Kategorie
Osobiste

Życie

Jakiś czas temu wyświetliło mi się na Facebooku wspomnienie z zeszłego roku tego, jak się zastanawiałam, co zrobić z blogiem. Weny na pisanie (bloga) nie ma, hosting i domena trochę kosztują, nie mam ochoty przesiadać się znowu na jakiś darmowy portal blogowy. Brak aktywności na blogaskowym fanpejdżu też mnie gryzł w sumienie.

Niedługo po tamtym wpisie po cichu usunęłam fanpejdża blogaska. Nikt pewnie nie zauważył.

Ale blogasek (z opłaconym do grudnia hostingiem i domeną) pewnie pozostanie przy życiu. Przynajmniej do momentu, w którym przestanie mnie gryźć sumienie przez brak aktywności.

Podoba mi się ten blogasek. Kawał historii – trzynaście lat pracy zawodowej plus perypetii osobistych z naciskiem na koty. Wspomnienie tego, że kiedyś byłam w stanie przeczytać ponad 40 książek w ciągu roku.

Z tym czytaniem książek jest tragedia. Fanfiction o długości kilkunastu tysięcy słów po angielsku wciągam niczym Reksio szynkę. Dzisiaj rano doczytałam pierwszą książkę od chyba ponad roku. Fakt, miała ponad sto tysięcy słów (nieco ponad czterysta stron) (po polsku), według autora. Książka była ciekawa i sporo się z niej dowiedziałam. Ale leżała na szczycie kupki wstydu od około roku, jak mi się wydaje. Tamtych czterdzieści książek rocznie to nie były nowele, to były prawilne, drukowane (bądź też cyfrowe, acz nie fanfiction) książki o długości średnio dwieście stron.

Jedna książka.

„Przepis na człowieka” baj Dawid Myśliwiec baj de łej. Tempo mojego czytania wcale nie świadczy o jakości przekazywanych treści.

Kupka wstydu czeka, zawierając głównie dzieła mojego obecnie ulubionego Tumblrowego „celebryty”, Neila Gaimana (zbiór krótszych treści plus wycinki z dłuższych, dostałam na własne życzenie na Gwiazdkę i nadal nie ruszyłam; do tego 8 tomów Sandmana, bo mnie serial poraził; aczkolwiek o komiksie wiem już na tyle dużo, że trochę boję się czytać).

Książkę doczytałam w miejscu, które zajmuje trzecią pozycję (z trzech) na mojej liście miejsc, które poprawiają mi humor (zaraz za Bulwarem Nadmorskim w Gdyni i Starym Rynkiem w Krakowie). Miejsce to czterogwiazdkowy hotel ze SPA, Anders w Starych Jabłonkach niedaleko Ostródy. Poprawianie humoru tamże zazwyczaj kosztuje mnie nieco ponad tysiąc złotych za dwie noce (ale są w tym zawsze przynajmniej dwa zabiegi w SPA, plus śniadania i obiadokolacje – a żarcie mają tam świetne – do tego taplanie się w basenie i/lub suszenie się w saunie do woli), ale jadę tam po konkretną jakość usług i tę jakość otrzymuję. Aż szkoda, że nie robią tam żadnych szkoleń czy konferencji stomatologicznych. Chętnie wpadałabym tam częściej – i z możliwością wliczenia sobie pobytu w koszty prowadzenia działalności gospodarczej ;).

No więc wróciłam dzisiaj z weekendu w Andersie, weszłam do mieszkania, zobaczyłam, że Mrówka zarzygała mi podłogi w dwóch z trzech pokoi (plus narzutę na łóżku), więc zamiast się rozpakować, zaczęłam sprzątać i z rozpędu, poza ogarnianiem podłogi, umyłam jeszcze dwa okna. Na parapecie trzeciego stoją doniczki z zimującymi pelargoniami, czekającymi na wystawienie na balkon (czyli w maju), więc nie wiem, czy kiedykolwiek umyję to okno, bo taką akcję robiłam ostatnio kilka lat temu. Muszę częściej z Andersa wracać, może wreszcie uda mi się ogarnąć bałagan w mieszkaniu (głównie kurz. Karaluchów nie stwierdzono).

Poza tym co u mnie? Kredyt spłacam dalej, na początku maja będę miała wymieniane drzwi wewnętrzne w mieszkaniu, nadal mam Mrówkę i Balbinę za towarzystwo, do związków romantycznych mnie nie ciągnie. Chodzę na terapię i rozpracowuję różne sprawy prywatne (poza brakiem chęci na związki, ale to sobie sama rozpracowałam i nie wymaga to dyskusji) i zawodowe. Dalej pracuję w mojej placówce eks-stażowej. W październiku wymieniłam komputer z laptopa gamingowego na gamingowego potwora PC (dla mnie potwora, dla zapalonych graczy karta graficzna RTX 3080 to pewnie już jest *meh*) (procesor AMD Ryzen 5 5600 6-Core Processor 3.50 GHz, 16 GB RAM, 1TB SSD + 4TB HDD; monitor Gigabyte G27Q, klawiatura jakiś Logitech, myszka jakieś Steelseries 🙂 ). Nie mam pary, żeby sobie paszport wyrobić (bo to wymaga wstania rano i pójścia do urzędu), aczkolwiek wiem, że powinnam to zrobić, biorąc pod uwagę, kto może znowu wygrać następne wybory parlamentarne (taaaa, jasne, wyemigrowałabym, mhm, oczywiście. Może po kolejnym roku terapii). Chociaż paszport to jest raczej w celu możliwości wyjazdów urlopowych do krajów spoza UE/Strefy Schengen.

W czerwcu lecę sobie na tydzień do Pizy – będą to moje pierwsze od dłuższego czasu wakacje zagraniczne nieorganizowane przez biuro podróży (poprzednie to była bodajże Praga w 2014 – samodzielnie – i Belgia z Holandią w 2015 – z siostrą). Mieszkanie wynajęte, w planach kursy pociągami do Florencji, Lukki i miasteczek w regionie Cinque Terre. Jeszcze nie odliczam, ale już się cieszę :).

Po poprzednio opisanym wyjeździe na Maderę, w tym samym, 2021 roku był też wyjazd do Rethymno na Krecie (jestem totalnie zakochana i gdyby świat nie był taki duży i ciekawy, to bym tam wróciła), a w zeszłym roku na Rodos (który to wyjazd właściwie powinnam też dokładniej opisać i wrzucić tu jakieś zdjęcia).

Więc ogólnie tak.

Życie toczy się dalej.

A blogasek wisi.

(i dynda)

Kategorie
Rozrywka

Podsumowanie kącika czytelniczego 2019

Nie ma się czym chwalić. Od kwietnia nie przeczytałam w całości ani jednej książki, mimo podjętych prób. Na swoje wytłumaczenie mam tylko tyle, że większość roku pisałam po angielsku tzw. Potwora, czyli najdłuższe w mojej „karierze” fanfiction (ok. 66 tysięcy słów), a walka z kryzysem pisarskim często wiąże się też z kryzysem czytelniczym. Nie wiem, czy będzie lepiej, bo przymierzam się do pisania kontynuacji Potwora.

Przeczytane w 2019 roku:

  1. Caspar Henderson „Księga zwierząt niemalże niemożliwych” (zaczęta w 2018) – reklamowana jako „współczesny bestiariusz”, książka traktuje o różnych dziwnych zwierzątkach. Autor trochę je opisuje, po czym wybiera sobie jeden aspekt istnienia owego zwierzątka i nieco rozbudowuje wokół tego filozofię. Nie było to bolesne, ale czego innego się po tej książce spodziewałam.
  2. Cezary Łazarewicz „Koronkowa robota. Sprawa Gorgonowej” – o najgłośniejszym procesie Polski z okresu międzywojennego. Autor przedstawia całą sprawę, sposób prowadzenia śledztwa, wyroki, wątpliwości… Czy Gorgonowa zabiła 17-letnią Lusię? Co się po IIWŚ stało z Gorgonową? Na te pytania nie otrzymujemy jednoznacznej odpowiedzi, ale w końcu udało mi się dowiedzieć coś więcej o sprawie, o której czasem tylko coś słyszałam, ale nie znałam szczegółów. Ciekawe i bardzo dobrze się czyta.
  3. Bernadette McDonald „Kurtyka. Sztuka wolności” – o jednym z najsłynniejszych polskich wspinaczy, który w przeciwieństwie do wielu legend himalaizmu z lat 70-tych i 80-tych przeżył szczyt swojej sławy. Sławy, której zresztą nie chciał. Kurtyka nie polował na ośmiotysięczniki, on chciał w stylu alpejskim (minimum sprzętu, ekspresowe tempo) wytyczać nowe trasy po pięknych ścianach. Kolejna fajna książka o himalaizmie.
  4. Michał Rusinek „Pypcie na języku” – walczyłam z kryzysem czytelniczym. I się, przynajmniej chwilowo, udało, pożarłam toto w trzy dni. Rusinek ma swój uroczo-dowcipno-językoznawczy styl, dlatego nieco mnie zdziwiły nawiązania do wciąż obecnej sytuacji politycznej. Jego prawo. Całe szczęście nie wali swoimi poglądami jak obuchem w łeb.
  5. Richard Shepherd „Niewyjaśnione okoliczności” – o pracy patologa sądowego w Wielkiej Brytanii, całkiem ciekawe, momentami osobiste. Ja tam osobiście czytałam to przy jedzeniu i rewolucji nie było 😉
  6. Jiří Březina „Przedawnienie” – czeski kryminał. W sumie trochę dziwny, bo akcji jako takiej w nim nie ma, tylko dwoje ludzi rozmawia o przedawnionej już sprawie dwóch morderstw na czechosłowacko-austriackim pograniczu. Czytało się fajnie, ale widać, że to tylko jedna część planowanej serii.
  7. Joanna Kuciel-Frydryszak „Służące do wszystkiego” – o jednej z najbardziej skrzywdzonych grup społecznych, bardzo licznych w co bogatszych polskich domach w okresie od końca XIX wieku i do II Wojny Światowej. Biedne, niedouczone dziewczyny ze wsi jechały do miasta w poszukiwaniu lepszego życia i szły do służby. Czasem trafiły dobrze, stawały się częścią rodziny. Czasami źle, robiły niczym niewolnice, bez własnego kąta i prawa do prywatności; wymagano od nich tego, czego jaśnie pani przecież nie dałaby rady zrobić sama w ciągu dnia! A one musiały. Bardzo ciekawe i świetnie się czytało.
  8. Michał Rusinek „Niedorajda” – wycinki z poradników, rozkładane na części pierwsze pod względem logicznym i językowym. Parę razy popłakałam się ze śmiechu.
  9. Marta Kisiel „Małe Licho i tajemnica Niebożątka” – kontynuacja przygód dawnych mieszkańców Lichotki, przeprowadzonych do nowego domu; grono powiększone o nowego potwora i… chłopca. Który ma swoją tajemnicę. Pisane w klimacie książki dla dzieci, ma pewne elementy horroru, ale ogólnie to dobrze znany styl autorki. Fajne na wakacje.
  10. Terry Pratchett, Neil Gaiman „Dobry omen” – anioł Azirafal i demon Crowley dowiadują się, że niedługo nastąpi Armageddon. Ponieważ przez 6000 lat istnienia ludzkości zdążyli się z nią zżyć, postanawiają zapobiec końcowi świata. Bardzo Pratchettowe i Gaimanowe, ostatnio zaadaptowane przez tego drugiego na serial, który zaczęłam oglądać, potem postanowiłam przeczytać książkę. Serial pewnie też dokończę, bo jest świetny 🙂 (EDIT: serial dokończyłam i mam teraz fazę na Davida Tennanta, który przejął pałeczkę po mojej fazie na Michaela Sheena.)
  11. Swietłana Aleksijewicz „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” – przetrzepała mnie ta książka. Rozmowy z osobami mieszkającymi nielegalnie w strefie zamkniętej, z wdowami po likwidatorach, z dziećmi, przedstawicielami władz lokalnych, naukowcami. Obraz zaniedbań i desperacji. Książka jest świetna, ciężka, kopie bez litości, choć w sumie zabrakło mi w niej opisu tego, co się właściwie w Czarnobylu stało, jak doszło do katastrofy. Ale o tym można sobie filmik na YT obejrzeć, albo serial HBO.
Kategorie
Osobiste Praca

Takie tam

Trochę mi przeszedł smutek na brak Fejsbunia. Najprawdopodobniej tam wrócę, ale pierwszą rzeczą będzie ponowne klikanie „Lubię to!” celem oczyszczenia ścianki z rzeczy, które nie są mi do szczęścia potrzebne. Fejsik się nie poddaje, dostaję na email powiadomienia o zdjęciach wrzuconych przez matulę oraz o tęsknocie moich fanów na fajpejdżu blogaska. Ale spokojnie, jeszcze jakieś 2-3 tygodnie. Nie odliczam, patrzę tak teraz na kalendarz wiszący mi nad biurkiem ;).

Przez cały luty nie tknęłam książki. Znaczy kryzysu ciąg dalszy. Szamałek nadal pokrzywdzony.

Mam zapitolnik w pracy, bo często wszyscy pacjenci z bólem spadają na mnie. Niestety, muszę ograniczać ich ilość, bo zwyczajnie nie daję rady przyjąć wszystkich. W niesprzyjających okolicznościach osoby przybyłe do przychodni po 9 wychodzą z niej przed 13, bo paców dodatkowych przyjmujemy między pacjentami już zapisanymi. Absencje pacjentów to ogólnie czasami dar bóstw, zwłaszcza na początku zmiany.

Blox ogłosił zamykanie się. Dostałam powiadomienia o blogach, o których w sumie zapomniałam. Oczywiście ściągnęłam zawartość wszystkich trzech ( 😉 ), ale raczej nie będę ich już nigdzie wrzucać. Trochę szkoda, bo na jednym z nich (z czasów studenckich) ostatnio posypały się komentarze. Najlepsze były te z życzeniami powodzenia pod notkami o egzaminach. Z, powiedzmy, 2009 roku.

Zastanawiam się też nad zmianą wyglądu tego bloga. Chyba muszę pogrzebać w skórkach na WordPressie i może w jakąś zainwestować. Znowu będzie grzebanie w CSSie.

Kakałko wypite, czas na ząbki, prysznic i spać.

Kategorie
Rozrywka

Podsumowanie Kącika Czytelniczego 2018

Po świetnym wyniku z 2017 chwycił mnie praktycznie całoroczny kryzys czytelniczy. Jakościowo nie było źle, źle wspominam tylko „Dunkierkę”, ale męczyłam niektóre książki kilka miesięcy. Mam mocne postanowienie poprawienia tego wyniku w tym roku 🙂

  1. Jon Krakauer „Wszystko za Everest” – 10 maja 1996 kilka wypraw na szczyt Everestu zostaje zaskoczonych przez burzę. W drodze na dół ginie 12 osób. Uczestniczący w jednej z wypraw, ocalały dziennikarz opisuje, co mogło doprowadzić do tragedii, reakcję ocalałych uczestników.
  2. Joshua Levine „Dunkierka” – po lekturze (parokrotnie niemal przerwanej na dłużej) stwierdzam, że książki historyczne składające się w 1/3 z opisów manewrów wojskowych i 1/4 z zachwytów nad Chrisem Nolanem to jednak nie to, co mi się dobrze czyta.
  3. John Ronald Reuel Tolkien „Władca pierścieni” – epicka powieść fantasy, stanowiąca klasykę gatunku. Świat dopracowany w najmniejszych szczegółach, opisany jak powieść historyczna. Czytanie powtórzone. Proszę mnie nie zabić, ale tak szczerze powiedziawszy, to męczyłam tę książkę trzy miesiące. I wolę filmy.
  4. Caitlin Doughty „Smoke gets in your eyes and other lessons from the crematorium” – nie pamiętam już, jak trafiłam na kanał na YT „Ask a mortician„. Śmierć własna i moich bliskich to dla mnie jedna z najbardziej przerażających kwestii życia, a Caitlin Doughty – obdarzona ogromnym poczuciem humoru, a jednocześnie odnosząca się z wielkim szacunkiem dla wszystkich aspektów śmierci – próbuje jakoś przybliżyć temat śmierci i tego, co się dzieje później, i złagodzić lęki. Jej kanał jest świetny, chociaż zazwyczaj nie nadaje się do oglądania ciurkiem albo podczas jedzenia. Książka jest do niego bardzo podobna.
  5. Piotr Tomza, Dominik Szczepański „Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia” – dwóch dziennikarzy towarzyszy polskim wyprawom próbującym zdobyć Nanga Parbat zimą 2016 roku. Jedną z postaci jest Tomasz Mackiewicz, który po przynajmniej sześciu sezonach spędzonych pod Nangą, dwa lata później zdobywa dla siebie szczyt – i już na nim zostaje na zawsze. Ciekawie się to czytało właśnie w tym kontekście.
  6. Remigiusz Mróz „Kasacja” – książka do przeczytania na spokojnie w 3-4 dni, jeśli się jej nie męczy 3 miesiące. Złapał mnie kryzys czytelniczy, na który ten całkiem sprawnie napisany, pełen zwrotów akcji kryminał raczej nie zasługiwał. Pierwsza styczność z Chyłką i Zordonem, jeszcze nie przesycona wykładami, stanowi dobry wstęp do serii.
  7. Mary Beth Keane „Gorączka” – fabularyzowana opowieść o Mary Mallon, imigrantce z Irlandii, która jako zdrowa nosicielka pałeczek tyfusu, pracując na przełomie XIX i XX wieku w nowojorskich domach nieświadomie powodowała epidemie. Ciekawa historia i fajnie się czytało.
  8. Katarzyna Nosowska „A ja żem jej powiedziała” – wygląda to jak zbiór felietonów na temat przyjaźni, zdrowia psychicznego, trochę nałogów… Do szybkiego przeczytania, bez większych kontrowersji.
  9. Paweł Reszka „Mali bogowie 2. Jak umierają Polacy” – o pracy na SORze i w karetkach. Z perspektywy ratowników i lekarzy, chociaż pisane przez reportera spoza środowiska. Świetna, szybka lektura.
  10. Jerzy A. Wlazło „Chłopak z Katynia” – wbrew tytułowi o Katyniu jest tu bardzo mało. Jest za to o chłopaku: Henryku Troszczyńskim, mieszkańcu warszawskiej Woli, jednym z pierwszych osób, które odkryły ślady zbrodni katyńskiej, żołnierzu AK, uczestniku Powstania Warszawskiego… Przejmująca historia o przetrwaniu, stracie i też często niebywałym szczęściu.
  11. PigOut „Świnia ryje w sieci”. Książka blogera. Chciałoby się obawiać rad „jak żyć”, ale to całe szczęście po prostu komentarz do polskiej, głównie sieciowej rzeczywistości. Bez seksizmu i większych kontrowersji, za to z anglicyzmami. Zdecydowanie lepsze od „Pokolenia IKEA”, a bałam się tworu w tamtym stylu.
  12. Andrzej Pilipiuk „Wampir z KC” – nazwisko Pilipiuka na tyle często widuję w Empikach i FB, że jak zobaczyłam rekomendację tej książki, to postanowiłam zobaczyć, co to za literatura. Dostałam opowieść o stuletnich wampirach żyjących w Warszawie u progu przemian ustrojowych PRL-IIIRP. Fajne i lekkie.
  13. Adam Kay „Będzie bolało” – o losie lekarzy pracujących w państwowej służbie zdrowia powstaje coraz więcej książek. Tu mamy wspomnienia brytyjskiego lekarza, o jego wspinaczce w górę hierarchii w NHS, radościach, smutkach, a także o tym, dlaczego zrezygnował z pracy w zawodzie niedługo przed uzyskaniem specjalizacji. Często śmieszne, ostatecznie gorzkie. Odnoszę wrażenie, że w UK młodzi lekarze mają gorzej niż w Polsce…
  14. Justyna Kopińska „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” – a tu mamy bardzo ciężki kaliber. Przedstawienie afery z 2006-07 roku, kiedy to byli wychowankowie domu opieki dla porzuconych dzieci w Zabrzu mordują chłopca. Drążenie sprawy przez panią prokurator ujawnia lata zaniedbań dzieci, bicia, praktycznie tortur, poniżania, zezwalania na molestowanie seksualne, a wszystko z rąk zarządzających przytułkiem sióstr zakonnych. Poruszające i porażające na przemian.
  15. Martyna Raduchowska „Szamanka od umarlaków” – odpoczywając od ciężkich reportaży pożarłam pierwszą część młodzieżowej serii. Ida Brzezińska, pochodząca ze starego rodu czarodziejów, nie wykazuje żadnych zdolności magicznych. Tylko widzi umarłych. Wizje doprowadzają ją na trop użytkowników czarnej magii i demonów. Takie wakacyjne czytadło. Nie żałuję.
  16. Cezary Łazarewicz „Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka” – w maju 1983 roku wskutek pobicia przez funkcjonariuszy ZOMO umiera dziewiętnastoletni warszawiak, Grzegorz Przemyk, syn powiązanej z opozycją poetki. Z powodu jednoznacznej winy milicjantów, praktycznie natychmiast zostaje uruchomiona machina, mająca oczyścić bijących z zarzutów i zepchnąć winę na kogoś innego. Porażające studium realiów PRL.
  17. Jason Schreier „Krew, pot i piksele. Chwalebne i niepokojące opowieści o tym, jak robi się gry” – jak tytuł wskazuje. Kąsek dość gorący, bo jedną z 10 opisanych gier był „Wiedźmin 3”, ale po miesiącach interesowania się tematem nie dowiedziałam się niczego nowego. 😉 Miło jednak było kojarzyć choć ze słyszenia niektóre tytuły. Zmiany kierownictwa studia, zmiany koncepcji, wpływ korpo-matek, za małe budżety, za krótkie terminy, zbyt ambitne podejście do tematu i z pasji tworzenia czegoś nowego robi się crunch (okres intensywnych nadgodzin, w USA nieopłacanych – przy „Wiedźminie” trwał podobno rok, ale CDProjekt za nadgodziny jednak płaci), stres i wypalenie zawodowe.
  18. Mariusz Urbanek „Profesor Weigl i karmiciele wszy” – profesor Rudolf Weigl urodził się Austriakiem pod koniec XIX wieku. Był odkrywcą szczepionki na tyfus plamisty, chorobę regularnie zbierającą swoje śmiertelne żniwo. Podczas IIWŚ w jego instytucie produkującym szczepionkę kilka tysięcy osób znalazło przynajmniej tymczasowe schronienie przed zagrożeniami wojny: wywozem do obozów pracy czy nawet śmiercią. Nigdy nie dostał za swoje zasługi Nagrody Nobla. Szalenie ciekawa opowieść o właściwie zapomnianym bohaterze, pisana znajomym piórem autora biografii Kornela Makuszyńskiego. Pan Urbanek chyba lubi lwowskie klimaty?
  19. Marta Kisiel „Pierwsze słowo” – zbiór opowiadań fantastyczno-horrorowych, pisanych tym znanym już, lekkim piórem, zaskakujące, niepokojące, śmieszne, smutne, czasem proszące się o dalszy ciąg.
Kategorie
Rozrywka

Podsumowanie Kącika Czytelniczego 2017

Wg mnie to był bardzo udany rok pod względem czytelniczym. Dużo książek (jak dla mnie), sporo bardzo dobrych, przeczytanych trochę nowości, było też parę powtórek z odkrywaniem na nowo. Trochę himalaizmu, sporo przygody, dużo literatury faktu, kilka klasyków. Zobaczymy, jak będzie w 2018 🙂

  1. Bartłomiej Dobroch, Przemysław Wilczyński „Broad Peak. Niebo i Piekło” (zaczęte w 2016). Co doprowadziło do sukcesu i chwilę później do tragedii na Broad Peak w marcu 2013 roku? Autorzy prezentują głównych uczestników tamtych wydarzeń w kontekście całej historii polskiego himalaizmu, zwłaszcza zimowego.
  2. Patrick O’Brian „Kapitan” – zagrożony aresztowaniem z powodu długów Jack przyjmuje dowództwo na eksperymentalnym statku wojennym „Polychrest”. Oprócz niedogranej załogi i niesterowalnego statku, do listy problemów dochodzi kryzys w jego przyjaźni ze Stephenem. Z czasem docenia się to, jak często zmusza się czytelnika do szukania między wierszami. O’Brian nie bawi się w zbędne subtelności, to są w końcu książki przygodowe, ale smaczku lekturze dodają te wszystkie zawoalowane treści. Fajny jest łagodny humor i to, jak dwie skrajnie różne od siebie postaci (Jack jest prawdziwym wilkiem morskim, ale dość nieporadny na lądzie, Stephen natomiast jest nieuleczalnym szczurem lądowym, w swoich sprawach jednak niedoścignionym autorytetem) są w stanie wytrzymać ze sobą na ciasnym okręcie, na którym rządzi surowe prawo i ścisła etykieta.
  3. Marta Kisiel „Dożywocie” – napisana z dużą dozą humoru i ironii historia młodego pisarza, który od dalekiego krewnego dziedziczy dom na odludziu wraz z jego dożywotnimi mieszkańcami. Biorąc pod uwagę postać i charakter owych mieszkańców, szybko zdaje sobie sprawę, że to on jest dożywotnikiem… Serdecznie polecam wszystkim, którzy chcą się pośmiać, a którym nie przeszkadzają elementy fantasy. Spoko, to nie Władca Pierścieni, fantasy jest nasze, zwykłe, polskie, bez udziwnień, a z polotem.
  4. Jonathan Green „Morderstwo w Himalajach” – literatura faktu. W 2006 roku chińscy żołnierze otwierają ogień do grupy 75 Tybetańczyków, próbujących przedostać się do Indii przez przełęcz Nangpa La pod Czo Oju. Na oczach wspinaczy ginie jedna osoba. Życie w Tybecie pod chińską okupacją, mordercza droga do wolności, próby ujawnienia prawdy i konsekwencje dla wszystkich uczestników tych wydarzeń: uchodźców, wspinaczy, dziennikarzy… Poruszające.
  5. Bryan Jay „George Lucas. Gwiezdne wojny i reszta życia” – wolałabym biografię Stevena Spielberga, ale to też się fajnie czyta ;). Dla kinomanów i fanów Gwiezdnych Wojen.
  6. Andrzej Sapkowski „Ostatnie życzenie”. W świecie, w którym wciąż żyją elfy i krasnoludy, ale rządzą ludzie, po bocznych traktach wędruje wiedźmin Geralt – mutant stworzony do walki z potworami. Chociaż obdarzony nadludzkimi umiejętnościami, jest nadal bardzo ludzki: ma swój własny kodeks moralny, ironiczne poczucie humoru, czasami też popełnia błędy, które go srogo kosztują. Pierwszy zbiór opowiadań żywo, z humorem i licznymi nawiązaniami do folkloru wprowadza w świat Geralta z Rivii, rozpoczynając serię kultową dla fanów fantasy.
  7. Thomas Maier „Masters of sex” – Bill Masters, poważany ginekolog i chirurg, specjalista w leczeniu niepłodności. Virginia Johnson, sekretarka, nadrabiająca braki w wykształceniu otwartością na ludzi i pomysłowością. Razem w pruderyjnej Ameryce lat 60 i 70 rozpoczynają badania nad ludzką seksualnością, tworzą szybką terapię leczenia zaburzeń seksualnych, często ocierając się o granice przyzwoitości, ale urastając do miana gwiazd. Historia ich badań, działania ich kliniki, popularności i problemów prywatnych, a później długi zjazd w samotność i chorobę. Ciekawe, choć pod koniec męczące – albo to ja miałam ochotę poczytać wreszcie coś innego.
  8. Marta Kielczyk „# WPADKI” – z humorem o poprawności językowej. Aczkolwiek miałam wrażenie, że w pierwszych rozdziałach brakowało kilku przecinków. Z przecinkami jednak zawsze miałam problem, więc się nie czepiam.
  9. Andrzej Sapkowski „Miecz przeznaczenia” – nieco lżejsza od „Ostatniego życzenia”, trochę lepiej wprowadza nas w postaci. Geralt wyjaśnia swoje pochodzenie i ujawnia parę nowych cech charakteru, a jego związek z Yennefer można określić wyłącznie facebookowym „to skomplikowane”. Tym razem nasz znajomy nie ucieka przed śmiercią, ale przeznaczeniem – i chociaż w nie nie wierzy, uciec się nie udaje.
  10. Margot Lee Shetterly „Ukryte działania” – o czarnoskórych matematyczkach, zatrudnionych w NACA/NASA w okresie, w którym wciąż trwała segregacja rasowa. Przecieranie szlaków dla kolejnych, walka o równouprawnienie w życiu publicznym, otrzymywanych płacach i awansie zawodowym, ich wkład w program kosmiczny i dotarcie człowieka na Księżyc. Dla osoby żyjącej w kraju, w którym takiej segregacji nigdy nie było (jest tylko zwykła, chamska nietolerancja) jest to trudne do pomyślenia, dla kolorowych obywateli USA te panie były pionierkami.
  11. Jarosław Molenda „Zwiać za wszelką cenę” – o wielkich ucieczkach z PRL. Książka w sumie na wzrusz, chyba się trochę zawiodłam.
  12. Patrick O’Brian „HMS Surprise” – moja ulubiona część serii. Jack dostaje przydział na fregatę „Surprise”, na której sam uczył się marynarskiego fachu. Wraz ze Stephenem, angielskim posłem i resztą załogi płyną do Kampongu z misją dyplomatyczną. Po drodze zmagają się ze sztormami, francuskim admirałem, który już raz pokonał okręt dowodzony przez Jacka, i niespełnioną miłością Stephena.
  13. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski „Kukuczka”. Czasem się tak uda, że jak czegoś nie ma na Legimi, to się to znajdzie po promocji w Lidlu. Pan Kortko znany z książki o Relidze (którą też zresztą kupiłam w Lidlu…), tym razem przybliża świat najbardziej znanego polskiego himalaisty. Bardzo, bardzo fajne, momentami śmieszne, często wzruszające, zawsze prawidłowo neutralne, jeśli chodzi o ocenę osoby i tym, czym się zajmowała. Nie umniejsza legendy Kukuczki, opisuje trudy nie tylko samych wypraw, ale też ich organizacji.
  14. Stephen Hawking „Jeszcze krótsza historia czasu”. Biorąc pod uwagę, że samo wspomnienie fizyki w szkole wywołuje u mnie traumę, nie wiem, co mnie podkusiło, żeby przeczytać dość trudną książkę o astrofizyce. Może to, że tu nie ma wzorów, ale są możliwie przystępnie (znaczy na tyle, na ile się dało) opisane najważniejsze teorie, według których może funkcjonować nasz wszechświat. Warto być chociaż świadom istnienia takich teorii, jak ogólna i szczególna teoria względności Einsteina, mechanika kwantowa i teoria strun, chociaż książka stara się je przybliżyć w sposób zrozumiały dla kogoś takiego, jak ja – osoby z pofizyczną traumą 😉
  15. Patrycja Bukalska „Krwawa Luna” – o budzącej postrach dyrektor Departamentu V Urzędu Bezpieczeństwa, słynącej z okrucieństwa podczas przesłuchań, która później podobno stała się gorliwą katoliczką… To jest bardziej rozprawienie się z legendą. Na pewno fajnie się czyta.
  16. Umberto Eco „Imię róży” – klasyk, trochę przeze mnie wymęczony. Młody mnich z zakonu Benedyktynów towarzyszy doświadczonemu Franciszkaninowi w podróży do opactwa w Italii. W opactwie mają się spotkać poselstwa cesarza i papieża, ale wcześniej rozpoczyna się seria zbrodni. Powieść współczesna, ale stylizowana na średniowieczną, więc są i rozwlekłe opisy, i jeszcze rozwleklejsze monologi. Ale Wilhelm z Baskerville na tyle przypomina Sherlocka Holmesa, że jak najbardziej trzeba przeczytać 😉
  17. Paweł Reszka „Mali bogowie” – o znieczulicy polskich lekarzy. Bałam się, że będzie wyłącznie o tym, jacy to wszyscy lekarze są źliii, pazerni i leniwi. Całe szczęście, oberwało się też systemowi, który dopuszcza maksymalne przepracowanie lekarzy w imię godnego życia. Lektura szybka, czasami wstrząsająca.
  18. Andrzej Sapkowski „Krew elfów” – pierwsza część Sagi. Ciri pod opieką Geralta najpierw przechodzi szkolenie wiedźmińskie w Kaer Morhen, a potem przenosi się do świątyni, gdzie pod okiem Yennefer uczy się panować nad swoimi – niemałymi – magicznymi mocami. Tymczasem w wielkim świecie szuka ją większość władców, by wykorzystać jej królewskie pochodzenie do własnych celów.
  19. Joanna Mielewczyk „Matka Polka Feministka” – historie przedstawione w felietonach radiowej Trójki. Różne spojrzenia na macierzyństwo i ojcostwo. Książka ciepła, dająca siłę i czasami też do myślenia.
  20. Terry Goodkind „Stone of tears” – Richard, Kahlan i Zedd rozdzielają się. Granica między światem żywych i umarłych zostaje osłabiona. Kawał dobrego fantasy, pełnego magii, zagadek, trudności i… krwi.
  21. Jennifer Worth „Zawołajcie położną” – o pracy świeckiej położnej, pracującej przy zakonie w Londynie w latach 50-tych XX wieku. Trudności, radości, smutki i dramaty życia w dzielnicy portowej, o której władze zdążyły już zapomnieć.
  22. Marcin Wicha „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” – sentymentalna opowieść o matce, wspominanej przez pryzmat posiadanych przez nią książek i innych szpargałów. Bardzo sympatyczne, momentami wzruszające. Dość lekkie.
  23. Anna Kamińska „Wanda. Opowieść o sile życia i śmierci. Historia Wandy Rutkiewicz” – co kształtowało jedną z najlepszych himalaistek na świecie, jaka była podczas wypraw i co mogło doprowadzić do jej zaginięcia w 1992 roku. Ciekawe studium postaci.
  24. Jacek Hugo-Bader „Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak” – doświadczony reporter wprasza się na wyprawę, która wyrusza w czerwcu 2013 roku z zamiarem znalezienia i pochowania Tomka Kowalskiego i Macieja Berbeki, którzy w marcu tego samego roku zginęli w trakcie schodzenia ze zdobytego właśnie (pierwszy raz zimą) szczytu Broak Peak. Bardzo ciekawa książka, żywo napisana, przedstawiająca różne punkty widzenia na temat rozegranej pod szczytem tragedii, a wszystko piórem osoby, która poszła w te góry, ale himalaistą nie jest – więc raczej rzetelnie, a przy tym obiektywnie pisze o tym jednym z najmniej rozumianych sportów? hobby? Serdecznie polecam, to chyba najlepsza z tych kilku przeczytanych przeze mnie książek o tematyce himalaistycznej.
  25. Bralczyk, Miodek, Markowski w rozmowie z Jerzym Sosnowskim „Wszystko zależy od przyimka” – bardzo fajna, dowcipna, a przede wszystkim kształcąca rozmowa o poprawności językowej.
  26. Andrzej Sapkowski „Czas pogardy” – trwają przygotowania do wojny państw Północy z Nilfgaardem. Yennefer, Ciri, Geralt przybywają na wyspę Thanedd, na radę czarodziejów. Ta część jest moim zdaniem lepsza od poprzedniej – bardziej żywa, z większą ilością akcji; więcej zwrotów akcji, bardziej absorbująca.
  27. Aleksandra Marinina „Zabójca mimo woli” – ktoś mi polecał serię o Kamieńskiej. Przyznam szczerze, że chyba trafiłam na jakiś słabszy tom (wzięłam losowo), bo ani to mnie na kolana nie rzuciło, ani nawet specjalnie nie wiem, o czym było. Za dużo postaci i wątków, ciężko się to śledzi, a główna bohaterka jest wszystkowiedząca i na wzrusz.
  28. Erik Durschmied „Jak pogoda zmieniała losy wojen i świata” – historycznie-reportażowo. O tym, jak wielkie armie (Napoleona, Hitlera…) bywały pokonane przez nieprzyjazne warunki pogodowe i jak mógłby wyglądać nasz świat, gdyby wydarzenia potoczyły się inaczej.
  29. Andrzej Sapkowski „Chrzest ognia” – do Geralta w jego misji poszukiwania zaginionej Ciri dołącza łuczniczka z Brokilonu Milva, stary przyjaciel Jaskier, cyrulik z przeszłością Regis i nilfgaardzki żołnierz Cahir. Jest to powieść tym razem wybitnie przygodowa, z silnym akcentem lojalności, ojcowskiej miłości i bardzo cierpliwej przyjaźni.
  30. Remigiusz Mróz „Czarna Madonna” – dochodzi do tajemniczego zaginięcia samolotu z Warszawy do Izraela, na pokładzie którego znajduje się narzeczona Filipa – byłego księdza. Niedługo potem wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Filip jest opętany i zbliża się Sąd Ostateczny. Książka z pogranicza horroru, który u mnie koszmarów nie wywołał, chociaż – zwłaszcza na początku – uczucie niepokoju było na tyle silne, że zaczęłam się zastanawiać, czy dam radę to skończyć.
  31. J. Maarten Troost „Życie seksualne kanibali” – młody Amerykanin wyrusza do Kiribati (wyspiarskie państewko na Oceanie Spokojnym) z narzeczoną pracującą w fundacji rozwojowej. Razem zderzają się z rzeczywistością życia w raju, w którym panuje bród, smród i ubóstwo. Pełna humoru, ale też bardzo prawdziwa opowieść o życiu codziennym na tropikalnym atolu.
  32. Jerzy Stuhr „Ja kontra bas” – trochę utknęłam podczas czytania „Paragrafu 22”, widziałam tę książkę na zdjęciu u znajomej, więc ją przeczytałam w dwa dni. Znaczy to nie kryzys czytelniczy, tylko z książką problem (albo nastrój nie ten). A tu mamy wspomnienia dookoła granego od 30 lat przez p. Jerzego monodramu „Kontrabasista”. Plus trochę poglądów.
  33. Adam Rutherford „Krótka historia wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli” – byłam sceptyczna co do tej książki, a niesłusznie. Genetyk pisze o naszym pochodzeniu, historii, możliwej przyszłości ludzkiego gatunku i o tym, co można odczytać w DNA. Bardzo fajnie i całkiem lekko, chociaż to książka naukowa.
  34. Joseph Heller „Paragraf 22”– o świrach w armii USA podczas II WŚ. Przewrotna, ironiczna, śmieszna, ale też gorzka i absurdalna. Kultowa. Ciężka. Uwielbiana przez wielu. Mnie zmęczyła. Must-read tak czy siak.
  35. Marta Kisiel „Siła niższa” – kontynuacja „Dożywocia”, tak samo fajna, lekka i pozwalająca odpocząć 🙂
  36. Andrzej Sapkowski „Wieża jaskółki” – intrygi ciąg dalszy. Książka bardzo skoncentrowana na Ciri i jednocześnie pierwsze (z podobno dwóch) solidne źródło dla… trzeciej gry „Wiedźmin” :). To chyba w środku tej książki przerwałam czytanie poprzednim razem – w momencie, w którym Geralt traci medalion (bo jak to tak, wiedźmin bez medalionu???). Tym razem doczytałam do końca i sagę na pewno już dokończę.
  37. David Grann „Zaginione miasto Z” – reporter zaczyna poszukiwania odkrywcy i badacza Amazonii zaginionego w dżungli w 1925 roku. Czytało się bardzo fajnie (fajność przerywana opisami aktów kanibalizmu 😉 ), ale mam wrażenie, że takie trochę pobieżne to było.
  38. Mariusz Urbanek „Makuszyński. O jednym takim, któremu ukradziono słońce” – bardzo fajnie napisana biografia autora mojej ulubionej książki z lat szkolnych ;). Od początków twórczości w gimnazjum, przez złote lata w 20-leciu międzywojennym do zapomnienia i biedy tuż po IIWŚ. A na koniec się wzruszyłam. Warto.
  39. Andrzej Sapkowski „Pani jeziora” – Ciri wpada w ręce Ludu Olch, Geralt i jego ciekawa kompania próbuje ją znaleźć, zaś Yennefer jest więziona przez czarodzieja, który chce wykorzystać magię Ciri do własnych celów. A w tle nadal trwa wojna. Dla fanów gier jest to absolutna lektura obowiązkowa – znacząco ułatwia zrozumienie wielu wątków, bo CDPRed czerpało z niej garściami.  Sapkowski dalej się bawi chronologią, poza tym parę razy zaliczyłam szczękopad i zwilgotnienie oczek.
  40. Henryk Sienkiewicz „Ogniem i mieczem”. Kochliwi rycerze, piękne niewiasty, wierni przyjaciele, honor, gorąca krew kozacka, a wszystko otoczone wojną domową. Z czytania w nastolęctwie zostało mi wrażenie, że to dość ciężka lektura. Błąd! Czytało się super. Klasyka powieści przygodowej 🙂
  41. Magdalena Grzebałkowska „Beksińscy. Portret podwójny” – Zdzisław Beksiński – pochodzący z Sanoka genialny malarz, który zaczynał od rzeźb i rysunków, a skończył na grafice komputerowej, wycofany, znerwicowany, często zadziwiająco wręcz naiwny. Tomasz Beksiński – pokrzywdzony niedoborem miłości ojcowskiej, ufiksowany na śmierci, genialny tłumacz i dziennikarz muzyczny. Gdzieś w tle kręci się Zofia Beksińska, cicha gospodyni, kochana przez męża, wykańczana przez syna. Książka świetna, często śmieszna, a jeszcze częściej smutna – aż chce się pojechać znowu w Bieszczady i obejrzeć sanocką wystawę jeszcze raz.
  42. Henryk Sienkiewicz „Potop” – Andrzej Kmicic, młody litewski żołnierz i hulaka otrzymuje w spadku od przyjaciela rodziny wioskę i rękę wnuczki, Aleksandry. Młodzi bardzo przypadają sobie do gustu, ale na drodze do szczęścia staje im rozbójnicza zuchwałość rycerza i wojna ze Szwedami. Pohańbiony, zdesperowany Kmicic zmienia nazwisko na Babinicz i rusza na ratunek królowi polskiemu. Od dawna twierdziłam, że to moja ulubiona książka, co zostało mi z czasów namiętnego pochłaniania książek przygodowych. Ponowna lektura po kilkunastu latach pozwoliła odkryć na nowo wartkość narracji i dowcip. Bo chociaż za główne źródło humoru u Sienkiewicza jest uważany Zagłoba, to Andrzej Kmicic, choć początkowo naiwny i z prostym podejściem do życia, okazuje się szalenie inteligentny i w tej inteligencji również niezmiernie dowcipny (np. zatargi z panem Zamoyskim). I jakoś tak się lubi tego rozbójnika, trzyma się za niego kciuki, się wzrusza i niepokoi za każdym razem, gdy obrywa po łbie.
Kategorie
Osobiste Praca

Co tam u mnie?

  1. uwielbiam swój samochód. Często jak podchodzę do niego na parkingu, stwierdzam, że jest cholerne ładne. Potem wsiadam, włączam podgrzewanie fotela, przełączam skrzynię w tryb Drive i jadę. W trasie włączam tempomat i spuszczam nogę z gazu, kierownicę trzymam jedną ręką, w drugą czasem łapię herbatkę albo hot doga kupionego na stacji. Podczas konferencji, jak stoi na parkingu wypełnionym Mercedesami, BMW i Audi bogatszych kolegów po fachu, też mi nie robi wstydu.
    Mojemu tacie też się podoba, chociaż ostatnio przeprosił się ze swoją Hondą UFO (Civic 8 generacji). 😉
  2. przez rok zdążyłam przejść gry „Wiedźmin” (dwa razy) i „Wiedźmin 3” (podstawkę, dodatki jeszcze czekają). Drugiej gry nie mam na czym odpalić 😉 (może za rok się szarpnę na nowego lapcia, tym razem takiego z kartą graficzną, chociaż właściwie bardzo lubię swój obecny sprzęt). Jestem teraz wierną członkinią fandomu, moja przygoda z wesołą gromadką dowodzoną przez zawodowego zabójcę potworów nie jest zakończona. Tylko książki muszę dokończyć, ostatnio zaczęłam „Sezon burz”, ale chwilowo ją odłożyłam na lepsze czasy.
    A Geralt w trzecim „Wiedźminie” to ciacho. Jacek Rozenek karmi moje uwielbienie dla męskich głosów (chociaż jako Geralt mówi niższym i bardziej chrapliwym głosem od swojego naturalnego).
  3. zawodowo bez zmian. „Dorabiam” w szkole dla higienistek stomatologicznych, niestety moje lenistwo coraz mniej się widzi w tej karierze.
  4. książki też nadal czytam. Podsumowanie Kącika Czytelniczego będzie tradycyjnie po przeczytaniu pierwszej książki w nowym roku.
  5. nadal noszę aparat ortodontyczny, jestem na finiszu (jeszcze jakieś dwa miesiące). Próbujemy ustawić w szeregu moją nieco wystającą do przodu prawą górną jedynkę. W rezultacie z położenia, którego nieprawidłowości nie było widać od frontu, zrobiła mi się diastema (niecały milimetr) i wyraźne wysunięcie do przodu (niecały milimetr) lewej jedynki. Się w przyszłym tygodniu dowiem, czy mam panikować, czy się po prostu nie uśmiechać szeroko przez najbliższy miesiąc (diastemę jeszcze bym przeżyła, ale ten jeden ząb wysunięty do przodu mnie znacznie bardziej mierzi. A tak nie lubię myśli, że ktoś mi przy siekaczach będzie grzebał).
    Od kilku miesięcy noszę też „wyciągi” między górnym a dolnym łukiem zębowym (gumki łączące zamki na górze i na dole), co żartobliwie nazywam kagańcem. Miałam cichą nadzieję, że dzięki temu schudnę, niestety, przyjmowane na drugie śniadanie jogurty pitne zawierają tyle cukru, że waga ani mi drgnęła (gumki oczywiście ściągam do jedzenia i zakładam później nowe, ale nie chce mi się tego robić za często, więc drugie śniadanie w pracy jest zwykle płynne).
  6. opcja „Tego dnia” na Facebooku jest świetnym narzędziem do uświadomienia sobie własnego ekshibicjonizmu. Czasami czytam, co zamieściłam 4-6 lat wcześniej i sobie myślę, „kogo to krówa obchodziło???”. Chociaż pewnie nadal tak jest, że jak zobaczę za kilka lat obecne wpisy, będę myśleć to samo.
  7. i przestroga zdrowotna: jeśli zdrowa, względnie trzeźwa osoba podczas rozmowy nagle zacznie bełkotać i dostanie niedowładu połowy twarzy, to nie sprawdzajcie objawów udaru w internecie, tylko od razu wzywajcie karetkę, nawet, jak się owej osobie chwilowo poprawi.
Kategorie
Osobiste

Podsumowanie kącika czytelniczego 2016

W tym roku udało mi się przeczytać dużo więcej książek. Niektóre lepsze, niektóre gorsze, dwie nawet po angielsku ;). Pocketbooka wreszcie udało się jakoś ogarnąć po aktualizacji oprogramowania. Nadal jest w nim kilka rzeczy, które mnie wkurzają, ale nie muszę co chwilę przywracać ustawień fabrycznych.

Do września:

  1. Zygmunt Miłoszewski „Gniew” (zaczęte w 2015) – ludność narzeka, że nie wiadomo, jak się skończyło. To ja ludności powiem, że ponieważ to podobno zdecydowanie ostatnia część losów Szackiego, skończyło się nijako. Gdyby miała wyjść czwarta, to bym na nią czekała. A co przez zakończeniem? Mroczny Olsztyn, makabryczne zbrodnie i jakoś tak z trochę mniejszym polotem niż poprzednie części. Tym razem nie narzekałam, że ja tak nie potrafię.
  2. Andy Weir „Marsjanin” (zaczęte w 2015) – jeśli ktoś widział najpierw film, to go fabuła książki absolutnie nie zaskoczy. W drugą stronę tak samo ;). Jedno trzeba autorowi przyznać: albo się świetne przygotował do pisania, albo umie przekonywająco wciskać naukowy kit. Fajne jest też to, że to nie jest sci-fi pokroju Star Wars. Czasy wyglądają na współczesne, tylko ludzkość dociera na Marsa. I jeden z jej przedstawicieli, uznany za zmarłego i pozostawiony przez resztę zespołu, musi sobie na nim po ludzku sam radzić. Pełna humoru, fajnie opracowana, bardzo szybko czytalna powieść. Jeden zgrzyt: cały problem Watney’a zaczął się od bardzo silnej burzy. Przez resztę książki wiele trudności wynikało z tego, jak rzadką atmosferę ma Mars, więc burza z początku podobno nie miała racji bytu. Cóż. I tak polecam 🙂
  3. Ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka „Życie na pełnej petardzie, czyli wiara, polędwica i miłość” – szczera opowieść „najbardziej lubianego księdza w Polsce” z niewyparzoną gębą. O rodzinie, o tym, jak znajdował swoje powołanie i co go trzyma w parciu naprzód. Może się we mnie odzywa lokalny patriotyzm (do Pucka niedaleko…), może jako zagubiona katoliczka szukam inspiracji – na razie tylko zazdroszczę niezachwianej wiary. A książkę polecam z całego serca, bo kto nie zna księdza Kaczkowskiego, powinien nadrobić zaległości.
  4. Ks. Jan Kaczkowski „Grunt pod nogami” – zbiór kazań, Droga Krzyżowa i „Spowiedź na krawędzi”. Raczej nie dla ultraateistów.
  5. Michał Rusinek „Nic zwyczajnego o Wisławie Szymborskiej” – z tej książki bije ciepło. Nie dosłownie, oczywiście, ale jest ona napisana właśnie ciepło i z głębokim szacunkiem dla Poetki. Serdecznie polecam nawet tym, którzy o Wisławie Szymborskiej tylko słyszeli, znają może jeden-dwa wiersze.
  6. Patrick O’Brian „Dowódca Sophie” – pierwsza część mojej niegdyś ukochanej serii przygodowej. W czasach wojen napoleońskich, oficer brytyjskiej marynarki wojennej Jack Aubrey i katalońsko-irlandzki lekarz na skraju bankructwa Stephen Maturin poznają się na Majorce i po otrzymaniu przez Aubrey’a pierwszego samodzielnego przywództwa na okręcie wojennym wyruszają na Morze Śródziemne narobić trochę bałaganu. Po latach (pierwszy raz czytałam tę książkę w liceum) zaczyna się zauważać wszelkie polityczne i społeczne niuanse, które to niuanse czynią lekturę jeszcze przyjemniejszą.
    A na początku września kupiłam czytnik e-booków – wszystkie kolejne książki czytałam na nim:
  7. Piotr C. „Pokolenie IKEA” – przyciągnięta popularnością fanpejdża na Facebooku ściągnęłam w ramach testowania czytnika. I cieszę się, że nie wydałam na to kasy, bo ta książka to jeden z licznych dowodów, że wystarczy być popularnym, żeby wydać książkę. Albo to nie mój klimat, albo toto jest nieco po grafomańsku napisane i seksistowskie.
  8. Teresa Torańska „Smoleńsk”. Rozmowy z rodzinami, znajomymi i innymi osobami powiązanymi z katastrofą prezydenckiego samolotu w Smoleńsku. Różne punkty widzenia, różne podejście do tamtych wydarzeń. Bardzo dobra książka.
  9. Terry Goodkind „Debt of bones”. To nie jest tak, że ja w ciągu roku czytam tylko kilka rzeczy. Ja po prostu większość czasu czytam fanfiction po angielsku ;). Toto nie jest fanfiction, ale jest po angielsku. Powiedzmy, że też się liczy.
  10. Eliza Sarnacka-Mahoney „Zbędnik inteligenta”. Kolejny zbiór ciekawostek z różnych dziedzin. Można się dowiedzieć m.in., że pijane mrówki zawsze przewracają się na prawą stronę, a wszystkie misie polarne są leworęczne.
  11. Sławomir Koper „Afery i skandale II Rzeczypospolitej”. Historycznie. Całkiem fajnie, tylko ponieważ większość przedstawionych afer kręciła się wokół Piłsudskiego i jego ludzi, dobrze by było sobie przypomnieć, o co chodziło z tym przewrotem majowym 😉
  12. Evžen Boček „Ostatnia arystokratka”. Amerykańska rodzina z czeskimi, szlacheckimi korzeniami odzyskuje od państwa posiadłość rodzinną. W Czechach. Pierwszy problem: jak samolotem przewieźć prochy 12 przodków, nie będąc puszczonym z torbami? W woreczkach po orzeszkach solonych. Siostra moja ulubiona, przez którą kupiłam czytnik i zabrałam się też za tę książkę, smarkała ze śmiechu. Ja od dawna twierdzę, że nie mam poczucia humoru, bo przyznaję, że książka śmieszna jest, ale przeczytałam ją bez tak skrajnych emocji. Ot, uśmiechnęłam się. Smarkania nie było. Smutas jestem.
  13. Marta Abramowicz „Zakonnice odchodzą po cichu”. Smutna to książka, bardzo szybko się czytająca, o zderzeniu powołania zakonnego z surową, skostniałą dyscypliną żeńskich zakonów. Polecam.
  14. Terry Goodkind „Wizard’s first rule” – książka jest dostępna po polsku („Pierwsze prawo magii”), ale po angielsku lepiej mi się ją czytało. Richard Cypher, szukający winnych brutalnego zabójstwa swojego ojca, spotyka w lesie kobietę, Kahlan, pochodzącą z krainy magii. Razem wyruszają przez magiczną granicę, by pokonać okrutnego tyrana. Na motywach z tej książki (pierwszej z serii kilkunastu) w 2008 powstał serial, którego produkcja niestety skończyła się po dwóch sezonach z powodu upadłości wytwórni. Serial ogląda się fajnie, dlatego wzięłam się za książkę. I jak to w gatunku fantasy bywa, przeczytałam o świecie znacznie bardziej rozbudowanym i brutalnym od tego przedstawionego w serialu. Będę czytać (i oglądać) dalej 🙂
  15. Baptiste Beaulieu „Pacjentka z sali nr 7” – młody lekarz stażysta spisuje historie pacjentów i kolegów, żeby później opowiedzieć je tytułowej pacjentce z sali nr 7. Sala znajduje się na onkologii, pacjentka jest śmiertelnie chora i czeka na syna. Piękna to książka, czasem gorzka, czasem śmieszna, ironiczna, poruszająca. Opowiada o stosunku do życia i podejściu do śmierci. Warto.
  16. Maciej Stuhr „W krzywym zwierciadle” – felietony Młodego Stuhra dla miesięcznika „Zwierciadło”. Z humorem, czasem poważnie, fajne.
  17. Zygmunt Miłoszewski „Bezcenny” – zespół złożony ze szwedzkiej złodziejki sztuki, marszanda, szefowej komórki rządowej zajmującej się odzyskiwaniem utraconych przez Polskę dzieł sztuki i polskiego odpowiednika Jamesa Bonda dostaje zadanie nielegalnego pozyskania zaginionego od czasów II WŚ obrazu Rafaela. Oczywiście wplątują się w coś dużo większego. Dzieło pokroju trylogii Szackiego to nie jest, nie ma w tym tak wyrazistych postaci, ale cała historia jest bardzo „filmowa” i fajna na odmóżdżenie.
  18. Elizabeth Kolbert „Szóste wymieranie”. Recenzja tutaj.
  19. Baptiste Beaulieu „Już nigdy Pan nie będzie smutny” – Lekarz, Który Postanawia Umrzeć spotyka za kierownicą taksówki pewną Damę. Dama wymusza na nim tydzień ze swojego życia, podczas którego podejmuje liczne, często absurdalne próby wyszukania w Doktorze chęci do życia. Książka chyba bardziej poruszająca od „Pacjentki z sali numer 7”.
  20. Artur Andrus „Każdy szczyt ma swój Czubaszek” – wywiad-rzeka ze stawiającą opór przed wspomnieniami Marią Czubaszek. Z humorem i szczerze.
  21. Paula Hawkins „Dziewczyna z pociągu” – must-read pokroju „50 twarzy Grey’a”, tylko to przynajmniej daje się czytać. Nawet całkiem nieźle się czyta, tylko na początku bałam się, że nie będę w stanie strawić pierwszoosobowej narracji w wykonaniu m.in. porzuconej alkoholiczki. Strawiłam, przeczytałam w 3 dni. (w przeciwieństwie do Grey’a, którego nawet w oryginale czytać się nie da – dałam radę jeden akapit.)
  22. Paweł Reszka „Chciwość. Jak nas oszukują wielkie firmy” – o działaniu systemu bankowego i dlaczego doradcy finansowi wciskali bądź nadal wciskają kredyty frankowe i polisolokaty mimo ryzyka i praktycznie zerowej szansy na zysk. Ku przestrodze.
  23. Jurgen Thorwald „Ginekolodzy” – bardzo ciekawa opowieść o rozwoju ginekologii na świecie, od przejścia od badania wyłącznie palpacyjnego „bez patrzenia” i rodzenia w ubraniu, przez pierwsze środki antykoncepcyjne i leczenie nowotworów, do rodzenia bez bólu. Nie dla osób o słabych żołądkach, zwłaszcza na początku.
  24. Katarzyna Bonda „Polskie morderczynie” – czternaście historii kobiet skazanych za zabójstwo. Ich motywacje, przeszłość i sposoby radzenia sobie z rzeczywistością.
  25. Remigiusz Mróz „Immunitet” – świeżo wybrany sędzia TK zgłasza się do swojej koleżanki, by wybroniła go przed utratą immunitetu w związku z zapowiadanym oskarżeniem o zabójstwo. Klimaty momentami jak u Miłoszewskiego, czyta się szybko, ale generalnie jakieś wiekopomne dzieło toto nie jest.

Poddałam się:

  1. Zygmunt Miłoszewski „Domofon” – horrory nie. Nie-e.
  2. J.K. Rowling „Harry Potter i Zakon Feniksa” – tak jakoś oglądanie przerwałam, a tłumaczenie książki było amatorskie i podejrzane.
Kategorie
Rozrywka

Elizabeth Kolbert „Szóste wymieranie”

Fakt 1: żyjemy w antropocenie. Gatunek ludzki dokonał tylu zmian w obrazie geologicznym Ziemi, że zasłużył na własną epokę geologiczną. Trwa ona od jakichś 200 lat.

Fakt 2: w historii geologicznej Ziemi zapisało się 5 tzw. wielkich wymierań gatunków. Jakiś czas temu naukowcy doszli do wniosku, że jesteśmy świadkami szóstego, ściśle związanego z rozwojem i ekspansją człowieka.

kolbertsz-stewymieranie

Jest to książka popularnonaukowa, nie pisana przez kogoś z zadatkami na ekoterrorystę. Autorka zwraca się do specjalistów, podróżuje po całym świecie, jest osobiście świadkiem skutków ludzkiej działalności. Opisuje kilkanaście historii o zniknięciu lub postępującym znikaniu gatunków z powierzchni ziemi, podaje ich przyczyny i związek z naszym gatunkiem. I nie chodzi tylko o bezpośrednie tępienie poprzez polowania, ale też ekspansję gatunków inwazyjnych, wypierających rodzime gatunki, o przenoszone choroby, redukcję siedlisk czy emisję dwutlenku węgla.

Nie ma tu podanych rozwiązań. Jest po prostu opis sytuacji i chwila refleksji. Człowiek ma wpływ na klimat na całej planecie, jako jedyny gatunek ewolucyjnie wykształcił w sobie taką możliwość. Ale też jako jedyny jest w stanie wyciągnąć wnioski.

Dobrze się to czyta w tym sensie, że książka nie jest przeładowana suchymi faktami. Ale jednocześnie smutek ogarnia świadomego czytelnika, bo przyszłość bioróżnorodności na Ziemi nie wygląda zbyt dobrze. Masowo wymierają nietoperze i płazy. Za naszych czasów wyginęła megafauna na wszystkich kontynentach. Rafy koralowe tracą możliwość odbudowywania się. Ostatecznie to szóste wymieranie może dotknąć też nas.

A z mojego osiedla zniknęły pojemniki do segregacji śmieci.

Kategorie
Informacje Osobiste

Książki się czyta

Pochodzę z oczytanej rodziny. U mnie w domu zawsze było dużo książek, wszyscy domownicy lubią czytać. Ja też – do tego stopnia, że kiedyś mój sposób wysławiania się określano jako literacki – mam nieco pomieszany szyk słów w zdaniu :). Tak jakoś mi wyszło i się z tego nie wyleczyłam, co gorsza, przenoszę to również na język angielski, którego też czasem używam w piśmie. A angielski nie jest taki tolerancyjny pod tym względem.

No nic.

Rok temu Rodziciel na 60 urodziny dostał od nas (składka była) małego Kindle’a. Kindle (znaczy nabyty model, nie pamiętam oznaczenia) ma ekran niepodświetlany, ale to był pierwszy czytnik e-booków w rodzinie, więc nikt na to nie zwrócił uwagi. Rodziciel bardzo sobie prezent chwali, czytelnictwo mu skoczyło.

Kilka miesięcy temu na czytnik skusiła się Siostra. Wykupiła abonament w Legimi. I zaczęła kusić.

I się jej udało. Na początku września czytnik (inny) kupiłam też ja, również w Legimi. Czytanie z ekranu nigdy nie stanowiło dla mnie problemu, a tym bardziej z ekranu o nazwie e-ink. Nie męczy toto wzroku jak ekran komputera czy tabletu. Kto ciekawy, może zajrzeć do Kącika Czytelniczego i zobaczyć, jak się zakup odbił na ilości przeczytanych przeze mnie książek – wszystkie książki po zakupie czytałam na moim Pocketbooku.

Obie z siostrą mamy nie-Kindle, ale z podświetlanym ekranem. Rodziciel po cichu zazdrości. Mama też – jako jedyna w rodzinie jeszcze nie ma czytnika, na liście sugestii prezentowych pojawiła się i ta pozycja.

Co zaobserwowałam przez te półtora miesiąca czytania? Jakie wady i zalety czytnika dostrzegłam?

Plusy:

+ czytnik jest wielkości mniej-więcej niedużego tabletu, mój ma przekątną ekranu 6,6 cala. Zazwyczaj posiada ekran dotykowy, częsta jest karta Wi-Fi i slot na kartę pamięci. Z internetu się na tym korzysta średnio, ale przy rejestracji urządzenia na stronie producenta dostaje się indywidualny adres e-mail dla czytnika, potem na ten adres można wysyłać e-booki.

+ czytnik jest lepszy od książek papierowych do noszenia do pracy i podczytywania między pacjentami.

+ trzydzieści (albo więcej) książek na czytniku ma masę czytnika, a nie kilku kilogramów w wersji papierowej. W pamięci czytnika zmieści się ich pewnie kilkaset lub nawet tysiące. Małe rozmiary i masa czytnika ułatwiają również trzymanie go jedną ręką i na leżąco.

+ bardzo łatwo można znaleźć e-booki w sieci. Do piractwa nie namawiam, ale poza paroma brakami, na Legimi jest naprawdę co czytać (nie ma na przykład „Władcy pierścieni” Tolkiena. A powtórzyłabym sobie. W tłumaczeniu Skibniewskiej, oczywiście.)

+ mi się osobiście szybciej czyta na czytniku niż na papierze. Nie wiem, z czego to wynika.

+ Legimi ponadto mierzy szybkość czytania i czas spędzony danego dnia na czytaniu. O ile czyta się książkę z Legimi albo się wrzuci książkę z innego źródła w „chmurę”. Kindle jako takie chyba też posiada takie opcje.

+ nawet przy rozpoczęciu kilku książek na jednym urządzeniu, czytnik pamięta, gdzie się w każdej książce skończyło.

Minusy:

– książki na czytniku nie pachną. Dla mnie to nie ma znaczenia, bo nigdy nie wąchałam książek (się tuszu i papieru nawąchałam dorabiając w drukarni), ale dla niektórych może mieć.

– książkom papierowym nigdy nie rozładują się baterie (mój Pocketbook jest kiepskawy pod tym względem, ale może jednak powinnam wyłączyć Wi-Fi. Żre baterię nawet przy uśpionym (nie wyłączonym!) ekranie, trzeba go ładować co 3-4 dni, jeśli pamiętam go wyłączyć na noc).

– książkę w czytniku znacznie trudniej przekartkować. Czasami lubię wiedzieć, ile zostało stron do końca rozdziału, a tego mi czytnik nie pokazuje; albo wrócić do jakiegoś momentu.

– Pocketbook z Legimi nie posiada bezpośredniego dostępu do katalogu Legimi, co jest gupie i nikt mnie nie ostrzegł przed zakupem. Mogę sobie książkę pobrać na stronie na kompie albo w apce na telefonie, trafia ona na czytnik po synchronizacji. Poza tym brakuje mu kilku funkcji dostępnych na apce dla Androida (jak pokazywanie ilości stron do końca rozdziału). Lepiej chyba zainwestować w droższy InkBook albo w ogóle w Kindle’a.

– dla fanów maziania po książkach – nope, nie da rady. Notatkę można sobie zrobić i zakładkę też.

Nadal wychodzi na plus ;).

Kategorie
Osobiste

Podsumowanie Kącika Czytelniczego 2015

Przeczytane w 2015 roku:

  1. Jeremy Clarkson „Przecież nie proszę o wiele” (zaczęte w 2014 r.). Kolejny tom z felietonami o wszystkim. Duża doza trzeźwości życiowej i poczucia humoru.
  2. Jo Nesbø „Syn” (zaczęte w 2014) – solidny warsztat, akcja posuwająca się do przodu w jednostajnym, nienużącym tempie, wywołująca ciekawość, co będzie dalej. Aczkolwiek od pewnego momentu zaczęłam się domyślać, kogo konkretnie poszukuje tytułowy Syn i miałam rację. Nic przesadnie skomplikowanego, chociaż nie przelatuje się przez to, jak przez Cobena. Trochę w stylu Camilli Lackberg.
    Ta książka nie należy do tworzonej przez Nesbø serii kryminalnej o Harrym Jak-mu-tam.
  3. Simon Flynn „Naukowa lista przebojów”. Ciężko tę książkę opisać, ale jest to zbiór rzadko ze sobą powiązanych ciekawostek ze świata nauki (najczęściej fizyki). Czytałam ją w pracy i do tego nadaje się najlepiej – po jednej-dwie historyjki między pacjentami. Dla osób szczególnie zainteresowanych tematyką. Nie zmęczyło mnie to, ale jak tylko znajdę sposób na pozbycie się z szacunkiem książek, których już raczej czytać nie będę, to ta poleci w nowe ręce w pierwszej kolejności.
    (EDIT: może zacznę zwierzątka do adopcji tu wymieniać? Bo książka powędrowała w nowe ręce właśnie dzięki Kącikowi 🙂 )
  4. Karolina Korwin-Piotrowska „Ćwiartka raz”. Podzielone na lata (1989-2014), subiektywne podsumowanie ćwierćwiecza wolności w mediach i kulturze. W większych dawkach dość ciężkie (dosłownie – bo ma toto prawie 800 stron 😉 – i w przenośni, bo trochę trudno mi czytać roczniki ciągiem, za dużo informacji na raz), ale generalnie ciekawe. Jak ktoś nie ma alergii na KKP, która ostatnio jest wszędzie (przynajmniej na mojej „ściance” na fejsbuku), i jest ciekaw, co było popularne i co się działo w danym roku, może się zapoznać.
  5. Zygmunt Miłoszewski „Ziarno prawdy”. Kolejny bardzo sprawnie napisany kryminał. Porównując z filmem, scenariusz to niewiele zmieniona (najwięcej zmian pojawia się od momentu, jak całe towarzystwo wybiera się do podziemi, ale owe zmiany nie mają wpływu na sens fabuły i rozwiązanie zagadki), skrócona wersja książki. Sama książka czyta się bardzo fajnie, na tyle fajnie, że wpadam w kompleksy i odechciewa mi się pisać, bo ja tak nie umiem, a bardzo bym chciała.
  6. Maciej 'Zuch’ Mazurek „Król biurowej klasy średniej”. Rysujący Zuch wydał fabularną opowieść o perypetiach grafika w agencji reklamowej. Dla fanów Zucha pozycja zapewne obowiązkowa. Książka na raz (dwie godzinki i przeczytane), zdecydowanie nie jest to dzieło wysokich lotów. Śmieszne i lekkie.
  7.  Carlos Ruiz Zafon „Pałac północy”. Zafon zaczynał karierę od książek dla młodzieży. Tu mamy przykład powieści z pogranicza horroru. Nie jestem targetem. Do zapomnienia.
  8. Grażyna Jagielska „Miłość z kamienia”. Recenzja tutaj.
  9. Katarzyna Puzyńska „Motylek”. W połowie prawie darowałam sobie dalsze czytanie, bo większość postaci działała mi na nerwy. Później jakoś się to rozmyło i ostatecznie dokończyłam. Trochę przypominało mi to książki Camilli Lackberg (mnogość wątków, historia z przeszłości). W sumie poza irytacją na postaci całkiem fajnie napisane, z trudnym do przewidzenia finałem. Na kolejne książki tej pani nie mam jednak ochoty.
  10. Zygmunt Miłoszewski „Uwikłanie”. Kolejny majstersztyk. Będzie mi smutno, jak skończę „Gniew” i nadejdzie świadomość, że to koniec Szackiego.
  11. Michaił Bułhakow „Mistrz i Małgorzata”. Klasyk, którego męczyłam bardzo długo, choć sama nie wiem, dlaczego, bo czyta się bardzo fajnie.
  12. Randall Munroe „What if? A co, gdyby? Naukowe odpowiedzi na absurdalne i hipotetyczne pytania” – koncepcją to skrzyżowanie „Naukowej listy przebojów” (poz. 3) i „Pogromców mitów”. Czyli ktoś zadaje hipotetyczne pytanie, autor na nie odpowiada najpierw podchodząc do tego naukowo, potem próbuje teoretycznie doprowadzić do sytuacji, o którą zapytano. Wszystko okraszone fajnymi obrazkami. Kolejna książka na rozluźnienie.
  13. Grażyna Jagielska „Anioły jedzą trzy razy dziennie” – mój osobisty rekord, książka została zaczęta po 8 rano w pracy, skończona 5 minut po północy, z przerwami na życie. Książka, jak jej poprzedniczka, jest napisana tym samym, prostym, szczerym do bólu językiem.
  14. Dariusz Kortko, Judyta Watoła „Religa” – biografia najsłynniejszego polskiego kardiochirurga. Może być 😉

Poddałam się:

  1. John Le Carre „Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg”. Trzy razy podchodziłam do tej książki. Mój najlepszy wynik to dotarcie do połowy. To jeden z nielicznych przypadków, kiedy eksperyment „skoro obejrzałam film, to przeczytam książkę” się nie powiódł. Film z 2011 roku obejrzałam ze względu na obsadę. Książka źródłowa musi mnie wciągnąć, żebym ją skończyła mimo znajomości fabuły. „Druciarzowi…” się to nie udało. Ogólnie Le Carre, chociaż ma na koncie wiele ekranizacji, jakoś mi nie podchodzi („Krawca z Panamy” też dawno temu próbowałam przeczytać, ale mi nie wyszło).