Adnotacja przed rozpoczęciem:
zęby składają się z dwóch głównych części – korony i korzenia. W koronie głównie zębów bocznych wyróżniamy wygórowania, czyli guzki, które są od siebie oddzielone rowkami, czyli bruzdami.
Kiedy piszę o „poprzedniku”, mam na myśli ząb opisywany wcześniej, a nie mleczaka.
Ogólne cechy budowy zębów stałych górnych (będzie nudno, można ominąć. Takie informacje są potrzebne podczas leczenia kanałowego i przy dużych odbudowach):
Siekacz przyśrodkowy („jedynka”):
Największy ząb sieczny. Korona kształtu łopaty. Powierzchnia wargowa czworokątna, wypukła. Powierzchnia podniebienna wklęsła, czasem z niewielkim guzkiem, bardziej trójkątna. Powierzchnie boczne trójkątne.
Korzeń pojedynczy, nieco spłaszczony bocznie, zazwyczaj zawierający jeden kanał zębowy.
Całkowita długość zęba: 24 mm. (książkowo. Życiowo jest to zazwyczaj ok. 22 mm – dop. 2014)
Siekacz boczny („dwójka”):
Nieco mniejszy od siekacza przyśrodkowego, o dużej zmienności kształtu korony. Na powierzchni podniebiennej częściej niż u poprzednika zdarzają się guzki i sąsiadujące z nim, głębokie zagłębienie (tzw. otwór ślepy), często będące miejscem rozwoju próchnicy.
Korzeń pojedynczy, silnie spłaszczony bocznie, jeden kanał.
Całkowita długość zęba: 22,5 mm. (lub 20 mm – dop. 2014)
Kieł:
Stosunkowo duży i silnie osadzony w zębodole ząb. Ma charakterystyczną, stożkowatą, zakończoną ostrym wierzchołkiem koronę z wypukłymi powierzchniami wargową i podniebienną, podzielonymi na połowy przez listewki szkliwne.
Korzeń pojedynczy, okrągły, silnie rozwinięty, zawierający pojedynczy kanał.
Całkowita długość zęba: 27 mm. (zazwyczaj jest nieco krótszy, 24-25 mm, chociaż rekordzista wśród leczonych przeze mnie kanałowo miał chyba 32 mm – dop. 2014)
Pierwszy przedtrzonowiec:
Ząb posiadający dwa wydatne guzki (policzkowy i podniebienny) na koronie, oddzielone od siebie wyraźną bruzdą. Powierzchnia wargowa jest bardzo podobna do analogicznej powierzchni kła.
Korzeń pojedynczy, z głębokimi bruzdami bocznymi, w połowie przypadków rozdwojony na końcu, zawierający dwa kanały – policzkowy i podniebienny, odchodzące od komory, silnie spłaszczonej bocznie.
Całkowita długość zęba: 21,7 mm.
Drugi przedtrzonowiec:
Bardzo podobny do poprzednika, jest tylko nieco mniejszy. Również posiada dwa guzki koronowe.
Korzeń pojedynczy, spłaszczony, zazwyczaj posiada jeden kanał, który może rozdwajać się na końcu.
Całkowita długość zęba: 21,5 mm.
Pierwszy trzonowiec:
Według niektórych powinien być traktowany w kategoriach zębów mlecznych ze względu na mniejszą wytrzymałość szkliwa. Jest to pierwszy ząb stały, który się wyrzyna na początku wymiany uzębienia, więc jest obecny w jamie ustnej najdłużej, ale też najczęściej jest tracony jako pierwszy.
Największy ząb trzonowy. Posiada cztery guzki – dwa policzkowe i dwa podniebienne – oddzielone od siebie bruzdą w kształcie litery H. Czasami występuje guzek dodatkowy – tzw. Carabellego – na powierzchni podniebiennej. U ok. 15% społeczeństwa, w tym u niżej podpisanej ;), jest wyraźnie ukształtowany.
Ząb trzykorzeniowy (2 korzenie policzkowe i jeden podniebienny), zazwyczaj trzykanałowy (po jednym kanale na korzeń; choć tu się zaczynają wariacje natury, bo jak dentysta ma dobre oko i mikroskop, potrafi dostrzec i 7-10 kanałów w zębie trzonowym). Komora zęba obszerna, prostopadłościenna.
Całkowita długość zęba: 21,3 mm.
Drugi trzonowiec:
Nieco mniejszy, podobny do poprzednika, cztero- lub trzyguzkowy.
Trzy korzenie, często zlewające się ze sobą, trzy kanały. (zdarzały mi się dwukanałowce – dop. 2014)
Całkowita długość zęba: 21,1 mm.
Trzeci trzonowiec:
Ząb o najbardziej zmiennym kształcie ze względu na zanikowy charakter. Bardzo często w ogóle nie występuje (wrodzony brak zawiązka) lub jest zatrzymany w kości. Nie ma ustalonych reguł czy norm co do kształtu, wielkości, ilości korzeni i kanałów.
Należy pamiętać, że powyżej przedstawiłam tylko pewien schemat. Zęby osobniczo mogą się bardzo różnić od siebie i nie należy uważać wskazanych liczb np. co do kanałów i korzeni za żelazne reguły. Są to jednak podstawy pomagające w pracy.
Disclaimer: Opracowano na podstawie podręcznika „Anatomia głowy dla stomatologów”, W. Łasiński, wyd. PZWL 1993.
Jeśli ktoś chce przeczytać o jakichś konkretnych sprawach, niech to zgłosi emailowo bądź w komentarzu pod notką. Postaram się spełnić oczekiwania.