Już od dwóch dni na drogach i drzewach leży to białe, zimne coś, ale dziś przynajmniej można było zrobić porządną fotę.
No dobra, niekoniecznie porządną, ale fotę. 😉
Przy okazji mamusia mnie nie okrzyczy, że wstawiam do sieci zdjątko jej ogródka. Przeca nic nie widać!
Po kliknięciu na nie powinno się pokazać większe w nowym oknie.
Podczas robienia tego zdjęcia w gałęziach przebiegła się wiewiórka :). W fajnym miejscu mieszkam. 🙂
Czasami przeglądam statystyki bloga i wpadam na strony, z których ludzie wpadli do mnie. Raz mnie skierowało na bloga jakiegoś dziewczęcia.
Linka do mnie w zakładkach niet, ale po prawej stronie jest panel z bloxa, z którego można było przejść do mnie jako następnego bloga. Ja tego nie mam, bo jestem cwana, mam znajomych grafików, którzy mi powiedzieli, co trzeba wstawić w CSS, żeby tego nie było ;).
Przejrzałam pobieżnie treść owego bloga. Autorka pisała go przez 2 miesiące. W treści kilku ostatnich wpisów przeważały wyznania o utraconej miłości, o jej wiecznie trwającym uczuciu wobec faceta, którego straciła (porzucił ją? Nie mam pojęcia, nie doczytałam) i o planach samobójczych.
Współczuję, naprawdę.
Ale laski kochane, TAKICH RZECZY SIĘ NIE ROBI!!!
Co Wam to da, że będziecie jęczeć, płakać, wydzwaniać, wyznawać miłość i błagać faceta o powrót. To tylko odstraszy dalej delikwenta, a jeśli nawet wróci pod wpływem szantażu, to już nie będzie miłość. To będzie zmuszanie się. A chyba nie o to chodzi.
Ostatnio matula dość intensywnie edukuje mnie w sprawach uczuciowych, podrzucając książki z męskim punktem widzenia w związkach z kobietami. W jednej z nich (seria z zołzami Sherry Argov – panie niech sobie znajdą w internecie, ja upolowałam ebooka; panowie sami dobrze wiedzą, czego chcą 😉 ) zasada atrakcyjności nr 1 brzmiała: „To, za czym się ktoś ugania, ucieka mu sprzed nosa.” Kawałek dalej wypisano jak byk: „Mężczyzna traci szacunek dla kobiety, która zabiega o jego względy, zwłaszcza gdy robi to zbyt natarczywie.”
Po tym i jeszcze więcej stwierdziłam, że w sumie muszę traktować nowopoznanych facetów jak mojego kumpla, którego znam od prawie ośmiu lat (i który przyjedzie do mnie na Sylwestra, będziemy oglądać filmy, zjemy kolację i wypijemy wińsko, a nic więcej z tego nie wyniknie i ogólnie będzie fajnie, bo niczego więcej się nie spodziewam i nawet nie chcę – sorry 😉 ). Znaczy pełna swoboda, nie boję się mówić o tym, co lubię, czego nie, na co mam ochotę. Jak się nie podoba, to niech spada. Jak się podoba, to niech kombinuje, żeby było z tego coś więcej.
Już na pewno nie będę robiła wystawnych kolacji, płaciła rachunki za wystawne kolacje, wieszała się na facecie, jakby był jedynym na świecie (bo nie jest i nigdy nie będzie) i niemal na pewno się z jego powodu nie zabiję. Jeśli wytnie mi jakiś numer, to ja mu wytnę małą zemstę, po czym wzruszę ramionami i najprawdopodobniej zapoluję na następnego.
Bo faceta w tym 33-metrowym mieszkaniu fajnie by było od czasu do czasu mieć. Jako towarzysza życia, ale nie jako powietrze.
Zresztą, zakocham się i życie zrewiduje poglądy. Teoretycznie jestem przygotowania. Praktycznie… to temat do Rezerwatu. 😉
Wczoraj robiłam w firmie za pogotowie bólowe. W pewnym momencie przyszła starsza wiekiem pacjentka („Boję się” – rzekła na wstępie), ząb boli, pewnie do usunięcia. Patrzę, w szczęce jedna samotna sztuka, siedzi mocno, jeno ma ubytek. „Może spróbujemy uratować?” – zagaduję nieśmiało, wzbogacona o niedawne doświadczenia z pacjentem domagającym się ekstrakcji. „Jeśli można, to bardzo proszę” – odrzekła pacjentka. Oblicze mi się rozjaśniło, dzielnie znieczuliłam odpowiednie nerwy i w miarę moich możliwości podjęłam się ratowania samotnego ząbka. Po wierceniu i zaopatrzeniu ubytku przesmarowałam ochronnie nieco obnażony korzeń. „Niech protetyk zdecyduje, co z nim zrobić” – rzekłam, pacjentka skinęła głową, zadowolona z usługi.
Nie wszyscy pacjenci chcą być absolutnie bezzębni. Mój szwagier sytuację z czwartkowej notki porównał do hipotetycznego klienta banku, który by wszedł do oddziału i poprosił o zwindykowanie go. Pewnie im mniej zębów, tym bardziej dbamy o pozostałe… No chyba, że ktoś ma zdrowe podejście i troszczy się należycie o swoje pełne łuki zębowe ;).
Za to dzisiaj byłam na kolejnym darmowym kursie, tym razem o uzupełnieniach pełnoceramicznych. Organizatorzy lubią ośrodki krakowskie, bo wykładowca ponownie był stamtąd. Facet z dużym doświadczeniem i sporą inwencją twórczą, ale, kurna, dla mnie to za ciężki i za obfity materiał. Pomysły świetne, rezultaty na fotkach też, ale ja tego nie wykorzystam przez jeszcze kilka lat. Trochę potrwa, zanim zacznę się grzebać w rewolucyjnej protetyce, szczególnie, jeśli przypadnie mi pozostanie na wsi i leczenie tego, co przyjdzie. Rzadko kto ma kasę na implanty. Wyszło mi z tego tyle, że dostałam kolejne 4 punkty edukacyjne, z których nic mi nie przyjdzie, bo na stażu się nie liczą. Ale mam certyfikat.
Do świąt niecały miesiąc. Dziś przy kolacji, podczas omawiania tematu radiowej Trójki, której mój Rodziciel słucha namiętnie, zagaiłam o Wojciechu Mannie, jako wskazanym na Demotywatorach przykładzie, że nie trzeba być pięknym, żeby zrobić karierę ;). Mama, wiedząc, że planuję kupić tacie książkę Manna, poprosiła męża o zrobienie chcelisty. Tata się zgodził, dodając, że wstawi na nią i ową książkę, ale podobno jest ona tak popularna, że się skończyła i wydawnictwo musi zrobić dodruk. Dowiedziałam się przy okazji dwóch rzeczy: niespodziewajki z mojego prezentu Rodziciel mieć nie będzie, ale przynajmniej nie dostanie ode mnie kolejnej książki Clarksona (chociaż wyszedł nowy tom, tym razem jadowicie zielony – informacja dla rodzeństwa 😉 ), a po drugie, że się mimo to ucieszy ;). Po kolacji zatem ruszyłam do kompa, zarejestrowałam się na empik.com i zamówiłam RockManna, przy okazji też książeczkę dla mamy. Tym samym prezenty dla rodziców będą gotowe do odbioru w salonie Empiku pod koniec przyszłego tygodnia w porywach do początku następnego, a wtedy będę już po wypłacie, więc się wszystko ładnie złożyło. Jeszcze tylko prezenty dla rodzeństwa i jego rodzinki i w ogóle będzie git. Niemal zero stresu prezentowego w tym roku :D.
A jest ogólnie coraz bardziej świątecznie. Śnieg spadł (moje i mamy przewidywania pogodowe: teraz zima, w święta 15 stopni i deszcz, w styczniu lato, ferie się skończą i dowali śniegu ku radości gawiedzi 😉 ), zmarzłam dzisiaj niemołebnie (moja bryka nie ma klimy, skutki działania nawiewu poczułam jakieś 3 kilometry przed domem, pozostałe 7 się trzęsłam), jeszcze kilka dni i choinki w sklepach będą wreszcie uzasadnione, rodzice rozlali do butelek domowej roboty wino i ogólnie jest słitaśnie.
Gdyby nie to, że mogę notkę umieścić tylko w jednej kategorii, choć łapie się pod dwie, to byłoby jeszcze lepiej ;). [dop. 2014 – teraz mogę sobie umieszczać notki w tylu kategoriach, ilu tylko chcę!]
Jeśli o mnie chodzi, moim jedynym przewinieniem na GG jest zaczynanie zdań z małej litery. Ogonki i przecinki prawie zawsze są na swoich miejscach ;). Wszędzie indziej staram się pisać najlepiej, jak potrafię ;).
Wprawdzie chyba trochę ciężko nadal mówić o kończeniu studiów półtora miesiąca po rozpoczęciu stażu, ale oficjalne wykopanie nas ze społeczności studenckiej odbyć się musiało. Była to jednocześnie chyba ostatnia okazja do spotkania się w całym naszym rocznikowym gronie.
Najpierw było spotkanie z dwiema koleżankami podczas jazdy pociągiem. Spacerek do AGN (Atheneum Gedanense Novum, po studencku „nowa stara Anatomia”, od jakiegoś czasu flagowy budynek GUMedu), tam kanapka i herbatka w nieco większym gronie. Następnie polowanie na togę i niespadającą z głowy „czapkę” (nie wiem, jak to się fachowo nazywa, widać na filmach amerykańskich w scenach z podobnych, uniwersyteckich imprez). Potem w „Auditorium Primum”, sali wykładowej (imienia niedawno zmarłego profesora z Katedry Anatomii, Olgierda Narkiewicza), do której weszliśmy po raz pierwszy od jej powstania jakieś 3-4 lata temu, odbyła się próba nadchodzącej uroczystości, z wychodzeniem z miejsc i podawaniem nam przez prowadzących mylnych informacji, które były szybko prostowane przez bardziej zorientowane osoby ;). W międzyczasie dzielenie się głównie pozytywnymi wrażeniami ze stażu.
O 12 wszedł Senat uczelni, kierownicy dręczących nas przez tych pięć lat katedr i opiekunowie naszych kolejnych lat. Nasze dyplomatorium uświetnił również uczelniany chór, dzięki temu, iż w jego szeregach przez lata służyła jedna z moich koleżanek z roku (nie wszystkie roczniki mają ten zaszczyt 😉 ). Nastąpiły przemówienia władz uczelni, potem przyrzeczenia lekarskie i zawodowe (z nami swoje dyplomatorium mieli też licencjaci technik dentystycznych). Potem rozdano dyplomy, z wyczytywaniem nazwisk („Lekarz dentysta …”) i uściskiem dłoni Rektora i dwóch Dziekanów. Następnie wręczanie nagród i wyróżnień (ja z racji bycia leniwcem wyróżniona nie zostałam 😉 ) oraz dalsze przemówienia (jak wyszedł opiekun I roku, zaczęłam się zastanawiać, czy wspomni złośliwie o teściowych. Nie zawiodłam się). Potem wyświetlono prezentację zdjęć z zajęć i imprez naszego rocznika. Ostatnie brawa, oficjalne wyproszenie Senatu ( 😉 ), który zaraz potem wrócił, by znależć się na zdjęciu pamiątkowym. Fotki pstrykał cały tłum ludzi, więc mam nadzieję, że na kilka się załapałam i potem zdołam je wysępić ;).
Wyniosłam kilka pamiątek. Odebrałam Yearbooka (książkę pamiątkową mojego roku), rozdawano małe Pharmindex’y… Ale najprzyjemniejsze jest wieczne pióro Parkera, które dostałam od roku „dokładnie wiesz, za co” – słowa wręczającej koleżanki. Wiem i cieszę się, że moja chęć niemal bezinteresownej (raz wysępiłam czekoladę, pozostałe dary były dobrowolne i z wdzięcznością przyjmowane 😉 ) pomocy kolegom została doceniona. 😉
Piękne takie uroczystości, kiedy czuje się powagę sytuacji. Kiedy jest odpowiedni klimat i oprawa. Kiedy się czuje, że to coś ważnego. Takie przypieczętowanie pięciu ciężkich, ale też bardzo ważnych lat życia. A dyplom w szufladzie, pióro Parkera na biurku i Yearbook na półce na pewno nie pozwolą tak szybko zapomnieć zarówno o tych latach, jak i dzisiejszym ich zakończeniu :).
1. Usunęłam konto na Sympatii. Zostałam na jeszcze jednym portalu „randkowym”, ale tam nie każą mi regularnie płacić za członkostwo, więc na razie zostanie. Ogólnie straciłam zainteresowanie poszukiwaniem „miłości życia” tą drogą. Albo miłość sama się napatoczy, albo nie. Do desperatki mi daleko.
2. Na trzy rwanka dziś w gabinecie wyszły dwa (w tym jedno dłutowanie! Takie dźwigniami! Czasami wychodzi 😉 ), z trzecim nawet szef sobie nie poradził, mimo solidnego znieczulenia.
3. Znowu padam na dziup. To chyba pogoda… Jutro popołudniówka, pojutrze dyplomatorium. Mam dość…
4. W Lidlu znowu jest promocja na pistacje :>. Poza tym zrobili przemeblowanie. Taki chłyt małketingowy.
5. Dzisiaj jeden pacjent wyszedł z gabinetu zachwycony. Bo przeprowadziłam instruktaż, jak prawidłowo myć zęby. Nawet rekwizyty miałam. Mały, gipsowy model szczęk plus szczoteczka. „Chyba nikt tak nie myje zębów!”, wykrzyknął pacjent. „Nie, bo nikt nie tłumaczy, że tak trzeba.”
Padam jeno na nos. I nie ma o czym pisać. Zdolności kulinarnych rodzeństwa, przetestowanych intensywnie wczoraj, wszak chwalić tu nie będę, choć byłoby za co ;).
Długi weekend przebiegł leniwie. Aż za leniwie. Wolałabym popracować dorywczo, ale materiałów nie było. Dzisiaj przyszła część, ale zabiorę się za nie dopiero jutro. Dziś już siły brak i plecy bolą. Pacjentów było po pachy. Trzeba odpocząć, bo jutro do prawdziwej pracy na rano.
Nie mam siły pisać…
Lekarz mówił, żeby unikać jakichś zabiegów, bo będą problemy z gojeniem. Moje niegdyś wspomniane, planowane usuwanie pieprzyka też zostało odłożone na czas po zakończeniu leczenia.
A mądra k. usunęła sobie zęba i i po dwóch tygodniach nadal ma dziurę w dziąśle, przez którą nie widać, żeby działo się coś konkretnego, co by wskazywało na procesy gojenia. Tylko żarcie mi tam co chwilę wchodzi. Całe szczęście nie boli.
Ale pretensji do ani jednego, ani drugiego dochtora (znaczy ostrzegającego i usuwającego ząb) nie mam, w końcu zostałam ostrzeżona. Mój błąd. Może w końcu się to wszystko zasklepi i wygoi jak należy.
Skąd pomysł z pretensjami? Przypomniała mi się skarga internetowej koleżanki. Miała też usuwany ząb. Świeżo po zabiegu pisze do mnie na GG, że jej dentysta jest podły! Znieczulił ją, ona zjadła orzeszki przed zejściem znieczulenia i się pogryzła. Ja na to, czy lekarz jej nie ostrzegł, żeby nic nie jadła przez kilka godzin. „Ostrzegł, ale…”.
Zdarza się :). Pacjenci wszak są zawsze mądrzejsi od lekarza. Nawet ci z lekarskim wykształceniem ;).
Koleżanka, która lubi się wygadać, wczoraj napisała do mnie smsa, czy bym nie chciała się spotkać. Miałyśmy się zobaczyć na początku października, ale zrobiła mi wtedy wredny numer i się nie odezwała, kiedy miała, więc stwierdziłam, że nie będę więcej wychodzić z żadną inicjatywą. No ale ostatecznie umówiłyśmy się na dziś.
Przed wyjściem doprowadzałam się jeszcze do porządku. Spojrzałam w lustro w łazience oczami zza okularów, na włosy o kolorze bez wyrazu, prosty nos, niewielkie usta, małe uszy i owe oczy, które w swojej twarzy lubię najbardziej. I gładką cerę, do której bez większych sukcesów dążyłam latami, a w końcu się to udaje.
I z lekko zalotnym uśmiechem stwierdziłam, że spoko ze mnie laska i niczego mi nie brakuje.
Ubrałam się porządnie, założyłam buty na obcasach, swój ładny, jesienny płaszczyk, wsiadłam do w 1/10 mojego samochodu i pojechałam na trzy godziny plot do koleżanki.
Zauważyła zmianę wizerunku. Kiedyś nosiłam się inaczej. Brakowało jej tylko makijażu, ale tego akurat nie chciało mi się robić. Do pracy maluję rzęsy tuszem, po powiekach maznę kredką do powiek, przesmaruję usta pomadką ochronną. Korektora i pudru już nie potrzebuję.
Są takie dni, kiedy dobrze mi ze sobą. Tych na przeciwnym biegunie jest coraz mniej i są coraz krótsze. Zazwyczaj po prostu toleruję siebie. Swój rozmiar ciuchów, swoją wagę, do której mimo wszystko nie lubię się przyznawać, choć ostatnio straciłam apetyt na słodycze i parę kilo może sobie spokojnie pójdzie. Swoją twarz, która w końcu zaczęła wyglądać tak, jak bym chciała. Swoje kształty, przez które spodnie najlepiej jest szyć albo kupić u krawcowej, bo w sklepach sieciowych nie można znaleźć pasujących na mnie w jakiejś rozsądnej cenie.
Toleruję swoje singielstwo, zaś niezależności po lekturze książki o zołzach będę bronić zębami i pazurami, nawet, jeśli zdołam przyciągnąć do siebie jakiegoś osobnika płci przeciwnej.
Coraz lepiej mi ze sobą.
Ale chyba dopiero we własnym M osiągnę kolejny etap samozadowolenia. 😉
o moim stanie zdrowia w firmie. Fakt, mówił o nim mojemu wujkowi, ale pewnie kilka dodatkowych osób też się dowiedziało.
Jak ja lubię dowiadywać się o takich rzeczach…
Jak ja w ogóle lubię, jak się mówi o tych aspektach mojego życia, które w sumie nie muszą interesować nikogo spoza najbliższego grona…
Z drugiej strony to miłe, bo się rodziciel najwyraźniej zmartwił.
Z trzeciej strony napisałam o tym w internecie, na blogu, na który czasem nawet ktoś zagląda.
No i wyszłam na idiotkę z tymi moimi pretensjami.
Idę sobie.