(taki wpis ku pamięci, ogólnie raczej smutny)
Jak się przeprowadzałam do obecnego mieszkania, mieszkały tu już dwa koty mojej siostry: rudo-biały pręgowany Kisiel (jako kociak miał koci katar…) i czarna Mrówka. Taki wynajem mieszkania z kotami w pakiecie.
Kisiel był duży, lekko głupawy, raczej nienakolankowy, ale nieagresywny i całkiem przytulaśny. Żył sobie ok. 13 lat, przez ostatnie dwa lata z przewlekłą niewydolnością nerek. Pożegnaliśmy go w majówkę 2018 po wykryciu u niego nowotworu – kilka tygodni wcześniej zauważyłam, że schudł, nie chciał jeść, nie pamiętam, co weterynarze wtedy zalecili, ale w końcu w USG wyszło coś przylegającego do ściany jelita. Dostał „głupiego Jasia”, zrobiono mu dokładniejsze badania, pobrano biopsję; wybudził się, zawiozłam go do domu, pochodził sobie pijany z kąta w kąt, kiedy ja dzwoniłam, konsultowałam i zastanawiałam się, co zrobić, bo operować się tego niespecjalnie dało, a czekać aż kot wyniszczeje jeszcze bardziej? Tamtego dnia to Kisiel podjął decyzję za mnie – znaleźliśmy go pod łóżkiem.
Została Mrówka. Nie pamiętam dokładnie, jak się wtedy zachowywała, ale dwa tygodnie później wypatrzyłam sobie kociaka – półdługowłosy miks zwykłego kota domowego i prawdopodobnie kota syberyjskiego. Na początku czerwca 2018 pojechaliśmy po niego z Ł. do Olsztyna – i tak dołączył do nas Rysiek (początkowo Rysio, a jak rozrabiał, to był Ryszard).
Rysiek był szalony jak na kociaka przystało. Mrówka początkowo średnio go akceptowała, zresztą nigdy nie było między nimi super miłości. Rysiek skakał jej na plecy, zaczepiał, ona mu zresztą też dzielnie oddawała, ganiały się po mieszkaniu, chociaż Rysiek chętniej ganiał sam: Mrówka już wtedy była stateczną starszą panią. Był też głośny, potrafił się dopominać o jedzenie w nocy i niestety z czasem ten zwyczaj przeszedł na Mrówkę. Popisowy numer Ryśka to było bieganie przez całe mieszkanie z hamowaniem ślizgiem na panelach – często kończącym się na ścianie albo drzwiach. Kontrola trakcji u niego wyraźnie szwankowała :). Z czasem doskonalił technikę.
Rano 15 lutego tego roku, dzień po moich świetnych Walentynkach, znaleźliśmy Ryśka martwego na podłodze w łazience. Miał niecałe dwa lata.
Nie mamy pojęcia, co się stało. Po zasięgnięciu licznych opinii podejrzewamy, że miał jakieś ukryte problemy z sercem, dostał zawału albo zatoru. Żadnych nowych roślin nie było, raczej się niczym nie zatruł. Poprzedniego wieczoru biegał jak zwykle.
Powinnam wspomnieć, że Mrówka jest głośna. Mrówka gada, jojczy, czasem wyje. Głośno oświadcza, że wyszła z kuwety. Potrafimy się pokłócić. Po odejściu Ryśka po kilku dniach zaczęło się jojczenie w nocy, które doprowadzało mnie i Ł. do szału. Szybko zaczęłam szukać dla niej towarzysza: Mrówka zawsze była z innym kotem, więc to było szukanie kota dla kota. Po wysłaniu zapytania do fundacji położonej spory kawał g*wnianymi drogami od Olsztyna i nieotrzymaniu odpowiedzi, zgłosiłam się do towarzystwa w moim mieście. Zapytać poszłam w piątek. Tego samego dnia Mrówka miała „przegląd techniczny” i podstawowe szczepienia. W sobotę rano 22.02.2020 odebrałam Lenę.
Lena była młodziutką trzykolorową koteczką, małą gadułą, przytulakiem i mruczakiem. Miała przy tym spokojny charakter i pijacko ochrypły miauk. Zakochałam się w ciągu pięciu minut. Zapoznanie z Mrówką też przebiegło pokojowo, bo Lena miała na wszystko, że tak powiem, wyrąbane, a ze strony Mrówki też się obyło bez syczenia. W kolejnym tygodniu dostałam zdjęcie, jak panienki leżą obok siebie na łóżku.
W sobotę 29.02. Lena przestała jeść, chociaż próbowałam ją podkarmiać smakołykami. W poniedziałek pojechałam z nią do weterynarza, dostała antybiotyki (zapalenie spojówek i gardła), po powrocie trochę zjadła, znowu zaczęła mruczeć, miałam jej podawać antybiotyki w domu (weci wiedzieli, że umiem to robić, bo wielokrotnie robiłam też Kisielowi kroplówki podskórnie; znacznie bardziej wolę kota kłuć niż wciskać mu tabletkę do pyska, czego i tak nie umiem robić). We wtorek znowu zjazd, niechęć do jedzenia, ospałość. W środę kolejna wizyta u weta, leki, kroplówki i pierwsze podejrzenia bezwysiękowego FIP. W czwartek wieczorem dokładniejsze badania, Lena wyraźnie już wychudła. W piątek miałam podjechać nieco wcześniej, żeby pobrać krew na badania w kierunku FIP (wirusowego zapalenia otrzewnej, choroby może i wyleczalnej, ale niestety koszty leczenia są cholernie wysokie i dostęp do leków jest mocno średni; poza tym FIP musi być potwierdzony wynikami badań krwi, a zaczęłam się zastanawiać, czy Lena w ogóle do nich dożyje). Lena zaczęła mieć problemy z oddychaniem.
W sobotę rano, 7.03.2020, dwa tygodnie od wzięcia jej do domu, zawiozłam Lenę do uśpienia, stwierdziwszy, że nie będę kota męczyć na siłę. W ten sposób straciłam dwa młode koty w 3 tygodnie.
FIP się potwierdził, wyniki otrzymałam w kolejnym tygodniu.
No i Mrówka znowu jojczy. Ze względu na zaraźliwość FIP radzi się odczekać przynajmniej dwa miesiące przed wzięciem kolejnego kota. Jest spore ryzyko, że Mrówka i tak jest nosicielką. Wzięłam z pracy trochę płynu do dezynfekcji powierzchni i umyłam wszystkie podłogi i kuwety. Weterynarze z gabinetu, w którym próbowałam leczyć Lenę, znają całą historię i próbują mnie namówić na kolejnego kota – pewnie się na to zgodzę, ale te dwa miesiące miną dopiero za trzy tygodnie, więc Mrówka na razie dostaje środki uspokajające na noc, żebyśmy mogli się wyspać. Nawet działają, ale rytuał wieczorny musi być: gasimy światła -> Mrówka leży na łóżku -> idzie napić się wody, zjeść i skorzystać z kuwety -> wychodzi i jojczy -> my ją uciszamy -> jojczy dalej (do pewnego czasu to jojczenie potrafiło trwać całą noc, więc można sobie wyobrazić, jak szczęśliwi byliśmy) -> w końcu wdrapuje się do budki na drapaku i się ucisza -> rano śpi między nami w łóżku i zaczyna jojczyć albo o 7 rano, albo jak zaczynamy się ruszać, co z racji obecnie trwającej samoizolacji albo bezrobocia zaczyna się ok. 8.
Więc po tym wszystkim bardzo chętnie miałabym już tylko jednego kota, Mrówkę „na dożycie”, chociaż jej diabeł nie ruszy i pewnie dożyje trzydziestki (obecnie ma 16 lat, kontrolowaną niewydolność nerek, nadwagę, z którą próbujemy walczyć, i zwyrodnienie stawów biodrowych…), ale niestety, znowu trzeba będzie poszukać kota dla kota i mam cholera nadzieję, że do trzech razy sztuka, bo dopiero teraz przestaję ryczeć na wspomnienie Ryśka i Leny.
Na pocieszenie zdjęcia stada:
(koty bardzo lubią to miejsce – blat mojego biurka między laptopem a krawędzią – żeby zwrócić na siebie uwagę)
(ten fotel jest Ł., który się bardzo cieszy widząc, jak koty go lubią 😉 )
