Autor: thekfile

„Pan na usunięcie”, znaczy potencjalne rwanko. Pacjent usiadł na fotelu i wykłada mi, o co chodzi. Chce sobie zrobić protezę, ale te zęby się ruszają, ten wystaje. No więc „czy można kilka na raz”. Można, ale niech ja najpierw spojrzę.

Ząbków całkiem sporo, w nawet niezłym stanie. Kilka się chwieje, ale to I stopień, więc nie ma tragedii. „Troszkę o nie zadbać i jeszcze posłużą.”

No i się zaczęła dyskusja. Ale pacjent przyszedł nastawiony na usuwanie, bo chce sobie protezę zrobić. Ja na to, że im więcej zębów, tym lepiej się proteza trzyma, zwłaszcza na dole. „Ale niech pani usunie chociaż te dwa” – pacjent wskazuje na minimalnie rozchwianą czwóreczkę i siedzącą dobrze w kości trójeczkę. „Ale to są bardzo dobre zęby”. Zawołałam nawet szefa, coby mnie poparł swym bardziej doświadczonym i specjalistycznym zdaniem. Nic to nie dało, „proszę rwać”. „Ja nie mam prawa usunąć zdrowych zębów.”

„Będę musiał znaleźć innego lekarza.” … „Te zęby i tak po kolei wypadną, to genetyczne.” … „Ale nie będzie zębów, żeby bolały.” … „Moja żona ma protezy całkowite i jest bardzo zadowolona, normalnie je.”

Ostatecznie pacjent, mimo wyłożenia przeze mnie i szefa racjonalnych argumentów, zszedł z fotela, wziął swoją książeczkę zdrowia i wyraźnie obrażony wyszedł z gabinetu.

Mam nadzieję, że nie znajdzie lekarza, który mu te zęby usunie.

To nie fryzjer, żeby robić, co sobie klient zażyczy. Czasami trzeba odmówić.

„Jesteście przede wszystkim lekarzami” – mówił w kółko jakiś mój uczelniany profesor.

Ciekawe tylko, czy pacjent specjalnie teraz nie zapuści sobie jamy gębowej, żeby jego zęby szybciej stały się zdatne do usunięcia…

Usłyszałam dzisiaj, że mam dobre podejście do dzieci.

Owszem, mam dobre, jak zabieg przebiega, jak należy, a jedyną skargą dziecka jest to, że tak długo to wszystko trwa. W tej sytuacji przy kolejnym sięgnięciu po wiertarkę sadzę z lekka oklepane teksty o robalach chowających się w zakamarkach, wylatujących potem tak, że się kurzy. „A teraz zakładam plastelinę do zęba…”

Ogólnie miałam dzisiaj dobry dzień w pracy. Zarobiłam dla firmy kupę kasy (jak na mnie w dzień przyjmowania na NFZ), skończyłam na czas, ogólnie milusio. Duża zasługa w tym szefa, który był i przyjmował pacjentów z bólem. Jutro tak dobrze nie będzie.

Poradziiiiiimy sobie :).

Maseczka zakrywająca dolną połowę twarzy ma niewątpliwą zaletę: widać tylko górną część fizjonomii, więc jak lekarzowi opadnie żuchwa z wrażenia, to jest to mniej widoczne.

Ja się „przesiadłam” z maseczki na przyłbicę, która jest, niestety, przezroczysta. Ale pacjent mojego szczękopadu chyba nie zauważył.

Ludź młodszy ode mnie, a zębiska w rozsypce. Nie wiedziałam, za co się najpierw zabrać. Niektóre zęby tak zniszczone, że po dotknięciu wiertłem nadawałyby się tylko do poważnej odbudowy protetycznej po leczeniu kanałowym.

Terminów nie ma do grudnia. A zęby biją na alarm.

Dobrze, że to był ostatni pacjent, bo widok tamtych zębów skutecznie wyssał ze mnie siły witalne. Wsiadłam do swojej sportowej bryki, pojechałam do domu i postanowiłam się opierniczać. Robota dorywcza czeka, przez nią pojadę do Gdańska po receptę dopiero we środę (jutro gonienie terminów), ale trudno.

Dobrze chociaż, że jakiś czas wcześniej usłyszałam gorące podziękowania od pacjenta za miłą obsługę. Że zagadam, zapytam, zatroszczę się. Jak ktoś mi koło ucha zaczyna nawijać o wyborach samorządowych, to się włączę, a co. Głosowałam. Zazwyczaj skupiam się na pracy i nic nie mówię do pacjentów, chyba, że do dzieci, które trzeba zagadać, by dały sobie coś zrobić (nie zawsze działa). Ale kilka słów czasami najwyraźniej dobrze działa na samopoczucie mojej ofiary.

Chyba znowu będę łykać meliskę przed pójściem spać w niedzielę wieczorem. Nie lubię poniedziałków…

Nastroje jak na kolejce górskiej. Raz w górę, raz w dół. Wczoraj robiło się fajnie, dzisiaj kiepsko. Czas się dłuży, problemy z podejmowaniem decyzji przypominały blokadę na egzaminach ustnych, w pewnym momencie było tylu dodatkowych pacjentów, że myślałam, że nie wyjdę przed 19 (raz mi się zdarzyło aż tak przeciągnąć), ale szef wyruszył na odsiecz i przez nieprzyjęcie ostatniego pacjenta skończyłam 20 minut przed czasem.

W ciągu najbliższych 10 dni będę aż trzy razy jechać do Gdańska. Najpierw jutro, na dyplomatorium. Potem w środku tygodnia, żeby odebrać receptę w książeczce zdrowia, zostawionej w przychodni we wspomniany piątek. W następną sobotę z kolei jest szkolenie z prac protetycznych pełnoceramicznych i w gruncie rzeczy dobrze by było też na nie pojechać. A legitka już straciła ważność i każdy taki kurs będzie mnie kosztować 14 zł. Słitaśnie. Skąpiec się we mnie odzywa. Trzeba częściej w Lotto grać. 😉

Dostałam dziś gazetki z Izby Lekarskiej. Znaczy haracz za październik dotarł. 😉

Ogólnie tak sobie mi dziś…