Kategorie
Osobiste

Kobiety! Badajcie się

Poszłam dzisiaj na USG piersi. Niby kontrolne po zabiegu, który miałam pod koniec sierpnia. No cóż, trochę z tym zaspałam 😉

Przyjmuję hormony. W rodzinie mam historię wielotorbielowatości jajników. Moje sierpniowe wycinanki gruczolakowłókniaka piersi też wiązały się z zaburzeniami hormonalnymi – guzek wprawdzie pojawił się raczej zanim zaczęłam brać pigułki, ale ich późniejsze przyjmowanie mogło przyspieszyć jego wzrost.

No to się dzisiaj okazało, że za kilka lat czekają mnie prawdopodobnie kolejne wycinanki – w drugiej piersi znalazł się nowy (prawdopodobny) włókniaczek, na razie o wymiarach ok. 2x3x4 mm.

Latem pozbyłam się takiej małej śliwki, hodowanej przynajmniej 7 lat.

Więc się nie martwię. Będę to kontrolować. Wszystko fajnie, panujemy nad sytuacją.

Ale proszę Pań o zwrócenie uwagi, jakiej wielkości jest wykryty guzek. Milimetry. Kiedy wyczułam pierwszego włókniaka, miał on już ponad 1 cm długości. To są łagodne guzki. Rosną powoli. Nie dają przerzutów. Operacja usunięcia – niekonieczna do przeżycia – jest wybitnie oszczędzająca. Więc wszystko cacy.

Ale jeśli mówimy w kategoriach guzów złośliwych typu rak, wykrycie guzka wielkości 2-3-4 mm może zwiększać szanse przeżycia. Szanse na operację oszczędzającą pierś. Wymacany rak o rozmiarze 1,5 cm (u kobiet, które regularnie się badają!) to już zupełnie inna śpiewka.

Więc zgodnie z zaleceniami w zależności od wieku – panie są proszone o korzystanie z zaproszeń na mammografię bądź też okazanie inicjatywy i pójście na USG piersi chociaż raz do roku lub częściej, jeśli w rodzinie ktoś chorował na raka. Albo tak, jak zaleci lekarz rodzinny. Mam to szczęście, że wykryte u mnie guzki są łagodnie, a w rodzinie nie było raków. Jestem spokojna i świadoma. Jedna potencjalna tragedia mniej.

Kategorie
Rozrywka

„Jak wytresować smoka 2”

Pierwszy film, przyznaję się, spiraciłam. Obejrzałam w oryginalnej wersji językowej i bardzo mi się całość podobała, kilkakrotnie wracałam do niektórych momentów. Aż w końcu kupiłam sobie legalne wydanie na BluRay. I mam, jestem rozgrzeszona 😉

W czwartek obejrzałam ten film z polskim dubbingiem. O ile polski dubbing do filmów animowanych zazwyczaj jest świetny (filmów aktorskich z dubbingiem nawet nie tykam – kilka razy próbowałam i mam traumę), tu mi nie podszedł – może dlatego, że byłam przyzwyczajona do oryginału. Polskie, raczej anonimowe głosy to nie Craig Ferguson i Gerard Butler ze szkockimi akcentami czy Jay Baruchel i jego nosowa, pochodząca z Kanady angielszczyzna. To nic, że bohaterowie są Wikingami…

Tak czy siak wiedziałam, że pójdę na drugi film. Jak rzadko się upierałam, że na 3D – moda na robienie wszystkich filmów w 3D mnie denerwuje, no ale tutaj mieli dużo latać.

Dzisiaj poszłam. Jeszcze raz dzięki Ł. za postawienie biletów 😉

Wnioski?

1. polski dubbing nadal mi nie podchodzi. Zapewne wynika to z ograniczeń materiału źródłowego – pod koniec zwróciłam uwagę, że postacie poruszały ustami dość powoli, a przeszkadzał mi właśnie dość przeciągły czy przerywany styl wypowiedzi. Wniosek jest jeden – trzeba to dopaść w oryginale i porównać (czyli po wydaniu DVD/BR). Jest o niebo lepiej od wyczynów w filmach aktorskich, spokojnie. To tylko ja się czepiam 😉

2. 3D absolutnie nie przeszkadza. Obraz jest jasny, wyraźny, efekt przestrzenności momentami super. 3D może nie jest „must-see”, ale film na pewno na nim nie traci (jak filmy z wytwórni Marvel, w których 3D powoduje, że sceny walk są zatarte).

3. akcja drugiego filmu dzieje się 5 lat po pierwszym, więc bohaterowie są więksi, część z nich jest dojrzalsza, ale też fabuła jest taka bardziej… dorosła. Z tematyki tolerancji i akceptacji przechodzimy do kwestii odpowiedzialności i priorytetów, zdolności do podejmowania bardzo dojrzałych decyzji i stawiania czoła potencjalnie zabójczym przeszkodom. Nie jest już leciutko. Tu się dzieją poważne rzeczy.

4. można się pośmiać i popłakać.

5. animacja jest REWELACYJNA.

6. ciężko mi ten film ocenić liczbowo (x/10), bo nadal nie wiem, jak go odebrać w stosunku do pierwszego w serii. Na pewno nie był to zmarnowany seans. Na pewno pójdę na trzecią część. Więc chyba mogę polecić…

Kategorie
Osobiste

Czas się wziąć za siebie

Już się porozpieszczałam. Z majówki wróciłam 4 kilogramy cięższa, potem trochę domowych lodów na kremówce i 9 czerwca rano, po nieopatrznym stanięciu na wadze łazienkowej stwierdziłam, że mam nadwagę. Po pracy próbowałam jeszcze kupić sobie koszulkę i nie zmieściłam się w swoim dotychczasowym rozmiarze.

Została podjęta decyzja o odchudzaniu. Minimum te 8 kg od majówki. Chętnie 10 kg. A 16 to już w ogóle cudownie.

Wbrew pozorom nie uczyni to ze mnie anorektycznie chudej. Będę w normie.

Po niezmieszczeniu się w koszulce kupiłam czerwoną herbatę w saszetkach. Wróciłam do domu, dojadłam resztę grochówki z weekendu. Wypiłam pierwszy kubek czerwonej herbaty. Poszłam na godzinny spacer z kijami do nordicu. O 18 zjadłam coś w stylu pomidora na kolację i później tylko piłam wodę.

Następnego dnia rano ważyłam 2 kg mniej.

Wiedziałam, że nie ma się co cieszyć, bo większość z tych zgubionych kilogramów to woda. I owszem, po pracowitym wtorku z odpuszczeniem sobie sportu przywitałam z powrotem jeden kilogram.

W środę znowu spacer po pracy, tym razem z lepszym nawadnianiem. W czwartek rano prawie 2 kg na minusie wględem środy. W tym część to na pewno tłuszcz – tak twierdzi moja mądra waga łazienkowa.

Zobaczymy, co będzie dalej.

Śniadania i obiady jem normalne, tylko kończę je kubkiem czerwonej herbaty. Kolacja jest symboliczna i najpóźniej o 18 – zazwyczaj to ogórek. Zamienię je na wafle ryżowe, zanim mi zbrzydnie. Jem co 3-4 godziny. Plus ta odrobina sportu – nordic walking nie odchudza jakoś bardzo (po godzinie spaceru – 5,5 km – Endomondo wskazuje spalenie ok. 350 kalorii), ale liczy się ruch. Procesy spalania tłuszczu są chociaż trochę pobudzone. Na razie nie mam jakiegoś strasznego parcia na słodycze, ale czekoladki raz dziennie sobie nie odmówię. Nie mam postanowienia, że zrzucę te 8 kilogramów do wyjazdu do Pragi (15 lipca), tylko że w ogóle się z nimi pożegnam w najbliższej przyszłości. Jeszcze tylko przeproszę się z dawno temu zakupioną płytą i książką z ćwiczeniami na uda, brzuch i pośladki…

Czas się i tak porozpieszczać. Znów z przyjemnością patrzeć w lustro na zaznaczoną talię. Wyrzeczeniem na majówce była wydana kasa. Tym razem  można się pożegnać z kanapką na majonezie na kolację.

Kategorie
Osobiste

Smrodziciele.

Koleżanka czyta dużo książek i je recenzuje. Do pewnego stopnia zainspirowała moje książkowe wypociny, na których temat nikt się nie chce wypowiedzieć, chociaż wątpię, że brak zainteresowania by mnie powstrzymał przed pisaniem recenzji. Wszak to mój blogasek, o.

Rzeczona koleżanka (a nigdy się na oczy nie widziałyśmy) recenzuje nie tylko książki, ale też m.in. woski Yankee Candle. To takie coś, co się odkrusza, kawałki umieszcza w miseczce kominka, odpala się w nim podgrzewacz do herbaty i się czeka na aromat.

Ponieważ dzisiaj skończyłam wcześnie pracę, wróciłam do domu, wcześniej zaliczywszy obiad u mamy, stwierdziłam, że skoro nie mam za dużo sprzątania w planach i na sumieniu, będę się nudzić do 20 (środy bez komputera – od wyjścia do pracy do 20 – nadal są praktykowane, czasami rozszerzane na inne dni tygodnia). To pojechałam do Gdyni. A tam, na parterze Centrum Handlowego Riviera, stoisko Yankee Candle.

No sorry, Kasiek. Twoja wina. Kupiłam trzy woski.

Odkruszyłam troszeczkę. Odpaliłam świeczkę. Dwie minuty i poczułam moim wiecznie przytkanym nosem pierwsze sygnały, że wosk się topi.

Tak to wygląda:

swieczki

(to są moje trzy nabytki. Rodzajów wosków są generalnie dziesiątki)

Ta odrobina oderwanego wosku (widać, jakiej są wielkości w porównaniu ze świeczką w kominku) wystarczyła do rozniesienia słodkiego aromatu na moje całe, 43-metrowe mieszkanie.

Nie kupiłam Miękkiego Kocyka, choć korciło. Podobno produkt flagowy 😉

Fajowa sprawa, generalnie. Jak ktoś lubi sobie smrodzić w mieszkaniu, już teraz mogę polecić :).

Ale recenzować ich nie będę. Wystarczy tych inspiracji. Poza tym, nie mam do tego nosa 😉

Kategorie
Rozrywka

Harlan Coben „Sześć lat później”

coben

Sześć lat temu Natalie, ukochana Jake’a, na swoim ślubie z innym mężczyzną, wymusiła na Jake’u obietnicę, że nie będzie się z nimi kontaktował. Sześć lat później Jake znajduje na stronie uczelni nekrolog męża Natalie. Postanawia odnaleźć swoją dawną ukochaną…

No dopsz. Pisałałam kiedyś, że Läckberg to lektura na plażę. Otóż, myliłam się. Coben to właściwy przykład czytadła.

Dawno nie trafiłam na książkę, którą tak błyskawicznie by mi się czytało. Owszem, literki duże, ale wcale nie poświęcałam na nie jakoś dużo czasu i przeczytałam toto w dwa dni!

A co to jest w ogóle? To kryminał, oczywiście. Dobrze zbudowany wykładowca z college’u nieco obsesyjnie poszukuje swojej dawnej ukochanej, co rusz wpadając w tarapaty z policją, mafią i innymi, uzbrojonymi i zdeterminowanymi ludźmi. To wszystko szybko, nieskomplikowanie i w pierwszej osobie (z częstym przełamywaniem czwartej ściany).

Kurczę, tak szybko to przeczytałam, że nie wiem, co napisać…

Naprawdę. Lektura na plażę. Klasę wyżej od Harlequina. Historia do połknięcia za jednym zamachem, bez postaci, do których byśmy się jakoś bardzo przywiązali, bez momentów pozostających na dłużej w pamięci. Chcecie się odmóżdżyć i lubicie lekkie kryminały? Oto lektura dla Was.

PS. Nie wiem, co robi ta pani na okładce. Wygląda na topielicę. Topielców w książce nie stwierdzono…

Kategorie
Rozrywka

Mirosław Tomaszewski „Marynarka”

To będzie tak-jakby recenzja. Przynajmniej dwa akapity będą w niej zupełnie zbędne. Ale ja ogólnie lubię lać wodę.

Marynarka_Miroslaw-Tomaszewski,images_big,5,978-83-7747-974-2

Moja rodzina z Gdyni nie pochodzi, ale jest z nią blisko związana. Rodzice długo tam mieszkali, tata nadal tam pracuje. W Gdyni urodziła się moja siostra. Mieszka w niej dwóch moich wujków z rodzinami i jeden dziadek. Zawarłam w tym mieście wiele bliskich i do tej pory trwających znajomości. Kiedy byłam na pierwszym czy drugim roku studiów i zimą łapałam doła, wsiadałam do „kolejki” (pociągu Szybkiej Kolei Miejskiej) na stacji SKM Gdańsk Wrzeszcz (bo do niej miałam najbliżej ze stancji) i zamiast do pięknego, zabytkowego centrum Gdańska jechałam do szklano-betonowej, kilkudziesięcioletniej Gdyni, na bulwar nadmorski. Wracałam opita przesłodką kawą, zasłodzona dobrym ciastem i ze znacznie poprawionym humorem.

Może to sugerować, że nie będę do końca obiektywna wobec książki. No cóż, trochę racji w tym będzie. Bo nie dość, że jestem emocjonalnie związania z miastem, gdzie dzieje się większość wydarzeń w książce (książek polskich autorów czytam bardzo mało, ale jeśli już, to ulice są zazwyczaj warszawskie, więc czytanie znajomych nazw i kojarzenie, jak tamte okolice wyglądają, to dla mnie nowe doświadczenie), to jeszcze autor jest kolegą mojego taty ze szkolnych lat, do tej pory utrzymują kontakt, a w mieszkaniu jego syna w Krakowie trzy lata temu przez kilka dni miałam bazę ;).

…Witek, cyniczny zięć Karola Jarczewskiego, bogatego biznesmena z Gdyni, wyraźnie chce przejąć jego firmę. Pewnego dnia zleca redaktorowi naczelnemu trójmiejskiej gazety napisanie książki o wydarzeniach z 17 grudnia 1970 roku. Naczelny zleca to swojej dziennikarce, która spotyka Adama – przebrzmiałego punka, który ma osobiste wspomnienia z tamtego dnia…

Do książki podeszłam z pobudek nieco osobistych, ale przy czytaniu nie miało to znaczenia. Zostałam potraktowana sprawnie prowadzoną opowieścią, z raczej jednoznacznymi postaciami. Do paru z nich można czuć antypatię, uparcie buntownicze zachowania innej czasami są nie do końca zrozumiałe, kolejną niby się lubi, ale później już nie wiadomo, co o niej myśleć… W jakiejś recenzji ktoś zauważył, że na budowę postaci mogło mieć wpływ doświadczenie autora w pisaniu scenariuszy serialowych. Może i tak, nie przeszkadzało mi to.

Jednym z głównych pytań, które trzymało mnie przy lekturze, były motywy bohaterów. Dlaczego Witek chce wydać książkę o Grudniu 1970? Dlaczego jego teść zakłada Agencję PDP i zatrudnia w niej Adama, chociaż ten nie ma żadnych zdolności biznesowych? Na każde z tych pytań otrzymałam prostą, satysfakcjonującą odpowiedź.

Całość zaczyna się jak kryminał, kończy też jak kryminał, pomiędzy mamy ludzi, na których życie nadal mają wpływ wydarzenia z 17 grudnia 1970 (główna akcja dzieje się w 2005). Czyta się sprawnie i przyjemnie (o niczym nie świadczy to, że czytanie zajęło mi dwa tygodnie, to dla mnie standard 😉 ), dla mnie osobiście tym przyjemniej, że kojarzyłam, jak wyglądają przedstawione miejsca. Jest to lekka lektura, niewymagająca zbyt dużego skupienia, intrygująca, z fabułą toczącą się do przodu w nienużącym tempie, napisana prostym, „ludzkim” językiem (jak mnie „ości” Karpowicza momentami męczyły! No tak, ale to „ości” są nominowane do Nike… 😉 ).

Zatem za tę wycieczkę na znajome, gdyńskie ulice bardzo Panu, Panie Mirku, dziękuję. Dałam się zaprosić i nie żałuję.

(zdjęcie okładki ukradzione ze strony merlin.pl)

(Blog autora)

Kategorie
Praca

Dorosnąć do bycia mężczyzną

[uwolniona od ryzyka ewentualnej promocji na gazeta.pl, liczę na to, że moi czytelnicy rzeczywiście umieją czytać 😉 ]

Siada na fotelu zastrachany trzydziestokilkulatek. Ząbki do leczenia. Po rozmowie wstępnej pytam, czy chce znieczulenie.

Pacjent z westchnieniem stwierdza, że czas wreszcie dorosnąć, stać się mężczyzną i zacząć się leczyć bez znieczulenia…

„Ale tak to nie działa!” – protestuję żywo, acz z uśmiechem. „Znieczulenie o niczym nie świadczy.”

Znieczulenia ostatecznie nie podaję, ale informuję, że jeśli będzie trzeba, to zrobię odpowiedni zastrzyk w trakcie zabiegu.

Pacjent wytrzymuje. Nie widać na jego twarzy wielkiego cierpienia, nie podskakuje podczas opracowywania ubytku. Po wizycie zapowiada, że wróci na dalsze leczenie. Nie wiem, czy poczuł się bardziej mężczyzną.

Z tym znieczuleniem różnie bywa. Ja, jeśli wiem, że u mnie będzie coś robione na żywym zębie (leczony kanałowo miałam tylko jeden, pozostałe 30 – bo jeden był usunięty – jest żywe :>), to o znieczulenie proszę prawie że w drzwiach gabinetu. Wielu pacjentów tak samo. Albo na moje pytanie, czy znieczulić, stwierdzają, że nie ma innej opcji.

Innym pacjentom jest bez różnicy. Tacy zazwyczaj wcześniej leczyli się bez znieczulenia, często nie decydują się na zastrzyk i spokojnie przetrzymują cały zabieg.

Inni się pytają, czy będzie bolało. Nie wiem, czy będzie bolało. Jednych boli po pierwszym dotknięciu wiertłem (mój tata), u innych można się prawie dobić do komory miazgi i dopiero wtedy zaczną podskakiwać.

Inni bardziej nie lubią znieczulenia (zastrzyku czy późniejszego odrętwienia) od ewentualnego bólu przy zabiegu. Ci zazwyczaj też spokojnie siedzą przez całą wizytę na fotelu.

Ciężko bywa z niektórymi dziećmi, szczególnie, jeśli mam do czynienia z wielką dziurą w dolnej szóstce, wtedy trzeba znieczulić przewodowo, co dla nikogo nie jest przyjemne, dla dzieciaków zwłaszcza.

Ale nie rozumiem wstydu, kiedy ktoś prosi o znieczulenie. Obecne, bardzo dobrze działające środki to dla pacjentów – i dentystów też – często prawdziwe błogosławieństwo. Owszem, są sytuacje, że jest ono niepotrzebne (czy wręcz niewskazane), wtedy pacjentów o tym informuję i wyjaśniam powody, i nigdy nie byli na mnie źli za to, że nie znieczuliłam. Ale zgoda na ten mały zastrzyk to nie oznaka słabości czy niedojrzałości, a moje wykonanie tego zastrzyku to nie nieskończona łaska.

Kategorie
Rozrywka

Marcin Meller „Między wariatami”

miedzy-wariatami-390

Wielką fanką pana Mellera nie jestem. Nie oglądam Dzień Dobry TVN, właściwie prawie wcale telewizji nie oglądam. Moja główna styczność z tym panem to czytanie jego felietionów w sporadycznie kupowanym „Newsweeku”. Nie do końca zatem pamiętam, dlaczego kupiłam jego książkę. No ale kupiłam. I nie żałuję.

To zbiór reportaży i felietonów z prawie 20 lat dziennikarskiej kariery p. Mellera. Zaczyna się mocnym kopem w zadek, mianowicie reportażami z wojen – w Serbii, Afryce (Zair, Uganda) i na Kaukazie. To opisy szalonego świata, który nie rządzi się żadnymi regułami. To opisy biurokracji, bałaganu. I często bratobójczej walki. Nie ma tu osobistych opinii. Autor – zapewne zgodnie z uprawianym gatunkiem twórczości – pozostaje niezmiennie neutralny. Nie wyjaśnia, o co chodzi. Nie pisze, kto jego zdaniem ma rację. Zwykle nie musi, bo uczestnicy konfliktów sami już chyba nie pamiętają, od czego się zaczęło.

Później jest kilka sztuk felietonów historycznych o radosnych czasach PRL. Te „radosne” czasy, całe szczęście, mnie ominęły, więc niektóre teksty czytałam z pogłębiającym się szczękopadem.

Felietony – w nieco innym klimacie. Lżejsze. Czasem kąśliwe. Często dowcipne.

Całość jest zakończona jeszcze jednym reportażem – „Serce zdrajcy”. O Burze (Afrykanerze), potomku pierwszych białych osadników na terenie dzisiejszej RPA. Widział on krzywdy wyrządzane Czarnym i był po ich stronie… dopóki nie zaczęło się obalanie apartheidu. Dopóki nie okazało się, że nieważne, po czyjej byłeś stronie. Skoro jesteś Biały, nawet, jeśli pomagałeś Czarnym, to i tak zostaniesz wykorzystany i skrzywdzony, twoje zasługi zostaną zapomniane.

Lubię. Podobało mi się. Serdecznie polecam.

Kategorie
Praca

Apel dentysty

Ludzie kochani z bolącymi zębami.

Się zrymowało.

Jak Was ząb napieprza od kilku dni tak, że łykacie Ketonal czy inne radosne środki i planujecie wybrać się z tym bólem (wprawdzie przechodzącym na pigułach, ale – jak to stwierdziła mamusia opuchniętego dziecięcia, przyprowadzonego na fotel po tygodniu cierpień – „ileż można dawać leków przeciwbólowych”) do fachowca, czyli dentysty…

Teraz prośba zabrzmi brutalnie…

… to w dniu planowanej wizyty pocierpcie trochę i odstawcie piguły.

Serio serio.

Wasz ból to dla nas objaw. Ból przy ostukiwaniu zęba trzonkiem lusterka, gwałtowna reakcja lub jej brak na zmrożony chlorkiem etylu wacik to dla nas znak, co się dzieje. Jak jesteście na pigułach i ból jest przytłumiony, diagnostyka bywa trudniejsza.

Na RTG nie zawsze widać, który ząb jest przyczynowy dla bólu, chociaż prześwietlenie może pomóc (tylko jaki odsetek ludziów myśli o zrobieniu prześwietlenia przed wylądowaniem w gabinecie? „Zębówkę” można pstryknąć bez skierowania, czasem nawet „panoramę” się da, choć z tego co wiem, nie powinno). Ba, czasem nawet patrząc na uzębienie w ustach ciężko to stwierdzić, bo albo kilka zębów obok siebie jest w tragicznym stanie, a w tej chwili można zająć się tylko tym jednym winowajcą, albo wręcz nic nie widać, bo ząbki na przykład połatane, coś się ewentualnie dzieje pod plombą, tylko tego „z zewnątrz” nie da się stwierdzić.

Więc Was ładnie proszę i z góry dziękuję.

Kategorie
Osobiste Rozrywka

Powrót Archivistów na łamy bloga

26 maja wychodzi ich kolejna płyta, „Axiom”. Płyta, do której nakręcono film (a nie na odwrót! Generalnie muzyka Archive uchodzi za bardzo ilustracyjną), który (będzie?) miał premierę na festiwalu Sundance w Londynie i mam nadzieję, że go wydadzą na jakimś twardym nośniku. Na razie wygląda na to, że niestety, nie razem z płytą. Taki zestaw byłby najfajniejszy.

Tak czy siak, tytułowy kawałek przetrzepał mnie już dawno temu. Dzisiaj, w sumie przez przypadek, znalazłam drugi, który ostatecznie nie znalazł się na płycie, ale moim zdaniem też trzepie.

Zatem 26 albo 28 maja stawię się w lokalnym sklepiku z płytami, którego właściciel Archive zna, i się zapytam o dostępność albumu. Jak nie będzie dostępny, to poproszę o zamówienie. Bidę klepię, kasę liczę, dziękuję dobremu losowi za obie prace (z drugiej mam kasę na bieżąco, wprawdzie raz w tygodniu, ale zawsze), ale płytka Archive musi być.