Kategorie
Archiwalne

Kocia psychologia

Kiedy pierwszy raz pojechałam z Mrówką do weta nieco ponad tydzień temu, przy próbie zmierzenia jej temperatury zostałam podrapana.

Kiedy pojechałam drugi raz, w sobotę, podczas badania jej przez weta miałam założone rękawice ochronne. Mrówka w pewnym momencie wtuliła się we mnie, wyraźnie nieszczęśliwa z powodu wstępnego przerobienia na żyrandol.

W niedzielę przy zastrzykach nie próbowała się wyrywać.

Wczoraj i dzisiaj, badana, kłuta i macana w okolicy nacięcia na policzku, siedziała w dolnej części rozkładanego transporterka zupełnie spokojnie. Nie próbowała uciec ani drapać. Owszem, miauczała, ale kto by nie protestował przeciw dość przedmiotowemu traktowaniu.

Dla mnie jest to fascynujące. Wizyty u weta nie należą do przyjemnych. Tyłek ma pokłuty. Dzisiaj miała wtykaną w nacięcie końcówkę strzykawki z maścią. Zdecydowanie mogła bardziej protestować.

Najważniejsze jest to, że się na mnie nie obraziła – nieżyjący już kot moich rodziców potrafił siadać do nas tyłem i udawać, że nie istniejemy. Mrówka każdą noc spędza przy mnie (dzisiaj w nocy mlaskała, co bardzo ułatwiało mi sen), nie ucieka.

Na długo przed jej obecną chorobą było wiadomo, że to inteligentny kot. Ma silny charakter, nie daje sobie w kaszę dmuchać. Niegdyś osiedlowa włóczęga, od ludzi zaznała zarówno dużo złego, jak i dobrego. Kilka lat temu wpadła do smoły albo została do niej wrzucona. Inni ludzie uratowali jej życie, dali tymczasowy dom, z którego odebrała ją moja siostra – jej nowa opiekunka.

Tak sobie myślę, że kota rozumie, że to, co robimy, jest dla jej własnego dobra i dlatego pozwala nam na to.

Biorąc pod uwagę znacznie mniej poddańcze podejście do opiekunów przez kota niż przez psa, takie zachowanie – chociaż nie widać w nim dozgonnej wdzięczności, tylko zrozumienie – jest dla mnie tym bardziej znaczące i doceniane.

Kategorie
Archiwalne

Sprawy przybrały krwawy obrót

A dokładniej krwisto-ropny.

Nieświadoma zagrożenia oddałam Mrówkę w ręce jej byłej opiekunki – mojej siostry. Znaczy siostra miała dzisiaj zabrać kotę do weta na, jak mi się wydawało, kolejną porcję zastrzyków.

Byłam już w pracy, kiedy siostra zadzwoniła z pytaniem, czy Mrówka coś jadła rano, bo chcą podać jej narkozę. Trochę mi szczęka opadła. Niestety nie znałam odpowiedzi na pytanie, bo miska z jedzeniem cały czas stoi na podłodze, łatwo dostępna.

Ogólnie z oględzin koty pod „głupim Jasiem” wyszła diagnoza – ropień policzka, który uciskał kanaliki łzowe, dlatego Mrówka łzawiła. Ropień dodatkowo podrażniał po sąsiedzku oko, stąd też sobotnio-niedzielne rewolucje. Ropień został nacięty, kota (niestety po śniadaniu – więc wymiotująca) odwieziona do domu.

Kiedy wieczorem wróciłam z pracy, zastałam brudną podłogę i Kisiela, który bardziej niż zwykle chciał się wyrwać na wolność. Mrówka jeszcze powoli, często siadając i filozofując w ciszy, kręciła się po mieszkaniu. Oko wyglądało już prawie normalnie – nacięcie ropnia rzeczywiście pomogło. Jedną z pierwszych czynności było moje zwilżenie szmatki i wytarcie jej brudnego futra. Potem właściwie nie wiedziałam, za co się zabrać: pranie zabrudzonej narzuty na łóżko, skarpetek (skończyły mi się), odkurzanie mieszkania, mycie kuwety (chwała rękawiczkom nitrylowym, pozostawionym po pracy w pogotowiu stomatologicznym) czy podłogi? W końcu jakoś udało mi się wszystko ogarnąć.

Ogólnie nie wiadomo, skąd się ten ropień wziął. Nie zauważyłam wcześniej żadnego zadrapania policzka ani nic w tym rodzaju, weci podczas oględzin gęby koty też nie znaleźli nic, co mogło być przyczyną takiego stanu zapalnego.

I nie, nie mam nic przeciwko decyzji wetów i siostrzanej zgody na ten zabieg, skoro Mrówie zdecydowanie pomogło. Moje zaskoczenie wzięło się stąd, że wcześniej w ogóle o takiej możliwości nie wspomniano.

A teraz Kisielowi się nudzi i biega po meblach. Ponieważ jest pierdołą, nieudane lądowanie na parapecie okna w graciarni przypłacił nieomalże lądowaniem na moim kompie.

Kategorie
Archiwalne

Pani kota jest chora

Całą poprzednią niedzielę (13 stycznia) Mrówka przespała. Siedziałam cały dzień w domu, nie zauważyłam, żeby coś zjadła. W dodatku zaczęło jej lekko łzawić prawe oko.

Do weterynarza wybrałam się dopiero w środę, kiedy już Mrówka czuła się lepiej. Oko dalej nieco łzawiło, ale jadła i gadała po staremu – ogólnie szło ku lepszemu. Dostała krople antybiotykowe do oczu, Biostyminę, tabletkę na odrobaczenie i Rutinoscorbin. Z tego wszystkiego tylko ostatniego nie udało się zaaplikować. Chyba sama zjem.

W piątek wieczorem zauważyłam, że z tym łzawiącym okiem dzieje się coś niedobrego – zaczęło puchnąć. W sobotę rano obrzęk był już tak duży, że zaczekałam na dotarcie MM i razem pojechaliśmy do weta.

Dostała inne krople i kołnierz ochronny, bo podejrzewano, że podrażniła sobie oko łapą. Dokupiłam obróżkę (czarną w kwiatki i z dzwonkiem, innej, mniej obciachowej, nie było). W domu zamieniliśmy biedną kotę w żyrandol.

Początkowo była kompletnie skołowana. Zahaczała kołnierzem o meble, próbowała wyjść tyłem z tego ustrojstwa. Dzwonek był dodatkowo pognębiający. Ogólnie początkowo nie mogliśmy przestać się z niej śmiać (okrutnicy). Do wieczora Mrówka pogodziła się z losem i poruszała się już nieco sprawniej, ja zaś odcięłam dzwonek od obróżki.

W niedzielę całe prawe oko zaszło jej dodatkowo opuchniętą trzecią powieką. Kiedy po południu próbowałam pojechać znowu do weta, okazało się, że w samochodzie siadło mi sprzęgło. W stanie rozpaczy zadzwoniłam na pierwszą linię obrony, czyli do rodziców. Przyjechała mama i zawiozła mnie i Mrówkę do weta. Tam kota została potraktowana trzema zastrzykami w tyłek. Wizyty, niestety, trzeba powtarzać.

Dzisiaj rano jednak oko było zupełnie odsłonięte, więc moja czarna rozpacz nieco zszarzała ;).

Z powodu choroby kota i awarii samochodu zmienił mi się plan dnia – musiałam odwołać wszystkich trzech pacjentów z prywatnej popołudniówki i ostatniego pacjenta z porannej zmiany na NFZ, bo z wiochy, gdzie pracuję, ciężko jest się wydostać komunikacją miejską. Na pociągi i autobusy będę skazana przynajmniej do czwartku. Jutro kotę do lekarza zawiezie była właścicielka Mrówki (moja siostra), zastanawiam się jeszcze, jak urządzić środę i czwartek. W środę po południu będzie holowanie auta do warsztatu (ale między pracą i tą operacją powinno mi się udać pojechać do weta), w czwartek rano – mam nadzieję – odbiór. Ogólnie praca przeszkadza w ratowaniu zwierza.

Dzisiaj zaczynam zajęcia w studium medycznym. Będzie beznadziejnie, ale może później uda się z tego zrobić coś sensownego.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Małpuję

od MM.

Mianowicie Mój Mężczyzna na swojej stronie zamieścił listę filmów, które chciałby zobaczyć. No to ja od niego zmałpuję (wręcz będę się na jego liście opierać). Ogólnie w moim wypadku są to produkcje, na które zwróciłam z tego czy innego powodu uwagę.

Będzie bardzo nieambitnie, poza tym obecność filmu na liście nie znaczy, że akurat w tym miesiącu – bądź też w ogóle – pójdę na niego do kina.

Zatem lecimy:

Styczeń 2013:
– „Parker” (premiera w Stanach)
Jason Statham w zapewne typowej dla siebie roli, poza tym już raz taki film nakręcono: „Payback” z Melem Gibsonem. Do kina niekoniecznie na to pójdę, obejrzę ewentualnie jak wyjdzie na DVD, bo generalnie lubię prostą i odmóżdżającą rozrywkę.
„Wreck-it-Ralph”
MM się na to napalił ze względu na liczne nawiązania do gier komputerowych. Moim zdaniem zapowiada się sympatyczna opowieść, więc czemu, kurna, nie iść. 🙂
„Les Miserables”
Kiedyś kochałam Russella Crowe. Hugh Jackman to umiejące grać, niezłe ciacho. Materiał źródłowy ambitny i należący do klasyki. Moim zdaniem to jedna z ważniejszych pozycji kinowych do zaliczenia.

Luty 2013
„A good day to die hard”
Czyli „Szklana pułapka 5”. Poprzedni film z tej serii pozostawił mnie w takim szoku, że nie pamiętam z niego nic poza samolotem latającym przy wiadukcie, co było jedną z typowych, „niezdzierżalnych” scen. Ten film też pewnie będzie przynajmniej jedną taką scenę zawierał. Zrobię w tym momencie facepalm, po czym dalej będę się świetnie bawić.
Silver Linings Playbook”
Trailer mnie zachęcił i tyle.
„Hansel and Gretel – Witch hunters”
Z całym szacunkiem dla kochanego przeze mnie w tej chwili Jeremy’ego Rennera, ale na mnie nie zarobią. Obejrzę to co najwyżej na bardzo małym ekranie i na przewijaniu. Wprawdzie według fanek Rennera na tumblrze film jest zaskakująco dobry, ale a) na imdb na wstępie miał ocenę 6.4, w tej chwili zmniejszone do 6.3, b) podobało im się też „Bourne Legacy”, zatem jest to średnie źródło opinii. Film można potraktować ewentualnie jako ciekawostkę. Podobno najlepiej oglądać po pijaku.
- „Zero Dark Thirty”
Film Kathryn Bigelow, reżysera oscarowego czarnego konia, „The Hurt Locker”. THL oczywiście zawierał w sobie Jeremy’ego Rennera, ale o tym przekonałam się już podczas trwania mojej szajby na jego punkcie. Była to jedna z najlepszych ról Rennera, ale IMO wielokrotnie nagradzany scenariusz wcale nie grzeszył geniuszem – dla mnie ten film to był zlepek sytuacji, średnio ze sobą powiązanych. Z tego też powodu ZDT też pewnie kiedyś zaliczę – aczkolwiek niekoniecznie w kinie.

Marzec 2013
„Broken City”
Russell Crowe i Mark Wahlberg. Gdyby tylko oceny na imdb i Metascore były wyższe, to bym się poważnie zastanowiła nad wypadem do kina. A tak? Czekać na DVD?

Kwiecień 2013
– nope, nic. MM chciałby pójść na „Oblivion”, ale żeby mnie wyciągnąć na sci-fi, trzeba mieć solidne argumenty.

Maj 2013
„Iron Man 3”
No. Tak a’propo sci-fi ;). W tym wypadku solidne argumenty to: a) uwielbiam serię Iron Man (filmową, komiks przeczytałam jeden – „Extremis”, zresztą liczne motywy z niego znajdą się w filmie), b) uwielbiam Roberta Downey’a Jra – szczególnie w tej roli, do której został dobrany idealnie, c) mam sentyment do Shane’a Blacka za scenariusz do m.in. pierwszej „Zabójczej broni”, który to film uważam za absolutnie genialną klasykę kina sensacyjnego, i za jego debiut reżyserski, będący pierwszym jego spotkaniem z RDJ – „Kiss Kiss Bang Bang”. Jestem bardzo ciekawa, jak obu panom wyszedł ten wkład w filmową serię Marvela, zwłaszcza, że trailer zapowiadał zmianę klimatu z okazjonalnie jajcarskiego na nieco poważniejszy.

Czerwiec 2013
„Star Trek Into Darkness”
Solidny argument za pójściem na ten film to aktor grający Złego: Benedict Cumberbatch, człowiek o kosmicznym nazwisku i tak kosmicznej twarzy, że mógłby grać obcego bez charakteryzacji. Jednocześnie jest obdarzony tak wielkim talentem aktorskim, że serial BBC, w którym został odkryty, „Sherlock”, po kilkunastu powtórkach zawsze zostawia mnie ze szczękopadem – właśnie ze względu na jego rolę. Po zapowiedzi pojawienia się Bena w tym filmie obejrzałam „Star Trek” z 2009 roku i bardzo mi się podobał. Poza tym nazwiska Karl Urban i Simon Pegg też brzmią sympatycznie. Kompletnie nie znam pierwotnej serii filmowo-serialowej.

Lipiec 2013
„The Wolverine”
Pierwszego „Wolverine’a” nie widziałam. Widziałam dwie części „X-Menów” i nawet mi się podobały. Poza tym Hugh Jackman. Jeszcze jakieś pytania? 😉

Sierpień 2013
„Red 2”
Film wprawdzie w sierpniu wychodzi w USA, ale może polscy dystrybutorzy nie będą jakoś skandalicznie spóźnieni. Pierwszy film był typowo w moim guście, nawet kusząco wyglądał w promocji płyt BluRay w Empiku. Rozpierducha w mocnej obsadzie – czego chcieć więcej?
„Elysium”
MM napalony, ja się w sumie jeszcze zastanowię. Za mało żelaznych argumentów. 😉

Wrzesień 2013
Wprawdzie zerkałam na premiery w USA, ale jakoś nic nie zaświeciło.

Październik 2013
„Paranoia”
Niekoniecznie do kina, ale zaliczyć można jak najbardziej. Obsada że hoho.

Listopad 2013
„Thor – The Dark World”
Marvel. To dużo mówi. Lubię tę serię, więc i drugiego „Thora” chętnie zobaczę.

Grudzień 2013
„The Hobbit: The Desolation of Smaug”
Będąc w tej chwili na etapie zaliczania/powtarzania serii LOTR zarówno książkowo, jak i filmowo, i wciąż posiadając przyjemne wspomnienia z seansu pierwszego „Hobbita”, druga część nowej trylogii Petera Jacksona staje się pozycją obowiązkową. Zwłaszcza, że tym razem Sherlockowa ekipa będzie bardziej w komplecie – wszak Watson gra tutaj pierwsze skrzypce. Oby i sam Sherlock pojawił się na dłużej, niż kilka sekund. Szansa na to jest – Benny podkłada głos nie tylko Czarnoksiężnikowi, ale też Smaugowi.
„The Monuments Men”
Obsada dość oszałamiająca. George Clooney za kamerą to też dobry argument za seansem.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Rozmyślania przy myciu zębów

Nie mam pojęcia, jak firma, która wymyśliła genialny lakier fluorkowy, mogła wpaść na pomysł wypuszczenia na rynek wybielającej pasty do nadwrażliwych zębów.

Bo to się kupy ni cholery nie trzyma.

Używam tej pasty, bo została mi kupiona w promocji. Nie mam ani nadwrażliwych zębów, ani nie chcę ich wybielić. Grunt, że ma fluor.

Dzisiaj chcę przypuścić atak na Empiki w poszukiwaniu „Władcy Pierścieni” na BluRay (najlepiej w bardzo fajnej promocji, w której rezultacie dwa filmy kupuje się za stówę). Czytanie „Drużyny Pierścienia” potrafi wsiąść na mózg.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Parkingowe bęc

Wskutek trwającej od tygodnia zmniejszonej podaży żywności (związanej ze zmniejszonym popytem) do mojego osobistego żołądka zeszło ze mnie już przynajmniej 4 kilo (w tym poświąteczne 2,5). Efekt jojo będzie porażający.

Tak się tylko chciałam pochwalić, teraz przechodzę do sedna, kompletnie niezwiązanego z pierwszymi dwoma zdaniami tej notki.

Otóż MM postanowił urządzić u mnie nasiadówę. Zaproszona została para przyjaciół MM. Ja z nimi bliższej znajomości nie zawarłam, aczkolwiek uczestniczyłam chyba w trzech czy czterech wcześniejszych, a podobnych spotkaniach i robiłam za +1 MM na ślubie kościelnym i weselu rzeczonej pary. Ogólnie raczej się lubimy.

W piątek rano, przed nasiadówką, wraz z MM postanowiliśmy pojechać na zakupy. Śnieg wciąż padał mimo jego dość dużej ilości już zalegającej na drogach. Grzecznie odśnieżyliśmy moje autko i w końcu ruszyliśmy wzdłuż miejsc parkingowych do wyjazdu z osiedla.

Po prawej stronie, tyłem z miejsca parkingowego wyjeżdżała taksówka. Miała przyciemnianą, ale nie zaśnieżoną tylną szybę.

Znajdowałam się już bezpośrednio za taksówką, kiedy się okazało, że kierowca wcale nie ma zamiaru zaczekać, aż zgodnie z przepisami przejadę.

No i doszło do bęc.

MM miał kolejną okazję zapoznać się z moim zasobem przekleństw (poleciało sporo kurew, za przeproszeniem). Pan taksówkarz wjechał z powrotem na swoje miejsce, obejrzał swój zarysowany zderzak, zapytał, czy jeśli da mi stówę, to się dogadamy. Moje autko zostało obdarowane dość płytkim, ale jednak wgnieceniem w przednich drzwiach.

Jakiś uczynny sąsiad podszedł i powiedział, że całe zdarzenie to moja wina, bo powinnam była zachować ostrożność i że kiedyś on był w tej samej sytuacji co ja i to on dostał mandat, „więc lepiej nie mieszać w to policji”.

Stwierdziłam, że z racji debiutu w takiej sytuacji nie będę podejmować samodzielnie żadnych decyzji i zadzwoniłam do taty.

Tata najpierw zaproponował spisanie oświadczenia (z taksiarzem jako winowajcą), ale pan sprawca poczuł się pewniej i zaczął twierdzić, że to ja w niego uderzyłam. Przekazałam swój telefon taksiarzowi. Znając mojego tatę, pan się sporo nasłuchał. W końcu stanęło na tym, że dzwonimy po policję. Taksiarz dalej twierdził, że to ja w niego uderzyłam. MM, człowiek spokojny, zaczął tracić cierpliwość.

Panowie policjanci przyjechali po ok. 10 minutach. Podjechali, spytali, co się stało. Przekazałam swoją wersję.

Ubaw zaczął się, jak odezwał się taksówkarz z jego „ta pani we mnie uderzyła”.

Policjant prawdopodobnie miał nadszarpnięte nerwy przez drobiazg, do którego go wezwali. Wsiadł bezlitośnie na taksiarza, nie dając mu właściwie w ogóle dojść do słowa. Dla niego wszystko było jasne i każda próba tłumaczenia się taksówkarza kończyła się głośnym „tu nie ma w ogóle o czym dyskutować”. Nic się nie zmieniło, kiedy wrócił ów sąsiad, który wszystko widział i nadal twierdził, że to ja powinnam była zachować ostrożność. Ogólnie ciężko przytoczyć całą tę dyskusję, ale padały zdania „i co, panu ten [mój samochód – marka do wiadomości redakcji ;)] z nieba spadł?”, „jaki mamy ruch w Polsce?” itp. Tak czy siak, kiedy na początku rozmowy z policją wyjaśniłam, o co chodzi, policjant stwierdził, że wszystko jasne, po czym wsiadł na taksówkarza, całe napięcie ze mnie zeszło. Bo owszem, przez chwilę bałam się, że część winy spadnie jednak na mnie.

Tata przyjechał z pracy w momencie, kiedy było już praktycznie po sprawie, policja kończyła spisywać protokół i obdarowywać winowajcę mandatem 300 zł.

Czeka mnie zatem zgłaszanie szkody u ubezpieczyciela taksówkarza (całe szczęście nie Link4) i wizyta z autkiem u blacharza. Bęcka w drzwi nie uszkodziła ich na tyle, że np. nie dają się otworzyć, zresztą do całego zdarzenia doszło przy znikomych prędkościach.

Prawda jest też taka, że teraz tym bardziej będę parkować tyłem (dziobem w stronę wyjazdu – pod blokiem parkuję tak praktycznie zawsze, zostało mi po okresie padania akumulatora) i stosować zasadę ograniczonego zaufania. Tak jak po niedawnym powikłaniu w postaci złamania guza szczęki przy usuwaniu górnej siódemki, teraz za każdym razem przy wyrywaniu górnych zębów boję się powtórki z rozrywki.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Żyjecie?

Ja tak, wbrew pozorom.

Ostatnio wyszło na to, że odwiedzanie (chorej) rodziny nie wychodzi mi na zdrowie, bo jak mną zaczęło telepać w nocy z czwartku na tak dzisiaj jestem na dobrej drodze do przesiedzenia całego dnia w piżamie (i bez wyrzutów sumienia).

Piątek praktycznie cały przespałam. Rano zapisałam się do onkologa (co wiązało się ze zwleczeniem się z wyra po szóstej), wykupiłam własnoręcznie wypisaną receptę na Duomox (ratował życie mojej rodzinie, dla mnie będzie chyba na zapas), wróciłam do mieszkania i padłam z powrotem na wyro. Ostrzegłam wybierającego się do mnie MM, że będę skomleć, zrzędzić i spać, ale i tak przyjechał, pomył mi naczynia i poczytał komiks. Nawet obiadu nie dostał, wredna ja. Nie miałam (i nadal nie mam) apetytu, a łeb mi napitalał przy każdej zmianie pozycji (bardzo sympatyczne jest to pulsowanie w okolicy zatok czołowych).

Dzisiaj czuję się o tyle lepiej, że zamiast łba z samego rana bolało mnie całe ciało. Mam katar i trochę kaszlę. Antybiotyku nie biorę – najwyraźniej ciepełko, łóżeczko i święty spokój to rzeczywiście najlepsze lekarstwa w takich przypadkach. Albo zaraziłam się nie od rodziny, tylko gdzie indziej, co też jest możliwe.

Od 21 stycznia zaczynam karierę w edukacji. Nie mam jeszcze podpisanej żadnej umowy, ale powinnam zacząć się przygotowywać merytorycznie.

A co u Was? Jak się zaczął ten nowy rok?