Tag: koty

Kiedy pierwszy raz pojechałam z Mrówką do weta nieco ponad tydzień temu, przy próbie zmierzenia jej temperatury zostałam podrapana.

Kiedy pojechałam drugi raz, w sobotę, podczas badania jej przez weta miałam założone rękawice ochronne. Mrówka w pewnym momencie wtuliła się we mnie, wyraźnie nieszczęśliwa z powodu wstępnego przerobienia na żyrandol.

W niedzielę przy zastrzykach nie próbowała się wyrywać.

Wczoraj i dzisiaj, badana, kłuta i macana w okolicy nacięcia na policzku, siedziała w dolnej części rozkładanego transporterka zupełnie spokojnie. Nie próbowała uciec ani drapać. Owszem, miauczała, ale kto by nie protestował przeciw dość przedmiotowemu traktowaniu.

Dla mnie jest to fascynujące. Wizyty u weta nie należą do przyjemnych. Tyłek ma pokłuty. Dzisiaj miała wtykaną w nacięcie końcówkę strzykawki z maścią. Zdecydowanie mogła bardziej protestować.

Najważniejsze jest to, że się na mnie nie obraziła – nieżyjący już kot moich rodziców potrafił siadać do nas tyłem i udawać, że nie istniejemy. Mrówka każdą noc spędza przy mnie (dzisiaj w nocy mlaskała, co bardzo ułatwiało mi sen), nie ucieka.

Na długo przed jej obecną chorobą było wiadomo, że to inteligentny kot. Ma silny charakter, nie daje sobie w kaszę dmuchać. Niegdyś osiedlowa włóczęga, od ludzi zaznała zarówno dużo złego, jak i dobrego. Kilka lat temu wpadła do smoły albo została do niej wrzucona. Inni ludzie uratowali jej życie, dali tymczasowy dom, z którego odebrała ją moja siostra – jej nowa opiekunka.

Tak sobie myślę, że kota rozumie, że to, co robimy, jest dla jej własnego dobra i dlatego pozwala nam na to.

Biorąc pod uwagę znacznie mniej poddańcze podejście do opiekunów przez kota niż przez psa, takie zachowanie – chociaż nie widać w nim dozgonnej wdzięczności, tylko zrozumienie – jest dla mnie tym bardziej znaczące i doceniane.

A dokładniej krwisto-ropny.

Nieświadoma zagrożenia oddałam Mrówkę w ręce jej byłej opiekunki – mojej siostry. Znaczy siostra miała dzisiaj zabrać kotę do weta na, jak mi się wydawało, kolejną porcję zastrzyków.

Byłam już w pracy, kiedy siostra zadzwoniła z pytaniem, czy Mrówka coś jadła rano, bo chcą podać jej narkozę. Trochę mi szczęka opadła. Niestety nie znałam odpowiedzi na pytanie, bo miska z jedzeniem cały czas stoi na podłodze, łatwo dostępna.

Ogólnie z oględzin koty pod „głupim Jasiem” wyszła diagnoza – ropień policzka, który uciskał kanaliki łzowe, dlatego Mrówka łzawiła. Ropień dodatkowo podrażniał po sąsiedzku oko, stąd też sobotnio-niedzielne rewolucje. Ropień został nacięty, kota (niestety po śniadaniu – więc wymiotująca) odwieziona do domu.

Kiedy wieczorem wróciłam z pracy, zastałam brudną podłogę i Kisiela, który bardziej niż zwykle chciał się wyrwać na wolność. Mrówka jeszcze powoli, często siadając i filozofując w ciszy, kręciła się po mieszkaniu. Oko wyglądało już prawie normalnie – nacięcie ropnia rzeczywiście pomogło. Jedną z pierwszych czynności było moje zwilżenie szmatki i wytarcie jej brudnego futra. Potem właściwie nie wiedziałam, za co się zabrać: pranie zabrudzonej narzuty na łóżko, skarpetek (skończyły mi się), odkurzanie mieszkania, mycie kuwety (chwała rękawiczkom nitrylowym, pozostawionym po pracy w pogotowiu stomatologicznym) czy podłogi? W końcu jakoś udało mi się wszystko ogarnąć.

Ogólnie nie wiadomo, skąd się ten ropień wziął. Nie zauważyłam wcześniej żadnego zadrapania policzka ani nic w tym rodzaju, weci podczas oględzin gęby koty też nie znaleźli nic, co mogło być przyczyną takiego stanu zapalnego.

I nie, nie mam nic przeciwko decyzji wetów i siostrzanej zgody na ten zabieg, skoro Mrówie zdecydowanie pomogło. Moje zaskoczenie wzięło się stąd, że wcześniej w ogóle o takiej możliwości nie wspomniano.

A teraz Kisielowi się nudzi i biega po meblach. Ponieważ jest pierdołą, nieudane lądowanie na parapecie okna w graciarni przypłacił nieomalże lądowaniem na moim kompie.

Całą poprzednią niedzielę (13 stycznia) Mrówka przespała. Siedziałam cały dzień w domu, nie zauważyłam, żeby coś zjadła. W dodatku zaczęło jej lekko łzawić prawe oko.

Do weterynarza wybrałam się dopiero w środę, kiedy już Mrówka czuła się lepiej. Oko dalej nieco łzawiło, ale jadła i gadała po staremu – ogólnie szło ku lepszemu. Dostała krople antybiotykowe do oczu, Biostyminę, tabletkę na odrobaczenie i Rutinoscorbin. Z tego wszystkiego tylko ostatniego nie udało się zaaplikować. Chyba sama zjem.

W piątek wieczorem zauważyłam, że z tym łzawiącym okiem dzieje się coś niedobrego – zaczęło puchnąć. W sobotę rano obrzęk był już tak duży, że zaczekałam na dotarcie MM i razem pojechaliśmy do weta.

Dostała inne krople i kołnierz ochronny, bo podejrzewano, że podrażniła sobie oko łapą. Dokupiłam obróżkę (czarną w kwiatki i z dzwonkiem, innej, mniej obciachowej, nie było). W domu zamieniliśmy biedną kotę w żyrandol.

Początkowo była kompletnie skołowana. Zahaczała kołnierzem o meble, próbowała wyjść tyłem z tego ustrojstwa. Dzwonek był dodatkowo pognębiający. Ogólnie początkowo nie mogliśmy przestać się z niej śmiać (okrutnicy). Do wieczora Mrówka pogodziła się z losem i poruszała się już nieco sprawniej, ja zaś odcięłam dzwonek od obróżki.

W niedzielę całe prawe oko zaszło jej dodatkowo opuchniętą trzecią powieką. Kiedy po południu próbowałam pojechać znowu do weta, okazało się, że w samochodzie siadło mi sprzęgło. W stanie rozpaczy zadzwoniłam na pierwszą linię obrony, czyli do rodziców. Przyjechała mama i zawiozła mnie i Mrówkę do weta. Tam kota została potraktowana trzema zastrzykami w tyłek. Wizyty, niestety, trzeba powtarzać.

Dzisiaj rano jednak oko było zupełnie odsłonięte, więc moja czarna rozpacz nieco zszarzała ;).

Z powodu choroby kota i awarii samochodu zmienił mi się plan dnia – musiałam odwołać wszystkich trzech pacjentów z prywatnej popołudniówki i ostatniego pacjenta z porannej zmiany na NFZ, bo z wiochy, gdzie pracuję, ciężko jest się wydostać komunikacją miejską. Na pociągi i autobusy będę skazana przynajmniej do czwartku. Jutro kotę do lekarza zawiezie była właścicielka Mrówki (moja siostra), zastanawiam się jeszcze, jak urządzić środę i czwartek. W środę po południu będzie holowanie auta do warsztatu (ale między pracą i tą operacją powinno mi się udać pojechać do weta), w czwartek rano – mam nadzieję – odbiór. Ogólnie praca przeszkadza w ratowaniu zwierza.

Dzisiaj zaczynam zajęcia w studium medycznym. Będzie beznadziejnie, ale może później uda się z tego zrobić coś sensownego.