, ale nie jestem w stanie poradzić nic na powtarzające się myśli tej treści:
„Może i ma hollywoodzki uśmiech, ale nawet gwiazdy ekranu nie uciekną przed stłoczeniami trzeciorzędowymi.”
Niech mnie ktoś wyleczy…
Pijam czasem. Dzisiaj na przykład wyżłopałam kawę z mlekiem w McDonald’s w ramach dobudzania się przed kursem. Zazwyczaj w moich żyłach płynie kofeina z czarnej herbaty (czy teina? Nie wiem), kawę (głównie słodzone latte) siorbię dla smaku. Tak czy siak, niemal zawsze przy zamawianiu kawy przypomina mi się jedna malutka scenka z filmu „Góra Dantego” i często ją cytuję, a świadkowie nie wiedzą, o co chodzi. To się może teraz dowiedzą.