Tag: osobiste

Kategorie
Osobiste

Kronika remontowa c.d.

Zaczęłam powolutku sprzątać. Znaczy, sprzątam od wtorku, ale idzie mi to bardzo powoli. W zeszłym tygodniu wreszcie rozłożyłam meble salonowe na mniej-więcej swoich miejscach, ale mam jeden fragment ściany do poprawki, więc regał na książki, który będzie musiał być później przesunięty, stoi na razie pusty.

W sobotę wieczorem, przez to całe przesuwanie mebli i podpinanie z powrotem zestawu kina domowego, zepsułam sobie internet. Kabelek wysunął się z gniazdka. 😉 W niedzielę rano naprawiłam (po sugestii dyżurnego pana konserwatora) i jestem z siebie bardzo dumna.

Przy okazji stwierdziłam, że mam za mało znajomych i zapisałam się na portal randkowy.

Dzisiaj z kolei pożyczyłam sąsiada z bloku obok, który przykręcił mi szafki łazienkowe z powrotem na swoje miejsca. Przy okazji okazało się, że przy szpachlowaniu zbędnych dziur w ścianach, przy jednej szafce zaszpachlowałam nie te dziury. Ale udało je się szybko zrobić na nowo (znaczy usunąć szpachlówkę). Mogę chociaż łazienkę ogarnąć…

Kuchnia też wróciła mniej-więcej do stanu pierwotnego. Zostały tylko regały w salonie. No i poprawki, ale to zrobię nie wiem, kiedy. Może w sobotę po pracy…

I jeszcze w planach może wieszanie nowego karnisza w salonie, bo obecny nie zostawia dużego pola manewru (wisi bardzo wysoko pod sufitem), a chcę zastąpić przybrudzone rolety rzymskie zasłonami…

Tak jakoś leci…

Dzisiaj cały dzień jestem zmęczona. Powinnam wyprasować trochę ciuchów, ale krzywię się na samą myśl. I literówki sadzę co chwilę.

Idę pod prysznic…

Kategorie
Osobiste

Kronika remontowa

[Wstęp napisany 17.10.2014, później wpis aktualizowany na bieżąco]
Mieszkam w obecnym mieszkaniu ponad 2 lata. To nie był mój wybór, by tu zamieszkać, w sensie to nie była swobodnie podjęta decyzja, tylko sytuacja wynikła z różnych wskazań życiowych. Tak czy siak, przez te dwa lata ze średnią akceptacją patrzałam na przybrudzone ściany w pokoju dziennym i wybitnie niepasujący mi, ciemny kolor tych fragmentów ścian łazienki, które nie są wyłożone białymi kaflami. Wynajmuję to mieszkanie, nie jest moje, często mi mówiono, że nie ma co inwestować w nie kasę i czas, bo nie wiadomo, jak długo w nim pomieszkam. Na razie zainwestowałam w rolety. I trochę mebli. I nic więcej.

2.10.2014 – dowiaduję się, że moja nadzieja na rychły powrót do domu rodzinnego raczej nie ma większych podstaw. Po kilku godzinach dochodzę do wniosku, że równie dobrze można się tu (w obecnie zajmowanym mieszkaniu) bliżej urządzić.

3.10.2014 – postanowienie malowania ścian w pokoju dziennym i łazience.

Czytaj dalej „Kronika remontowa”
Kategorie
Osobiste

Reinkarnacja

Mrówka
Mrówka

Zaczęłam się zastanawiać, kim była Mrówka w poprzednim wcieleniu.

Bo, jak Bozię kocham, tak „ludzkiego” kota nigdy nie widziałam.

Jestem jej karmicielką od dwóch lat, wcześniej karmy do miski dosypywała moja siostra. Jeszcze wcześniej była ratowana w domu tymczasowym w Toruniu i B(rz)ydgoszczy, a jeszcze wcześniej była kotem „działkowym”. Tyle wiemy.

Obecnie ma jakieś 8-9 lat.

Jest raczej nieduża, ma czarne futro z białymi plamami na szyi i w okolicach „bikini”. Ma dość krótki ogonek i wielkie, zielone oczy.

I świetnie rozwinięte z racji częstego używania struny głosowe. O ile koty mają coś takiego. Ale jakoś dźwięki z siebie wydają, nie? Mamy tu jakiegoś weterynarza?

I ma całkiem spory rozumek w małej, czarnej, kociej główce.

I ten rozumek jest chyba w niej najbardziej niesamowity.

Z Mrówką można pogadać. Można się pokłócić. Dobrze wie, co się do niej mówi.

Potrafi się obrazić, jak zabraniam jej wskoczyć do umywalki w łazience. Wyraźnie widać, jak przetwarza moje „nieeee…”, sprawdza kątem oka, czy na nią patrzę, przymierza się do skoku, po czym na moje zdecydowane „NIE!” odwraca się, odpyskowuje po kociemu, wychodzi z łazienki i siada tyłem do drzwi.

Jest pyskata, absorbująca, hałaśliwa, wymusza to, czego chce. Co rano muszę dosypać choć trochę świeżej karmy, choć w misce jest jeszcze żarcie. Po południu głośne miauczenie to informacja, że mam ją wpuścić na górną półkę szafy w korytarzu. Siedzi tam potem kilka godzin i jest spokój.

Przychodzi na kolana, komentuje głaskanie.

Protestuje na tarmoszenie, ale później i tak wraca.

Moja mama ostatnio opowiadała, jak Mrówka kiedyś ją poganiała do płaczącej, siostrowej córki.

Odpowiada, jak się do niej zagada.

Kim więc była w poprzednim wcieleniu? Inteligentnym człowiekiem, nielubiącym kotów, zamienionym w jednego za karę?

Wiem, że moją fascynacją Mrówką krzywdzę trochę Kisiela. Ale Kisiel to jest, niestety, trochę przygłupawy, duży rudzielec. Aż tak się nie angażuje. Trzyma się bardziej z boku. Lubi drapanie za uchem. Wieczorem, kiedy leżę w łóżku, podchodzi i robi bęc! i trzeba go pomiziać. Tulenie (a fajnie się go tuli) już jest ble, długo nie wytrzyma. Na kolana też nie przychodzi.

Głosik ma z rodzaju „ostatni kastrat”, czasami jego miauki wychodzą bezgłośne. Za to bardzo głośno mruczy.

Jest wybredny, podczas gdy Mrówka żebrze. Nie wiem, co gorsze. Z drugiej strony to Kisiel ma lepiej rozwinięty instynkt łowiecki: poluje na większość owadów w mieszkaniu i na świetlne zajączki. Potrafi biegać po ścianach ;).

Nie kuma idei drapaka, drapie wszystko (znaczy moje łóżko, fotel komputerowy, kanapę, uszczelkę uchylonych drzwi balkonowych, ścianę z kartongipsu…), tylko nie drapak. Nie zawsze wychodzą mu skoki na odległość. Bardzo łatwo go przestraszyć.

Więc jest to kot tak jakby z drugiego bieguna.

Też się cieszę, że go mam. Tak się często kocha. Inaczej, ale równie mocno 🙂

Kisiel
Kisiel
Kategorie
Osobiste

Urlopiątko

Sobotnim popołudniem zaczął mi się miniurlop. Byłam bardzo szczęśliwa z powodu tego faktu. Miało to być ładowanie baterii przed ciężkim październikiem.

W niedzielę wieczorem poczułam, że coś mnie bierze. Cały poniedziałek czułam się rozbita, bolała mnie głowa i gardło, mam wrażenie, że mam gorączkę; poszłam wcześniej spać, pod kołderką miałam jeszcze kocyk. We wtorek rano było mi już lepiej, ale nie idealnie. Był to też dzień, który z dumą przebimbałam, siedząc przed kompem i czytając. Jedyne, co udało mi się zrobić, to pojechać na zakupy.

Wczoraj postanowiłam się trzymać mojej zasady Środy Bez Komputera. Sprzęt zatem po porannym przeglądzie „prasy” (Facebook, Twitter, Tumblr 😉 ) został wyłączony, około 10. Znowu pojechałam na zakupy, bo zabrakło mi kilku rzeczy (dziwne, po zmianie samochodu na większy, szybszy, bezpieczniejszy i cichszy jazda zaczęła sprawiać mi autentyczną przyjemność!), zrobiłam pyszny obiad (dorsz z pomidorami i szczypiorkiem wg przepisu z kwestiasmaku.com. Opróżniałam zamrażalnik z zaległości, pozbyłam się nie tylko dorsza, ale też otwartego opakowania ziemniaczków do pieczenia) i ogarnęłam trzeci pokój, tzw. graciarnię, która była istotnie składowiskiem, że tak powiem, „czystych śmieci”, czyli przepłukanych i posegregowanych opakowań plastikowych i szklanych, makulatury, kartonów po paczkach i starych ciuchów, dawno temu przeznaczonych do wywalenia. Po ogarnięciu wszystkiego śmieci w workach powędrowały do… korytarza, skąd je powoli wynoszę na śmietnik. Mieszkam na 3 piętrze, nie chce mi się wynosić wszystkiego od razu. Porządku idealnego nie ma i nie będzie, ale na pewno jest lepiej, niż było.

Miałam jeszcze zamiar wypucować łazienkę, ale mi nie wyszło.

Dzisiaj z kolei zabrałam się za zalegające na półkach w graciarni papiery. Wzięłam trzy segregatory i stosik koszulek na dokumenty, co się dało, to poukładałam, co można było, to wywaliłam. Męczyło mnie to też od dłuższego czasu i wreszcie się udało.

Poza tym, dobrałam się do kupionej wczoraj dyni hokkaido (która ma tę zaletę, że nie trzeba jej obierać) i zrobiłam z niej PRZEPYSZNĄ zupę z dodatkiem soku pomarańczowego, imbiru i serka philadelphia (również z kwestiasmaku.com – to przynajmniej trzeci wypróbowany przeze mnie przepis z tej strony i mogę ją z czystym sumieniem polecić). Ma ładny kolor, podana z płatkami migdałów wygląda tak (jeden z końcowych etapów przygotowania wymaga użycia blendera):

Zupka
Zupka, jakby ktoś miał jeszcze wątpliwości

Ponieważ zostało mi jeszcze ponad pół kilo dyni (bez miąższu i pestek – w przypadku pestek się zastanawiam, czy je wywalić, czy uprażyć, bo generalnie pestek dyni nie jadam. Z drugiej strony dynia do tej pory w ogóle nie gościła na moim stole – w domu rodzinnym też nie – więc może powinna zacząć), to z reszty zrobiłam puree (kawałki dyni w przykrytym naczyniu żaroodpornym podpiekłam w piekarniku przez godzinę, do miękkości, ostudzone przepuściłam przez blender), podzieliłam na porcje po 100 g, każdą porcję wrzuciłam do kubeczka plastikowego i do zamrażalnika. Na jakiejś stronie radzą po pewnym czasie rozciąć kubeczek, wydobyć puree, przełożyć do woreczka na mrożonki i tak ostatecznie przechowywać w zamrażalniku. Pewnie wykorzystam do ciastek na Halloween ;).

Nadal nie posprzątałam łazienki. Może w weekend się uda.

A jutro na 14 do pracy. Weekend wolny. Nadal nie czuję się idealnie, chciałam sobie dzisiaj pojechać na molo do Orłowa, ale stwierdziłam, że to się może źle skończyć. Mam nadzieję, że niedługo dojdę w pełni do siebie …

Zatem pięć bonusowych dni wolnego było bardzo satysfakcjonujące pod względem kulinarno-porządkowym. 😉

Kolejny przypływ luzu, choć nie tak długi – w listopadzie. W tym wypad do Warszawy na koncert, squee! Potem w grudniu, na Święta. A potem się zobaczy.

Kategorie
Osobiste

Nowy nabytek

Nazywa się Krokiet.

Krokiet
Krokiet

(imię podpatrzone w Ęternecie)

Jak go przesadzałam do świecznika z IKEA, wydawało mi się to dobrym pomysłem. Teraz już niekoniecznie, bo świecznik nie ma dziurki, a starą minidoniczkę wywaliłam.

No cóż. Zobaczymy, jak długo przetrwa. Ogólnie mam pecha do roślinek. Jeden stary storczyk właśnie powoli pada i nie jestem w stanie go uratować, drugiego, otrzymanego na urodziny storczyka nie tykam wcale, bo podobno nie wolno, jak kwitnie. Jedna roślinka – Pilea zwana pieniążkiem – otrzymana z domu rodzinnego ma się nieźle, rośnie jak głupia, trzeba by było ją rozsadzić, a ja nie umiem i się boję.

Kategorie
Osobiste

Achievement unlocked

Niedawno pewna trudna sytuacja w pracy została określona przez znajomego gracza jako co najmniej tzw. expienie w porywach do odblokowania kolejnego levelu.

No to wczoraj, kiedy stanęłam na wadze, oczami wyobraźni zobaczyłam coś w stylu [Achievement unlocked].

Bo zjechałam z masą ciała poniżej 68 kg. To był mój taki mały, „połowiczny” cel. Minimum.

Tyle ważyłam długi czas. Wczoraj na wyświetlaczu pokazało się 67,5 kg.

Kiedy schudłam do okolic 70 kg, czułam, że mi dobrze ze sobą. Te początkowe 76 kg, chociaż nie ważyłam tyle zbyt długo, było bardzo ciężkie. Zjechałam do 70, 69 kg i nagle fajnie znowu patrzeć w lustro, jak się biega po mieszkaniu w gaciach i koszulce. Uda nadal mam dość grube, tyłek nadal dość duży, brzuszek też jeszcze trochę wystaje, ale odzyskałam talię. Chwilę się cieszyłam, po czym zdałam sobie sprawę, że zanim przytyłam, te 69 kg mi przeszkadzało. Niby norma wagowa, ale jednak niefajnie. Chciałam część z nich zgubić, ale nie miałam motywacji. Jak się motywacja pojawiła w postaci ponad 4 kg nadwagi, postanowiłam pójść na całość i wrócić z kilogramami do stanu dla mnie wygodnego.

No to jeszcze czeka mnie jakieś 2,5-7,5 kilograma do zgubienia. Ile się da.

Ale fajnie się gubi kilogramy, jak można sobie zrobić jajecznicę na boczku i z serem co niedziela i dopchać to wafelkiem.

Wiem, że wiele osób walczy z nadwagą i nie przychodzi im to tak łatwo. Ja miałam łatwy start, bo to moja pierwsza w życiu dieta. Metabolizm jeszcze inny. Nieco szybszy. Teraz się cieszę, ale zdaję sobie sprawę, że ta pierwsza w życiu dieta oznacza bycie na tej diecie jeszcze długi czas. Bo teraz trzeba będzie się pilnować. Owszem, wrócić do chleba na śniadanie zamiast wafla ryżowego. Ale mieć zapas czerwonej herbaty. Odkurzyć książkę z ćwiczeniami. Nie żreć słodyczy tyle, ile przed dietą. O kolacji w starym stylu też raczej zapomnieć, ale nie wkurzać się, jak na nią zapraszają. Być bardziej świadomym tego, co i ile się je.

Ale kto mi zabroni czuć się fajnie?

Kategorie
Osobiste Rozrywka

W bardziej pozytywnym tonie…

1. Jeden bliski przyjaciel, ale za to porządny. Dzięki 😀

2. Film „Quantum of Solace” zyskuje przy drugim obejrzeniu. Wprawdzie nigdy nie twierdziłam, że to zły film, ale po seansie w kinie wydawał mi się tak inny od wcześniejszych „Bondów”, że myślałam, że więcej go nie zobaczę. Obejrzałam wczoraj. Nadal jest inny – przede wszystkim dużo poważniejszy – ale teraz wydaje mi się, że od czasu do czasu będę przynajmniej myślała o ponownym seansie (bo u mnie zazwyczaj jest tak, że myślę, że coś bym zobaczyła, ale ostatecznie nie oglądam, bo mi się nie chce. Jakby uruchomienie odtwarzacza wymagało wielkiego wkładu sił…)

3. Jeśli na brytyjskim Amazonie BluRay „Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz” wychodzi w poniedziałek, jaka jest szansa, że wyjdzie w podobnym terminie w Polsce? W sieci nigdzie nie można znaleźć informacji na ten temat…
Pisałam już, że zbieram filmy z serii Marvela? Pisałam. Poza tym, polski tytuł brzmi głupio, chociaż to rzeczywiście tłumaczenie oryginału, a nie polska wariacja na temat.
…
Poprawka: ktoś gdzieś przebąkuje o 27 sierpnia. Kurde, bez litości ludzie są, no bez litości.
Najwyżej kupię na Allegro zamiast w MediaMarkt…

4. Pisać notkę o moim nowym, myjącym zęby brzęczyku? 😉

5. Dotarły do mnie dwa listy od T-Mobile w sprawie podniesienia abonamentu. Moim zdaniem takie postępowanie jest wredne i chociaż nie płacę dużo (bo, jak pisałam wcześniej, mało dzwonię), to jednak trwam w tej sieci i jej poprzedniczce Erze od piętnastu lat.
Jeden numer na pewno przeniosę do innej sieci (nie do Play 😉 ). Nad drugim się jeszcze zastanowię…

Kategorie
Osobiste

Pożywka dla psychologów

Niedawno skończyłam 28 lat.

Podobno wyglądam na młodszą. Albo osoby w moim wieku często wyglądają na starsze.

Na pewno czuję się młodsza. Szczególnie w aspekcie tzw. rozwoju psychospołecznego.

Bo mam wrażenie, że u mnie ten rozwój zatrzymał się gdzieś między gimnazjum a liceum. Osoby bardziej obyte w psychologii pewnie byłyby w stanie to lepiej określić.

Cokolwiek z moim rozwojem psychospołecznym jest nie tak, utrudnia mi on relacje z ludźmi.

Mam problem z nawiązywaniem bliższych znajomości. Nie mam „paczki przyjaciół”. Mam jednego bliskiego przyjaciela, z którym przez dwa lata byłam w jeszcze bliższym związku, ale związek się rozpadł, głównie z mojej winy. Tak mi się przynajmniej wydaje. Ponieważ oboje jesteśmy z lekka dysfunkcyjni, on pewnie by się ze mną w tym miejscu chętnie pokłócił. Na pewno nadal się kontaktujemy. Tyle, że to czasem nie wystarczy.

Nie cierpię rozmawiać przez telefon. Z pewnymi wyjątkami, ale rozmowa z obcymi i/albo w sytuacji, kiedy nie jestem do tej rozmowy solidnie przygotowana, zazwyczaj kończy się u mnie drżeniem rąk.
Nie, Znajomi i Rodzino, to nie oznacza, że macie przestać do mnie dzwonić. I tak mało kto to robi, a czasami telefon działa na mnie w drugą stronę od tej opisanej trzy zdania temu.
Ale proszę się nie dziwić, że znacznie częściej piszę SMSy niż dzwonię.

Nie odstawiłam rodzicom buntu młodzieńczego. Rodzice pewnie wtedy się cieszyli, bo mieli inne problemy na głowie, ale teraz to podobno dużo wyjaśnia. Jak choćby trudności z rozwiązywaniem problemów.

Na przykład w pracy mam powikłanie. Ot, klasyka, nic strasznego. Ale można do problemu podejść jak na dorosłego człowieka i profesjonalistę przystało, albo można zupełnie nieświadomie i niechcący spróbować zamieść sprawę pod dywan z nadzieją, że będzie dobrze.

Czasami nie jest dobrze. Czasami ociera się to o bardzo nieprzyjemne konsekwencje.

A wtedy trzeba zdać sobie sprawę, że uchodzisz za dorosłego człowieka i profesjonalistę i wziąć odpowiedzialność za to, co się robi.

Czas wreszcie, kurwa, dorosnąć.

Kategorie
Osobiste

Historia zaginionej kablówki

Kiedy wprowadzałam się do tego mieszkania, miałam telewizję. Kablówkę, około 40 kanałów. Czasem i tak za mało, żeby znaleźć coś ciekawego do obejrzenia (szkoda, że Discovery nie jest już programem popularnonaukowym…), poza tym, spędzając całe dnie w pracy albo przed kompem, rzadko z owej telewizji korzystałam.

Chciałam skorzystać podczas Mundialu. Mianowicie chciałam obejrzeć mecz finałowy (słynne 7:1 mnie ominęło). Po włączeniu telewizora po raz pierwszy od kilku tygodni okazało się, że nie odbieram żadnych kanałów. No nie stroi. Nie ma. Bałam się, że coś jest nie tak z moim tv, któremu gwarancja skończyła się dawno temu.

Po kilku tygodniach okazało się, dlaczego nie mam żadnych kanałów.

Otóż jakieś 3 lata temu moja siostra i jej mąż (od których wynajmuję mieszkanie) założyli sobie telewizję satelitarną. Napisali do dostawcy kablówki, że rezygnują z telewizji – ma zostać tylko internet.

Abonament został dostosowany chyba na bieżąco. A kablówka nadal była.

Przez ponad rok, sporadycznie, ale jednak z niej korzystałam. Za darmo. Dostawca w końcu się zorientował i wyłączył.

Co jakiś czas myślałam o zakupie kabla sieciowego, bo mój tv ma odpowiednie gniazdo. Dzisiaj szwagier znalazł kabelek przypięty do routera. Wieczorem sprawdziłam, że telewizor do internetu podłączyć się rzeczywiście da. Działa to niechętnie i średnio intuicyjnie, ale podejrzewam, że odpowiedni stream by się jakoś znalazł.

I tak pewnie nie będę z tego korzystać, bo, jak to na Tumblrze (tak, mam konto na Tumblrze. Nie, nie podam Wam adresu) napisał ktoś mądry (acz z błędem, chociaż nie piszę, że ja nie popełniłabym ich więcej):

tv

Kategorie
Osobiste

Praskie wakacje

Uwaga, notka jest długa. Warto przed lekturą przygotować przekąski i znaleźć w sieci plan Pragi, na przykład taki. Nocia była pisana w większości na bieżąco podczas wyjazdu, po powrocie wyedytowana.

Czytaj dalej „Praskie wakacje”