Kategorie
Archiwalne Osobiste

Parkująco

Dobra, może i mam prawo jazdy od ponad czterech lat. Może i wyjeździłam już kilkanaście tysięcy kilometrów.

Ale nadal jestem z siebie dumna, jak zaparkuję prostopadle tyłem na ciasnym miejscu, nie ocierając się o nikogo.

😉

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Gópia zima

Czekałam na odwilż. Autko od dłuższego czasu patrzyło na mnie smutnymi reflektorami, prosiło „Umyyyj mnieee!”. Naprawili myjnię.

Dziś temperatura urosła wyraźnie ponad 0o. Musiałam zatankować, więc przy okazji wykupiłam najszybszy program na myjni. Autko wyjechało czyściutkie.

Pojechałam zobaczyć nowe Dziecię Rodzeństwa. Dziecię, już nie pomarszczone, dziwnie małe jak na swoje ponad 4 kg (z drugiej strony było większe od ważącego mniej-więcej tyle samo kota 😉 ), spało i robiło miny przez sen. Starsze Dziecię skutecznie ignorowało swoją matkę chrzestną (czyli mnie), najwyraźniej strzeliwszy focha ;). Popatrzyłam, popodziwiałam malutkie paluszki Dziecięcia, uczyniłam odwrót do domu.

Autko znowu wygląda, jakby pół roku nie było myte.

Wniosek: z kolejnym wydawaniem 12 zł na myjnię zaczekam na skuteczniejszą odwilż. Taką z deszczem, żeby zmył sól ze świata. I z mojego samochodu (który w 44% należy do mnie) zresztą też.

W poniedziałek w czasie przewidzianym na 9 pacjentów przyjęłam ich 14 sztuk, plus półgodzinna przedłużka (1 pacjent na rwanko) po czasie. W sumie 15 ofiar. W ciągu jednego dnia wyrobiłam 3 dzienne normy punktów na NFZ. Gdybym pracowała tak codziennie, cały nasz miesięczny kontrakt wykonałabym w 9 dni. Dochodziłam do siebie jeszcze dzisiaj rano, jutro też się nie wyśpię. Aż strach się bać, bo wyjątkowo w tym tygodniu mam jeszcze dwie długie popołudniówki (czyli w sumie 3 na ten tydzień; do tej pory i później będę miała 2). Proszę się zatem nie dziwić, że mało piszę, znowu jesteśmy nisko w rankingu, a mi się nie chce pisać obiecanych notek edukacyjnych. W ogóle u mnie, jeśli chodzi o różne formy twórczości, często dochodzi do obiecanek-macanek. Miałam kontynuować bloga o serialu, miałam poziomce dyplom zrobić (pamiętam! Tylko co z tego ;). No i muszę jeszcze GIMPa ogarnąć – to taki darmowy program graficzny, konkurent kultowego PhotoShopa, jeśli ktoś nie wie 😉 ), nawet nie chce mi się patrzeć na podręcznik z zachowawczej, na podstawie którego miałam pisać tutaj o wybielaniu i nadwrażliwości.

Wniosek z tego wszystkiego:

ZAWSZE COŚ MOŻE KIEDYŚ.

Idę spać…

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Zębowe sumienie dentystki

Od kilku dni chodziła za mną ochota na zeżarcie ptysia. Ot, tak wpadło mi do głowy i nie chciało wypaść. Nie jestem wielką fanką ptysi: są przeraźliwie słodkie, łatwo skończyć z cukrem pudrem na spodniach, poza tym do ich zjedzenia potrzebne są dwie ręce – niepraktyczne. Ale dziś po pracy, którą skończyłam planowo, i pozbyciu się starego laptopa, podjechałam do cukierni i wzięłam ptysia na wynos.

Zeżarłam go ze smakiem w ramach deseru po obiedzie. Nadziewany był typową, ptysiową pianką (nie śmietaną), był przeraźliwie słodki, wyleczyłam się z ochoty na ptysie na kolejnych kilka lat.

Gdyby moje zęby umiały mówić, pewnie bym ogłuchła od tego krzyku protestu. Normalnie niemal czułam, jak cierpną z przerażenia. Nie odzywają się przy kolejnej kostce czekolady czy Mentosie po pracowej przegryzce (Mentosy zawierają cukier), ale ten ptyś, to moje marzenie od ponad tygodnia, wywołał protest.

W moim sumieniu, bo zęby mam najwyraźniej w takim stanie, że tona słodkiego jeszcze nie wywołuje wyczuwalnego sprzeciwu. Za chwilkę pójdę i ząbki sobie umyję, ale na razie pozwolę sobie czuć ten sztuczny smak ptysiowej pianki, podlanej herbatą.

Trzeba sobie czasem sprawiać małe przyjemności. Ta mnie kosztowała 1,65 i teraz mi dobrze. Ząbki uspokojone perspektywą mycia też ucichły.

Miłego weekendu życzę. 🙂

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Wiosna idzie!

I nieważne, że bywa 13 stopni mrozu w nocy i -9 w dzień. Że śnieg leży i bardzo zimowo chrzęści pod stopami.

Wiosna idzie, bo…

O 17 jest jasno.

PS. Jak widać, moja dzisiejsza popołudniówka nie była taka zła. 😉

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Narzekadło

Oddałam dzisiaj krew. Na badania na parametry wątrobowe, albowiem obie z codziennie branych piguł działają dość obciążająco na wątróbkę. Wykrwawianie się w bardziej szczytnych celach (i w większej ilości) może za kilka miesięcy. Zresztą, miałam to badanie zrobić już dobrze ponad miesiąc temu… No cóż ;). Tak czy siak, lewą łapkę mam teraz z lekka obolałą i sztywną w łokciu. Całe szczęście, jestem praworęczna, więc dzisiejsze rwanka sztuk dwa odbyły się bez komplikacji.

Poza tym, jutro i w piątek czekają mnie w sumie 4 trzykilometrowe spacerki, jupi. Jutro rano muszę zostawić samochód w warsztacie motoryzacyjnym, przejść wspomniane 3 kilometry do pracy (mam na 9, więc będzie zzzzzzimnoooo!!! Chyba wezmę moją czapkę uszatkę 😉 ), potem po pracy odebrać autko (po drugim pieszym spacerku) z kosztorysem napraw (tłumik być może i jedno nadkole na pewno do wymiany). W piątek powtórka z rozrywki. Może mój dzielny Mikrus przestanie pierdzieć. Zaczęłam się śmiać, że niedługo w firmie będą słyszeć, jak wyjeżdżam spod domu do pracy (jakieś 12 km 😉 ).

Nagle wyskoczyła okazja nie do przepuszczenia: przyjaciółka przyjaciółki mojej mamy szuka opiekunki dla swoich trzech kotów (w tym jeden leczony) na 2 tygodnie w wakacje… w Londynie. Jedyny problem: brak kasy. Z mojej, wynoszącej niecałe 1500 zł pensji ponad 900 zł to wydatki stałe (raty za komputer i samochód, plus benzyna), więc z oszczędzeniem może być kiepsko. Ale może potruję trochę rodzicom głowę, w końcu oni, kurrrna chata, co roku gdzieś jeżdżą, a ja się kiszę w domciu z przerwami na siedzenie w Warszawie. Skoro chciałabym pojechać do Londynu i pogadać trochę po angielsku, to okazja rewelacja… Lepsza niż w przypadku zorganizowanej wycieczki, bo sama będę musiała sobie wszystko załatwić i nikt mnie nie będzie na siłę gonił po mieście ;). Będziemy myśleć :). Może na początku sierpnia by się udało :).

Poza tym, czuję się niedoceniona pisarsko (ale nie tu – spadliśmy w rankingu, ale poprzedni wynik był spowodowany LDEPem i związanym z nim znacznym wzrostem ilości odwiedzin), nie mam siły się zabrać za obiecane notki edukacyjne i niniejszym zabieram się za dalsze czytanie zbioru opowiadać Arthura Conan Doyle’a. Niewiele brakuje, a komp doszczętnie wessie mój mózg. Niekompletny zresztą ;).

Howgh 🙂

EDIT: Ha! Jednak mnie ominie 12 km piechotką. Być może moje autko zostanie naprawione już jutro :>.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Kreativ Blogger

Zostałam ustrzelona przez getpink, bardzo dziękuję :). Nadeszła ta „zagwozdkowa” część nominacji, mianowicie wypisanie 7 rzeczy, których o mnie nie wiecie. Problem jest tylko taki, że większość osób zna mnie z „reala” lub poprzednich sieciowych wcieleń, w których znacznie chętniej pisałam o rzeczach zdecydowanie bardziej prywatnych, i zapewne nic z tego, co wypiszę poniżej, nie będzie niespodziewajką. Ale spróbujemy.

1. mam za sobą profesjonalny odwyk od komputera. Może nie całkowity, bo to było na studiach, a wtedy bez kompa ani rusz. Niestety, prawdopodobnie znowu by mi się przydał (może tym razem mniej profesjonalny), zapewne bliżej terminu wrześniowego LDEPu.

2. kiedyś, jakieś 11-12 lat temu, bardzo solidnie wkurzyłam mojego już ś.p. kota, którego nic nie było w stanie ruszyć. Do dziś mam po tym dokonaniu dwie pamiątki: bliznę po głębokim zadrapaniu na prawym nadgarstku i po rozdarciu na lewej małżowinie usznej (pod włosami nie widać). Był to moment, w którym wyleczyłam się z wkurzania kotka – do oka było niedaleko.

3. lista miast, do których bym chciała pojechać, jak będę sławna i bogata: Londyn (może trochę wcześniej), Nowy Jork, Sidney.

4. cechy wyglądu (zwracam uwagę: wyglądu) mężczyzny, na które zwracam największą uwagę: w twarzy oczy i… nos z profilu. Wysoki wzrost. Głęboki głos. Mrr.

5. podziwiam osoby, które umieją grać na jakimś instrumencie. Najbardziej podobają mi się skrzypce i gitara.

6. uwielbiam śpiewać. Niestety – czy może na szczęście – robię to wtedy, kiedy nikt nie słyszy, np. podczas prowadzenia samochodu albo zagłusza mnie muzyka. A najgłośniej śpiewam z radości (po zdaniu LDEPu to wyłam chyba 4 czy 5 razy w kółko) ;).

7. gimnazjum skończyłam ze średnią 5,7 ;).

Z mojej strony nominacje lecą doooo… uwaga, chwila napięcia… Będzie branżowo: dr-mery (za „zapitolnik” i za godne reprezentowanie studentów stomatologii na blogosferze) i prawie-kardiologa (na to, że jest normalna i wie, do czego dąży 😉 ). Mam nadzieję, że nie byłyście wcześniej ustrzelone ;).

Tak jeszcze pozanominacyjnie, dzięki akcji kolegi Quentina i mobilizacji kilku dodatkowych, skrytych czytaczy, adres profilu tego bloga na Facebook wygląda teraz tak – http://www.facebook.com/TheKFiles. 🙂

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Chętka na własne mieszkanie…

… wzmaga się u mnie wprost proporcjonalnie do częstości wyganiania mnie z łazienki przez rodziców. W rezultacie mogę w niej spokojnie przesiadywać (a potrafię godzinaaaami) tylko w dwóch sytuacjach: kiedy rodzice a) są poza domem i wracają dopiero następnego dnia, b) poszli już spać, czyli po 22. Przy czym ten drugi przypadek jest ograniczony moją własną sennością.

A łazienkę chcę mieć jasną, kiczowatą, w błękitach, o. I porządną lampą nad dużym lustrem!

PS.: Jeśli ktoś tego jeszcze nie zrobił, niech wypełni ankietę.

Kategorie
Archiwalne Praca

Paradoksalnie

dłutowanie, którego jeszcze nie tak dawno nie znosiłam, dziś daje mi największą satysfakcję przy kanałach i łataniu dziur tanimi materiałami. Wiem, że wydłutowanie dolnej dwójki (czyli usunięcie jej za pomocą dźwigni prostej) to pewnie żadna filozofia, ale fakt, że nie muszę do takiego zabiegu wołać szefa, sprawia mi radość. Może z większym zapałem będę podchodzić do poważniejszych zabiegów (jak wydłutowanie trzonowca), których ostatnio jest jakby trochę mniej.

Może ten brak satysfakcji to skutek niewiedzy, na którą wiem, że cierpię? Nie mam czasu czytać podręczników z powodu pracy dorywczej, od której zresztą powoli zacznę się wymigiwać. Krzyczy na mnie chirurgia, perio i ortodoncja. I dziecięca. Po drugiej stronie barykady stoją leczenia endo, których ilość rośnie w tempie zastraszającym. Z żalu za tymi zniszczonymi zębami (sama miałam przeleczony kanałowo tylko jeden ząb, 45, w podstawówce) jeszcze się nie wyleczyłam. Chyba muszę wylądować gdzieś, gdzie nie ma umowy z NFZ. Może porządniejsze „zęby” – czy też pacjenci z uzębieniem w lepszym stanie – będą się zgłaszać. W tej pracy, mimo oczekiwań szefa, pacjentów „prywatnych” praktycznie nie mam. A mi terminów zaczyna brakować. „Najwcześniej za trzy tygodnie”.

Albo to perspektywa weekendowego siedzenia nad robotą, o której jeszcze wczoraj mówiłam, że nie mam jej dość. Albo spadek ciśnienia i niewyspanie. Albo to, że moi rodzice znowu wyjeżdżają na weekend, a ja w te wakacje pewnie nawet w Krakowie na 4 dni nie wyląduję z powodu rat za kompa i samochód, które do końca stażu chcę spłacić.

Ogólnie frustracja i zgrzytanie zębów.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

Ciekawe

jak minie mi ten nowy rok. Cały 2011. Na pewno zapowiada się sporo zmian.

Skończę staż. Zdam LDEP. Zostanę w obecnej pracy albo znajdę sobie nową. Albo dwie.

Kupię sobie komputer ;).

Spłacę samochód. Skończę leczenie i może w końcu honorowo oddam krew.

Za kredytem na mieszkanie pewnie będę musiała się zacząć rozglądać dopiero w 2012, ale na pewno moje zainteresowanie tym tematem się pogłębi. Mam nadzieję, że wykończę moje M2 przed końcem świata ;).

Nigdy nie robiłam postanowień noworocznych. Nie wiem, czemu, nie czułam potrzeby. Zresztą, znam swoje samozaparcie i pewnie jakiś plan na następne 365 dni zostałby dość szybko zignorowany. To, co napisałam wyżej, to nie postanowienia. To się zwyczajnie będzie działo, muszę (i chcę) przez te zmiany przejść i nie mam wyboru. Mogę mieć tylko nadzieję, że zawodowe przełomy zostanę przeze mnie pokonane absolutnie zwycięsko i w całości.

A Wam, Drodzy Czytelnicy, życzę wszystkiego dobrego. Żebyście i Wy wszelkie przełomy życiowe, osobiste czy zawodowe, pokonywali z podniesionym czołem i satysfakcją. Żeby każdy kolejny dzień był inspiracją dla stawiania sobie nowych celów. Życzę zdrowia i sił do docierania do tych celów.

Wszystkiego wszystkim 🙂
k.

Kategorie
Archiwalne Osobiste

O ilu rzeczach…

… autorzy nawet osobistych blogów nie chcą pisać?

Ile rzeczy jest ostatecznie wyrzuconych z projektu notki, bo są zbyt osobiste i „w sumie kogo to obchodzi?”?

Mnie na przykład korci, żeby nawet tej notki nie publikować. Bo po co. W poprzedniej miało być o moich pigułach, które w końcu zaczynają działać. Ale nie było i więcej na ich temat nie będzie. Swoją drogą, mam dość łykania ciągle czegoś, przez co nie mogę np. oddać krwi, choć bym chciała. Człowiek pozbędzie się nawet pół litra życiodajnej cieczy dla satysfakcji i kilku czekolad.

Nie piszę o swojej sytuacji sercowej. Nie piszę o współpracownikach. Nie piszę dokładnie o pracy dorywczej.

Bo po co.

Nie czuję potrzeby.

Na takie rzeczy bywa zeszyt w kratkę albo część umysłu, gdzie te niedoszłe notki odejdą w końcu w zapomnienie.

Są osoby, które używają bloga do wyrzucenia z siebie najskrytszych myśli. I niech im będzie, nie potępiam. Każdy musi sam brać odpowiedzialność za to, co wyrzuca w sieć i ja tego komentować nie będę. Zresztą czytam kilka blogów osobistych i sprawia mi to przyjemność. Jeęli ktoś czuje się lepiej ze swoimi wnętrznościami na widoku publicznym, to fajnie. Ja jestem zwykłą grafomanką, która po prostu MUSI niemal codziennie coś napisać. To jak rytuał. Bloga pisać łatwo, więc to robię. Cieszę się, że kilka osób znajduje przyjemność w czytaniu tego, co spłodziłam.

Tę jedną notkę, którą mogłabym odłożyć do zapomnienia, opublikuję. Pierwszą i może ostatnią.