Wczoraj. U pana dentysty. Wyleczył mi ostatni wymagający leczenia ząbek bez znieczulenia. Wizyta trwała całe 10 minut, nie byłam odrętwiała przez kolejne 3 godziny.
Ostatnio wybieliłam sobie ząbki. Koleżanka z byłej już, drugiej pracy zrobiła mi nakładki, kupiłam sobie profesjonalny żel do wybielania (od szefa, nie na Allegro). Przespałam się z nakładkami na zębach dwie noce. Trzeciego dnia czułam wszystkie zęby, więc zamiast żelu Opalescence na trzeci wieczór zaaplikowałam sobie Elmex Żel. Potem po 2-3 godzinki przez jeszcze trzy-cztery dni. Potem skończył mi się Opalescence. Zjechałam z kolorem zębów przynajmniej jeden odcień. W porywach do dwóch. Znaczy pojaśniały.
Efekt zauważyłam ja, już tego bolesnego, trzeciego dnia. Efekt zauważyły wszystkie asystentki w pracy. Rodzina i współmieszkańcy mego gniazdka sztuk 1 (właściwie to 3, ale 2 to koty, więc się nie liczą) słowem nie pisnęli. Obwiniam zboczenie zawodowe (którego rodzina i współmieszkaniec nie mają, przynajmniej nie w kwestii zębów). I to, że jak mnie mama kiedyś zapytała, czy sobie zęby wybieliłam, to akurat wtedy szczerze zaprzeczyłam.
To nic. Za 2,5 tygodnia i tak moje ząbki koloru A1 zostaną pokryte zamkami od aparatu orto.
Poza tym moja szanowna starsza siostra ma na mnie zły wpływ. Po multicookerze (kocham), pralko-suszarce (też kocham, bo nie muszę prasować, rachunek za wodę i prąd dopiero przyjdzie) przyszedł czas na Pocketbooka Touch Lux 3 w kolorze czarnym i roczny abonament w Legimi. To trzecie (i czwarte) przyszło dziś. I tak sobie w pracy między pacjentami i po pracy, w łóżeczku, w ciągu 244 minut przeczytałam jedną kijową, ale jednak książkę. 165 słów na minutę. Zawsze mi się fajnie czytało z ekranu, teraz przynajmniej nie będę tego przerywać wpadami na Facebooka ;).
A tak w ogóle to zaczęłam karierę w szkolnictwie. Postanowiono powierzyć mej pieczy przyszłe higienistki stomatologiczne. Jutro lecę na moją pierwszą radę pedagogiczną, poświęciwszy popołudniówkę w pierwszej pracy. Początek miałam taki sobie, bo pierwszy temat zajęć nudny i słuchaczki w błąd wprowadziłam, co jutro (na drugim wykładzie) będę korygować i wszyscy będą szczęśliwi. Mam nadzieję, że przez pozostałe 30 tygodni, minus jakieś 8 przez sprawdziany i zaliczenia, będzie się nasza współpraca lepiej układać ;).
Piątki nadal mam wolne. Tyle że teraz poświęcam je na robienie prezentacji na zajęcia.
– A jak urlop? – zapytał na wizycie pacjent z gatunku specyficznych.
– Dobrze, dziękuję – odrzekłam uprzejmie.
– Trochę pani przybrała na wadze na tym urlopie.
– Wie pan co, takich rzeczy nie mówi się kobiecie.
– Ale ja samą prawdę mówię.
I co, krówa, z tego. Pytałam o ocenę mojej coraz bardziej okrągłej figury? Myśli pan, że nie mam wagi i luster w domu? Mam wagę łaziekową pokazującą mi nadmiar tłuszczu w organizmie, lustra od sufitu do podłogi i parę średnio sprawnych, ale jednak widzących z bliska oczu.
„Oj, chyba go potem bolało”, stwierdził Ł., jak się pożaliłam. Nie bolało, ale okazja jeszcze będzie.
Panowie. NIGDY, zwłaszcza niepytani, nie mówcie kobiecie, że przytyła. Bo potem u dentysty zaboli (w paszczy albo w portfelu), a w domu to w ogóle strach się bać. Dobre winko półsłodkie to minimum do odkupienia.
Chociaż pewnie nawet nie zauważyliście, że mnie nie było 😉
Na Mazurach wygląda prawie tak samo, jak na Kaszubach. Tylko górki mniej strome i jeziora większe. I są zamki krzyżackie.
W drodze z 3miasta do Mrągowa okazało się też, że nawigacja GPS jest w stanie dać poważną plamę. Najpierw wyprowadziła nas (mnie, Ł. i Niewidzialnego Nissana) na autostradę, potem przez centrum Malborka, potem dziurawymi i wąskimi drogami przez Ornetę i Jeziorany. Jak koło Biskupca wyjechaliśmy na krajową 16, wszyscy odetchnęli z ulgą, ja potem zaczęłam przeklinać („nie można było tak od razu???). Jazda z przerwą na obiad zajęła nam jakieś 5 godzin. Zaczęłam się też zastanawiać, czy zawieszenie moich czterech kółek to przeżyje, zwłaszcza, że później również krążyliśmy po wsiach, więc autko dostało solidnego kopa. Jakoś przetrwało.
Zaliczyliśmy Mrągowo (dwa razy, w sobotę po obiedzie dopadł nas deszcz, więc podczas kupowania ręczników w Kauflandzie stanowiliśmy ciekawy widok), Mikołajki (chyba najbardziej mi się podobały, jak to Ł. określił, to takie mazurskie Władysławowo), Ryn (w zamku jest hotel, jeśli kiedyś przyjdzie mi w nim nocować, poproszę o pokój wszędzie, tylko nie w skrzydle więziennym), Świętą Lipkę, Reszel, Wilczy Szaniec, leśniczówkę Pranie, Popielno i Giżycko. Nie w tej kolejności. Stołowaliśmy się w knajpach i mieliśmy szczęście, bo poza jednym długim czekaniem w Mrągowie (zostaliśmy ostrzeżeni, poza tym była pełna sala i weekend, a jedzenie dostaliśmy jednocześnie i ciepłe), jedzenie zawsze było pyszne i w dużej ilości.
Drogę powrotną ustaliłam sobie na mapie (takiej papierowej), krajową 16 i S7. Owszem, koło Ostródy i Elbląga było dużo robót drogowych, ale jechaliśmy z przerwą około 3,5 godziny i bez strachu o zawieszenie.
Koty, ze względu na leczenie Kisiela, spędziły ten tydzień u Matki Sanepid. Nie wyglądają na zabiedzone, powrót w moje cztery ściany przeszedł bez zakłóceń.
Muszę się zebrać do kupy i posprzedawać niepotrzebne sprzęty. Jest ktoś chętny na używaną maszynkę do chleba i ośmioletnią, sprawną pralkę? 😉
Ogólnie jeszcze tydzień urlopu, w piątek zmiana kodu, w niedzielę rodzinny obiad z tej niechlubnej okazji.
A ja się zastanawiam nad kupnem starego serialu fantasy na DVD na Amazonie. Mam nadzieję, że dodatki na wydaniu na Region 1 nie różnią się tych na Region 2.
„U kogoś zepsuło się szambo. Wezwano specjalistów. Starszy specjalista rozejrzał się, postanowił zanurkować. Wziął głęboki wdech i hyc do pełnego szamba! U góry został jego pomocnik. Specjalista wynurzył się i zawołał:
– Klucz dziesiątka!
Pomocnik podał mu klucz. Specjalista znowu wziął wdech i zanurkował. Po chwili się wynurzył.
– Klucz czternastka!
Pomocnik podał klucz. Specjalista znowu zanurkował. Po chwili się wynurzył i woła:
– Siedemnastka!
Otrzymał klucz, zanurkował. Po chwili się pojawił, wyszedł i rzekł do pomocnika:
– Ucz się, ucz, bo jak nie, to całe życie będziesz klucze podawał.”
Taki oto dowcip został mi niegdyś opowiedziany przez znajomą. Przypomniał mi się wczoraj, kiedy panowie z pewnego elektromarketu wymieniali mi płytę grzewczą (stara się stłukła. Znaczy ja stłukłam. Znaczy spadły na nią ciężkie rzeczy) i w pewnym momencie starszy specjalista rzekł do młodszego „niedługo będziesz sam jeździć”.
Jeremy Clarkson „Przecież nie proszę o wiele” (zaczęte w 2014 r.). Kolejny tom z felietonami o wszystkim. Duża doza trzeźwości życiowej i poczucia humoru.
Jo Nesbø „Syn” (zaczęte w 2014) – solidny warsztat, akcja posuwająca się do przodu w jednostajnym, nienużącym tempie, wywołująca ciekawość, co będzie dalej. Aczkolwiek od pewnego momentu zaczęłam się domyślać, kogo konkretnie poszukuje tytułowy Syn i miałam rację. Nic przesadnie skomplikowanego, chociaż nie przelatuje się przez to, jak przez Cobena. Trochę w stylu Camilli Lackberg.
Ta książka nie należy do tworzonej przez Nesbø serii kryminalnej o Harrym Jak-mu-tam.
Simon Flynn „Naukowa lista przebojów”. Ciężko tę książkę opisać, ale jest to zbiór rzadko ze sobą powiązanych ciekawostek ze świata nauki (najczęściej fizyki). Czytałam ją w pracy i do tego nadaje się najlepiej – po jednej-dwie historyjki między pacjentami. Dla osób szczególnie zainteresowanych tematyką. Nie zmęczyło mnie to, ale jak tylko znajdę sposób na pozbycie się z szacunkiem książek, których już raczej czytać nie będę, to ta poleci w nowe ręce w pierwszej kolejności.
(EDIT: może zacznę zwierzątka do adopcji tu wymieniać? Bo książka powędrowała w nowe ręce właśnie dzięki Kącikowi 🙂 )
Karolina Korwin-Piotrowska „Ćwiartka raz”. Podzielone na lata (1989-2014), subiektywne podsumowanie ćwierćwiecza wolności w mediach i kulturze. W większych dawkach dość ciężkie (dosłownie – bo ma toto prawie 800 stron 😉 – i w przenośni, bo trochę trudno mi czytać roczniki ciągiem, za dużo informacji na raz), ale generalnie ciekawe. Jak ktoś nie ma alergii na KKP, która ostatnio jest wszędzie (przynajmniej na mojej „ściance” na fejsbuku), i jest ciekaw, co było popularne i co się działo w danym roku, może się zapoznać.
Zygmunt Miłoszewski „Ziarno prawdy”. Kolejny bardzo sprawnie napisany kryminał. Porównując z filmem, scenariusz to niewiele zmieniona (najwięcej zmian pojawia się od momentu, jak całe towarzystwo wybiera się do podziemi, ale owe zmiany nie mają wpływu na sens fabuły i rozwiązanie zagadki), skrócona wersja książki. Sama książka czyta się bardzo fajnie, na tyle fajnie, że wpadam w kompleksy i odechciewa mi się pisać, bo ja tak nie umiem, a bardzo bym chciała.
Maciej 'Zuch’ Mazurek „Król biurowej klasy średniej”. Rysujący Zuch wydał fabularną opowieść o perypetiach grafika w agencji reklamowej. Dla fanów Zucha pozycja zapewne obowiązkowa. Książka na raz (dwie godzinki i przeczytane), zdecydowanie nie jest to dzieło wysokich lotów. Śmieszne i lekkie.
Carlos Ruiz Zafon „Pałac północy”. Zafon zaczynał karierę od książek dla młodzieży. Tu mamy przykład powieści z pogranicza horroru. Nie jestem targetem. Do zapomnienia.
Grażyna Jagielska „Miłość z kamienia”. Recenzja tutaj.
Katarzyna Puzyńska „Motylek”. W połowie prawie darowałam sobie dalsze czytanie, bo większość postaci działała mi na nerwy. Później jakoś się to rozmyło i ostatecznie dokończyłam. Trochę przypominało mi to książki Camilli Lackberg (mnogość wątków, historia z przeszłości). W sumie poza irytacją na postaci całkiem fajnie napisane, z trudnym do przewidzenia finałem. Na kolejne książki tej pani nie mam jednak ochoty.
Zygmunt Miłoszewski „Uwikłanie”. Kolejny majstersztyk. Będzie mi smutno, jak skończę „Gniew” i nadejdzie świadomość, że to koniec Szackiego.
Michaił Bułhakow „Mistrz i Małgorzata”. Klasyk, którego męczyłam bardzo długo, choć sama nie wiem, dlaczego, bo czyta się bardzo fajnie.
Randall Munroe „What if? A co, gdyby? Naukowe odpowiedzi na absurdalne i hipotetyczne pytania” – koncepcją to skrzyżowanie „Naukowej listy przebojów” (poz. 3) i „Pogromców mitów”. Czyli ktoś zadaje hipotetyczne pytanie, autor na nie odpowiada najpierw podchodząc do tego naukowo, potem próbuje teoretycznie doprowadzić do sytuacji, o którą zapytano. Wszystko okraszone fajnymi obrazkami. Kolejna książka na rozluźnienie.
Grażyna Jagielska „Anioły jedzą trzy razy dziennie” – mój osobisty rekord, książka została zaczęta po 8 rano w pracy, skończona 5 minut po północy, z przerwami na życie. Książka, jak jej poprzedniczka, jest napisana tym samym, prostym, szczerym do bólu językiem.
Dariusz Kortko, Judyta Watoła „Religa” – biografia najsłynniejszego polskiego kardiochirurga. Może być 😉
Poddałam się:
John Le Carre „Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg”. Trzy razy podchodziłam do tej książki. Mój najlepszy wynik to dotarcie do połowy. To jeden z nielicznych przypadków, kiedy eksperyment „skoro obejrzałam film, to przeczytam książkę” się nie powiódł. Film z 2011 roku obejrzałam ze względu na obsadę. Książka źródłowa musi mnie wciągnąć, żebym ją skończyła mimo znajomości fabuły. „Druciarzowi…” się to nie udało. Ogólnie Le Carre, chociaż ma na koncie wiele ekranizacji, jakoś mi nie podchodzi („Krawca z Panamy” też dawno temu próbowałam przeczytać, ale mi nie wyszło).
Jakiś tydzień temu miałam wymienione wypełnienie w jednym zębie po prawej stronie. Korekta w zgryzie chwilę trwała, ale i tak po wyjściu z gabinetu stwierdziłam, że jest za wysoko. Wiedziałam jednak, że założony materiał jest ścieralny. Po dwóch dniach rzeczywiście wypełnienie starło się na tyle, że mogłam normalnie zagryzać zęby.
I dzisiaj się zastanawiam, czy właśnie nie pokutuję za te dwa dni za wysokiej plomby.
Bo boli mnie prawy staw skroniowo-żuchwowy, paszczę jestem w stanie otworzyć bez bólu tylko do połowy typowego rozwarcia. I tak jest lepiej, niż z samego rana, bo po przebudzeniu w ogóle nie dogryzałam zębów po prawej. Boli ruch żuchwą na boki, boli szerokie rozwarcie.
Parę razy ból w stawach mi się zdarzył, generalnie moje ssż-ty nie działają idealnie. Nie wiem zatem, czy to zbieg okoliczności, czy rzeczywiście spóźniona reakcja na niedopasowane wypełnienie.
Z jednej strony nieprzyjemnie. Ciężko się je. Z drugiej strony ograniczanie żarcia chyba się przyda poświątecznie?
Zatem jeśli po założeniu plomby macie wątpliwości, czy nie jest za wysoko, nie mówcie dentyście, że jest OK. Nie każdy materiał się ściera. Oprócz bólu w stawach skroniowo-żuchwowych może wystąpić ból zęba, szczególnie na nacisk.
Lato, gdzieś w połowie lat 90-tych. Rodzinka k. wybrała się na wczasy. Śpią w jednym domku, córki na jednej kanapie, rodzice na drugiej.
Nad ranem Rodziciel rzuca w przestrzeń, że ktoś w nocy ciężko oddycha. k., lat około 10 (nie pamięta dokładnie), prawdopodobnie się rumieni.
I tak sobie żyje z wiecznie przytkanym nosem. Dużo oddycha przez usta i obecnie zwala na to dość dziwny kształt jej górnego łuku zębowego. Musi myć twarz po każdym smyraniu przybrudzonego kota, rezydującego tymczasowo w pokoiku w piwnicy. Czasami ma mniejszy katar, czasami większy. Ma też awersję do kropli do nosa, bo jej Rodziciel używa ich od zawsze i podobno ma w przegrodzie nosowej wypaloną dziurę wielkości złotówki. Zwiększony katar nad ranem to skuteczna przypominajka, że trzeba zmienić pościel. Całymi latami ma jednak nadzieję, że to krzywa przegroda nosowa. W końcu w rodzinie jest dwóch „zatokowców”.
Jedna wizyta u laryngologa, pod koniec studiów, przynosi zaprzeczenie. Przegroda nosowa nie jest aż tak skrzywiona, żeby powodować takie problemy. Wydane wtedy skierowanie do alergologa traci ważność, niewykorzystane.
Drugie skierowanie do alergologa, wydane przy okazji wizyty u lekarza z innym problemem, też nie zostaje wykorzystane. Mijają jakieś 2 lata.
k. postanawia zostać krwiodawcą. Zawsze o tym marzyła – o tym poczuciu satysfakcji ze zrobienia czegoś dobrego dla ludzkości (jej codzienna praca też czasami jej to daje, ale k. popycha chęć nowości). Do tej pory spróbować się nie udało, bo albo była na lekach (dermatologicznych), albo w badaniu krwi wychodziła anemia. Może nie ma jakieś specjalnie rzadkiej grupy krwi, ale na stronie gdańskiego RCKiK jej 0 Rh+ świeci się na żółto albo czerwono, znaczy potrzebna. Kilka dni wcześniej robi ogólne badania krwi, które wychodzą bardzo dobrze. Którejś soboty stawia się zatem w centrum krwiodawstwa, wypełnia ankietę, wchodzi do gabinetu lekarskiego, gdzie spotyka lekarkę, z którą na studiach miała ćwiczenia na jakimś oddziale szpitalnym, tylko nie pamięta już, na jakim.
Tam wychodzi kwestia kataru. „To pewnie zatokowe!”. Niestety, krwi tego dnia nie oddaje, bo trzeba postawić jednoznaczną diagnozę.
Zebranie się do laryngologa trwa jednak kilka tygodni. W międzyczasie k. zaczyna łykać leki przeciwhistaminowe sprzedawane bez recepty, które, o zgrozo, pomagają. W końcu wybiera się na wizytę prywatną, bo jej się nie chce śmigać jeszcze do rodzinnego po skierowanie. Pan doktor oświadcza, że jej objawy są „na 200% alergiczne”. Tym samym kariera krwiodawcy poszła się bujać. Pociesza on jednak k., że w jej wieku jest jeszcze szansa na odczulanie.
Mając w perspektywie kolejnych kilkaset złotych wydanych na alergologa, k. postanawia skorzystać ze zwiększonej ilości wolnego czasu w pewnym czerwcowym tygodniu i załatwić to jednak przez NFZ. Ze zdumieniem odkrywa, że w przychodni, do której jakiś czas temu się zapisała, można się zapisać na wizytę u lekarza rodzinnego z dwudniowym wyprzedzeniem i na rano.
W dniu wyznaczonej wizyty okazuje się, że podana godzina jest jedynie umowna, ale i tak udaje się tego dnia otrzymać odpowiednie skierowania. Niestety, najbliższy wolny termin do alergologa jest na początek września.
W okresie oczekiwania na wizytę k. nadał łyka leki przeciwhistaminowe.
Odstawia je na dwa tygodnie przed wizytą u alergologa. Znowu ma gorszy katar.
Na początku września ląduje u alergologa. Krótka rozmowa, krótkie badanie („Laryngolog nie powiedział, że ma pani skrzywioną przegrodę?”), potem testy skórne.
13 alergenów, próba kontrolna, próba z histaminą. k. podejrzała w kasetce z opisem alergenów, że nr 10 to sierść kocia.
I tak siedziała kilka minut, patrząc, jak rośnie jej bąbel pod histaminą. I bąbel przy numerze 10. Dwa jedyne bąble.
Z późniejszej wizyty u lekarza wychodzi z receptą, przykazem wyeliminowania alergenów i mokrymi oczami. Wsiadłszy do samochodu oświadcza płaczliwie, że „ku*wa, przecież się ich nie pozbędę”. Receptę postanawia wykupić dopiero następnego dnia, jak nie będzie zaryczana. Plany wzięcia na wiosnę trzeciego kota stają teraz pod znakiem zapytania.
Po powrocie do domu żali się znajomym na FB i szuka mniej alergizujących ras. Wymarzony Ragdoll odpada. Na tapetę wchodzi kot syberyjski (też ładny).
Może, kiedyś.
Dyskusja z kociarzami poprawia jej humor.
Uczulające Mrówka (ciemna sierść) i Kisiel (samiec) mogą się czuć bezpiecznie.
31.07.2015 – około 20:30 wesoły, niewidzialny Nissan z czterema kobietami (w tym dwiema wybitnie niepełnoletnimi, w tym jedna z chorobą lokomocyjną) na pokładzie, całkiem luźno zapakowanym bagażnikiem (można było spokojnie patrzeć przez lusterko wsteczne) i pełnymi oboma bakami rusza w 1100-kilometrową podróż na Zachód. Prowadzi k.
1.08.2015 – około 1 w nocy wesoły Nissan, z bakiem na LPG świeżo uzupełnionym polską strawą, przekracza granicę polsko-niemiecką.
Później – każde tankowanie LPG przy niemieckiej autostradzie wiąże się z depozytem w wysokości 50 euro za przejściówkę między polskim wlewem a niemieckim pistoletem, i ryzykiem konfrontacji z nieprzyjemną obsługą, która na pytania zadane po angielsku odpowiada po niemiecku i nie chce pomóc, jak dystrybutor nie działa.
No dobra, to była tylko jedna taka stacja.
Około 2 w nocy niepełnoletnie wybudzają się ze snu. Matka niepełnoletnich dostaje szału, kiedy chce się wyspać przed przejęciem kierownicy (cały czas prowadzi k. i zachwyca się łatwością jazdy po niemieckiej autostradzie mimo okazjonalnych robót drogowych), a młodsza niepełnoletnia ze słuchawkami na uszach głośno komentuje oglądaną na tablecie bajkę.
Około 10 – wesoły Nissan przybywa na przedmieścia holenderskiego Eindhoven. OB obu niepełnoletnich kobiet raczy wszystkie przybyłe kawą, ciastkami i łóżkiem na godzinę. Kto chce, ten korzysta ;).
Około 13 – obie pełnoletnie opuszczają Eindhoven, kierując się w stronę Utrechtu, który jakąś godzinę później zaczynają zwiedzać, pozostawiwszy samochód na Park+Ride (jedno z fajniejszych rozwiązań, a w każdym mieście było inne – tutaj płaciło się 5-6 euro i się miało bilet na komunikację miejską dla wszystkich pasażerów samochodu. Za bilet służył bilecik parkingowy). Obiad w greckiej knajpie niedaleko coffeeshopu. 😉
Około 18 – MS i k. przybywają do pierwszego lokum ich wycieczki. Spotykają tam właśnie wyprowadzającą się polską lokatorkę i przemiłych gospodarzy.
2.08.2015 – po słabo przespanej nocy k. i MS ruszają na wycieczkę. Na pierwszy ogień Kinderdijk, czyli symboliczny dla Holandii skansen z wiatrakami, które wcale nie służyły do mielenia mąki, tylko do odwadniania gruntu.
Około 17 lądują w Goudzie. Wszystkie sklepy z serami są pozamykane, więc tylko szybko robią zakupy w Albercie, cykają kilka zdjęć i wracają do lokum.
Gouda #nocheese Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika @thekfile
3.08.2015 – po kolejnej, źle przespanej nocy (kury w ogródku drące dzioby o szóstej rano) siostry ruszają do Amsterdamu. Tam system Park+Ride był dużo bardziej skomplikowany, ale po kilkukrotnym powtórzeniu zasad udało się to ogarnąć. Ujawnia swoją wartość posiadanie dwóch nawigacji GPS ;). Siostry najpierw korzystają z wycieczki po kanałach, podczas której miła pani kapitan pokazuje obklejonym plastrem palcem punkty właśnie omawiane z nagrania w trzech językach. Po wycieczce snują się po mieście, spożywając między innymi frytki z sosem z orzeszków ziemnych (najwyraźniej bardziej przypadają do gustu k. niż MS) i frykadele w wersji Special (z cebulą, zgodnie z rekomendacją gospodyni lokum, która dodatkowo stwierdziła, że nie chcemy wiedzieć, z czego to jest zrobione. Taka polska parówka).
4.08.2015 – siostry mają zamiar wyjechać koło 10, ale los płata im małego figla i budzą się dopiero o 9:30 (MS myślała, że budzik był nastawiony, k. myślała, że MS nastawiła budzik…). Tym samym ruszają dopiero koło 11, po pożegnaniu z gospodynią. Celują w Antwerpię. Przy próbie znalezienia parkingu w Antwerpii okazuje się, że Belgowie to chamscy kierowcy. Siostrom jakoś udaje się wylądować na tanim parkingu po niewłaściwej stronie rzeki. Wysiadają z samochodu. Kierują się w stronę dobrze widocznej wieży katedry. Dochodzą do rzeki. Rozglądają się. Mostów niet, a nawigacja pokazuje, że mają się przedostać przez rzekę. MS dostrzega budynek, do którego co chwilę ktoś wchodzi. Okazuje się, że to wejście do tunelu. Wchodzą do windy. Za nimi na rowerze wjeżdża sympatyczny chłopaczek i ładnie wyjaśnia, że to nie jest straszne (jak stwierdziła MS), tylko jest trochę chłodno. Tłumaczy, jak dostać się na starówkę. Siostry pokonują prawie 600-metrowy tunel, zachwycone starymi schodami ruchomymi. W drodze na starówkę raczą się frytkami – k. wzięła z klasycznym majonezem (taki sobie), MS zaryzykowała sos ogórkowy (OBRZYDLIWY). Zwiedzają starówkę, katedrę, dochodzą do pięknego dworca głównego. k. intryguje wszechobecny motyw dłoni na czekoladkach. Dopiero później doczytuje źródłową legendę (z motywami odcinania dłoni jakiemuś potworowi). Co jest niepokojące, mimo licznych prób nie udaje im się zalogować do żadnej sieci WiFi. Mimo zmęczenia decydują się na dotarcie piechotą na parking – celem ponownego przejścia tunelu :).
W ich belgijskim lokum, niedaleko Brukseli, stawiają się po 19. Poznają swojego dość specyficznego, ale pomocnego i życzliwego gospodarza. Tam do WiFi już udaje się zalogować.
5.08.2015 – plan dnia – Bruksela! Tam ruszają pociągiem, bo mają zamiar się upić ;). W planie wycieczki kilka kościołów, Parlament Europejski, obiad na starówce i piwo w barze Delirium Tremens (rekordzista Guinnessa w zakresie ilości oferowanych rodzajów piw – ponad 2000!). k. jeszcze na trzeźwo zakochuje się w Brukseli. Mimo spożycia czterech piw na łeb udaje im się dotrzeć do mieszkania.
6.08.2015 – trzeźwe już siostry ruszają na północny zachód Belgii. Najpierw lądują w Brugii. Kręcą się po uroczym, starym mieście z kanałami i zacisznymi parkami, k. stwierdza, że mogłaby tu mieszkać.
Z Brugii ruszają do Gandawy (czyli Gent, czyta się tak, jakby ktoś chciał sobie odchrząknąć: HHent), gdzie trafiają do najwolniejszego McDonald’s ever, przez co później biegiem muszą obskakiwać atrakcje turystyczne, m.in. wieżę widokową. Kupują pamiątki – piwa i czekoladki. MS woli Gandawę, k. nie zmienia zdania co do Brugii (chociaż emigrować nie ma zamiaru).
7.08.2015 – około 9 wyprowadzka z lokum. Około 9:30 siostry lądują pod Atomium, a raczej pod kompleksem rozrywkowym, którego Atomium jest częścią. Model powiększonego 165 mld razy kryształu żelaza robi wrażenie, tak samo panorama w najwyżej kuli konstrukcji. Wystawa wewnątrz już mniej. Z Atomium przechodzą do Mini Europy, gdzie nie udaje im się znaleźć Polski.
Stamtąd jadą znowu do Eindhoven. OB podrzuca siostry pod Primarka. k. wychodzi z akcesoriami, MS odbija sobie za zostawioną w Holandii piżamę.
Około 19 – spakowane cztery baby ruszają w stronę Polski. Prowadzi MS.
8.08.2015 – k. w drodze się nie wysypia, więc po czterech godzinach za kierownicą ponownie zmienia ją MS. W domu lądują koło ósmej rano.
W rozmowach zgodnie stwierdzają, że Belgia podoba im się bardziej od Holandii.
Ogólnie pierwotny plan wycieczki został nieco zmodyfikowany (miało być 10 miejsc, było 11, w tym jedno zmienione – zamiast do Dordrechtu pojechałyśmy do Kinderdijk, nadprogramowe było Atomium).
k. najchętniej do Polski przywiozłaby holenderską sieć autostrad – szerokich, świetnie utrzymanych, darmowych i zapewniających szybki i bezpieczny dojazd do właściwie każdej miejscowości.
Z tankowaniem gazu większych problemów nie było, na większości stacji mieli przejściówki. W Holandii i Belgii nie trzeba było dawać depozytu (z czego zapewne wynikł fakt, że jedna stacja została z owej przejściówki po chamsku okradziona). Ceny LPG mniej-więcej takie, jak w Polsce. W Niemczech droższy.
Obie bazy wypadowe (noclegi) zostały wynajęte przez airbnb, który to portal serdecznie polecam.
Jakiś czas temu wpadłam w szał wyrabiania sobie nowych okularów. Przez kilka lat nosiłam jedną parę i postanowiłam zaopatrzyć się w trzy kolejne, każda w innym kolorze oprawek, w tym jedna przeznaczona wyłącznie do noszenia w pracy. Stare okulary nadal nadawały się do noszenia, moja wada wzroku od kilku dobrych lat utrzymuje się na tym samym poziomie. Chciałam po prostu mieć bryle na zmianę :).
Dwie pary, w tym wspomnianą „roboczą”, zrobiłam u optyka w mieście. Badanie wzroku u okulisty potwierdziło stopień wady. Ciągle jednak brakowało mi do szczęścia tej trzeciej pary, w innym kolorze. Przeglądałam większe salony optyczne, ale albo nic mi się nie podobało, albo było strasznie drogie.
W końcu przypomniałam sobie, że optyk znajduje się też w ośrodku zdrowia, bardzo blisko mojej pierwszej pracy.
Wybrałam się tam podczas jakiejś przerwy. Razem z panią wybrałyśmy oprawki. Doszło do wypisywania papierka zamówienia. Podałam swoje nazwisko.
– Czy pani mama nie jest przypadkiem dentystką? – spytała pani.
– Nie, jest terapeutką – odparłam zgodnie z prawdą.
– Bo tu w okolicy jest dentystka o podobnym nazwisku.
Wzruszyłam ramionami. Moje nazwisko jest dość specyficzne; sprawdzałam na jakiejś – nie wiem, na ile wiarygodnej – stronie, że dzielę je i jego nieco zruszczony wariant z około 550 osobami w kraju. Może w gabinecie we wsi obok pracuje któraś z tych 550 osób? Tak czy siak, kilka dni później odebrałam swoje nowe bryle.
Bryle po kilku dniach musiały jednak powędrować do reklamacji. Nie miałam przy sobie papierów do reklamacji, więc umówiłyśmy się, że przyniosę je następnego dnia. Później poszłam na zakupy, wracając do pracy zobaczyłam panią z optyka, rozmawiającą z jednym z moich pacjentów. Skinęliśmy sobie z nim głowami.
Następnego dnia, zgodnie z umową, dostarczyłam okulary i dokumenty. Pani widząc mnie, zaczęła się śmiać.
– Wie pani, ja wczoraj pół dnia się z siebie śmiałam. Jak przyszła pani tutaj pierwszy raz, pytałam, czy pani mama jest dentystką. „Nieee, terapeutką”. Ludzie mówią, że tutaj taka pracuje. Wczoraj rozmawiam z kolegą, on nagle mówi, że o, idzie jego dentystka. „Która?” „No ta”. Jak się człowieka na oczy nie widziało… Dam znać, jak coś będzie wiadomo z tymi okularami. Daleko przecież nie mam.
PS.: W okularach musiały zostać wymienione szkła. W owej feralnej parze miałam ustalony za mały rozstaw źrenic, co powodowało, że oczy bardzo szybko się męczyły (5 mm w porównaniu z innymi szkłami ma znaczenie!).
PPS.: Swoją drogą, wyszło na to, że optyka to bardzo „subiektywna” dziedzina. Wszystko zależy od pomiaru.
PPPS.: A pewien sieciowy optyk w mojej najstarszej parze bryli podobno dodał mi ćwierć dioptrii w jednym szkle. Tak mówił pan, który się zajmował moją reklamacją. Co ciekawe, jak wyrabiałam dwie pierwsze zapasowe pary, pani doktor potwierdziła te dioptrie, które pamiętałam (bez ćwierci dodatku). Mówiłam, że subiektywne?
PPPPS.: Zdjęć okularów i swojego nazwiska nie ujawnię. Szkiełek widocznych w moim avatarze przy komentarzach nie noszę od kilku lat, zostały podeptane (psipadkiem) 😉
Przedurlopowe miejsca w grafiku w pierwszej pracy powoli się kończą. W drugiej pracy spieszymy się z protezami – trzech pacjentów postanowiło na lato zaopatrzyć się w trzecie ząbki, a tu najpierw technik idzie na urlop, potem ja idę na urlop i czasu jakoś tak zaczyna brakować. Ogarniemy.
Siostra tworzy plan wycieczki, ja się cieszę na urodzinowe frytki z majonezem w Brukseli.
I patrzę na tę swoją graciarnię, próbuję sobie przypomnieć, na który sprzęt skończyła się gwarancja, żeby można było z czystym sumieniem kartony powywalać. Mam dwa tygodnie urlopu, wyjazd będzie w drugim tygodniu, więc przez pierwsze 7 dni będzie opróżnianie balkonu z folii i połamanych doniczek; i graciarni z kartonów po starym sprzęcie, śmieci posegregowanych (głównie opakowań plastikowych i tekturowych) i książek, których nigdy już raczej nie przeczytam. Te ostatnie powędrują do jakiejś biblioteki. Albo na olx.pl. Mam zamiar zrobić tu burdel celem późniejszego posprzątania. Będzie się działo.